Γιανναράς

…απο μικρός  διάβαζα τις επιφυλλίδες του - μακαρίτη πλέον - Χρηστου Γιανναρά στο Βήμα αρχικά και στην Καθημερινή μετά…μέχρι που  βαρέθηκα: 

τα τελευταία είκοσι χρόνια  έλεγε τα ίδια πράγματα συνεχώς με το ίδιο επιθετικό, αυτάρεσκο, εγωκεντρικό και δυσοίωνο ύφος που σε έκανε να θέλεις να αυτοκτονήσεις αφού όλα ήταν άθλια και συνεπώς το τέλος του κόσμου πλησιάζει λόγω αποσύνθεσης .

Η Ελλάδα είχε ήδη  «πεθάνει» απο το 1986 για τον ΧΓ  που το βεβαίωσε  με άρθρο του και, μετά,  με βιβλίο :

«Το 1986 γράφεται και δημοσιεύεται στο Βήμα η επιφυλλίδα Finis Graeciae: η Ελλάδα τέλειωσε, τη σκοτώσαμε εμείς. Είκοσι πέντε χρόνια πριν την κατάρρευση του κράτους, την οικονομική καταστροφή, την απώλεια ανεξαρτησίας της χώρας. Δεν χρειαζόταν προφητικό χάρισμα για την πρόβλεψη, αρκούσε ελάχιστη οξυδέρκεια. Ήταν φανερή η κατεδάφιση κάθε στοιχείου ζωντανής συνέχειας του Ελληνισμού, μεθοδική σαν προγραμματισμένη: Μονοτονικό, εξοβελισμός των Αρχαίων από τα σχολειά, στρέβλωση της Ιστορίας, καταργημένη η αξιολόγηση της ποιότητας, σε διωγμό η αριστεία. Χλεύη μανιασμένη για τον πατριωτισμό, για κάθε όσιο και ιερό στις ρίζες των Ελλήνων. Μοναδική χαρά ζωής για τον Έλληνα η καταναλωτική ευωχία - ποδοσφαιρολαγνία, τζόγος, κρετινική τηλεθέαση».

Έχω διάφορα βιβλία του από άρθρα της δεκαετίας του 70 και του 80 μέχρι την προσωπική του αντιπαράθεση με διακεκριμένο αγιορείτη μοναχό - με τον οποίο αντάλλαξαν λιβέλους - και μέχρι το σχετικά πρόσφατο βιβλίο «ενάντια στην θρησκεία» στο οποίο στην ουσία υιοθετεί αιρετικές απόψεις οι οποίες είναι μη συμβατές με βασικές θέσεις του χριστιανισμού .

…για όποιον δεν  βαρυέται βλέπε κατωτέρω συνδέσμους απο θεολογικές θρησκευτικές ισοσελίδες κυρίως κλπ.

…ομολογώ ότι οι ενδοχριστιανικές έριδες δεν είναι λιγότερο σφοδρές από αυτές μεταξύ λενινιστών και τροτσκιστών: 

αλίμονό του σε όποιον μπλέξει στα σοβαρά εκεί μέσα…

https://orthodoxostypos.gr/ὁ-γέρων-θεόκλητος-διονυσιάτης-γιὰ-τὸ/

https://www.entaksis.gr/ὁ-π-θεόκλητος-διονυσιάτης-γιὰ-τοὺς-ν/

https://www.agiooros.net/forum/viewtopic.php?t=19761

https://www.efsyn.gr/stiles/askiseis-mnimis/273651_i-dipli-athliotita-toy-hristoy-giannara

https://el.orthodoxwiki.org/Νικολαΐτες

https://www.oodegr.com/oode/biblia/kritiki/enantia_thrisk1.htm

οι αόρατοι της Σοβιετίας

Η ζωή είναι γεμάτη δυσκολίες, βάσανα, παγίδες,  χαλάζι, καταιγίδες.

Βασικά υπάρχουν τρείς μέθοδοι να αντιμετωπίσεις τις κακουχίες και τις απειλές που σε περιβάλλουν: 

η μέθοδος της αντίστασης, η μέθοδος της προσαρμογής και η μέθοδος του χαμαιλέοντα. 

Η «μέθοδος της αντίστασης» είναι να οριοθετήσεις τις αρχές σου αυστηρά, να ορθώσεις το ανάστημά σου… και να πεις δημόσια και με δυνατή φωνή «εγώ αυτά θέλω, αυτά επιτρέπω και,  όποιος τολμάει, ας  έρθει να με αντιμετωπίσει»

Δηλαδή είναι η μέθοδος να το παίξεις ζόρικος και ανυποχώρητος..

Η μέθοδος αυτή είναι η πιο λεβέντικη, δίνει μεγάλη αυτοεκτίμηση αλλά έχει και τους περισσότερους κινδύνους να φας το κεφάλι σου ειδικά όταν η δύναμη σου είναι μικρή  και οι αντίπαλες δυνάμεις είναι  μεγάλες.

Η μέθοδος της προσαρμογής είναι όταν βάζεις νερό στο κρασί σου και στις αρχές σου και προσπαθείς να προσαρμοστείς στο περιβάλλον. 

Έρχεται ο δυνατός άνεμος ?

…δεν θα αντισταθείς.

…θα   λυγίσεις σαν το στάχυ , θα κάνεις προσωρινά το κορόιδο μέχρι να περάσει η ανεμοζάλη… και θα σηκωθείς πάλι, μετά, καμαρωτός - καμαρωτός και όρθιος.

Και η τρίτη μέθοδος είναι η «μέθοδος του χαμαιλέοντα»… 

η μέθοδος να  γίνεσαι αόρατος.

Ούτε αντιστέκεσαι, ούτε υποκλίνεσαι… 

Ούτε κάνεις  στο παλικάρι,  ούτε τον  οπαδό,  ούτε τον υπηρέτη,  ούτε τον αυλοκόλακα.

Απλά εξαφανίζεσαι… 

Δεν δίνεις στόχο… 

…και ο δράκος σε ξεχνάει.

Είναι η μέθοδος που ακολουθούσαν στα πρώην κομμουνιστικά καθεστώτα: 

…την έχω παρατηρήσει σε πολλούς ανθρώπους που έχουν περάσει χρόνια εκεί. 

Το να είσαι μέλος ή στέλεχος  του κόμματος δεν ήταν σοφό… με την έννοια ότι είχες προνόμια αλλά είχες και αυξημένο κίνδυνο να σε πετσοκόψουν όταν τα πράγματα  άλλαζαν ή δυσκόλευαν.

…πχ όσο ο Στάλιν ήτανε στην εξουσία,  ο Ζαχαριάδης ήτανε άρχοντας… 

Όταν βγήκε ο Χρουτσώφ, τον πήρε ο διάβολος.

Μιά λογοτεχνική περιγραφή αυτού του τρόπου επιβίωσης στην πρώην ΕΣΣΔ,  δίνεται στο μυθιστόρημα  « ο διορθωτής»  του Αλέξη Πάρνη,  όπου,  με θαυμασιο και χιουμοριστικό τρόπο,  περιγράφεται  ένα στέλεχος της υπηρεσίας λογοκρισίας το οποίο κινδυνεύει να φαγωθεί και να εκτελεστεί μεσα στο γενικότερο κύμα εκκαθαρίσεων της εποχής.

…καί το οποίο  στέλεχος, για να γλυτώσει,  προσπαθεί να αποδείξει ότι είναι ….μικροκακοποιός,  μεθύστακας, πόρνος και μοιχός ούτως ώστε να τον κατατάξουν στην κατηγορία  «λούμπεν»  και να γλιτώσει από την εκτέλεση,  βγάζοντας την καθαρή με λίγα χρόνια εξορίας!….

Καλύτερα μικροκακοποιός και πόρνος αλλά αςήμαντος και άρα, ακίνδυνος, πάρα επικίνδυνος υπονομευτής του συστήματος!

Στην Ελλάδα παρατηρώ πολύ αυτό το φαινόμενο του …χαμαιλεοντισμού…

…διότι και η Ελλάδα είναι μία μικρή Σοβιετία!

Έτσι πιστεύω.

Αν και υποτίθεται ότι η Ελλάδα έχει καπιταλιστικό σύστημα,  σε πολλά πράγματα ο δημόσιος βίος είναι σοβιετικός: 

ο γενικότερος κρατικός και πολιτικός αυταρχισμός , η παρακολούθηση των πάντων, η ενθάρρυνση  της ρουφιανιάς, το πανίσχυρο κεντρικό σύστημα εξουσίας, η ευνοιοκρατία και οι στεγανές ελίτ…όλα αυτά, συνάδουν με Σοβιετία.

Τόσα χρόνια και εγώ σ’ αυτό το τόπο βλέπω κάτι τύπους να περνάνε καλά και με ΠΑΣΟΚ και με Νέα Δημοκρατία και με  ΣυΡιζΑ…

….και είναι δροσεροί  και χαμογελαστοί,  και δεν τους ενοχλεί τίποτα,  και δεν παραπονιούνται ποτέ,  και τους  χαιρετάνε  όλους με χάρι.

Δεν ενοχλούνται ποτέ από τίποτα και από κανένα και βαδίζουν  στην ζωή  αθόρυβοι και ανάλαφροι,  σχεδόν χωρίς να τους παίρνεις είδηση.

«Γίνε σαν το νερό φίλε μου» έλεγε ο Μπρους Λη εννοώντας ότι το νερό δεν έχει σχήμα αλλά παίρνει το σχήμα που έχει το ρυάκι και ο ποταμός μέσα στον οποίο ρέει.

Είναι η Ταοιστική  μέθοδος της προσαρμογής στους ρυθμούς του σύμπαντος.

…προφανώς με αυτή την έννοια το έλεγε ο Μπρους Λη.

Τελικά,  δεν ξέρω αν όλοι αυτοί οι τύποι είναι   οπαδοί της αόρατης Σοβιετικής μεθόδου  ή οπαδοί  του Μπρους Λη… αλλά η Ελλάδα έχει γεμίσει από τέτοιους.

Και περνάνε μια χαρά, απ´ ό,τι βλέπω.

Γιατί τσακώνονται οι άντρες με τις γυναίκες

 

Επειδή βλέπω, με λύπη, πως πολύς κόσμος στα κοινωνικά δίκτυα βασανίζεται πάνω σε θέματα σχέσεων ανάμεσα στους άντρες και τίς γυναίκες, αποφάσισα να συμβάλω με τον γνωστό, λιτό λόγο που με χαρακτηρίζει:

Γιατί τσακώνονται οι άντρες με τις γυναίκες

Βαρετό και χιλιοσχολιασμένο πρόβλημα... που προφανώς είναι άλυτο όπως ο Γόρδιος Δεσμός:

1) οι γυναίκες είναι θυμωμένες γιατί ξόδεψαν ένα σωρό λεφτά για να αγοράσουν έναν σκύλο συντροφιάς που είναι και λυκόσκυλο και κανίς.

Διαπίστωσαν πως τέτοιος σκύλος δεν υπάρχει και, αντί να βαρέσουν το κεφάλι τους στον τοίχο, χτυπάνε τον σκύλο που δεν είναι κατά πώς τον θέλουν.

2) Οι άντρες πάλι έχουν ακόμα χειρότερο πρόβλημα:

πίστεψαν πως υπάρχει το ιδανικό κατοικίδιο και πως το ανακάλυψαν αυτοί.

Το κατοικίδιο αυτό είναι θαυμάσιο γιατί είναι υβρίδιο ανάμεσα σε γαϊδούρι, καναρίνι και παγώνι.

Κάνει ένα σωρό δουλειές και ταυτόχρονα σου τραγουδάει υπέροχα κουνώντας και την πλουμιστή ουρά του με μαγευτικό τρόπο.

Τελικά βέβαια ανακάλυψαν πως αυτό που ψώνισαν ήταν καρακάξα:

άσκημη, άχρηστη και με στριγγιά φωνή.

«πρωταγωνιστές», προσοχή!

 «πρωταγωνιστές», προσοχή!

…το facebook και το ίνσταγκραμ τόνωσαν πολύ το ναρκισσισμό, όσων τον έχουν λανθάνοντα… 

…τον συντήρησαν και τον φούσκωσαν. 

…με το Tik Tok και το YouTube η κατάσταση χειροτέρεψε:

 ο καθένας μπορεί και κάνει τον εαυτό του πρωταγωνιστή σε ταινιούλες  στις οποίες ο ίδιος είναι και σκηνοθέτης και παραγωγός και ηθοποιός και σεναριογράφος!

… χωρίς να έχει επίγνωση του πως δείχνει. 

Είναι πολύ δύσκολο να τα κάνεις  όλα αυτά ταυτόχρονα, ο ίδιος, και το αποτέλεσμα να βγει καλό…

…προφανώς το αποτέλεσμα συνήθως είναι τραγικό: 

αντιαισθητικό, ανόητο, βαρετό…

Η εικόνα είναι τρομερό πράγμα…πολύ ευαίσθητο.

Πολλοί άνθρωποι με σημαντικές θέσεις διατηρούσαν ένα κύρος από την απόσταση που είχαν με τον κόσμο: 

πολιτικοί, μητροπολίτες, μεγαλοεπιχειρηματίες, καθηγητές του Πανεπιστημίου, διανοούμενοι και λοιποί.

Έβλεπα τον Φειδία Παναγιώτου σε πρόσφατα βίντεο: 

τώρα που έχει μάθει να διαχειρίζεται την εικόνα… 

…και ήταν ένας ζωηρός αλλά έξυπνος νέος… που μπορεί να έχει έλλειψη μόρφωσης αλλά έχει επικοινωνιακό ταλέντο και μέλλον.

Μετά τον έψαξα καλύτερα… και στα παλιά βίντεο…τότε που δεν ήξερε πώς να διαχειριστεί την εικόνα του:

 δεν ήταν τίποτε άλλο από ένα  παρτσακλό, ένα ανόητο καρακατσουλιό που ήθελε και καλά να το παίξει μαγκάκι και να εντυπωσιάσει.

Η εικόνα μπορεί να σε καταστρέψει. 

Βλέπετε την πρόεδρο της Δημοκρατίας η οποία βγάζει μία …ξινίλα, η οποία στην πραγματικότητα, μπορεί  να μην υπάρχει ή να είναι λιγότερη.

αλλά που βγαίνει στις φωτογραφίες . 

Εάν είχε καλύτερο επικοινωνιολόγο και φωτογράφο και έβγαινε λιγότερο δημόσια κρατώντας μιά απόσταση, πιθανώς να ήταν λιγότερο αντιπαθητική.

Τώρα βλέπω και ιερείς  να φωτογραφίζονται μέσα στην θεία λειτουργία και μου φαίνεται εντελώς ανόητο, ναρκισσιστικό και γελοίο. Και αντιπνευματικό.

Διότι ο φωτογράφος «συλλαμβάνει» τους παπάδες, τους ψάλτες και το μητροπολίτη σε φάσεις που πάνε να χασμουρηθούν, που έχουν άρρωστη ματιά και έκφραση, ή που παίρνουν πόζες επιδεικτικές και αυτάρεσκες.

Και τελικά γίνονται ρόμπα σε ένα κακόγουστο θέατρο.

Υπονομεύουν την ίδια την φύση της μυσταγωγίας.

Βλέπω επίσης και τον κάθε πικραμένο που θέλει να γίνει πρωταγωνιστής στα δικά του βίντεο .

Και τι βλέπω; 

….κάτι ταλαιπωρημένους μεσόκοπους,  κάτι θείτσες, κάτι νευρωσάρες κλιμακτηριακές που το παίζουν σεξοβόμβες κλπ

…τρατζικ!

Θυμάμαι κάποτε διάβαζα τα άρθρα μιάς δημοσιογράφου τα οποία είχαν ένα ενδιαφέρον: 

όχι ότι συμφωνούσα δηλαδή… 

Ήταν μια επιθετική φεμινίστρια αλλά έγραφε καλά. 

Επίσης έκανε την πολύ …σεξουάλα και ελευθεριάζουσα και κάποτε αποφάσισε να γυρίσει μερικά βίντεο στο YouTube. 

Τα γύρισε πάνω  στο κρεβάτι της(!)  όπου έκανε νάζια και ήθελε να δείξει τρομερό θηλυκό. 

Ήταν ένα θλιβερό θέαμα μιας κακομοίρας, θέαμα που ήταν σε πλήρη αναντιστοιχία με τα λαμπερά και ζωηρά  της κείμενα. 

Φυσικά και δεν ξαναείδα δικά της βίντεο ούτε και ξαναδιάβασα τα κείμενα της.

Δεν αντέχω πολλή κακοποίηση τέτοιου είδους.

ναρκισσοναρκωτικά

 ...ο ναρκισσισμός είναι σαν την πρέζα: όσο τον θρέφεις , τόσο θεριεύει.

Η νάμπερ ουάν τροφή του ναρκισσισμού είναι η τηλεόραση: 

μερικοί καλοί και σοβαροί άνθρωποι που βγήκαν στο γυαλί, το συνήθισαν και δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς αυτό.

Γιαυτό κάνουν ένα σωρο καραγκιοζιλίκια, ακόμη και  με ηλίθιες ή προκλητικές δηλώσεις, για να φανούν έστω και λίγο.

Αμέσως μετά, στα ναρκισσοναρκωτικά, βάζω  το ινσταγκραμ: 

το πιό ναρκισσιστικό από τα σόσιαλ μίντια.

Έχει ένα σωρό ναρκισσάρες, κυρίως της εμφάνισης: 

βυζιά κώλοι , κοιλιακοί, ποντίκια, γκόμενες και γκαμπριολέ αμάξια.

....είναι τα σωστά υλικά για να κάνεις καριέρρα στο ινσταγκραμ.

Γιά πλάκα ακολούθησα δυό τρεις βυζαρούδες με πεντέξι εκατομμύρια «φόλλοουερς» για να δώ τι διάολο κάνουν και λένε.

...αλλά δυστυχώς με πήξανε στην βλακεία και την διαφήμιση,  και έφυγα τρέχοντας.

Αμέσως μετά, για ψιλοβλαμμένους ναρκισσάρες της ευφυολογίας και της πολιτικής, είναι το τουίτερ: 

είναι υπέροχο κάθε λίγο να σούρχεται μιά μαλακία στο μυαλό και να την στέλνεις αμέσως  σε πολλές χιλιάδες μαλάκες που σε παρακολουθούν.

Παρασύρεσαι πολύ εύκολα.

...γίνεσαι πολύ παρορμητικός και πετάς  εξυπναδες χωρίς δεύτερη σκέψη.

Έχει καταστραφεί πολύς κόσμος έτσι.

...είπε μια μπούρδα... και τον βγάλανε ρατσιστή, ομοφοβικό, φασίστα  κλπ ετικέττες της μόδας.

Το φεισμπουκ, είναι άλλο μαγαζί: 

μπορεί να προκαλέσει συνδυασμό βλαβών ανάλογα την προσωπικότητα.

Τα πολιτικά ψώνια πχ  το κάνουν  μπαλκόνι διακηρύξεων.

Τα καλλιτεχνικά ψώνια, σκηνή.

Τα λογοτεχνικά ψώνια, λογοτεχνικό περιοδικό.

Οι ελευθεροι επαγγελματίες, πελατολόγιο.

Οι κλαρινογαμπροί, οι γερομπίσμπικες, οι σεξοβόμβες -νέες, κλιμακτηρικές ή γριές- γκόμενοψαχτήρι.

Εσχάτως βλέπω και μιά νεα κατηγορία: 

μεγαλοκαθηγητάδες η πολιτικούς   που γέρασαν, πήραν σύνταξη και έχασαν τις θεσάρες και τις αυλές τους.

Τύποι «σπουδαίοι» που, εκεί που δεν μιλιότανε από την σπουδαιοφάνεια, γίνανε αγαθά γεροντάκια που κάνουν  «φίλο» και «αποδέχονται» τον κάθε πικραμένο.

Βασικά, αποδέχονται όλους αυτούς που κάποτε έβλεπαν σαν κουνούπια.

Τελικά , και η θέση η ίδια, είναι σνομπ: περιφρονεί όποιον τη χάσει.

Του ρίχνει   μία φάπα για να του μείνει αξέχαστη.

Γραικύλοι

Βλέπω κατι εντελώς παραδοσιακούς κρητίκαρους ορεσίβιους οπαδούς του Πολάκη , να επευφημούν έναν  τύπο με εμφάνιση πλούσιου κοσμικού γιάπη της Αμέρικας  , γουοκάκια με κόντρα ξύρισμα και «παντρεμένο» με ένα κοπέλι αμερικανάκι και γλαστράκι που κοιτάζει δεξιά και αριστερά αμήχανο και αποπροσανατολισμένο τις τρικλοποδιές και τις μαχαιριές πολιτικής επιβίωσης… σε ένα πρώην κομμουνιστικό κόμμα, στην άκρη του κόσμου.

Αρχηγάρα μας!  

Πρόεδρε βάλε το μαχαίρι στο κόκκαλο ! 

Μαζί σου μέχρι την τελική νίκη! κλπ

Βέβαια όλοι αυτοί αν τους πει ο  γιός τους ότι το πάει το γράμμα και θέλει να το επισημοποιήσει κιόλας με βούλα , θα πέσουν να πεθάνουν.

Θα προτιμούσαν να τους κόψουν το δεξί χέρι παρά να δουν τον μονάκριβό τους  παντρεμμμένο με τον κολλητό του.

Τώρα θα  μου πείτε «τι με κόφτει» και αν εγκρίνω τις «προσωπικές επιλογές» και άλλα βαρετά.

Το μπούλιγκ θα αρχίσει αμέσως μόλις πω  κατι που δεν αρέσει στα γουοκάκια.

Μα δεν σχολιάζω αυτό ρε «σύντροφοι».

Τους «γραικύλους» σχολιάζω.

Το ευτελές ξεπούλημα των προσωπικών και κοινωνικών αξιών.

Όταν οι Έλληνες είχαν υποδουλωθεί στους Ρωμαίους, έχασαν, σταδιακά,  κάθε αξιοπρέπεια: 

ξεπούλησαν αρχές και αξίες αιώνων για να είναι αρεστοί στους βλάχο-Ρωμαίους κατακτητές . 

…πχ όχι μόνον έκαναν κάτι ηλίθιους αυτοκράτορες κοινωνούς των Ελευσινίων μυστηρίων χωρίς να πληρούν καμμιά προϋπόθεση πνευματικής και λοιπής προετοιμασίας , αλλά μετέφεραν χρονικά ακόμη και θρησκευτικές ημερομηνίες για να βολεύεται ο Ρωμαίος βλάχο-κατακτητής που  ήθελε και τιμές «αρχιερέα» και «φιλοσόφου».

Σαν να έρθει ο Μπάιντεν και να τον κάνουμε αρχιεπίσκοπο και να γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα τον Μάρτιο που τον βολεύει.

Τότε οι Ρωμαίοι αποκάλεσαν τους Έλληνες «γραικύλους».

Αναρωτιέμαι πως θα πρέπει να αποκληθούμε οι σύγχρονοι «γραικύλοι».

Κάτι απλό, μοντέρνο και «προοδευτικό» βέβαια.

…και κάτι που να παραπέμπει και σε πολιτικά ορθό, εεε;

Φυσικά.

ήρωες

 

Με εκνευρίζουν όσοι λένε ότι δεν χρειαζόμαστε  ήρωες. 

Εγώ χρειάζομαι ήρωες... πάντα χρειαζόμουν ήρωες: 

οι «ήρωες» δεν είναι τίποτε άλλο παρά αυτό που λέμε σήμερα -με στυλ πολιτικά ορθό-  «θετικά πρότυπα», “role models”… 

Αυθεντικές ανθρώπινες πηγές έμπνευσης.

 Πηγές έμπνευσης... 

…αλλά και ψυχολογικά δεκανίκια.

Δεν είναι κακό πράγμα τα δεκανίκια.

Κάθε άνθρωπος , ιδίως μετα από αποτυχίες και απώλειες, χρειάζεται ένα «δεκανίκι» να σταθεί όρθιος.

….και , τι καλύτερο «δεκανίκι» από έναν άλλο άνθρωπο?

Έναν άλλο άνθρωπο που, ίσως σε πιο δύσκολη ή σε πραγματικά δραματική θέση , κατάφερε να ξεπεράσει σοβαρές δυσκολίες.

Κάποιον,  που τον βλέπεις  πως τα κατάφερε να σταθεί όρθιος: να επιβιώσει, να δημιουργήσει ακόμη  και να διαπρέψει. 

…κάποιον  ναυαγό, στον Ειρηνικό, που επιβίωσε....

Προφανώς ένας τέτοιος επιβιώσας ναυαγός δίνει ελπίδα στον κάθε ...χέστη με φουσκωτό που, στο πρώτο αεράκι νομίζει  ότι ο πνιγμός του είναι  βέβαιος, στον Σαρωνικό.

Ξεκίνησα να διαβάζω την βιογραφία του Καραισκάκη απο τον Παπαρρηγόπουλο.

…καταπληκτική....όχι μόνο σαν ιστορική προσέγγιση αλλά και σαν κοινωνική και ψυχολογική: 

του φτιάχνει ένα εξαιρετικό πορτραίτο με μεγάλη ψυχολογική και λοιπή οξυδέρκεια.

Ένας άθλιος , νόθος, φτωχοδιάβολος, κακοποιημένος σε παιδική και πρώιμη εφηβική  ηλικία, εγκαταλειμμένος από πατέρα και μητέρα, μεγαλωμένος άθλια σε κάτι Σαρακατσαναίους τσοπάνηδες, γίνεται αγρίμι, μικροκακοποιός, συμμορίτης, στρατιώτης  στην αυλή του Αλή Πασά, και εναλλάξ,  κλέφτης , αρματωλός, επαναστάτης, προσκυνημένος, ξεπροσκυνημένος...και, τελικά, με ένα ψυχολογικό κλικ ,κάνει προσωπική  υπέρβαση:

 άρρωστος στρατηγός , με φυματίωση,  τα δίνει όλα για την ελευθερία... 

…όχι την προσωπική ,αλλά την Εθνική. 

Και θριαμβεύει σε πολύ ανώτερους στρατούς, όταν όλοι το ´χαν βάλει στα πόδια.

Φεύγω απ´ τον Παπαρρηγόπουλο και πάω στον Φωτιάδη: 

τεράστια , λογοτεχνική αλλά λεπτομερής και ακριβής βιογραφία.

Αλλά με ιδεολογικές, αριστερές, παρωπίδες:

 περιγραφει γεγονότα ωραία, αλλά, συχνά, τα λέει μισά και έντονα χρωματισμένα... και ερμηνευμένα κατά την κρίση του: 

πχ περιγραφει την προεπαναστατική συνάντηση της Βοστίτσας/Αιγίου.

Λέει εκεί ότι ο Ζαίμης (πλούσιος προεστός της Αχαίας), ο Παλαιών Πατρών Γερμανός και άλλοι,  τα έβαλαν φοβισμένοι -και καλοβολεμένοι-   με τον Παπαφλέσσα που είχε έρθει να τους ξεσηκώσει, ως απεσταλμένος του Υψηλάντη.

Παραθέτει παραγράφους απο την τρίτομη ιστορία του Αμβροσίου Φραντζή, που ήταν παρών στην σύναξη.

Μένω με την εντύπωση ότι όλοι αυτοί οι παπάδες και οι προύχοντες ήταν ένα μάτσο καλοβολεμένες κότες.

Μετά λέω, να βρώ αυτήν την ιστορία, να επαληθεύσω και να ελέγξω:

μπαίνω στην βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου Κρήτης «Ανέμη» και κατεβάζω την τρίτομη ιστορία του Φραντζή.

(Ας είναι καλά η Ανέμη...είναι θησαυρός!)

Πάω στις αντίστοιχες σελίδες: τα εδάφια είναι σωστά και ακριβή...αλλά λειψά : 

πχ οι παρόντες ήσαν απλά επιφυλακτικοί στα λεγόμενα του Παπαφλέσσα ό οποίος, στην προσπάθειά του να τους πείσει για άμεση επανάσταση, έλεγε ένα κάρο τερατώδη ψέμματα: 

πχ ότι υπήρχαν πενήντα χιλιάδες οπλισμένοι επαναστάτες στην Πόλη έτοιμοι να σφάξουν τον Σουλτάνο, έτοιμοι να πυρπολήσουν τον Τουρκικό στόλο, ότι η Ρωσσία ήταν έτοιμη να επιτεθεί στην Τουρκία και να βοηθήσει κλπ.

Μεγάλος παραμυθατζής ο Παπαφλέσσας....άστατος, γκομενιάρης, παρορμητικός.

Οποιοσδήποτε σώφρων άνθρωπος τον άκουγε, προφανώς θα κράταγε μικρό καλάθι σε όσα έλεγε.

Και τελικά, τί γράφει παρακάτω ο Αμβρόσιος Φραντζής? 

...γραφει ότι αυτοί  οι  «δειλοί», οι σχεδόν «τουρκοπροσκυνημένοι», έκαναν έρανο εκεί στην κρυφή συγκέντρωση και έδωσαν όλοι, σημαντικά ποσά -αναφέρει πόσα έδωσε ο καθένας- για να αγοραστούν όπλα, υλικά, να γίνουν ταξίδια και επαφές κλπ.

Άρα δεν ήταν τόσο κότες.

Ούτε απέκλειαν την επανάσταση.

Απλά δεν εμπιστεύονταν τα λεγόμενα του Παπαφλέσσα.

Άρα έγινε επιλεκτική παράθεση απο την ιστορική  πηγή  και αυθαίρετη προσωπική ερμηνεία από τον Φωτιάδη.

...πράγμα ανεπίτρεπτο γιά ιστορικό.

Η αλήθεια είναι πολύπλοκο πράγμα και θέλει πολύ ψάξιμο.

Οι άνθρωποι επίσης είναι πολύπλοκα όντα και καλό είναι να κρίνονται προσεκτικά γιατί μεταβάλουν μυαλά και συναισθήματα, κατά συνθήκες και χρόνο....

...άρα και οι απλοικές και ιδεολογικά φορτισμένες ερμηνείες και σχηματοποιήσεις, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μισές αλήθειες.

Μισές αλήθειες,  είναι σχεδόν ψεύτικές αλήθειες.

Το συμπέρασμα που βγάζω είναι ότι η προσωπικότητα μετράει.

Οι ήρωες μου είναι πολύπλοκα όντα.

...οκ...έχουν και τα στραβά τους και τα άφθονα σκοτεινά τους σημεία..  αλλά, τελικά, τα ξεπερνούν και γίνονται παράδειγμα θάρρους και ανθρωπιάς.

Τους έχω ανάγκη.

Με όλα τα στραβά τους.