Χρειαζόμαστε μία νέα γειτονιά
Έχω ζήσει και εργαστεί και σε πολιτισμένα μέρη…και σε απολίτιστα.
…. και σε ήρεμα και σε ταραγμένα.
Αυτό που λέγανε οι παλιοί ότι η γειτονιά έχει πολύ μεγάλη σημασία , είναι αλήθεια.
Το που που θα μεγαλώσεις με την οικογένεια σου, που θα ασκήσεις το επάγγελμα σου, έχουν πάρα πολύ μεγάλη επίδραση στην ηρεμία σου, την ευημερία και την προκοπή σου.
Ακόμη και στις ιδέες και την δημιουργικότητά σου.
Η μιζέρια, η αρνητικότητα, η απαισιοδοξία, η βλακεία, η προκατάληψη, είναι σαν μεταδοτικέςασθένειες:
τις κολλάς και δεν τις ξεφορτώνεσαι εύκολα
…παρά μόνο με αλλαγή περιβάλλοντος και παρέας.
Στο αυτοβιογραφικό του βιβλίο ο Βανς, ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, με τίτλο «το τραγούδι του χιλμπίλι» περιγράφει ακριβώς αυτό: τεράστιες επαρχίες, σε πολλές πολιτείες των ΗΠΑ, γύρω από τα Απαλάχια όρη, μαστίζονται από κακομοιριά φτώχεια και απαισιόδοξους, αυτοκαταστροφικούς ανθρώπους.
Ο ένας παρασύρει τον άλλον στην κακομοιριά όπως και οι κάτοικοι των γκέτο των πόλεων.
Η διεύθυνση μετράει, η γειτονιά μετράει, το σχολείο μετράει, η παρέα μετράει.
Ακόμα και οι ιστοσελίδες που διαβάζει κανένας, μετράνε πάρα πολύ: είναι το διαδικτυακό του καφενείο.
Αυτό σκέφτομαι όταν βλέπω το γενικότερο κλίμα απαισιοδοξίας που υπάρχει και στους ηλικιωμένους που είναι φυσιολογικό και στους νέους που είναι αφύσικο.
Η χώρα έχει πέσει σε μια βουρκώδη κατάσταση η οποία τραβάει τους πολίτες στον πάτο.
Οι πολίτες νιώθουν τόσο εξαντλημένοι και αδύναμοι που υποφέρουν τη μία σφαλιάρα μετά την άλλη κάνοντας υπομονή μήπως αλλάξει η κατάσταση με κάποιο εξωγενή μαγικό τρόπο:
με ένα από μηχανής θεό.
Αλλά, οι από μηχανής θεοί ήτανε στο θέατρο μόνο και όχι στην πραγματικότητα.
Και γιαυτό προσπαθούμε να αρπαχτούμε από προσωπικότητες που είναι εκτός πολιτικής και μοιάζουν εξωσυστημικές και αδιάφθορες:
Από την Καρυστιανού, τον Φειδία, τον άγιο Παΐσιο, τους διαφορους γεροντάδες (Όχι βέβαια μητροπολίτες, είναι μέρος του συστήματος!)
Νομίζω ότι από το 2008 έχουμε αρχίσει να τρώμε σφαλιάρες και δεν έχουμε πάρει ανάσα μέχρι τώρα.
Ίσως και από το 2006 με τον Γρηγορόπουλο.
Μια δολοφονία, μια εξέγερση και μια πολιτική και κρατική εξουσία πανικόβλητη και παραλυμένη.
Είναι πολλά τα χρόνια: 15 έως 20 χρόνια βασάνων, προσβολών, ταλαιπωρίας, εξευτελισμών.
Δεν είναι υπομονή αυτο που κάνει ο λαός.
Είναι αδυναμία.
Αδυναμία να σκεφτεί ήρεμα , νηφάλια και αποφασιστικά για να πάρει αποφάσεις.
Πρέπει να φύγουμε, να αλλάξουμε γειτονιά.
Πρέπει να κόψουμε όλες τις εστίες τοξικότητας:
την τοξικότητα της τηλεόρασης, του ίντερνετ, των πολιτικών κομμάτων, των ηλιθιοτήτων του συρμού.
Μόνο επιλεκτικά να διαλέγουμε παρέες, ιδέες και πληροφόρηση.
Με μια λιτή και πειθαρχημένη ζωή:
πειθαρχημένη σε αρχές.
Αλλά τι αρχές;
Πρέπει να τις επανεφεύρουμε κι αυτές.
Μάλλον όχι…
…δε χρειάζεται να τις επανεφεύρουμε : τις ξέρουμε ήδη.
Είναι αυτές που είχανε οι πατεράδες μας και οι παππούδες μας.
Μια ζωή μετρημένη και βασισμένη πάνω στην περηφάνια, την ακεραιότητα, την εργασία και το φιλότιμο.
Αυτά αρκούν για ξεκίνημα.
Πλάτων Μανιάς