….οι γέροι πεινάνε γιατί έχουν συντάξεις πείνας, φοβούνται για την υγεία τους γιατί δεν βρίσκουν γιατρό ούτε στο επείγον ούτε στο χρόνιο, και στενοχωριούνται και ντρέπονται για την αδυναμία και την κατάντια τους που τους έχουν, όλοι, χεσμένους.
…από τους πολιτικούς μέχρι τα παιδιά τους.
Τώρα αρχίζω να το παίρνω χαμπάρι πραγματικά:
τώρα που παραιτήθηκα εδώ και δυό μήνες και το παίζω προ-συνταξιούχος…
Έστω και προσωρινά.
Η τελετουργία περιλαμβάνει φραπέ και σπανακόπιτα στο Everest που είναι στέκι γέρων.
Κανείς δεν ξέρει ότι είμαι γιατρός ούτε και πιάνω κουβέντα γιατί κάνω κούρα ηρεμίας, απομόνωσης και σιωπής.
Απλά τους ακούω.
Φαίνεται ότι με εμπιστεύονται και μιλάνε ελεύθερα.
Ο ένας πόναγε στον ώμο…προφανώς είχε περιαρθρίτιδα και δεν μπορούσε να κοιμηθεί το βράδυ.
Κοντινότερο ραντεβού με ορθοπεδικό στο Ι.Κ.Α. 17 Ιουλίου.
Αδιαπραγμάτευτο.
Δηλαδή το ανθρωπάκι πρέπει να πονάει κάθε βράδυ… να στριφογυρίζει από τον πόνο…. γιατί δεν έχει φράγκο να πληρώσει ιδιώτη και γιατί ο γιατρός του ΙΚΑ είναι μετά από ενάμιση μήνα.
Ένας άλλος γέρος τον συμβούλεψε να παραστήσει ότι έπεσε χθες και χτύπησε άρα είναι τραύμα και άρα είναι επείγον περιστατικό για να το δει εκτός ραντεβού, ο γιατρός.
Εκεί παρενέβην παραβαίνοντας την απόφαση μου της σιωπής… και παρατήρησα ότι αυτό δεν είναι καλή μέθοδος γιατί αποπροσανατολίζει στο γιατρό και τον οδηγεί σε λάθος διάγνωση.
Ο γιατρός θα του κάνει μια ακτινογραφία γιά να δει αν έχει σπάσιμο και μετά θα του πει «δεν έχεις τίποτα, φύγε».
….ενώ άνθρωπος έχει μία φλεγμονή στον ώμο που είναι διαφορετικό πράγμα που θέλει διαφορετική αντιμετώπιση.
Όλα αυτά τα είπα χωρίς να πω ότι είμαι γιατρός.
Κούνησαν το κεφάλι τους και συμφώνησαν.
Μετά άρχισαν να γκρινιάζουν γιατί το Everest παίρνει 5 λεπτά για πλαστικο ποτηράκι που τους το δίνει με νερό της βρύσης.
Δηλαδή όχι μόνο δεν έχουν τα 50 λεπτά για να πάρουν ένα μπουκαλάκι νερό, αλλά μερικοί δεν έχουν και τα 5 λεπτά που απαιτεί το μαγαζί για το πλαστικό ποτηράκι… προφανώς διότι δεν μπορεί το μαγαζί να δίνει εκατοντάδες νερά την ημέρα τζάμπα καταναλώνοντας πλαστικά ποτήρια.
Τελικά ο γέρος δεν έδωσε τα 5 λεπτά και δεν ήπιε νερό.
Μετά ήρθε μια γριά - που δεν ήταν και τόσο γριά- και η οποία, αξιοπρεπέστατη και με καλά ελληνικά - σίγουρα ελληνίδα δηλαδή- με πολιτισμένη και ισορροπημένη εμφάνιση και ζητιάνευε γιατί της έκοψαν το ρεύμα και το νερό.
Δεν ήταν περιθωριακή, ούτε ψυχοπαθής, ούτε αλκοολική κλπ.
Ήταν μία κανονική γυναίκα.
Περιέργως απευθύνθηκε σε μένα…μάλλον γιατί ήμουνα πιο κοντά της αλλά και γιατί έμοιαζα πρόθυμος να την ακούσω αφού την κοίταζα ενώ οι άλλοι γέροι δεν την κοίταξαν καθόλου.
Ζήτησε «μια βοήθεια» επειδή είδε ότι μάλλον θα ‘δινα κάτι, μου έδειξε και το τρύπιο παπούτσι της.
Εγώ έβγαλα το πορτοφόλι μου αλλά δυστυχώς δεν είχα ψιλά και είχα μόνο πενηντάρικα και ένα εικοσάρικο και ντράπηκα να μην της δώσω τίποτα και της έδωσα το εικοσάρικο.
Βέβαια οι γέροι δίπλα μου άνοιξαν το στόμα τους μια πήχη και θεώρησαν ότι είμαι κάνας εφοπλιστής.
Τότε μετάνιωσαν που έλεγαν για τα 5 λεπτά του νερού και έπαψαν να μιλάνε ελεύθερα και ανοιχτά , για να μην τους ακούω.
Μετά σηκώθηκα και έφυγα αφού με έπιασε κατάθλιψη αλλά και τσαντίλα αφού εκνευρίστηκα περνώντας μπροστά από τα στημένα στην πλατεία περίπτερα των κομμάτων που ήταν γεμάτα αφίσες και φωτογραφίες αρχηγών κομμάτων που χαμογελούσαν πλατειά.
Βασικά ήταν κάτι εντονα χρωματιστά παγκάκια και παραγκάκια με διάφορους κομματόσκυλους μέσα που προφανώς ελπίζουν να πάρουν κανα κοκαλάκι από τους μελλοντικούς εκλεγμένους των κομμάτων.
