Όταν ήμουνα μικρός, εννοώ στην εφηβεία και λίγο μετά, δε μου άρεσε καθόλου να πηγαίνω στο χωριό του πατέρα μου που ήταν ένα θαυμάσιο χωριό γεμάτο αμπέλια, ελιές , χαρουπιές , αμυγδαλιές , σκίνους και άγρια βότανα.
Ήθελα να πηγαίνω σε κοσμικές παραλίες τύπου Ρόδου με μπόλικες τσαχπίνες τουρίστριες από το βορρά…και να χορεύω μαζί τους σε ντίσκο με φωτορυθμικά, σαν κακέκτυπο Τραβόλτα.
Όταν μεγάλωσα αρκετά - και είχα ξεπεράσει τη βλάβη Τραβόλτα- άρχισα να αναπολώ τις γριές στο χωριό.
Τις βαρετές γιαγιάδες που με κερνούσαν με το ζόρι καλτσούνια.
Αναπολούσα και το γλυκερό Μπυράλ που έπινα στο καφενείο, χαζεύοντας τους γέρους με τα στιβάνια.
Όταν είσαι εντελώς καταπιεσμένος μικροαστός, ζώντας σε ένα τσιμεντένιο διαμερισματάκι σε μία απέραντη τσιμεντούπολη και δουλεύοντας σε ένα άλλο τσιμεντένιο τερατάκι που είναι η έδρα της εταιρείας σου…. και όταν καθημερινά πηγαινοέρχεσαι μέσα από ασφάλτινους δρόμους και από τις τσιμεντένιες σήραγγες του μετρό, θέλεις να επιστρέψεις στο χωριό που έχει χώμα, χαρούπια, κότες, κατσίκες και μαντηλοφορεμένες γριές.
Είναι ένα σκηνικό που σε πείθει ότι απομακρύνθηκες από το τσιμεντένιο τέρας - ή τουλάχιστον δραπετεύσες προσωρινά - και πήγες κοντά στη φύση, εκεί στη γη που ανήκεις.
Είναι καθαρά μιά ψυχολογική αντιστοιχία της ανάγκης του νεογνού για επιστροφή στην ασφαλή μήτρα .
Του νεογνού που είδε τις απαίσιες συνθηκες του πραγματικού κόσμου με την πείνα και το κρύο και θέλει να ξαναγίνει έμβρυο.
Η πλάκα είναι ότι η επιστροφή στο «αγνό φυσικό περιβάλλον» και στο «παραδοσιακό σκηνικό» του «αιγαιοπελαγίτικου χωριού με τα κάτασπρα σπιτάκια» τα ασπρισμένα καλντερίμια και τους «αγνούς λιτούς νησιώτες» που τάχα κάνουν μια «ζωή απαλλαγμένη από άγχος», είναι μια απλή απάτη.
Ένα σκηνικό.
Η παραδοσιακή αρχιτεκτονική έχει κακοποιηθεί από τα σύγχρονα τερατάκια που απλά έχουν καμπύλες και πέτρινες πινελιές, τα «παραδοσιακά» προϊόντα σπάνια είναι ντόπια και συχνότερα εισαγόμενα, αν δεν είναι κατευθείαν από την Κίνα την Αργεντινή η από από τα Lidl…
…και οι «παραδοσιακοι νησιώτες», συχνά δεν είναι ούτε νησιώτες, ούτε λιτοί, ούτε παραδοσιακοί.
Είναι επιχειρηματίες που πρέπει να βγάλουν λεφτά για όλο το χρόνο και να τους περισσέψουν κιόλας.
Το ενδιαφέρον είναι ότι όλη αυτή η θεατρική παράσταση, στο θεατρικό σκηνικό, που είναι στημένο στο νησάκι ή στην Βουνοπλαγιά, είναι ΓΝΩΣΤΗ στους τουρίστες:
οι τουρίστες ΞΕΡΟΥΝ ότι σε μεγάλο ποσοστό τα παραδοσιακά στοιχεία, αν δεν έχουν εξαφανιστεί, στην ουσία έχουν σημαντικά υποχωρήσει και τελούν υπό εξαφάνιση.
Αφού λοιπόν οι τουρίστες ξέρουν ότι επισκέπτονται ένα φέικ παραδοσιακό μέρος, ένα μέρος που δεν έχει στόχο τίποτε άλλο παρά να τους κάνει να ξεχαστούν λιγάκι, γιατί πάνε?
Τι νόημα εχει να πηγαίνουν σε σκηνικό Φαρ Ουέστ που είναι στημένο από το Χόλιγουντ, γιά να νιώσουν καουμπόηδες?
Γιατί είναι άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου και ειδικά η ψυχή του καταπιεσμένου άνθρωπου.
Αφού τα αφεντικά μας κατάντησαν νευρωσικούς που δουλεύουν σαν ρομπότ για να επιβιώσουν…
… ρομποτάκια που τρέμει η ψυχούλα τους από την εργασιακή ανασφάλεια, από τις αρρώστιες και από τις υπερβολικές θερμίδες που καραδοκούν, μας παρέχουν ένα ακόμα «πακέτο διακοπών» για να «νιώσουμε αρχόντοι» και να ξοδέψουμε ό,τι μας έχει απομείνει από τα, με κόπο, ιδρώτα και αίμα λεφτουδάκια, που μαζεύαμε όλο το χρόνο.
