…εσύ φταίς!

….βαρέθηκα την επιδρομή των γκουρού αυτοβελτίωσης: ενα σωρό μαλάκες,  αποτυχημένοι ή ημιαποτυχημένοι,  πουλάνε μυστικά επιτυχίας και ευτυχίας.

Το πιό κλασσικό παράδειγμα είναι ο Ρόμπερτ Κιγιοσάκι…ο συγγραφέας του βιβλίου Πλούσιος Μπαμπάς, φτωχός μπαμπάς.  

Ο τύπος αυτός  αυτός,  τα κονόμησε από το βιβλίο του που πούλησε δεκάδες εκατομμύρια αντίτυπα.

Πριν το βιβλίο με τα μυστικά του πλούτου, είχε ασχοληθεί με πολλές διαφορετικές επιχειρήσεις και είχε χρεωκοπήσει δεκατρείς φορές!!!

Δηλαδή το άκρο άωτο της αποτυχίας, αποφάσισε να γίνει πλούσιος διδάσκοντας μυστικά επιτυχίας!

Θα μας τρελλάνουν εντελώς…

…και στην Ελλάδα.

Κάτι κακομοίρηδες και καρασχημομούρηδες,  διδάσκουν «πως να ρίχνεις γκόμενες».

Τους βλεπω και λέω…. αμέσως,  «που πας ρε Καραμήτρο?»

«Δεν κοιτάς τα χάλια σου? …που τελευταία φορά  που βγήκες με γυναίκα ήταν τότε που ήρθε η ξαδέρφη σου απο το χωριό?»

Και οι γυναίκες, βέβαια,  δεν πάνε πίσω. 

Μία χωρισμένη σαραντάρα, καλούτσικη μεν αλλά με μια κόκκινη μαλλούρα, μιά κομμένη μύτη σε πλαστικό στην Ισπανία και κάτι χείλη  φουσκωμένα σαν γιγάντιου ροφού , δίνει συμβουλές πως να αποφεύγεις τους κακούς άνδρες…με τα «ρεντ φλαγκς»!

Αμ εσύ… τι είσαι κυρά μου? 

…δεν είσαι ένα τεράστιο ρεντ φλάγκ?

Αλίμονο στον κακομοίρη που θα μπλέξει μαζί σου και θα πιστέψει ότι είσαι «η γυναικάρα των ονείρων του». 

Η μίσανδρη, μισανθρωπική και χειριστική  συμπεριφορά σου είναι ικανή  να καταβάλει την δύναμη  του Ηρακλή , την πονηριά του Οδυσσέα και την υπομονή του Αγίου Παχωμίου, ταυτόχρονα.

Τους βλέπω όλους αυτούς και η σκέψη μου οδηγείται αναπόφευκτα στα δεινά του καπιταλισμού.

Είναι παράξενο που τώρα θα γεράματα έχω γίνει σαν εκείνους τους Κνίτες που πάντα βρίσκουν το αίτιο κάθε δυστυχίας στο καπιταλιστικό σύστημα.

Και δεν έχω καμία φιλοδοξία να γίνω γερο-Κνίτης αλλά όταν πρέπει, θα πω για τον Καπιταλισμό και πείτε με ό,τι θέλετε.

Λοιπόν… όλοί αυτοί οι γκουρού αυτογνωσίας δεν είναι τίποτε άλλο παρά τσιράκια του καπιταλισμού: 

επιβάλλουν την άποψη ότι ο κάθε ταλαίπωρος και κακομοίρης είναι υπεύθυνος για την κακομοιριά του. 

Ναι εσύ ταλαίπωρε είσαι φτωχός γιατί το αξίζεις!

…. γιατί δεν έκανες όλα όσα έπρεπε για να γίνεις πλούσιος. 

Ναι εσύ ταλαίπωρε έμεινες  μπακούρι και γεροντοκόρη γιατί το αξίζεις!

….δεν έκανες τις σωστές  κινήσεις να βρεις τον πλούσιο γαμπρό για την υπέροχη γκομενάρα μοντέλο!

 Το αξίζεις γιατί δεν έκοψες τη μύτη σου, δεν ίσιωσες  τα δόντια σου σε χαμόγελο κολγκέιτ  και δεν έφτιαξες κοιλιακούς φέτες στο γυμναστήριο!

Φταίς εσύ!

… και μόνον εσύ!

Φυσικά και δε φταίνε τα αφεντικά  που σε περιθωριοποίησαν σε ένα μισθό πείνας παρά τα πτυχία σου, που σε φορολόγησαν  λες και είσαι μεγιστάνας του πλούτου,  ενώ τον ίδιο τον μεγιστάνα , των άφησαν αφορολόγητο , ασύδοτο και ανεξέλεγκτο για κάθε του παρανομία.

Και φυσικά δε φταίει ούτε το σχολείο, ούτε η τηλεόραση ούτε το σύστημα των ΜΜΕ  που σου φούσκωσαν  τα λιγοστά μυαλά σου γιά  να προσπαθείς να γίνεις σελέμπριτυ ενώ είσαι  ένας απλοικός φτωχομαλάκας.

«Ανάσταση νεκρών»

 

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ψάχνουν στο απόθεμα των τηλεφωνικών επαφών μου :

ονόματα και τηλέφωνα και μου προτείνουν νέες επαφές με παλαιούς  «φίλους».

Προφανώς δεν έχει υπόψη του ο αλγόριθμος ότι έχω αντικοινωνική συμπεριφορά και δεν θέλω ούτε φίλους, ούτε επαφές, ούτε γνωριμίες, ούτε αναμνήσεις.

… αλλά είναι κερατάς αλγόριθμος και τα αγνοεί αυτά : μου προτείνει πρόσωπα.

…μια ωραία γυναίκα που δεν έχω δει ποτέ. Κοιτάζω το όνομα και μου είναι γνωστό. 

Σκαλίζω την σκουριασμένη μνήμη μου και θυμάμαι μια ταλαιπωρημένη μεσήλικη γυναίκα που είχε έρθει με μια πολύ ύποπτη νευρολογική συμπτωματολογία. Μετανάστρια από κάποια χώρα του Καυκάσου. Συμπαθητική , βασανισμένη,  πολλά χρόνια στην Ελλάδα. 

Την θυμάμαι καλά γιατί με είχε στεναχωρήσει.

Κάνω αξονική και βλέπω ένα όγκο που μάλλον ήταν γλοίωμα .

…κακός όγκος… πολύ κακός και πολύ κακή πρόγνωση. 

Τα χειρότερα περιστατικά για μένα είναι όταν πρέπει να αναγγείλω πολύ κακές ειδήσεις στους αρρώστους. 

Τελοσπάντων της είπα ότι πρέπει να χειρουργηθεί … μαλιστα προσφέρθηκα να την στείλω στον  Ευαγγελισμό αλλά ήθελε να πάει στην πατρίδα της. Ενημέρωσα και μια φίλη της που την συνόδευε και της είπα με περισσότερο ρεαλισμό την κακή πρόγνωση. Μετά δεν ξέρω τι έγινε… άκουσα ότι πέθανε. Σκαλίζω το προφίλ της όμορφης γυναίκας που έχω μπροστά μου και βρίσκω φωτογραφίες που μου θύμιζαν την ασθενή που είχα δει τότε στο εξωτερικό ιατρείο.

Μετά  σκαλίζω λίγο πιο πίσω και να σου μια φωτογραφία με χειρουργημένο κεφάλι: ξυρισμένο κρανίο , πάρεση προσωπικού  και διάφορα άλλα πειστήρια των βασάνων που τράβηξε προεγχειρητικά και μετεγχειρητικά. Κοιτάζω τα σχόλια στην άγνωστη γλώσσα της σε αυτόματη μετάφραση. 

Πρέπει να έχει πεθάνει πάνω από δύο χρόνια. 

Αλλά η παλιά φωτογραφία που την κολακεύει υπάρχει ακόμα και συνοδεύει το όνομα στο προφίλ,  σε μια παρουσία που συνεχίζεται μετά θάνατον. 

Τα κοινωνικά δίκτυα μας κάνουν σχεδόν αθάνατους στη μνήμη των ανθρώπων.

Ή μάλλον δίνουν αυτή την ψευδαίσθηση.

Κομπλεξικοί επαρχιώτες

 πόσο κομπλεξικοί επαρχιώτες είμαστε

….προχθές -την Πέμπτη- ήταν η παγκόσμια ημέρας φιλοσοφίας και το ΕΚΠΑ αποφάσισε να την γιορτάσει για πρωτη φορά.

Στην χώρα που παρήγαγε τον πρώτο αμιγώς φιλοσοφικό λόγο - οι Έλληνες προσωκρατικοί- και προσπάθησε με τόλμη και οξύνοια απίστευτη να ερμηνεύσει  τον κόσμο πέρα  από μύθους , θρησκευτικές πεποιθήσεις , δειςιδαιμονίες και προκαταλήψεις , την χώρα που εδωσε τους γίγαντες που θεμελίωσαν σχεδόν όλα τα φιλοσοφικά ρεύματα, κάθησαν να ακούσουν σαν μαθητούδια.

Πριν από την εμφάνιση της φιλοσοφίας, ο κυρίαρχος τρόπος εξήγησης του κόσμου βασιζόταν στον μύθο. 

«Τα βασικά χαρακτηριστικά της μυθικής σκέψης ήταν:

Ανθρωπομορφισμός: Τα φυσικά φαινόμενα (π.χ., κεραυνοί, σεισμοί, ο ήλιος) εξηγούνταν ως πράξεις ή εκφράσεις της βούλησης θεών και ηρώων με ανθρώπινη μορφή και ιδιότητες.

Αυθαιρεσία: Τα γεγονότα συνέβαιναν λόγω της προσωπικής, απεριόριστης δύναμης των θεοτήτων, χωρίς να διέπονται από σταθερούς, αναγνωρίσιμους νόμους. Η "θέληση των θεών" ήταν η τελική εξήγηση.

Παράδοση: Οι πεποιθήσεις μεταδίδονταν από γενιά σε γενιά μέσω προφορικών ή γραπτών αφηγήσεων (όπως τα Ομηρικά Έπη και η Θεογονία του Ησίοδου) και ήταν συλλογικές και ανώνυμες.

Φαντασία: Η φαντασία ήταν η κύρια πηγή των εξηγήσεων, συχνά χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η παρατήρηση ή η λογική συνέπεια. 

Οι Προσωκρατικοί φιλόσοφοι, ξεκινώντας τον 6ο αιώνα π.Χ. στην Ιωνία, εισήγαγαν τον "λόγο" ως νέο τρόπο κατανόησης του κόσμου:

Λογική και Παρατήρηση: 

Ο "λόγος" βασίστηκε στην ορθολογική σκέψη, τη συστηματική παρατήρηση και την κριτική ανάλυση. Οι φιλόσοφοι αναζήτησαν φυσικές αιτίες για φυσικά φαινόμενα.

Αναζήτηση της Αρχής: 

Αντί για πληθώρα θεών, αναζήτησαν μια ενιαία, θεμελιώδη αρχή (αρχή), μια πρωταρχική ουσία (π.χ., νερό, αέρας, άπειρο) από την οποία προήλθε το σύμπαν.

Καθολικοί Νόμοι: 

Η σκέψη τους δεν ήταν αυθαίρετη. Αναζητούσαν εξηγητικούς νόμους και θεωρίες που διέπουν το σύμπαν με συνέπεια, υποθέτοντας έναν κόσμο με δομή και τάξη (κόσμος).

Κριτική και Καινοτομία: Ο "λόγος" ήταν καινοτόμος και κριτικός. Οι φιλόσοφοι αμφισβήτησαν ανοιχτά τις παραδοσιακές πεποιθήσεις και επιδίωξαν να ανακαλύψουν νέες αλήθειες, ενθαρρύνοντας τον διάλογο και την αμφισβήτηση. 

Η Σημασία της Μετάβασης

Αυτή η μετατόπιση από τον μύθο στον λόγο δεν σήμανε την πλήρη εξαφάνιση του μύθου από την ελληνική κουλτούρα (οι ποιητές και οι τραγωδοί συνέχισαν να χρησιμοποιούν μυθικά θέματα), αλλά καθιέρωσε μια νέα προσέγγιση: την αμφισβήτηση και την αναζήτηση αποδεικτικών στοιχείων και λογικών επιχειρημάτων. 

Ουσιαστικά, η μετάβαση από τον μύθο στον λόγο αποτέλεσε το θεμέλιο του δυτικού πολιτισμού, της επιστήμης και της φιλοσοφίας, επιτρέποντας την ανάπτυξη της κριτικής σκέψης και της έρευνας με βάση τον ορθολογισμό». 

Η τεχνητή νοημοσύνη τα λέει αυτά, είναι κοινώς αποδεκτά.

Δεν τα λέω εγώ.

 Στη χώρα λοιπόν που εφηύρε και εδραίωσε την φιλοσοφία ως πνευματική δράση, τί έκαναν? 

Κάλεσαν ένα καθηγητή από το Χάρβαρντ να κάνει  μια διάλεξη!

Να έρθει ο ξένος «σοφός» να διδάξει τους  αγράμματους της γειτονιάς!

Δεν μπορούσα ν να οργανώσουν πχ ένα συμπόσιο πάνω στις σύγχρονες προκλήσεις της φιλοσοφίας και να προσπαθήσουν  να συμβάλλουν σε νέες οπτικές πάνω στα φιλοσοφικά προβλήματα που ανακύπτουν από την τεχνητή νοημοσύνη, από την σχέση του άνθρώπου με την αυτοματοποιημένη  εργασία,  την λήψη αποφάσεων από σκοτεινά, μυστικιστικά και μη δημοκρατικά κέντρα, την αλλοτρίωση του μαζοποιημένου ανθρώπου μέσα από την κοινωνική δικτύωση, τα προβλήματα φυλετικής και άλλης ταυτότητας, την ορθοπολιτική παράνοια ?

Αλλά δεν τολμάνε να υψώσουν δικό τους λόγο γιατί είναι απλά δάσκαλοι ιστορίας της φιλοσοφίας και όχι παραγωγοί νέων ιδεών. 

Και δεν είναι όχι γιατί δεν μπορούν αλλά γιατί δεν έχουν αυτοπεποίθηση. 

Νιώθουν επαρχία.

Δεν είναι τυχαίο πως οι μόνοι έλληνες φιλόσοφοι που έχουν προσωπική παραγωγή ιδεών  στο εξωτερικό.

…πχ ο Καστοριάδης ο Αξελός , ο Κονδύλης ήταν σε Γαλλία και Γερμανία.

Εξαίρεση είναι ίσως ο Γιανναράς.

Τους λοιπούς, δεν τους ξέρει ούτε η μάνα τους

Αλλά μάλλον περιμένουν μιά πρόσκληση ανταπόδοσης στο Χαρβαρντ γιά να κάνουν το κομματι τους όπως ο Τσίπρας και ο Μπακογιάννης.

ποιός είναι ο Λεβάθιαν?

 ποιός είναι ο Λεβάθιαν?

«Ο Λεβιάθαν είναι ένα είδος υδρόβιου δημιουργήματος. 

Η Αγία Γραφή αναφέρεται σ' αυτόν ως ένα φοβερό θηρίο που έχει τεράστια αγριότητα και μεγάλη δύναμη. 

Η εβραϊκή λέξη για τον «Λεβιάθαν» έχει τη σημασία της ρίζας «τυλίγω» ή «συστρέφω». 

Στον Ησαΐα 27:1 αναφέρεται στον Λεβιάθαν, το φίδι που συστρέφεται και ξεφεύγει, τον δράκοντα της θάλασσας (ΝΜΒ). 

Ό,τι και αν ήταν ή είναι αυτό το τέρας της θάλασσας, η δύναμη και η άγρια φύση του ήταν αρκετά γνωστές.

Υπάρχουν λίγες αναφορές στον Λεβιάθαν στην Παλαιά Διαθήκη. 

Οι περισσότερες περικοπές αναφέρονται στον Λεβιάθαν ως να είναι πραγματικό δημιούργημα, γνωστό στους ανθρώπους (οι οποίοι φυσικά κρατούν απόσταση) λόγω της φήμης του, αν όχι διότι το βλέπουν. 

Στον Ψαλμό 104:25–26 ο Θεός δοξάζεται ως Εκείνος που δημιούργησε οικότοπο για τον Λεβιάθαν: «Να, η μεγάλη κι η πλατιά η θάλασσα· εκεί μέσα κινούνται αναρίθμητα ζώα, μικρά όπως και μεγάλα. 

Εκεί καράβια ταξιδεύουν· κι ετούτος ο Λεβιάθαν, που τον έφτιαξες για να παίζει σ' αυτήν.» (ΝΜΒ) Μόνο ένας μεγάλος Θεός θα μπορούσε να έχει δημιουργήσει τον Λεβιάθαν και να έχει φτιάξει μεγάλο τόπο γι' αυτόν να «παίζει» ασφαλώς.

Στον Ησαΐα 27:1 ο Λεβιάθαν χρησιμοποιείται ως σύμβολο των κακών βασιλιάδων της γης που αντιστέκονται στον λαό του Θεού. 

Τα ασεβή έθνη έχουν μεγάλη δύναμη που μπορεί να τρομάζει αλλά ο Θεός διαβεβαιώνει τον λαό Του πως το κακό, ασχέτως πόσο τερατώδες είναι, θα νικηθεί. «Την ημέρα εκείνη ο Κύριος με το βαρύ, το μεγάλο και δυνατό του ξίφος θα τιμωρήσει τον Λεβιάθαν, το φίδι που συστρέφεται και ξεφεύγει, θα σκοτώσει τον δράκοντα της θάλασσας.» (ΝΜΒ) Ο Ψαλμός 74:14 περιέχει μια παρόμοια αναφορά στη νίκη του Θεού πάνω στον Λεβιάθαν· σ' αυτόν τον Ψαλμό υπονοείται πιθανότατα ο Φαραώ.

Στον Ιώβ 41 έχουμε τις περισσότερες λεπτομέρειες για τον Λεβιάθαν ως ένα πραγματικό δημιούργημα που ζει μέσα στη θάλασσα. 

Σ' αυτό το κεφάλαιο ο Θεός περιγράφει τον Λεβιάθαν αναφερόμενος στο μέγεθός του, στη δύναμή του και στην αγριότητά του. 

Κανένας δεν μπορεί να δέσει ή να τιθασεύσει τον Λεβιάθαν· φοβάσαι ακόμη και να τον κοιτάξεις (εδάφιο 9)· καλύτερα να μένει μόνος του (εδάφια 8, 10). Έχει χαριτωμένη μορφή (εδάφιο 12) αλλά είναι απίστευτα καλά προστατευμένος σαν με ασπίδες (εδάφια 13, 15–17). Το στήθος του είναι αδιαπέραστο όπως και η πλάτη του (εδάφια 15, 24). Τα δόντια του είναι τρομερά (εδάφιο 14), και ο θάνατος προσδοκά όποιον πλησιάζει το στόμα του (εδάφια 18–21). Ακόμη κι οι δυνατοί άντρες τρομάζουν μπροστά του (εδάφιο 25). Καμιά ρομφαία, λόγχη, δόρυ, βέλος, πέτρα ή ακόντιο μπορεί να τον νικήσει (εδάφια 26, 28–29). Δεν μπορείς να τον κλείσεις σε κλωβό γιατί συντρίβει το σίδερο σαν άχυρο (εδάφιο 27). Στην ξηρά αφήνει ίχνος αυλακιάς· το νερό το κάνει να κοχλάζει σαν καζάνι (εδάφια 22-23, ΝΜΒ). Η περιγραφή του Θεού για τον Λεβιάθαν καταλήγει με τη δήλωση πως είναι ο αληθινός βασιλιάς των άγριων θεριών: «Πάνω στη γη δεν βρίσκεται τίποτα όμοιό του, πλάστηκε να 'ναι ατρόμητος.» (εδ. 25, ΝΜΒ)

Ποιο, λοιπόν, ζώο περιγράφει το Ιώβ 41; Μερικοί σχολιαστές πιστεύουν ότι ο Λεβιάθαν είναι ο κροκόδειλος. Άλλοι πιστεύουν πως πρόκειται για φάλαινα ή καρχαρία. 

Με βάση τη βιβλική περιγραφή, φαίνεται πιθανότερο ότι ο Λεβιάθαν είναι ένα μεγάλο θαλάσσιο ερπετό, πιθανόν ένα είδος δεινοσαύρου. 

Ο Θεός μας δίνει την αλήθεια στον Ιώβ 41 ότι ο Λεβιάθαν βρίσκεται κάτω από τον κυρίαρχο έλεγχό Του. 

Ο Ιώβ έθετε τους προβληματισμούς του μπροστά στον Θεό (Ιώβ 26—31), αλλά ο Θεός αντιστρέφει τους όρους και χρησιμοποιεί τη δύναμη του Λεβιάθαν για να τονίσει την αδυναμία και ευπάθεια του Ιώβ. 

Αν ο Θεός δημιούργησε τον Λεβιάθαν (ένα ζώο που ο Ιώβ δεν μπορεί να σταθεί μπροστά του), τότε πόσο μεγάλος είναι ο Θεός; 

Γιατί ο Ιώβ μπαίνει στον κόπο να παλέψει με τον Παντοδύναμο;

Ο Λεβιάθαν ήταν ένα επικίνδυνο δημιούργημα που έτρεπε σε φυγή πεπειραμένους πολεμιστές. Ο Λεβιάθαν δεν πρέπει να είναι μυθικό ον αλλά ένα πραγματικό θαλάσσιο δημιούργημα που μόνον ο Δημιουργός του μπορεί να το κυριέψει. Όπως λέει ο Θεός στην περιγραφή του Λεβιάθαν, «Ποιος θά 'ταν τόσο ριψοκίνδυνος για να τολμήσει να τον προκαλέσει; Και ποιος ακόμα τολμηρότερος σ' εμένα για ν' αντισταθεί; Ποιος προηγήθηκε στα δώρα του ώστε να στείλω να τ' ανταποδώσω;» (Ιώβ 41:2-3, ΝΜΒ).»

…τι συμπέρασμα βγάζω απ´ όλα αυτά?

Απλοικές ιστορίες, σε πρώτη ανάγνωση.

Ο Ιωβ είναι μικρός, αδύναμος και μάλλον ανόητος: 

αμφισβητεί τον Θεό, γιά την δυστυχία του τον θεωρεί υπεύθυνο.

Ο Θεός μοιάζει να δίνει τον δικό του αγώνα: 

πρώτα φτιάχνει ένα τέρας και μετά το σκοτώνει.

Εν τω μεταξύ, το τέρας έχει τρομοκρατήσει τον Ιώβ και του έχει δώσει μάθημα ταπεινότητας .

Μπροστά στο τέρας ο Ιώβ είναι αδύναμος  και ανυπεράσπιστος και ασήμαντος σαν σκουλήκι: 

μόνο ο Θεός μπορεί να τον σώσει.

Ο Θεός φτιάχνει τέρατα που έχουν παιδευτική αξία: 

τα τέρατα βάζουν μυαλό στον χαζό ανθρωπάκο. 

Τα τέρατα μπορεί να είναι κανονικά τέρατα σαν τεράστια φίδια και δράκοι  αλλά μπορεί να είναι και Φαραώ,  δικτάτορες και αυταρχικοί κυβερνήτες.

Ο θεός έκανε τον άνθρωπο αδύναμο μέσα στον απλοϊκότητα και τον χαζό εγωισμό του και μετά του δίνει σφαλιάρες για να βάλει μυαλό και να έρθει στα ίσα του. 

Γενικά δε φαίνεται να τον έχει σε μεγάλη εκτίμηση για την ικανότητα του να σκεφτεί σωστά και να αποφασίσει λογικά.

Αλλά αν ο θεός δεν έχει εμπιστοσύνη στο ποιόν  του ανθρώπου,  γιατί θα έχει ο άνθρωπος αυτοεκτίμηση?

Πρόβλημα.

Χρειαζόμαστε μία νέα γειτονιά

 Χρειαζόμαστε μία νέα γειτονιά

Έχω ζήσει και εργαστεί και σε πολιτισμένα μέρη…και σε   απολίτιστα.

…. και σε ήρεμα και σε ταραγμένα.

Αυτό που λέγανε οι παλιοί ότι η γειτονιά έχει πολύ μεγάλη σημασία , είναι αλήθεια.

Το που  που θα μεγαλώσεις με την οικογένεια σου,  που θα ασκήσεις το επάγγελμα σου, έχουν  πάρα πολύ μεγάλη επίδραση στην ηρεμία σου, την ευημερία και την προκοπή σου.

Ακόμη και στις ιδέες και την δημιουργικότητά σου.

Η μιζέρια, η αρνητικότητα,  η απαισιοδοξία, η βλακεία, η προκατάληψη,  είναι σαν  μεταδοτικέςασθένειες: 

τις κολλάς και δεν τις ξεφορτώνεσαι εύκολα 

…παρά μόνο με αλλαγή περιβάλλοντος και παρέας.

Στο αυτοβιογραφικό του βιβλίο ο Βανς, ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, με τίτλο  «το τραγούδι του χιλμπίλι» περιγράφει ακριβώς αυτό:  τεράστιες επαρχίες, σε πολλές πολιτείες των ΗΠΑ,  γύρω από τα Απαλάχια όρη,  μαστίζονται από κακομοιριά φτώχεια και απαισιόδοξους,  αυτοκαταστροφικούς  ανθρώπους.

Ο ένας παρασύρει τον άλλον στην κακομοιριά όπως και οι κάτοικοι των γκέτο των πόλεων.

Η διεύθυνση μετράει,  η γειτονιά μετράει,  το σχολείο μετράει,  η παρέα μετράει.

Ακόμα και οι ιστοσελίδες που διαβάζει κανένας,  μετράνε πάρα πολύ:  είναι το διαδικτυακό του καφενείο.

Αυτό σκέφτομαι όταν βλέπω το γενικότερο κλίμα απαισιοδοξίας που υπάρχει και στους ηλικιωμένους που είναι φυσιολογικό και στους νέους που είναι αφύσικο. 

Η χώρα έχει πέσει σε μια βουρκώδη κατάσταση η οποία τραβάει τους πολίτες στον πάτο.

Οι πολίτες νιώθουν τόσο εξαντλημένοι και αδύναμοι που υποφέρουν τη μία σφαλιάρα μετά την άλλη κάνοντας υπομονή μήπως αλλάξει η κατάσταση με κάποιο εξωγενή μαγικό τρόπο: 

με ένα από μηχανής θεό.

Αλλά, οι από μηχανής θεοί ήτανε στο θέατρο μόνο και όχι στην πραγματικότητα.

Και γιαυτό προσπαθούμε να αρπαχτούμε από προσωπικότητες που είναι εκτός πολιτικής και μοιάζουν εξωσυστημικές και αδιάφθορες:

Από την Καρυστιανού,  τον Φειδία,  τον άγιο Παΐσιο, τους διαφορους γεροντάδες (Όχι βέβαια μητροπολίτες,  είναι μέρος του συστήματος!) 

Νομίζω ότι από το 2008 έχουμε αρχίσει να τρώμε σφαλιάρες και δεν έχουμε πάρει ανάσα μέχρι τώρα.

Ίσως και από το 2006 με τον Γρηγορόπουλο.

Μια δολοφονία, μια εξέγερση και μια πολιτική και κρατική εξουσία πανικόβλητη και παραλυμένη.

Είναι πολλά τα χρόνια: 15 έως 20 χρόνια βασάνων, προσβολών, ταλαιπωρίας, εξευτελισμών. 

Δεν είναι υπομονή αυτο που κάνει ο λαός.

Είναι αδυναμία. 

Αδυναμία να σκεφτεί ήρεμα , νηφάλια και αποφασιστικά  για να πάρει αποφάσεις.

Πρέπει να φύγουμε, να αλλάξουμε γειτονιά.

Πρέπει να κόψουμε όλες τις εστίες τοξικότητας: 

την τοξικότητα της τηλεόρασης, του ίντερνετ,  των πολιτικών κομμάτων,  των ηλιθιοτήτων του συρμού.

Μόνο επιλεκτικά να διαλέγουμε παρέες, ιδέες  και πληροφόρηση.

Με μια λιτή και πειθαρχημένη ζωή:

πειθαρχημένη  σε αρχές. 

Αλλά τι αρχές; 

Πρέπει να τις  επανεφεύρουμε κι αυτές.

 Μάλλον όχι…

…δε χρειάζεται να τις επανεφεύρουμε : τις ξέρουμε ήδη.

Είναι αυτές που είχανε οι πατεράδες μας και οι παππούδες μας. 

Μια ζωή μετρημένη και βασισμένη πάνω στην περηφάνια, την ακεραιότητα, την εργασία και το φιλότιμο. 

Αυτά αρκούν για ξεκίνημα. 

Πλάτων Μανιάς