Ο Τάσος διαβάζει Athens Voice

 Ο Τάσος είναι 16 και είναι καλό παιδί και καλός μαθητής: μόλις τελείωσε την πρώτη Λυκείου με 18.

Ο πατέρας του είναι στα 45 και , αφού απολύθηκε από μιά βιομηχανία που έκλεισε , έγινε σερβιτόρος και δουλεύει σεζόν  το καλοκαίρι και αδήλωτος ντελιβεράς τον χειμώνα, για να παίρνει και το επίδομα ανεργίας .

Η μητέρα του σε σουπερμάρκετ.

Έχει δυο μικρότερα αδέλφια.

Σαν έξυπνος και ευαίσθητος έφηβος, παλεύει να καταλάβει την κοινωνία και τον εαυτό του, «να διαμορφώσει μιά ταυτότητα».

Προχτές πήγε με δυο φίλους του στα Έβερεστ να πάρουν ένα καφέ. 

Πήραν εκεί τεύχη του Athens Voice που μοιράζονται δωρεάν και άρχισαν να τα ξεφυλλίζουν.

Κουλτουριάρικο του φάνηκε αρχικά: 

είχε κάτι συνεντεύξεις με σκηνοθέτες , ηθοποιούς και λοιπούς κουλτουριάρηδες γέρους που δήλωναν προβληματισμένοι, όπως όλοι κουλτουριάρηδες που λένε γενικολογίες χωρίς κάτι συγκεκριμένο.

Μάλλον γιά να μην θίξουν κανένα σπουδαίο τύπο και κοπούν οι κρατικές επιδοτήσεις.

Τα καταλάβαινε αυτά ο Τάσος, τα είχε ακούσει. 

Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας ήταν μια μικροσκοπική ξινή γριά που την υποστήριζαν σχεδόν όλα τα κόμματα παρά το ότι ήταν  αντιδημοφιλής. 

Φαίνεται ότι τους βόλευε όλους και δεν τους ενοχλούσε. 

Μαγκιά.

Τεράστιο άρθρο και γιά τη Πρόεδρο.

Οι καμμένοι χωριάτες του Έβρου που τους επισκέφτηκε, έβγαλαν κάτι γλυφτικους δεκάρικους λόγους μπας πάρουν και αυτοί καμμιά έξτρα επιδότηση. 

Η τοπική αυτοδιοίκηση δηλαδή, οι εκλεγμένοι. 

Ο λαός ήταν γλάστρες.

Μετά ο Τάσος είδε  ένα άρθρο για ένα σπουδαίο κομίστα : έναν καλλιτέχνη που φτιάχνει κόμιξ.

 ….άρα που απευθύνεται σε νέους.

Του Τάσου του άρεσαν τα κόμιξ: ήταν ενδιαφέροντα σαν εικόνες και σαν μηνύματα.

«Σε βάζουν στο πνεύμα της εποχής».

Είχαν και κάμποσες γυμνές, σεξ και ναρκωτικά.

Οι γυμνές του άρεσαν τα ναρκωτικά , όχι.

Αλλά μήπως και εδώ ήταν «πολύ συντηρητικός» όπως του έλεγε ένας φίλος του πιο προχωρημένος; 

Μήπως θα ήταν ωραίο και χρήσιμο να έχει άποψη από πρώτο χέρι;

Να πάρει καμμιά μυτιά κόκκα πχ να μην τον θεωρούν αγαθιάρη οι μάγκες γνωστοί του;

Θα το σκεφτόταν αργότερα αυτό. 

Είδε και διαφήμιση της ΔΕΗ δισέλιδη αλλά χωρίς καμμιά αναφορά στο πανάκριβο ρεύμα που οι γονείς του δυσκολεύονταν να πληρώσουν. 

Είχαν καθυστερήσει και κινδύνευαν να τους το κόψουν.

Αλλά οι ντελιβεράδες και οι υπάλληλοι του Σκλαβενίτη δυσκολεύονται με τρία παιδιά.

Αλλά αυτά δεν απασχολούν το LIFO και το Athens Voice. 

Ήταν βολεμένοι φαίνεται. 

Είναι μπαναλαρία η γκρίνεια για την ακρίβεια…Άλλα απασχολούν τους κουλτουριάρηδες που ρουφάνε κόκκα και επιδοτήσεις.

γιατρός ντιλιβεράς?

 Μερικοί έχουν την εντύπωση ότι,  η άσκηση της νοσοκομειακής ιατρικής,  δεν είναι μία συνεχής διαδικασία επαφής και γνωριμίας με τον άρρωστο αλλά είναι μια ευκαιριακή δουλειά :

…σαν τον ντιλιβερά ο οποίος θα παραδώσει ένα «κομμάτι υγείας» σε δέμα συσκευασμένο,  στον παραλήπτη,  γιά κατανάλωση.

(…και μετά όλοι θα πάνε τη δουλειά τους, κανονικά,  και θα είναι «ευχαριστημένοι»).

Δεν είναι έτσι τα πράγματα… κύριοι  υπουργοί, διοικητές και λοιποί «αρμόδιοι».

Η Ιατρική δεν γίνεται ευκαιριακά… γίνεται με συστηματικό τρόπο, με συνεχή προσπάθεια, με συνεργασία με άλλους γιατρούς  και προσωπικό μέσα στο νοσοκομείο.

Με σοβαρή, συνεχή και συνεπή παρακολούθηση του ασθενή…για μέρες, εβδομάδες ή μήνες.

Είναι μιά πολύ δύσκολη δουλειά… 

…πολύ δυσκολότερη από το να κάνεις πρωτοβάθμια περίθαλψη  ως ιδιώτης….

Και με πολύ αυξημένο ρίσκο να μπλέξεις στα δικαστήρια ή να έχεις συνειδησιακά προβλήματα για το αν έκανες ή δεν έκανες σωστά τη δουλειά σου. 

Και όλα αυτά, δεν τα αναγνωρίζει κανένας. 

Όλοι νομίζουν ότι απλά είσαι σαν ένας ηλεκτρολόγος που θα πάει βάλει  μία μπρίζα στον τοίχο. 

Πάρτε απόφαση όλοι… ότι γιατροί περιμένουν να  αναγνωρίσετε τις δυσκολίες και τις ευθύνες του ιδιαίτερου έργου τους.

Νομίζετε πως θα δώσετε ένα χιλιάρικο, ή δύο χιλιάρικα, η εννιά χιλιάρικα…. για να βρείτε σοβαρό παθολόγο να βάλει το κεφάλι του στον τορβά: δεν θα τον βρείτε. 

Στη Σαντορίνη 2 χρόνια ψάχνουν  παθολόγο με 9000 το μήνα μεικτά και δεν πάει κανείς. 

Γιατί δεν είναι αυτοκτονικός. 

Και γιατί απαιτεί σεβασμό και αναγνώριση του έργου του.

όλα περαστικά

Καμιά φορά σκέφτομαι τι έχει περάσει αυτός ο λαός… 

Και δεν θα πάρω την αρχαία εποχή ή το μεσαίωνα η την τουρκοκρατία, γιατί  θα πάει πολύ μακριά το πράγμα. 

Απλά σκέφτομαι  τα τελευταία 100 χρόνια που ήταν προσιτά σαν εμπειρία στους πατεράδες μας τους παππούδες και τους προπαππούδες μας… 

Δηλαδή σε ανθρώπους οι οποίοι μας μετέδωσαν την ζωντανή εμπειρία τους με την προφορική παράδοση. 

Και σκέφτομαι συχνά τους Πόντιους - ορίτζιναλ και Ρωσσοπόντιους-  στη γειτονιά μου στην Καλλιθέα… πόσο έντονη είναι η ανάμνηση της Μικρασιατικής καταστροφής και του ξεριζωμού τους από τα πατρογονικά χωριά τους. 

Στα  οποία χωριά έζησαν επί αιώνες,  για να μην μπω χιλιετίες… 

Και αναγκάστηκαν και ήρθαν στην «μητέρα Ελλάδα»… βασικά σε ένα σχεδόν άγνωστο τόπο που απλά μιλούσε  την ίδια γλώσσα και είχε την ίδια θρησκεία.

Είχαν προηγηθεί 10 χρόνια πολέμου : 1912-13 οι βαλκανικοί πόλεμοι, 1914-18 ο  πρώτος παγκόσμιος,  1919 με 1922 ο πόλεμος στην Μικρασία.

….μετά 1940-1949 η τρομερή δεκαετία Κατοχής και εμφυλίου, μετά πολιτικές αναταραχές, πόλεμος στην Κορέα, Χούντα, Κύπρος, Καραμανλοπασόκ, Πράσινα και Μπλε καφενεία, Ιμια, Σοσιαλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο, τριτος δρόμος για τον Σοσιαλισμό, εκσυγχρονιστικός σοσιαλισμός, ευμάρεια, χρηματιστήριο, πόρσε καγιέν, Πέτρος Κωστόπουλος, πως να  κόψετε σωστά και να απολαύσετε ένα κουβανέζικο πούρο, αναρχομπαχαλία, κοινωνικό μίσος, οικονομική κατάρρευση, αναλήψεις μέχρι 50 ευρώ, κλπ κλπ.

Οι κοκκινομούρηδες απόγονοι των Βίκιγκς, των Κελτών , των Οστρογότθων και των Βησιγότθων, μας κατηγορούν  ότι είμαστε καιροσκόποι,  απατεώνες χωρίς  σταθερές  αρχές και  απόψεις, ευκαιριακοί χειροκροτητές ανάλογα με τα μικροσυμφέροντα μας και το που  φυσάει ο άνεμος.

Παλιότερα συμμεριζόμουν αυτή την άποψη σε μεγάλο βαθμό. 

Τώρα μάλλον πιστεύω ότι μοιάζούμε με τα κλαράκια του σταριού που  λυγίζουν χωρίς να σπάνε  όταν φυσάει ο δυνατός άνεμος: 

φαίνεται πως τα στάχυα θεωρούν ότι δεν έχει νόημα να αντιστέκονται γιατί ξέρουν ότι όλα είναι περαστικά και ο θυελλώδης άνεμος επίσης  είναι περαστικός και βραχύβιος.

Σε αντίθεση με την γερή και περήφανη βελανιδιά  που αντιστέκεται στον άνεμο με αποτέλεσμα, σε κάποια φάση, να ξεριζωθεί.

Έχουμε μία Σοφία: 

…έχουμε περάσει τόσες μπόρες που ξέρουμε ότι είναι μέσα στο παιχνίδι να βρεχόμαστε ως το κόκκαλο, μιά στο τόσο.

«Υπομονή χρειάζεται και όλα θα περάσουν». 

Και ο πολύς σοσιαλισμός, και ο πολύς καπιταλισμός, και ο πολύς κομμουνισμός και ο βαρύς αναρχισμός,  και πολύς χριστιανισμός.

Και το Πασόκ , και το Κινάλ, και ο δεξιός φιλελευθερισμός, και ο δεξιός εθνοκεντρισμός , και οι Τσιπρογιωργάκηδες , και ο Αδωνις  Γεωργιάδης και η Μόνικα Μπελούτσι.

Όλα τα δεινά, είναι περαστικά.

…εκτός από την Μόνικα Μπελούτσι.

όταν ο γάιδαρος πετάει και είναι η μόνη αλήθεια που σου επιτρέπεται να πιστέψεις

 Όταν ήμουνα στο κατηχητικό,  μας έλεγαν ότι το κυριότερο χαρακτηριστικό του διαβόλου δεν ήταν ούτε η κλοπή ,ούτε ο φόνος  ούτε η βία: 

ήταν το ψέμα.

Το ψέμα είναι κάτι τρομερό:  

είναι το πιο σατανικό και δαιμονιώδες χαρακτηριστικό του «Κακού».

Είναι η πηγή της πλάνης, της διαφθοράς, της εκτροπής από την οδό της ανθρωπιάς  και της αρετής. 

Με το ψέμα ο διάβολος παρέσυρε τον Αδάμ και την Εύα στο προπατορικό αμάρτημα, την Πτώση, τον Αυτο-Καταστροφικό Εγωισμό. 

Με την εξαπάτηση τους κατέστρεψε.

Δεν τους έβαλε το πιστόλι στον κρόταφο,  δεν άσκησε βία πάνω τους.

Όσο πιο πολύ το ψέμα , τόσο πιο παρακμιακή

 είναι η κοινωνία που το παράγει.

Τα εντελώς σάπια  καθεστώτα, τα λεγόμενα failed states, είναι αυτά στα οποία κυριαρχεί η υποκρισία: 

σ’ αυτά δε λέει κανείς την αλήθεια.

…όλοι χειροκροτούν  τους διάφορους γυμνούς βασιλιάδες που κυκλοφορούν ξετσίπωτοι δεξιά και αριστερά.

Κάνουν πως δεν τους βλέπουν γυμνούς. 

Το ίδιο συμβαίνει και στην Ελλάδα, σήμερα: 

στην πολιτική, στα ΜΜΕ , στα πανεπιστήμια, στην εκκλησία, στις δημόσιες υπηρεσίες, στις ιδιωτικές επιχειρήσεις, στις οικογένειες, στις ερωτικές σχέσεις. 

Ψέματα, ψέματα… και ψέματα 

….ψέματα και υποκρισία,  σε βαθμό μέγιστης ξεδιαντροπιάς και ηλιθιότητας.

Η σατανική μηχανή του ψέμματος γίνεται πλέον βασικός μηχανισμός πολιτικής διακυβέρνησης και ελέγχου των μυαλών.

Η περιγραφόμενη στην Αποκάλυψη κυριαρχία του Αντιχρίστου, μάλλον είναι αυτή ακριβώς η κατάσταση: 

όταν το ψέμμα θα εκλαμβάνεται ως η μόνη Αληθεια και κάθε αμφισβήτησή του θα  σημαίνει εξόντωση του αμφισβητία.

Πχ θα σου λένε οι ελίτ…πολιτικές, πανεπιστημιακές, μηντιακές:  πετάει ο γάιδαρος?

…. και θα λές :

Βεβαίως, πετάει!

…και, γιατί πετάει?

Για να επιβιώσεις,  τότε,  θα πρέπει να πεις: 

Μα… γιατί, δεν είναι γάιδαρος!

…αυτοπροσδιορίζεται ως πεταλούδα!

πόση δυστυχία αντέχεις

Λένε ότι για να γράψεις καλή λογοτεχνία, πρέπει να έχεις πλούσια εμπειρία ζωής… 

…και η «πλούσια εμπειρία ζωής» αναπόφευκτα περιλαμβάνει και την ταλαιπωρία, τα  βάσανα και την  γνώση της δυστυχίας, της ανασφάλειας και του πόνου, στον σύγχρονο κόσμο.

Κι αν δεν έχεις βιώσει ο ίδιος, στο πετσί σου, μπόλικο πόνο, τουλάχιστον είναι απαραίτητο  να έχεις κάπως ευαισθησία και ανοιχτά μάτια… για να δεις την δυστυχία  δίπλα σου, στους άλλους.

Κανένα μαμόθρεφτο πουλάκι που μεγάλωσε προστατευμένο κάτω από τις  φτερούγες κυριαρχικών μπαμπάδων και μαμάδων, δεν μπόρεσε να μάθει να πετάει ψηλά, ελεύθερα και με αυτοπεποίθηση.

Τα μικρά, χαμηλά πεταγματά γύρω απ’ το κλουβί της οικογένειας, ποτέ δεν δυναμώνουν τόσο τους μυς και την θέληση για να γίνεις αποδημητικό πτηνό. 

Η Τζίνα Ρόουλινγκ , η συγγραφέας του Harry Potter έχει περάσει μεγάλη φτώχεια και μεγάλες ταλαιπωρίες μέχρι το 30 της…είναι γνωστό.

Αναγνωρίζει όμως ότι η ευαισθησία της και η γνώση του κόσμου καλλιεργήθηκαν από τη δουλειά που έκανε με πολιτικούς πρόσφυγες πριν γίνει επαγγελματίας συγγραφέας. 

Για βιοπορισμό το έκανε…αλλά, εκτός από το νοίκι, ωφελήθηκε πολύ και η ψυχή της. 

Και μαζί με την ψυχή, ωφελήθηκε και η συγγραφική ικανότητα.

Το βλέπουμε σε πολλούς μεγάλους συγγραφείς τι βάσανα έχουν περάσει.

Ο Ντοστογιέφσκι ήταν επιληπτικός έκανε τέσσερα χρόνια κάτεργο και κάμποσα εξορία. Ο Τσέχωφ ήταν φυματικός γιατρός και έφτασε με έλκυθρο μέχρι την άκρη του κόσμου, στην Σαχαλίνη, τόπο εξορίας πολιτικών και ποινικών κρατουμένων που ζούσαν σε άθλιες συνθήκες. Για να μελετήσει τις συνθήκες ζωής και υγιεινής των αθλίων , σε μια προσπάθεια να καταγραφούν και να βελτιωθούν.

Το ερώτημα είναι πόση ταλαιπωρία αντέχει ο άνθρωπος…

…. και ποιο είναι το κρίσιμο όριο πάνω από το οποίο η ταλαιπωρία μετατρέπεται από παράγοντα ψυχικής  βελτίωσης και ενδυνάμωσης,  σε παράγοντα φθοράς και αποδυνάμωσης.

Αυτό σκεφτόμουν μελετώντας τις απεγνωσμένες ανακοινώσεις ιατρικών συλλόγων και  γιατρών που καλούνται να πάνε με το ζόρι να βουλώσουν τις τρύπες του ΕΣΥ:

Σε ένα περιβάλλον ακραίας εργασιακής  κακοποίησης και αυξημένου ρίσκου που  κινδυνεύεις να μπεις φυλακή για κάθε περιστατικό που θα στραβώσει λόγω της γενικότερης δυσλειτουργίας του ξεχαρβαλωμένου συστήματος, η συνεχής προσπάθεια να «βάλεις πλάτη» από φιλότιμο ή από επαγγελματική ευσυνειδησία, δε συνιστά τίποτε άλλο παρά κακοποίηση,. 

Και η κακοποίηση φέρνει burnout, δηλαδή εργασιακή εξουθένωση .

…και ποιος τα καταλαβαίνει αυτά; 

Προφανώς ούτε ο κόσμος που έχει αυτός τα δικά του βάσανα και θέλει να κάνει την δουλειά του αλλά ούτε και ο κύριος υπουργός που θέλει  κι αυτός να παρουσιάσει έργο, χωρίς να υπάρχουνε οι προϋποθέσεις. 

Στην καμπούρα των άλλων δηλαδή… 

Όπως συνήθως.

Δεν προβλέπω πως οι γιατροί που τρώνε καρπαζιές στα νοσοκομεία, θα γίνουν μεγάλοι συγγραφείς. 

Οι «Σφαλιάρες» είναι πάρα πολλές και πολύ  παρατεταμένες ώστε εξαντλούν και το μεγαλύτερο συγγραφικό ταλέντο.

θετική σκέψη

…σημασία έχει η θετική  σκέψη.