ενηλικίωση, τώρα!
….όταν περιγράφεις μια πιθανή σοβαρή διάγνωση που απαιτεί περαιτέρω διερεύνηση με εξετάσεις , νοσηλεία και παραπομπή σε άλλες ειδικότητες και οι συγγενείς του υπερηλίκου ασθενούς, σου λένε…
«μήπως να μην τον βασανίζουμε γιατρέ?»
…εγώ καταλαβαίνω ότι εννοούν…
«μήπως να μην βασανιζόμαστε εμείς, γιατρέ?»
…γιατί, ό υπερήλικος συγγενής, συχνά αντιμετωπίζεται σαν μιά γλάστρα με βασιλικό:
όσο κάθεται ήσυχος στην γωνιά, δεν απαιτεί συχνό πότισμα, φροντίδα και λιπάσματα, είναι οκ.
Αν είναι όμως να μαζεύει μυγάκια και να τρέχουμε να αγοράζουμε λιπαντικά και φάρμακα, ας λείπει και το φυτό εσωτερικού χώρου.
Ο γιατρός έχει καθήκον να νομιμοποιήσει τις σκέψεις και τις προθέσεις μας.
Για αυτό τον έχουμε.
Αν δεν συμφωνεί και είναι υπέρ του φυτού, προφανώς κάτι κρύβει:
μάλλον το κάνει από ναρκισσισμό, παραξενιά ή συμφέρον.
«εεε…πια! …αμάν με τις παραξενιές και τις εμμονές τους, οι γιατροί.
Και εμείς έχουμε βάσανα και δουλειές…
….εμάς ποιός θα μας κοιτάξει? εεε…ποιός?»
Όταν ο ορθολογισμός υποχωρεί, αρχίζει η διαπραγμάτευση:
τι είναι σωστό και λάθος, τί θετικό και αρνητικό, τι μαύρο και άσπρο, τι αρσενικό και θηλυκό.
Όλοι απαιτούν νέα κοινωνικά συμβόλαια… κατά πως τους βολεύει υλικά και ψυχολογικά.
…χρειαζόμαστε νέα κοινωνικά συμβόλαια… νέα πολιτικά συμβόλαια, ακόμη και νέα επιστημονικά συμβόλαια.
Και η επιστήμη έγινε λάστιχο.
Όλα σχετικά….γιατί τα πράγματα έχουν αλλάξει:
…πχ τι περιμένει ο πολίτης από τον πολιτικό?
Όραμα?
…τρίχες
Μακρόχρονο σχεδιασμό?
…πάλι τρίχες.
Ασφάλεια και προστασία?
….οπωσδήποτε.
Να του νομιμοποιήσει το αυθαίρετο, την υπέρβαση οικοδόμησης, το σβήσιμο του προστίμου από τον έφορα?
…φυσικά….εκεί φαίνεται ο πολιτικός που αξίζει.
Στις εξυπηρετήσεις.
Και ο γιατρός, το ίδιο:
…να τον ενθαρρύνει, να του χαιδέψει το κεφαλάκι, να του κατασιγάσει τις ενοχές που παράτησε -ή θα παρατήσει- την μάννα του να πεθάνει - ή να μην πεθάνει- ανάλογα την κληρονομιά, την συνταξη και τις ψυχολογικές καθηλώσεις.
Και ο γιατρός να είναι και … φιλαράκι….και κολλητός, κάτι σαν κουμπάρα.
Αλλά και γιατρός- εξιλαστήριο θύμα -όπως και ο πολιτικός εξιλαστήριο θύμα.
«ναι ρε…ξέρεις τι έκανε αυτός ο γιατρός?»
… «αφού τους ξέρουμε τι κουμάσια είναι όλοι οι γιατροί».
«Αυτός φταίει που πήγαν τα πράγματα στραβά… και μου το φόρτωσε (άκου θράσος!) ότι οι αρτηρίες μου ήταν βουλωμένες από το κάπνισμα και τις σπαλομπριζόλες».
«Γιατροί, πολιτικοί, δικηγόροι, αιμορουφήχτρες».
«Όλα σικέ, ρε….και οι επιστήμονες?
πουτανάκια πουλημένα στις εταιρείες».
Βολικά όλα αυτά για τον κάθε πικραμμένο η εμμονικό.
Ερμηνεύει ό,τι θέλει, όπως θέλει.
χμμμμ…φταίνε και κάποιοι γιατροί , ε?
….αυτοί που κάνουν το παιχνίδι…αυτοί που μοιράζουν την τράπουλα:
αυτοί που ουδέποτε οικοδόμησαν ειλικρινή σχέση.
…αυτοί που οικοδόμησαν σχέση άλλοτε εξουσιαστική και αυταρχική και άλλοτε πονηρή και εκμεταλλευτική.
…ό,τι τους βόλευε και αυτούς.
…ναι….και οι γιατροί και οι πολιτικάντες, καλό θα είναι να πάψουν να βλέπουν τον εαυτό τους σαν κομμώτριες που θα κάνουν μασαζάκι στο κεφαλάκι του πελάτη.
Να εξηγήσουν το ρόλο τους και τα όρια του, να κρατήσουν στην σωστή απόσταση τον ασθενή και τον ψηφοφόρο ώστε να μπορέσουν να έχουν μια τίμια συναλλαγή μαζί του:
ούτε πολύ κοντά, ούτε πολύ μακριά.
Ανθρώπινα…ναι… αλλά κυρίως ορθολογικά και ρεαλιστικά.
Να μάθει ο άρρωστος και ο πολίτης να αντιμετωπίζει τα προβλήματα του με θάρρος και με ρεαλισμό.
Σαν ενήλικος, όχι σαν έφηβος.
Κάποτε πρέπει να ενηλικιωθεί και αυτός.
