Πως να σώζεις τον εαυτό σου σώζοντας τους άλλους

 …πάντα η σωτηρία των άλλων ήταν μια καλή μπίσνα: 

δηλαδή όχι πως τους σώζεις τους άλλους…αυτοί χαιβάνια είναι και σου δίνουν  τα λεφτά τους.

Απλά, υπόσχεσαι ότι θα τους σώσεις.

Αν είναι χαιβάνια αριστεροί, υπόσχεσαι επίγειο  σοσιαλιστικό παράδεισο.

Αν είναι χαιβάνια δεξιοί, πας στην μετά θάνατο ζωή που είναι …σιγουράκι,  αφού έχει εγγύηση από τον ίδιο τον Θεό.

Αν είσαι δεξιός άπιστος, πάς με χρηματιστήριο και κρυπτονομίσματα  για να γίνεις Γουώρεν Μπάφετ.

Θα βρουν τρόπους να σου φάνε τα λεφτά σου.

Αφού το θέλει  ο οργανισμός σου το δούλεμα.

…είπαμε: είσαι χαιβάνι.

Αν είσαι ενοχικός και δεν ελπίζεις άμεσα κέρδη , κάνεις αυτοβελτίωση: 

εσύ φταίς που δεν αναπτύσεις «το δυναμικό σου».

Αυτό που έχεις «κρυμμένο» και «δεν το ξέρεις».

Αντε γράψου στο σεμινάριο…στο μαιμουδομεταπτυχιακό…

….αντε…άργησες….μπούφακα!

Κοινωνική ιεραρχία

Η κοινωνική ιεραρχία είναι κάτι μεταβαλλόμενο και ρευστό : δεν είναι δεδομένη όπως διατείνονται οι μαρξιστές που σε κατατάσσουν Ταξικά. 

Η κοινωνική ιεραρχία, όπως την βλέπω εγώ στην πιάτσα της Καλλιθέας και της  πλατείας Νέας Σμύρνης , είναι πολυπαραγοντική και ευμετάβλητη.

Τώρα που είμαι αργόσχολος καφεπότης, έχω την ευκαιρία να παρατηρήσω  κάποιους παλιούς συμμαθητές μου από το Δημοτικό και το Γυμνάσιο. Γερασμένους… αλλά ίδιους στα βασικά χαρακτηριστικά τους: 

τους αναγνωρίζω αμέσως.

Ο Αλέξανδρος ή Σάσας ήταν χαμηλά στην ιεραρχία γιατί ήταν δυσαρθρικός, φοβιτσιάρης και χαζός.

Μάλλον είχε κάποιας μορφής εγκεφαλική βλάβη αλλά, κινητικά,  ήταν εντάξει.

ΤΑ παιδιά τον περιφρονούσαν και τον κορόιδευαν γιατί μιλούσε μπερδεμένα και του έτρεχαν τα σάλια τα οποία μάζευε κρατώντας συνεχώς ένα μαντήλι. 

Είχε μια υπερπροστατευτική μητέρα η οποία τον κυνηγούσε συνέχεια να τον ταίσει λιχουδιές με σαλαμάκια κλπ φωνάζοντας με στεντόρεια φωνή:

 Σάσα Σάσα! Έλα!

Βασικά εγώ τον ζήλευα για τα άφθονα σαλαμάκια και την προσοχή που του παρείχε η μάνα του. 

Για κορίτσια φυσικά  δεν συζητάμε γιατί με τόσα σάλια δεν τον ήθελε καμμιά και,  τελικά,  έμεινε γεροντοπαλήκαρο.

Η μάννα του ήταν γενικότερα αποτελεσματική στην φροντίδα της και κατάφερε να τον διορίσει κάπου στο δημόσιο - προφανώς σε μια θέση μη απαιτητική - από όπου πήρε πρόωρα μια ωραιότατη σύνταξη.

Στην παρούσας φάση τον βλέπω μιά χαρά: 

αν και η μάννα του έχει πεθάνει ο ίδιος είναι το ίδιο ευθυτενής , σιδερωμένος, με λίγα σάλια και με επαρκή σύνταξη.

Πολύ καλύτερος  από κάτι πιτουρόμαγκες που του πετούσαν πέτρες.

Στην άλλη άκρη του φάσματος της παιδικής κοινωνικής ιεραρχίας ήταν ο Τέλης ο πλούσιος : 

ο πατέρας  του είχε τεράστια περιουσία σε ακίνητα και μιά γερή επιχείρηση και εφημολογείτο ότι όταν πέθανε ο γέρος, κληροδότησε στον Τέλη και μερικούς γκαζοντενεκέδες με λίρες.

Στα είκοσι του ο Τέλης ήταν είδος νεαρού  εκατομμυριούχου που ξόδευε αβέρτα σε τζόγο και αποτυχημένους γάμους.

Αν και ήταν έξυπνο παιδί - πρώην καλός μαθητής που κατάφερε να μπει στο πανεπιστήμιο χωρίς διάβασμα - ακολούθησε μια πορεία προκλητικού, σπάταλου πλουσιόπαιδου με κακές παρέες, πέφτοντας κάθετα στην κοινωνική ιεραρχία.

Τελικά πέθανε νέος, απαλλασσόμενος από τις κοινωνικές ματαιότητες.

Το συμπέρασμα που βγάζω έρχεται σε αντίθεση με την μαρξιστική θέση της ταξικής κοινωνικής στασιμότητας: 

με ανακουφίζει που οι πλούσιοι με ευθύνη τους συχνά φτωχαίνουν και που  οι βραδύγλωσσοι  μπορούν περπατούν καμαρωτοί στα γεράματα.

Ατομική ευθύνη;

Παρούσα!

Diversity ρε μλκες, τι θε?

 ...μου αρέσει η κοινωνία μας... η κοινωνία της «διαφορετικότητας»...

Diversity.

...ένας όρος  που έγινε της μόδας από τότε που οι επαγγελματίες εκμεταλλευτές της μετανάστευσης και των μεταναστών, προσπάθησαν να ιδεολογικοποιήσουν  την αποσύνθεση των εθνικών χαρακτηριστικών.

Γιατί μου αρέσει?

...γιατί η «διαφορετικότητα» επεκτάθηκε πέραν των μεταναστών και των εθνικών μειονοτήτων, στον κάθε πικραμένο: 

στην «διαφορετικότητα της ηλικίας» όπου κάθε εσχατόγηρος το παίζει σέξυ δεκαοκτάχρονος με αρθριτικά, στην «διαφορετικότητα του φύλου» που κάθε εκδιδόμενη τραβέστω το παίζει κοινωνική πρωτοπορία , αλλά και γενικά σε πάσης φύσεως σαλεμένο.

...κάθε ψιλοπρέζονας και κρανιοτρικυμίας που το παίζει ακτιβιστής, κάθε πρωτοποριακός παπαρολόγος, ανήκει στην «διαφορετικότητα».

Η πλάκα είναι ότι οι σαλεμένοι αυξάνονται (γιατί άραγε?) και το περιθώριο αποκτά πολιτική δύναμη.

Κάθε τυχοδιώκτης πολιτικάντης βάζει στα ψηφοδέλτιά του εκπροσώπους της σαλεμένης διαφορετικότητας: το Τζέισον Αντιγόνη με την Δούρου, η γριά τραβέστα με την ρητορική μπουρδέλου στον Βαρούφα, ένας τύπος με τατουάζ στο πρόσωπο που μοιαζει με πορτορικάνο ληστή , στις τοπικές εκλογές στο δημο Αθηναίων κλπ κλπ.

Μου αρέσουν όλα αυτά: άμα γεράσω εντελώς με την πενιχρή μου σύνταξη , θα γίνω γερο-επαναστάτης.

Θα το παίξω οικολόγος, κουλτουριάρης, αμφισβητίας και φιλόζωος.

Ωραία φάση.

Χώρια τα παλαβά γκομενάκια που τριγυρίζουν εκεί γύρω.

Αν σπάσει ο διάολος το πόδι του, ίσως μασήσουμε και τιποτα επιδοτήσεις. 

Πάντως την  πλάκα μας θα την κάνουμε, σίγουρα.

Diversity ρε μαλάκες...ναι...αμ τί?

Η Πρόκα

 …το κατωτέρω παραμύθι πραγματεύεται την έννοια της ελευθερίας και της δημιουργίας: 

η δημιουργία είναι προιόν έμπνευσης και μόχθου….

δηλαδή προιόν μιάς ιδέας και κάμποσου  ιδρώτα.

Τίποτε από τα παραπάνω δεν είναι άκοπο και τζάμπα: 

και οι ιδέες και ο ιδρώτας έχουν κόστος.

Η ελευθερία επίσης δεν είναι αέρας κοπανιστός που διαχέεται παντού: 

έχει όρια και,  το κυριότερ όριό της,  είναι η ανάγκη.

….όταν έχεις ανάγκη, δεν είσαι ελεύθερος…

…ειδικά όταν η ανάγκη σου είναι πιεστική: πχ όταν δεν έχεις να φας.

Άρα σχεδόν πάντα, η ελευθερία είναι σχετική και είναι προιόν ισορροπιών και συμβιβασμών: 

είσαι ελεύθερος αλλά αν θέλεις να σου δώσω δουλειά πρέπει να συμφωνήσουμε στα καθήκοντα σου και στον μισθό σου.

Η πρόκα δεν φαίνεται να έχει αντίληψη της αποστολής της.

…και το σφυρί, επίσης, μάλλον αγνοεί και την κατασκευή του και την αποστολή του.

Ο πίνακας, όπως όλα τα έργα τέχνης  είναι προιόν έμπνευσης, ευαισθησίας, τεχνογνωσίας και κόπου: 

όλα αυτά δεν είναι ούτε άφθονα ούτε  αυτοφυή,  όπως το γρασίδι στον αγρό.

Είναι προιόντα θείας δωρεάς και προσωπικού μόχθου.

Η ελευθερία και η δημιουργία απαιτούν εργαλεία.

Ας πάρουμε απόφαση ότι τα εργαλεία δεν έχουν αυτοσυνειδησία.

…όπως και οι περισσότεροι άνθρωποι, επίσης.

…οι άνθρωποι ας αγωνιστούν να  αποκτήσουν.

παραμύθι

«Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια πρόκα που δεν ήθελε να τρυπήσει τον τοίχο· δεν της είχε κάνει απολύτως τίποτε ο τοίχος· γιατί λοιπόν να τον τρυπήσει;

Πώς όμως να μην τον τρυπήσει, αφού τη χτυπούσε ένα σφυρί;

Το σφυρί, πάλι, δεν ήθελε να χτυπάει την πρόκα, τη λυπότανε, ήτανε φιλόπροκο, ήταν ένα σφυρί που δεν πίστευε στη βία, αλλά τί να κάνει, αφού το κρατούσε ένας άνθρωπος που ήθελε, ντε και καλά, να καρφώσει την πρόκα στον τοίχο για να κρεμάσει ένα κάδρο, όμως, που δεν ήθελε να κρεμαστεί, γιατί ποιός θέλει στον κόσμο ετούτο να κρεμαστεί;

Το κάδρο, πάλι, περιείχε ένα τοπίο που δεν ήθελε να περιέχεται στο κάδρο, αλλά προτιμούσε, όπως είναι φυσικό, να είναι ελεύθερο στη φύση.

Ένας ζωγράφος, όμως, αποφάσισε πως έπρεπε να κόψει το τοπίο από τη φύση και να το βάλει σ' ένα κάδρο, γιατί, αν δεν το έκανε αυτό, δε θα ήτανε ζωγράφος. Κάτι μέσα του του έλεγε οτι η φύση πρέπει να κόβεται σε κομμάτια που λέγονται «τοπία».

Τη φύση, βέβαια, κανένας δεν τη ρώτησε αν ήθελε να κομματιάζεται, λίγο λίγο, και να γίνεται τοπία μέσα σε κάδρα που τα κρεμούν σε πρόκες, σε πρόκες που τις χτυπούν σφυριά και που τρυπούν τους τοίχους.

Έτσι, η φύση θύμωσε κι έβρεξε, έβρεξε τόσο πολύ που έλιωσε το ζωγράφο, τα χρώματά του, τον άνθρωπο που ήθελε να κρεμάσει το κάδρο, το κάδρο το ίδιο, το σφυρί, την πρόκα και τον τοίχο.

Έμεινε πάλι η φύση μόνη της, ωραία και ολόκληρη, χωρίς κάδρα, πρόκες και σφυριά, κι όποιος θέλει να τη δει μπορεί να βγει από τους τέσσερις τοίχους του και να πάει να τη συναντήσει εκεί που βρίσκεται, ελεύθερη κι απέραντη.

Αυτόν θα τον περιμένει με ανοιχτή αγκαλιά και δεν πρόκειται ποτέ να τον λιώσει».

Αργύρης Χιόνης

Τότε που η φύση θύμωσε / ΤΡΙΑ ΜΑΓΙΚΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ, 1998

ισορροπιστές

Είναι γνωστό ότι οι γκάνγκστερς αναγνωρίζονται μεταξύ τους με μια ματιά. 

Αναγνωρίζουν ακόμα και την επικινδυνότητα του άλλου κακοποιού… 

Έχουν ένα αλάνθαστο εσωτερικό ζύγι που ζυγίζει τον άλλο. 

Το ίδιο πιστεύω συμβαίνει και με τους πολιτικούς: 

και αυτοί αναγνωρίζονται μεταξύ τους.

Γι’ αυτό τους βλέπουμε να βρίζονται και να ξεκατινιάζονται δημόσια και, ιδιωτικά,  να είναι αγαπημένοι. 

Γιατί ξέρουν ότι είναι ίδιοι.

Έχουν τους δικούς τους άγραφους κανόνες. 

Ένας τέτοιος κανόνας είναι ότι στα μεγάλα άλυτα προβλήματα  χρησιμοποιείς φρέσκο κρέας.

Αλήθεια, ποιος ξύπνιος επαγγελματίας πολιτικός θέλει να γίνει υπουργός υγείας ή παιδείας στην Ελλάδα;

Μόνο ένας που δεν ξέρει τι τον περιμένει.

…ή κάποιοςπου τον έχουν στριμώξει πολύ.

Γεικά, πάντως, κανένας επαγγελματίας ισορροπιστής δεν θα κάνει νούμερο στο τεντωμένο σκοινί πάνω από την πισίνα με τους κροκοδείλους.

Μαθητευόμενους θα βάλει… και, αν φαγωθούν, έχει ο Θεός.

Ο πρεσβευτής της Μαυριτανίας

Όταν ήμουνα πιτσιρικάς , λίγο μετά την ιατρική,  μου δόθηκε η ευκαιρία να πάω στην Κίνα μερικούς μήνες για να παρακολουθήσω μαθήματα βελονισμού και αναλγησίας. 

Εκεί ήμασταν νεαροί γιατροί και  φυσιοθεραπευτές από όλο τον κόσμο.

Ανάμεσα στους «συμμαθητές» μου ήτανε και ο πρεσβευτής της Μαυριτανίας: 

 ενας τύπος σαραντάρης ο οποίος είχε τελειώσει ιατρική (αλλά από ιατρική δεν ήξερε τίποτα). 

Ηταν μέλος της «επαναστατικής επιτροπής» που κατέλαβε την εξουσία : ξεκίνησε από υπουργός και, όταν έπεσε σε ενδοκομματική δυσμένεια,  τον στείλανε πρεσβευτή στην Κίνα.

Μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση  ο πολυτελής  τρόπος διαβίωσης του και οι ψευτοαριστοκρατικοί τρόποι του.

Κυκλοφορούσε με τεράστια Μερσέντες με κινέζο οδηγό και φορούσε  χρυσό Πατεκ Φιλίπ των  10.000 δολλαρίων.

Τεμπέλαρος και άσχετος , δεν διάβαζε τίποτε και γκομένιζε αρκετά. 

Άρχοντας .

Ήταν και σοσιαλιστής.

Οι συμπατριώτες του λιμοκτονούσαν στην καυτή,  άνυδρη και άγονη έρημο αλλά αυτός  όμως δεν καταλάβαινε  τέτοια. 

Ηταν άλλη κλάση. 

Ήταν προορισμένος να κυβερνάει. 

Τον θυμήθηκα βλέποντας τους δικούς μας πολιτικούς να λένε παπαριές στην  τηλεόραση χωρίς να έχουν καμία ουσιώδη επαφή με την κοινωνία. 

Δυστυχώς ο κόσμος υποφέρει πολύ και ντρέπεται να το πει. 

Πρέπει να κάτσεις δίπλα του,  σαν ίσος προς ίσο, γιά να σου πεί τον πόνο του.

Σήμερα κάθισε δίπλα μου ένας  γέρος που αγκομαχούσε από το άσθμα.

Μόνο το σπρέι για τον πνεύμονα είχε συμμετοχή 15 ευρώ και του έλλειπαν πέντε.

Του τα έδωσα με ενοχές για την ψευτοάνεσή μου.

Ήταν πρώην οικοδόμος χωρίς επαρκή ένσημα…άρα θα πάρει μόνο τη σύνταξη γήρατος τώρα  στα 70.

Οι καλοζωισμένοι των κομμάτων δεν καταλαβαίνουν τίποτε  από τις πραγματικές αγωνίες του κόσμου.

Είναι πρεσβευτές της Μαυριτανίας.

προπόνηση για σύνταξη

 ….οι γέροι πεινάνε γιατί  έχουν συντάξεις πείνας, φοβούνται για την υγεία τους γιατί δεν βρίσκουν γιατρό ούτε στο επείγον ούτε στο χρόνιο, και στενοχωριούνται και ντρέπονται για την αδυναμία και την κατάντια τους που τους έχουν,  όλοι,  χεσμένους.

…από τους πολιτικούς μέχρι τα παιδιά τους.

Τώρα αρχίζω να το παίρνω χαμπάρι πραγματικά: 

τώρα που παραιτήθηκα εδώ και δυό  μήνες και το παίζω προ-συνταξιούχος… 

Έστω και προσωρινά.

Η τελετουργία περιλαμβάνει φραπέ και σπανακόπιτα στο Everest που είναι στέκι γέρων.

Κανείς δεν ξέρει ότι είμαι γιατρός ούτε και πιάνω κουβέντα γιατί κάνω κούρα ηρεμίας, απομόνωσης και σιωπής. 

Απλά τους ακούω.

Φαίνεται ότι με εμπιστεύονται και μιλάνε ελεύθερα. 

Ο ένας πόναγε στον ώμο…προφανώς είχε περιαρθρίτιδα  και δεν μπορούσε να κοιμηθεί το βράδυ. 

Κοντινότερο ραντεβού με ορθοπεδικό στο Ι.Κ.Α. 17 Ιουλίου. 

Αδιαπραγμάτευτο. 

Δηλαδή το ανθρωπάκι πρέπει να πονάει κάθε βράδυ… να στριφογυρίζει από τον πόνο…. γιατί  δεν έχει φράγκο να πληρώσει ιδιώτη  και γιατί  ο γιατρός του ΙΚΑ είναι μετά από ενάμιση μήνα. 

Ένας άλλος γέρος τον συμβούλεψε να παραστήσει ότι έπεσε χθες και χτύπησε άρα είναι τραύμα και άρα είναι επείγον περιστατικό για να το δει εκτός ραντεβού, ο γιατρός. 

Εκεί παρενέβην παραβαίνοντας την απόφαση μου της σιωπής… και  παρατήρησα ότι αυτό δεν είναι καλή μέθοδος γιατί  αποπροσανατολίζει στο γιατρό και τον οδηγεί σε λάθος διάγνωση. 

Ο γιατρός θα του κάνει μια ακτινογραφία γιά  να δει αν έχει σπάσιμο και μετά θα του πει «δεν έχεις τίποτα, φύγε».

….ενώ άνθρωπος έχει μία φλεγμονή στον ώμο που είναι διαφορετικό πράγμα που  θέλει διαφορετική αντιμετώπιση. 

Όλα αυτά τα είπα χωρίς να πω ότι είμαι γιατρός. 

Κούνησαν το κεφάλι τους και συμφώνησαν.

Μετά άρχισαν να γκρινιάζουν γιατί το Everest παίρνει 5 λεπτά για πλαστικο ποτηράκι που τους το δίνει με νερό της βρύσης.

Δηλαδή όχι μόνο δεν έχουν τα  50 λεπτά για να πάρουν ένα μπουκαλάκι νερό, αλλά μερικοί δεν έχουν  και τα 5 λεπτά που απαιτεί το μαγαζί για το πλαστικό ποτηράκι… προφανώς διότι δεν μπορεί το μαγαζί να δίνει εκατοντάδες νερά την ημέρα τζάμπα καταναλώνοντας πλαστικά ποτήρια.

Τελικά ο γέρος δεν έδωσε τα 5 λεπτά και δεν ήπιε νερό.

Μετά ήρθε μια γριά -  που δεν ήταν και τόσο γριά-  και η οποία, αξιοπρεπέστατη και με καλά ελληνικά - σίγουρα ελληνίδα δηλαδή-  με πολιτισμένη και ισορροπημένη εμφάνιση και ζητιάνευε γιατί της έκοψαν το ρεύμα και το νερό.  

Δεν ήταν περιθωριακή, ούτε ψυχοπαθής, ούτε αλκοολική κλπ.

Ήταν μία κανονική γυναίκα. 

Περιέργως  απευθύνθηκε σε μένα…μάλλον γιατί  ήμουνα πιο κοντά της αλλά και γιατί έμοιαζα  πρόθυμος να την ακούσω αφού την κοίταζα ενώ οι άλλοι γέροι  δεν την κοίταξαν καθόλου.

Ζήτησε «μια βοήθεια» επειδή είδε ότι μάλλον θα ‘δινα κάτι,  μου έδειξε και το τρύπιο παπούτσι της.

Εγώ έβγαλα το πορτοφόλι μου αλλά δυστυχώς δεν είχα ψιλά και είχα μόνο πενηντάρικα και ένα εικοσάρικο και ντράπηκα να μην της δώσω τίποτα και της έδωσα το εικοσάρικο.

Βέβαια οι γέροι δίπλα μου άνοιξαν το στόμα τους  μια πήχη και θεώρησαν ότι είμαι κάνας εφοπλιστής.

Τότε μετάνιωσαν  που έλεγαν για τα 5 λεπτά του νερού και έπαψαν να μιλάνε ελεύθερα και ανοιχτά , για να μην τους ακούω.

Μετά σηκώθηκα και έφυγα αφού με έπιασε κατάθλιψη αλλά και τσαντίλα αφού εκνευρίστηκα  περνώντας μπροστά από τα στημένα στην πλατεία περίπτερα των κομμάτων που ήταν γεμάτα αφίσες και φωτογραφίες αρχηγών κομμάτων που χαμογελούσαν πλατειά.

Βασικά ήταν  κάτι εντονα χρωματιστά  παγκάκια και παραγκάκια με διάφορους κομματόσκυλους μέσα που προφανώς ελπίζουν  να πάρουν κανα κοκαλάκι από τους μελλοντικούς εκλεγμένους  των κομμάτων.