Ο δικός μου Δεκέμβρης του 2008

 Ο δικός μου "Δεκέμβρης", του 2008

Θυμάμαι όταν ξεκίνησε μια δραματική περίοδος δύο εβδομάδων, όπως την έζησα, στο κέντρο της Αθήνας: 

Το σπίτι μου, ακριβώς απέναντι από το πολυτεχνείο. 

Επέστρεφα γύρο στις δέκα το βράδυ με τον δωδεκάχρονο γυιό μου, στις 6 Δεκεμβρίου, ανήμερα του Αγίου  Νικολάου, από οικογενειακή επίσκεψη…

….όταν διαπίστωσα ότι ακόμα και τα ΜΑΤ τα οποία πάντα υπήρχαν σε ομάδες  γύρω από στα Εξαρχεια, ήταν τρομοκρατημένα: 

ήταν φανερός ο φόβος στα πρόσωπά τους.

Παραξενεύτηκα...και σε συνδυασμό  με κάποιους κάδους που είχαν πάρει φωτιά, κατάλαβα ότι κάτι συνέβαινε.

Ζώντας τόσα  χρόνια στο "στόμα του λύκου", με τοσους ασύδοτους -αναρχικούς, περιθωριακούς και κοινούς κακοποιούς- είχαν οι κεραίες μου οξυνθεί: 

κάτι εξαιρετικό, κάτι ασυνήθιστο ήταν σε εξέλιξη.

Πάρκαρα στην Αβέρωφ δυό στενά παρακάτω, ως συνήθως, για ασφάλεια. 

Τα αυτοκίνητα ήταν πολύ ευάλωτα σε κάθε  φασαρία, εκεί.

Πάμε στο διαμέρισμα, στον έκτο όροφο...το πολυτεχνείο από κάτω, πιάτο...και μέρος της Στουρνάρη ορατό: 

είχαν αρχίσει να μαζεύονται νεαροί...χουλιγκάνικες φάτσες, όχι αναρχικοί.

Τσούλησαν ένα αυτοκίνητο από την Στουρνάρη και το φέρνουν στην Πατησίων, σχεδόν κάτω από το μπαλκόνι μας: του βάζουν φωτιά και οι φλόγες φτάνουν μέχρι τον τρίτο όροφο.

Βλέποντας την φωτιά να ξεπετάγεται  τόσο ψηλά και κόσμος να μαζεύεται όλο και περισσότερος, αποφάσισα να φύγω: δεν ήταν ασφαλές να μείνουμε στον έκτο όροφο μιάς πολυκατοικίας με πιθανότητα να εγκλωβιστούμε μέσα.

(πράγματι, λίγες μέρες μετά έβαλαν φωτιά στο κατάστημα ρούχων στο ισόγειο, στην Πατησίων, που ευτυχώς δεν επεκτάθηκε σε όλο το κτίριο).

Πήρα λίγα εσώρουχα κλπ ρουχα, και με ένα σιδηρολοστό ο καθένας για κάθε ενδεχόμενο, βγήκαμε με τον γυιο μου  έξω. 

Πραγματικά κόντεψα να πάθω ασφυξία απο τα χημικά που είχαν πέσει....

...δεν έφταναν τον έκτο όροφο και δεν ειχα πάρει χαμπάρι ότι είχαν πλημμυρισει την είσοδο της πολυκατοικίας: 

ένιωσα να καίγεται το στήθος μου...ειλικρινά πίστεψα ότι θα πεθάνω από ανακοπή και ασφυξία.

Ευτυχώς κανείς δεν ασχολήθηκε μαζί μας. 

Αρχίσαμε  να τρέχουμε προς το αυτοκίνητο για να πάρουμε ανάσα, μακριά από τα χημικά. 

Ήταν φοβερή αίσθηση να τα ρουφάς σε μεγάλη συγκέντρωση μέσα σε κλειστό χώρο.

Πήγα  τον μικρό στην μητέρα του στο Φάληρο και αποφάσισα να μείνω  σε ξενοδοχείο: βρήκα ένα εκεί κοντά, αφιερωμένο στα παράνομα ζεύγη.

Πρέπει να ήμουν ο μοναδικός single που έμεινε ποτέ σε τέτοιο ξενοδοχείο.

Καλό και οικονομικό.

Μου έδωσαν  ένα είδος σουίτας, με δύο διπλά κρεβάτια, κόκκινες κουρτίνες και καθρέφτες στο ταβάνι.

Προφανώς δεν άντεχα να κοιμηθώ εκεί μέσα: 

τηλεφώνησα σε μιά φίλη που είχαμε σχέση μέχρι πρόσφατα και , ευτυχώς, με περιέθαλψε γιά 2-3 μέρες. 

Μετά πήγα σε ένα φίλο στην Κηφισιά γιά άλλες δέκα μέρες.

Είμαι ευγνώμων, ακόμη... και προς τους δύο.

Πίστευα ότι η κατάσταση θα ξεφούσκωνε σε μιά-δυο μέρες, ως συνήθως συνέβαινε κάθε δεκαεφτά Νοέμβρη. 

Αμ δε...όλο και αγρίευε η κατάσταση...

Οι φασαρίες άρχισαν να επεκτείνονται και σε άλλες περιοχές...σχεδόν  σε όλη την Αθήνα.

Μιά διάχυτη, γενικευμένη κοινωνική οργή γιά την δολοφονία ενός παιδιού, αγρίεψε μέχρι και τα νήπια των ....Δημοτικών σχολείων που έκαναν οργισμένες διαδηλώσεις μπροστά στα αστυνομικά τμήματα, πετώντας πέτρες και εκτοξεύοντας απειλές και κατάρες.

Σε κάποιες περιπτώσεις κάποιοι επιχείρησαν να κάνουν κατάληψη αστυνομικών τμημάτων και να πάρουν όπλα.

Έκαναν πίσω όταν οι αστυνομικοί - που γενικά καθόταν σαν βρεγμένες  γάτες  χωρίς να αντιδρούν στις προκλήσεις- πυροβόλησαν στον αέρα.

Τέτοιες εντολές είχαν : η παράλυτη κυβέρνηση, πανικόβλητη, φοβόταν ένα δεύτερο νεκρό.

 Το έκανε σαφές και ο υπουργός Προκόπης με δηλώσεις του, αργότερα, αφού είχε καεί το σύμπαν: συνεχάρη την αστυνομία "που ακόμη και προπηλακιζόμενη, βοήθησε να μην έχουμε νεκρούς".

Απο τύχη δεν είχαμε νεκρούς και σίγουρα όχι από την δειλία και τον καιροσκοπισμό του Προκόπη.

Η κατάσταση ήταν ανεξέλεκτη: 

οι αστυνομικοί κυκλοφορούσαν μόνο ως ΜΑΤ. 

Αν καλούσες άμεση δράση δεν ερχόταν. Αν καλούσες πυροσβεστική, συχνά εμποδιζόταν απο ομάδες εξεγερμένων. 

Κόπηκε το ρεύμα στην πολυκατοικία μας και σε κάποιες άλλες, και η ΔΕΗ δεν τολμούσε  να έλθει αφου εμποδίστηκε και κανα -δυο φορές και έκαψαν 1-2 αυτοκίνητα συνεργείων της.

Ξεφύτρωσαν λούμπεν φάτσες που δεν είχα δεί ποτέ: 

όχι οι σκληρές αναρχικές φάτσες των Εξαρχείων...

...οκ...υπήρχαν και αυτοί όπως και χουλιγκάνια...

Αλλά ξεφύτρωσαν άλλοι, εφιαλτικοί, λούμπεν τύποι που δεν είχα ξαναδεί ποτέ.

Φάτσες περιθωριακές και μισότρελες, μόνοι τους ή 2-3 μαζί, που κρατούσαν μεγάλους σιδηρολοστούς ή καδρόνια.

Ήταν σαφές ότι ουδείς μπορούσε να βγάλη άκρη μαζί τους.

Και αν σε έβαζαν στο μάτι, κανείς δεν θα σε βοηθούσε:

θα μπορούσαν να σε σφάξουν στην μέση του δρόμου χωρίς να κουνηθεί κανείς.

Πλιάτσικο υπήρξε αλλά περιστασιακά, όχι γενικευμένα.

Τότε πήρα ένα τηλεφώνημα που με συγκλόνησε: 

ήταν ο 85χρονος κυρ -Μιχάλης Γ., απο τον τέταρτο όροφο, φίλος, παλιός αριστερός, δημοσιογραφος και μικροεκδότης.

Τον βοηθούσα όσο μπορούσα με την επίσης ηλικιωμένη γυναίκα του. 

Δεν είχαν παιδιά, ένιωθαν ανασφάλεια, και ήμουν ο μόνος "νέος" μόνιμος κάτοικος στην πολυκατοικία. 

Όλοι οι άλλοι γερόντια και εξαφανισμένοι, εκείνες τις μέρες, επαγγελματίες. 

Μάλιστα μιά φορά, παλιότερα,  τον είχα σώσει από την επίθεση δυο Ρουμανόγυφτων(;) κακοποιών  που τον στρίμωξαν στο ασανσέρ να του πάρουν τα λεφτά.

(Πρόλαβαν μάλιστα και του έκαναν  κάταγμα κάτω γνάθου...με  γροθιά!)

Γιατρέ που είσαι? είμαι ο Μιχάλης! Δεν είσαι εδώ? 

Σε ψάχνω! 

..,,Ο κυρ Μιχάλης ήταν σε απόγνωση: 

ένας γέρος 86 χρονών με σύζυγο εβδομηντάρα -αλλά όχι με καλή υγεία- κλεισμένοι τρεις μέρες σε ένα σπίτι χωρίς  φως, χωρίς θέρμανση (ο καυστήρας λειτουργεί με ρεύμα), χωρίς ζεστό νερό, χωρίς κουζίνα να μαγειρέψουν.

Ούτε ένα καφέ ή τσαι δεν μπορούσαν να φτιάξουν, να ζεσταθούν λίγο.

Υποχρεωμένος να  ανεβοκατεβαίνει σκάλες, μέχρι τον  τέταρτο όροφο, με φακό, το βράδυ.

Αλλά δεν τον βάσταγαν τα πόδια του γιά τόσα σκαλιά.

Ούτε και την γυναίκα του με τα προβληματικά της  γόνατα.

Και η πολυκατοικία σχεδόν άδεια: οι επαγγελματίες δεν ερχόταν, εγώ σε άλλα σπίτια. 

Υπήρχε ένας γερο ζωγράφος, μόνος του,   στον πρώτο και ενα επίσης  πολύ ηλικιωμένο ζευγάρι - στα ογδονταπέντε και αυτοί- στον έβδομο(!) όροφο. 

Αυτοί  όμως είχαν μιά κόρη -που έμενε αλλού- αλλά που μάλλον θα τους βοηθούσε .

Μιά άδεια, σκοτεινή και κρύα πολυκατοικία,  που η είσοδος της βρωμούσε χημικά.

Τα χημικά είχαν  ποτίσει τους τοίχους. 

Ένα μήνα και βάλε, μετά, ακόμα μύριζε χημικά η είσοδος.

Προφανώς κάτι έγινε και τα έριξαν μέσα την πρώτη μέρα.

Ο κυρ Μιχάλης με παρακάλεσε να τους βοηθήσω.

Πήγα   για να τους δώ, να δώ και μην μου έκαναν καμμιά διάρρηξη.

Είχα πόρτα  ασφαλείας βέβαια , αλλά  ήταν ένα αστείο σε μιά αδεια πολυκατοικία και σε μιά περιοχή χωρίς αστυνόμευση.

Φαρ Ουέστ. 

Οι πιστολάδες είχαν λοστούς και βαριοπούλες.

Μαγαζιά έσπασαν κάμποσα. 

Αν θύμωναν, πέταγαν και μιά μολότωφ μέσα και λαμπάδιαζε.

Είχαν ήδη κάψει τελείως ένα γείτονα δίπλα μας με ηλεκτρικά είδη , διπλα στο Ιταλικό Ινστιτούτο, παλιότερα.

Μια 17 Νοέμβρη 2-3 χρόνια πριν. Δεν ξανάνοιξε ποτέ.

Έκαψαν τώρα και το μαγαζί με τα ρούχα στο ισόγειο.

Όχι ολοσχερώς, αλλά έγινε γερή ζημιά.

Τελικά ο μάγκας μαγαζάτορας, έκανε την κρίση ευκαιρία: έβαλε πανώ ότι ξεπουλάει σχεδόν "τζάμπα ό,τι σώθηκε απ´ τα καμμμένα". 

Ξεπούλησε αμέσως...έτρεξαν όλοι -λίγες μέρες μετά- για μιά  ευκαιρία από τον κατεστραμμένο.

Μόλις ξεπούλησε τα μισοκαμμένα, δεν στάματησε.

Τιγκάρησε  το μαγαζί με ό,τι σαβούρα βρήκε από τους προμηθευτές του και έβγαλε και κέρδος.

Ένα μήνα πούλαγε απ´ τα "καμμένα"!

Καθησύχασα τον κυρ Μιχάλη ότι θα ενεργοποιήσω τα "μέσα" μου να έρθει η ΔΕΗ....

Φυσικά, τρίχες μέσα είχα: απλά γνώριζα μιά σκηνοθέτιδα σε μεγάλο κανάλι που παρακολουθούσα τον πατέρα της.

Την πήρα τηλέφωνο και , γιά να την φιλοτιμήσω που και αυτή είχε γέρους να φροντίσει, της εξήγησα την κατάσταση.

"Θα  πεθάνουν οι γέροι: ούτε να αναπνεύσουν καλά μπορούν, ούτε να τραφούν,  ούτε να ζεσταθούν.

Θα βρούμε κοκκαλιασμένα τα πτώματά τους. 

Κάνε θέμα, δημοσιοποίησέ το, κάνε φασαρία... να πάει η ΔΕΗ."

Δεν ξέρω τί έκανε, αν έκανε.

Πάντως το ρεύμα γύρισε την επόμενη μέρα.

Έκανα και πλάκα στον κυρ Μιχάλη: "εσύ σαν αριστερός πρέπει  να χαίρεσαι....που τρίζει η δεξιά κυβέρνηση. 

Δεν μπορεί να είσαι με την αστυνομία.

Μιά ζωή υπέφερες από το αστυνομικό κράτος"

Ήξερε ότι κάνω καλοπροαίρετη πλάκα, ο κυρ Μιχάλης.

Είχε απομυθοποιήσει τους πάντες.

Το μόνο που ήθελε τώρα, ήταν η ΔΕΗ.

#ΔΙΗΓΗΜΑ 

μιά χαψιά

 ...έχουν πλάκα οι συνασπισμοί καιροσκόπων που λέγονται κόμματα: 

οι εκλογές είναι πάρτυ για ορισμένους και κηδεία γιά άλλους. 

…οι απερχόμενοι τα βάφουν μαύρα και να μοιρολογάνε... 

…οι δε επερχόμενοι ράβουν κουστούμια και φαντασιώνονται κερδοφόρες θέσεις και μεγαλεία.

Και οι μεν και οι δε,  είναι μία από τα ίδια: 

τενεκέδες - καιροσκόποι, που πάνε και βρίσκουν μια θεσούλα, έστω και προσωρινή, και μόλις την πάρουν, νιώθουν «αρχόντοι».

Όλα τα καταπιεσμένα κόμπλεξ βγαίνουν στη φόρα.

Κάνω διάγνωση από το βλέμμα: 

διακρίνω στους  επερχόμενους ένα θριαμβευτικό ύφος στη φάτσα τους...θρίαμβο ανάμικτο  με ρεβανσισμό και ανόητη αυτοπεποίθηση.

Δεν ξέρουν ότι είναι ακριβώς ίδιοι με τους προηγούμενους. 

Ίδιοι τενεκέδες -και οι μεν και οι δε -που παίζουν το ίδιο παιχνίδι κατάληψης  θέσεων, αξιωμάτων, και οικονομικών ευκαιριών.

Με λίγη  - έως καθόλου- αγάπη για τους ανθρώπους και την πατρίδα, με λίγη πολιτική  τόλμη,  με λίγες ιδέες, με λίγη μόρφωση.

Οι σοβαροί, ή απέχουν ή τους τρώει η κομματική μαρμάγκα.

Είναι φυσικό: ο πολιτικός πρωτογονισμός, η χαμηλού τύπου αντιπαράθεση, η απουσία πολιτικού διαλόγου και η χυδαιότητα των συμπεριφορών , κάνουν κάθε νοήμονα και αξιοπρεπή άνθρωπο να απέχει.

Σου λέει ο άλλος, ο σοβαρός νοικοκύρης, αυτός με την απαιτητική δουλειά και την επίσης απαιτητική οικογένεια: 

«  να πολιτευτώ? ρε τι λες? ...εγώ? που να πάω να μπλέξω εγώ με όλα αυτά τα κομματικά λαμόγια? 

Αυτοί οι τύποι, στους κομματικούς μηχανισμούς, είναι επαγγελματίες της διαβολής, της συκοφαντίας, της μηχανορραφίας, και της κάθε λαμογιάς… 

Που θα πάω να μπλέξω εγώ μαζί τους… Μια χαψιά θα με κάνουν».

Το πιστεύω: όσους τόλμησαν, τους έχουν ήδη κάνει μιά χαψιά και τους έχουν ήδη πέψει.

Γιατί ο Επίκτητος είναι της μόδας

Στωικισμός για υποταγή

Ο  συγχρονος Δυτικός  καπιταλισμός,  χρειάζεται ανθρώπους που να συνεργάζονται ήρεμα και πρόθυμα:  

 δεν θέλει ούτε ανακατωσούρες ούτε και πολλές αμφισβητήσεις.

…τουλάχιστον όχι  σε ουσιώδη θέματα.

Μπορείς όμως  να αμφισβητήσεις  πόσα είναι τα ανθρώπινα φύλα,  μπορείς να δηλώσεις άνθρωπος, σκύλος η έντομο και μπορεις να αμφισβητήσεις από το ποια τρύπα είναι καταλληλότερη η σεξουαλική επαφή: 

από κει που μπαίνουν τα  σπερματοζωάρια ή από εκεί που βγαίνουν τα κόπρανα?.

Επίσης ο καπιταλισμός θέλει άνθρωπους που να καταναλώνουν  συνεχώς και να καταναλώνουν όσο το δυνατόν περισσότερο, χωρίς να πολυσκέφτονται. 

Ακόμα και με δανεικά λεφτά ή, μάλλον,  κατά …προτίμηση με δανεικά λεφτά.

 …από τις τράπεζες, φυσικά. 

Εξάλλου τα ανθρωπάκια,  καταναλώνουν κυρίως για να ηρεμούν όχι για να ικανοποιούν πραγματικές ανάγκες.

Ας δανείζονται λοιπόν για να τους κρατάμε ισόβια δεμένους χειροπόδαρα.

Σημαντικό βήμα στην  πορεία του ανθρώπου προς την μετάβαση από τον συνειδητοποιημένο και λογικό πολίτη στον μπερδεμένο και παλαβωμένο  καταναλωτή, είναι να πάψει να έχει σταθερές απόψεις και αξίες. 

Όλα πρέπει να είναι σχετικά. 

Όλα τα θέματα πρέπει να  είναι θέμα οπτικής… 

Δηλαδή κατά πως τα βλέπεις και όχι κατά πως είναι.

Και εδώ αρχίζει ο «έρωτας» με τον Επίκτητο:

Ταράττει τους ανθρώπους ου τα πράγματα, αλλά τα περί των πραγμάτων δόγματα.

Οι άνθρωποι ταράζονται όχι απ’ αυτά που συμβαίνουν, αλλά από την άποψή τους γι’ αυτά που συμβαίνουν.

Εάν ο κοσμάκης πιστέψει ότι όλα είναι σχετικά, ότι δεν υπάρχει καλό και κακό, σωστό και λάθος, τότε πολύ απλά μπορείς να τον πείσεις να κάνει ότι εσύ γουστάρεις. 

Εσύ , το αφεντικό.

 …αν του λες κάθε μέρα ότι δεν υπάρχει βιολογικό φύλο,  ότι δεν παίζουν ρόλο τα χρωμοσώματα, ότι δεν παίζουν ρόλο τα γεννητικά όργανα, οι ορμόνες και οι προδιαγεγραμμένες από το DNA λειτουργίες, 

…αλλά μετράει  μόνο το «κοινωνικό φύλο» , δηλαδή παίζει ρόλο  το τι πιστεύει ο καθένας -και οι άλλοι- για τον εαυτό του…

….και πως όλοι, ανεξάρτητα αν το επιτρέπει λογική τους και η  η επιστημονική τους γνώση…. είναι υποχρεωμένοι να δεχτούν και να βαφτίσουν το κοτόπουλο, γαιδούρι.

Όχι μόνο να το βαφτίσουν αλλα και να  το θεσμοθετήσουν  νομικά:

 και όποιος έχει αντίρρηση να μπαίνει φυλακή και να στιγματίζεται σαν φασίστας, σκοταδιστής, και απάνθρωπος.

Γιατί… και η ελευθερία του λόγου είναι σχετική και, βασικά,  «ελευθερία λόγου» έχει μόνο όποιος συμφωνεί μαζί μας και όχι όποιος διαφωνεί.

…όποιος διαφωνεί μαζί μας, πρέπει να τιμωρείται.

…αυτή είναι η ΝΕΑ Ελευθερία του λόγου.

Γι αυτό  οι αμερικάνοι έχουν  πάθει έρωτα και ψύχωση τώρα τελευταία με τον Επίκτητο,  τον Σενέκα και τον Μάρκο Αυρήλιο….

…δηλαδή τα πρωτοπαληκαρα του στωικισμού.

Ει βούλει άλυπον βίον ζην, τα μέλλοντα συμβαίνειν ως ήδη συμβεβηκότα λογίζου.

Αν θες να ζεις χωρίς άγχος, να αντιμετωπίζεις τα μέλλοντα να συμβούν σαν να έχουν ήδη συμβεί.

Βολικό και αυτό σαν μότο, για τα αφεντικά: 

…ένας λαός που είναι τόσο ανεκτικός μοιρολάτρης που δέχεται όλα τα μελλοντικά στραβά σαν αναπόφευκτα , δεν επαναστατεί ποτέ. 

Ανίκητος είναι δύνασαι, εάν εις μηδένα αγώνα καταβαίνης, όν ουκ έστιν επί σοι νικήσαι.

Μπορείς να είσαι ανίκητος αν δεν κατεβαίνεις σε κανένα αγώνα που δεν θα μπορούσες να νικήσεις.

Αν ο Κολοκοτρώνης και οι λοιποί αγωνιστές του 1821 πίστευαν  κάτι τέτοιο,  δεν θα επαναστατούσαν ποτέ…

 …και προφανώς θα ήμασταν όλοι γιουσουφάκια.

Ει βούλει αγαθός είναι, πρώτον πίστευσον ότι κακός εί.

Αν θέλεις να είσαι καλός, πρώτα να πιστέψεις ότι είσαι κακός.

Και ένα ακόμα ρητό του Επίκτητου που υποβάλλει  τα ανθρωπάκια στην ενοχοποίηση…

…και κάνει  τον άνθρωπο να απολογείται διαρκώς. 

Γι’αυτό λένε ότι ο στωικισμός έχει κοινά στοιχεία και με τον χριστιανισμό ο οποίος επίσης ενοχοποιεί τον άνθρωπο .

….για να τον ελέγχει ευκολότερα.

(έτσι λένε  μερικοί κακοπροαίρετοι).

Θα μπορούσα να γράψω ένα σωρό ρητά και από τον Μάρκο Αυρήλιο και από το Σενέκα,  αλλά θα είναι κουραστικό. 

Έχω πειστεί πάντως ότι όλη αυτή η λατρεία του Woke κινήματος προς το στωικισμό,  δεν είναι ούτε τυχαία, ούτε αθώα.

τουριστοθέατρο

 Όταν ήμουνα μικρός, εννοώ στην εφηβεία και λίγο μετά, δε μου άρεσε καθόλου να πηγαίνω στο χωριό του πατέρα μου που ήταν ένα θαυμάσιο χωριό γεμάτο αμπέλια,  ελιές , χαρουπιές , αμυγδαλιές , σκίνους και άγρια βότανα. 

Ήθελα να πηγαίνω σε κοσμικές παραλίες τύπου Ρόδου με μπόλικες τσαχπίνες τουρίστριες από το βορρά…και να χορεύω μαζί τους σε  ντίσκο με φωτορυθμικά, σαν κακέκτυπο Τραβόλτα.

Όταν μεγάλωσα αρκετά - και  είχα ξεπεράσει τη βλάβη  Τραβόλτα- άρχισα να αναπολώ τις γριές  στο χωριό.

Τις βαρετές γιαγιάδες  που με κερνούσαν με το ζόρι  καλτσούνια.

Αναπολούσα  και το γλυκερό Μπυράλ που έπινα στο καφενείο,  χαζεύοντας τους γέρους με τα στιβάνια.

Όταν είσαι εντελώς καταπιεσμένος μικροαστός,  ζώντας σε ένα τσιμεντένιο διαμερισματάκι σε μία απέραντη τσιμεντούπολη και δουλεύοντας σε ένα άλλο τσιμεντένιο τερατάκι που είναι η έδρα της εταιρείας σου…. και όταν καθημερινά πηγαινοέρχεσαι μέσα από ασφάλτινους δρόμους και από τις  τσιμεντένιες σήραγγες του μετρό, θέλεις να επιστρέψεις στο χωριό που έχει χώμα, χαρούπια, κότες, κατσίκες  και  μαντηλοφορεμένες γριές.

Είναι ένα σκηνικό που σε πείθει ότι απομακρύνθηκες από το τσιμεντένιο τέρας - ή τουλάχιστον δραπετεύσες προσωρινά - και πήγες κοντά στη φύση,  εκεί στη γη που ανήκεις.

Είναι καθαρά μιά ψυχολογική αντιστοιχία της ανάγκης του νεογνού  για επιστροφή στην ασφαλή μήτρα .

Του νεογνού που είδε τις απαίσιες συνθηκες του πραγματικού κόσμου με την πείνα  και το κρύο και θέλει να ξαναγίνει έμβρυο.

Η πλάκα είναι ότι η επιστροφή στο «αγνό φυσικό περιβάλλον» και στο «παραδοσιακό σκηνικό» του «αιγαιοπελαγίτικου χωριού με τα κάτασπρα σπιτάκια»  τα ασπρισμένα καλντερίμια και τους «αγνούς λιτούς νησιώτες» που τάχα  κάνουν μια «ζωή απαλλαγμένη από άγχος», είναι μια απλή απάτη. 

Ένα σκηνικό. 

Η παραδοσιακή αρχιτεκτονική έχει κακοποιηθεί από τα σύγχρονα τερατάκια που απλά έχουν καμπύλες και πέτρινες πινελιές, τα «παραδοσιακά» προϊόντα σπάνια είναι ντόπια και συχνότερα  εισαγόμενα, αν δεν είναι κατευθείαν από την Κίνα την Αργεντινή η από από τα Lidl…

…και οι «παραδοσιακοι νησιώτες», συχνά δεν είναι ούτε νησιώτες,  ούτε λιτοί, ούτε παραδοσιακοί.

Είναι επιχειρηματίες που πρέπει να βγάλουν λεφτά για όλο το χρόνο και να τους περισσέψουν κιόλας.

Το ενδιαφέρον είναι ότι όλη αυτή η θεατρική παράσταση, στο θεατρικό σκηνικό, που είναι στημένο στο νησάκι ή στην Βουνοπλαγιά, είναι ΓΝΩΣΤΗ   στους τουρίστες:

οι τουρίστες ΞΕΡΟΥΝ  ότι  σε μεγάλο ποσοστό τα παραδοσιακά στοιχεία,  αν δεν έχουν εξαφανιστεί, στην ουσία έχουν σημαντικά υποχωρήσει και τελούν υπό εξαφάνιση.

Αφού λοιπόν οι τουρίστες ξέρουν ότι επισκέπτονται ένα φέικ παραδοσιακό μέρος, ένα μέρος  που δεν έχει στόχο τίποτε άλλο παρά να τους κάνει να ξεχαστούν λιγάκι, γιατί πάνε?

Τι νόημα εχει  να πηγαίνουν σε σκηνικό Φαρ Ουέστ που είναι στημένο από το Χόλιγουντ,  γιά να νιώσουν καουμπόηδες?

Γιατί είναι άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου και ειδικά η ψυχή του καταπιεσμένου άνθρωπου.

Αφού τα αφεντικά μας κατάντησαν νευρωσικούς που δουλεύουν σαν ρομπότ για να επιβιώσουν…

… ρομποτάκια που  τρέμει η ψυχούλα τους από την εργασιακή ανασφάλεια, από τις αρρώστιες και από τις υπερβολικές θερμίδες που καραδοκούν, μας παρέχουν ένα ακόμα «πακέτο διακοπών» για να «νιώσουμε αρχόντοι» και να ξοδέψουμε ό,τι μας έχει απομείνει από τα, με κόπο, ιδρώτα και αίμα λεφτουδάκια, που μαζεύαμε όλο το χρόνο.

«Βάλτε πλάτη»

 O Mπέρτολντ Μπρεχτ είχε πει ότι «Οι άνθρωποι παραείναι ανθεκτικοί, αυτό είναι το πρόβλημα. Είναι σε θέση να κάνουν υπερβολικά πολλά σε βάρος του εαυτού τους. Αντέχουν υπερβολικά πολύ».

Η ρήση αυτή ισχύει ιδιαίτερα για τους Έλληνες γιατρούς που υπηρετούν στα δημόσια νοσοκομεία: αντέχουν υπερβολικά στην κακοποίηση.

Φορτώνονται όλη την ανεπάρκεια και δυσλειτουργία του υγιειονομικού συστήματος, προσπαθώντας  «να βάλουν πλάτη».

Ποιος την θέλει την «πλάτη» ;

Μα, όλοι, φυσικά.

Πρώτα απ´ όλα, η εκάστοτε διοίκηση. 

Να βάλουν πλάτη οι γιατρούκοι μην γίνει καμμιά στραβή και πρέπει να απολογείται ο «κύριος Διοικητάς».

Πως θα παρουσιάσει «έργο» για να πάρει μετά μια καλύτερη θέση ως «επιτυχημένος»;

Δεύτερον και κυριότερον, ο κύριος υπουργός: να μην γίνει η στραβή και εκτεθεί και αναγκαστεί να απολογείται ο  υπουργός, «στα κανάλια»

Μην βρεθεί κανένα ξεχασμένο τυμπανιαίο πτώμα σε αποσύνθεση, στα υπόγεια του νοσοκομείου Αγουλινίτσας.

Μην πεθάνει  κανας νεαρός τραυματιοφορέας αδιαγνωστος και ξεχασμένος επί τριήμερο με 42 πυρετό.

Τρίτον ο «Λαός», η «κοινωνία», οι «δημόσιοι φορείς»: 

όλοι θέλουν «δημόσιες και δωρεάν ποιοτικές υπηρεσίες υγείας». 

Να δοθούν λεφτά για διορισμούς πάσης φύσεως και «υλικοτεχνική υποδομή» και να βάλουν πλάτη όλοι , δηλαδή οι γιατροί. 

Μεχρι να βρεθούν γιατροί, όσοι ξέμειναν  ας κάνουν εφημερίες σερί μέχρι να πεθάνουν  από «ανακοπή» σε «έδαφος τάδε».

Εξ άλλου,  είναι γνωστό: ότι σε όλους τους ανθρώπους πριν πεθάνουν, σταματάει η καρδιά. 

Ανακοπή.

Καρδιάς.

Μυαλού.

Φιλότιμου.