Λένε ότι για να γράψεις καλή λογοτεχνία, πρέπει να έχεις πλούσια εμπειρία ζωής…
…και η «πλούσια εμπειρία ζωής» αναπόφευκτα περιλαμβάνει και την ταλαιπωρία, τα βάσανα και την γνώση της δυστυχίας, της ανασφάλειας και του πόνου, στον σύγχρονο κόσμο.
Κι αν δεν έχεις βιώσει ο ίδιος, στο πετσί σου, μπόλικο πόνο, τουλάχιστον είναι απαραίτητο να έχεις κάπως ευαισθησία και ανοιχτά μάτια… για να δεις την δυστυχία δίπλα σου, στους άλλους.
Κανένα μαμόθρεφτο πουλάκι που μεγάλωσε προστατευμένο κάτω από τις φτερούγες κυριαρχικών μπαμπάδων και μαμάδων, δεν μπόρεσε να μάθει να πετάει ψηλά, ελεύθερα και με αυτοπεποίθηση.
Τα μικρά, χαμηλά πεταγματά γύρω απ’ το κλουβί της οικογένειας, ποτέ δεν δυναμώνουν τόσο τους μυς και την θέληση για να γίνεις αποδημητικό πτηνό.
Η Τζίνα Ρόουλινγκ , η συγγραφέας του Harry Potter έχει περάσει μεγάλη φτώχεια και μεγάλες ταλαιπωρίες μέχρι το 30 της…είναι γνωστό.
Αναγνωρίζει όμως ότι η ευαισθησία της και η γνώση του κόσμου καλλιεργήθηκαν από τη δουλειά που έκανε με πολιτικούς πρόσφυγες πριν γίνει επαγγελματίας συγγραφέας.
Για βιοπορισμό το έκανε…αλλά, εκτός από το νοίκι, ωφελήθηκε πολύ και η ψυχή της.
Και μαζί με την ψυχή, ωφελήθηκε και η συγγραφική ικανότητα.
Το βλέπουμε σε πολλούς μεγάλους συγγραφείς τι βάσανα έχουν περάσει.
Ο Ντοστογιέφσκι ήταν επιληπτικός έκανε τέσσερα χρόνια κάτεργο και κάμποσα εξορία. Ο Τσέχωφ ήταν φυματικός γιατρός και έφτασε με έλκυθρο μέχρι την άκρη του κόσμου, στην Σαχαλίνη, τόπο εξορίας πολιτικών και ποινικών κρατουμένων που ζούσαν σε άθλιες συνθήκες. Για να μελετήσει τις συνθήκες ζωής και υγιεινής των αθλίων , σε μια προσπάθεια να καταγραφούν και να βελτιωθούν.
Το ερώτημα είναι πόση ταλαιπωρία αντέχει ο άνθρωπος…
…. και ποιο είναι το κρίσιμο όριο πάνω από το οποίο η ταλαιπωρία μετατρέπεται από παράγοντα ψυχικής βελτίωσης και ενδυνάμωσης, σε παράγοντα φθοράς και αποδυνάμωσης.
Αυτό σκεφτόμουν μελετώντας τις απεγνωσμένες ανακοινώσεις ιατρικών συλλόγων και γιατρών που καλούνται να πάνε με το ζόρι να βουλώσουν τις τρύπες του ΕΣΥ:
Σε ένα περιβάλλον ακραίας εργασιακής κακοποίησης και αυξημένου ρίσκου που κινδυνεύεις να μπεις φυλακή για κάθε περιστατικό που θα στραβώσει λόγω της γενικότερης δυσλειτουργίας του ξεχαρβαλωμένου συστήματος, η συνεχής προσπάθεια να «βάλεις πλάτη» από φιλότιμο ή από επαγγελματική ευσυνειδησία, δε συνιστά τίποτε άλλο παρά κακοποίηση,.
Και η κακοποίηση φέρνει burnout, δηλαδή εργασιακή εξουθένωση .
…και ποιος τα καταλαβαίνει αυτά;
Προφανώς ούτε ο κόσμος που έχει αυτός τα δικά του βάσανα και θέλει να κάνει την δουλειά του αλλά ούτε και ο κύριος υπουργός που θέλει κι αυτός να παρουσιάσει έργο, χωρίς να υπάρχουνε οι προϋποθέσεις.
Στην καμπούρα των άλλων δηλαδή…
Όπως συνήθως.
Δεν προβλέπω πως οι γιατροί που τρώνε καρπαζιές στα νοσοκομεία, θα γίνουν μεγάλοι συγγραφείς.
Οι «Σφαλιάρες» είναι πάρα πολλές και πολύ παρατεταμένες ώστε εξαντλούν και το μεγαλύτερο συγγραφικό ταλέντο.
