O Mπέρτολντ Μπρεχτ είχε πει ότι «Οι άνθρωποι παραείναι ανθεκτικοί, αυτό είναι το πρόβλημα. Είναι σε θέση να κάνουν υπερβολικά πολλά σε βάρος του εαυτού τους. Αντέχουν υπερβολικά πολύ».
Η ρήση αυτή ισχύει ιδιαίτερα για τους Έλληνες γιατρούς που υπηρετούν στα δημόσια νοσοκομεία: αντέχουν υπερβολικά στην κακοποίηση.
Φορτώνονται όλη την ανεπάρκεια και δυσλειτουργία του υγιειονομικού συστήματος, προσπαθώντας «να βάλουν πλάτη».
Ποιος την θέλει την «πλάτη» ;
Μα, όλοι, φυσικά.
Πρώτα απ´ όλα, η εκάστοτε διοίκηση.
Να βάλουν πλάτη οι γιατρούκοι μην γίνει καμμιά στραβή και πρέπει να απολογείται ο «κύριος Διοικητάς».
Πως θα παρουσιάσει «έργο» για να πάρει μετά μια καλύτερη θέση ως «επιτυχημένος»;
Δεύτερον και κυριότερον, ο κύριος υπουργός: να μην γίνει η στραβή και εκτεθεί και αναγκαστεί να απολογείται ο υπουργός, «στα κανάλια»
Μην βρεθεί κανένα ξεχασμένο τυμπανιαίο πτώμα σε αποσύνθεση, στα υπόγεια του νοσοκομείου Αγουλινίτσας.
Μην πεθάνει κανας νεαρός τραυματιοφορέας αδιαγνωστος και ξεχασμένος επί τριήμερο με 42 πυρετό.
Τρίτον ο «Λαός», η «κοινωνία», οι «δημόσιοι φορείς»:
όλοι θέλουν «δημόσιες και δωρεάν ποιοτικές υπηρεσίες υγείας».
Να δοθούν λεφτά για διορισμούς πάσης φύσεως και «υλικοτεχνική υποδομή» και να βάλουν πλάτη όλοι , δηλαδή οι γιατροί.
Μεχρι να βρεθούν γιατροί, όσοι ξέμειναν ας κάνουν εφημερίες σερί μέχρι να πεθάνουν από «ανακοπή» σε «έδαφος τάδε».
Εξ άλλου, είναι γνωστό: ότι σε όλους τους ανθρώπους πριν πεθάνουν, σταματάει η καρδιά.
Ανακοπή.
Καρδιάς.
Μυαλού.
Φιλότιμου.
