Ένας Ιατρικός επισκέπτης με ρώτησε σήμερα πολύ απογοητευμένος… «γιατί ο κόσμος έχει ξεπέσει τόσο πολύ στην διαφθορά».
Με αφορμή την 12χρονη.
Σκέφτηκα λίγο και τελικά αποφάσισα να μη συμφωνήσω:
έχω την αίσθηση ότι πάντα ο κόσμος ήταν βρώμικος.
Θυμήθηκα διάφορα μυθιστορήματα του Ξενόπουλου που περιγράφουν συνεχώς μικρές πουτανίτσες που τις σιγοντάρουν και τις προωθούν οι μανάδες τους.
Θυμήθηκα το δεκαήμερο του Βοκκακίου που περιγράφει ένα δεκαπεντάχρονο που το στέλνει η μάνα του ( ή ο πατέρας του; δεν θυμάμαι ακριβώς) σεξουαλικό δώρο στον τοπικό επίσκοπο, για να τους κάνει ένα ρουσφέτι.
Θυμάμαι τα απομνημονεύματά του Γιώργου Θεοτοκά -που τον είχα σε τρομερή εκτίμηση- με πόση φυσικότητα σύστησε σε ένα διακεκριμένο ξένο λογοτέχνη δυο τρία ονόματα από νεαρές που πρόσφεραν σεξουαλικές υπηρεσίες.
Θυμήθηκα το Νούμερο 33033 του Βενέζη όπου ένα δεκαπεντάχρονο την έπεφτε κάθε τόσο στον επικεφαλής Τούρκο αξιωματικό και έκανε σεξ μαζί του, μόνο και μόνο για να ξεκουραστεί λίγο, στην εξαντλητική πορεία θανάτου.
Κι άλλα πολλά που έχω ξεχάσει.
Ο κόσμος δεν ήταν ποτέ καλός γιατί η ανθρώπινη φύση συνήθως είναι αδύναμη, ανασφαλής και ευτελής.
Σπάνια είναι μεγαλόψυχη, θαρραλέα και ντόμπρα.
Η εξιδανίκευση όλων των ανθρώπων και ιδίως των περιθωριακών, των απόκληρων της κοινωνίας και γενικά των προβληματικών ως εν δυνάμει ηρώων, παλικαριών και λεβέντηδων, είναι τακτική λαικής κολακείας μέσα στα πλαίσια του γενικότερου λαϊκισμού.
Γενικά κρατάω μικρό καλάθι στην αξιολόγηση του χαρακτήρα.
Όταν έχω κάποιον μπροστά μου και θέλω να καταλάβω πως νιώθω και αν τον εμπιστεύομαι, κάνω μια ερώτηση στον εαυτό μου:
θα του δάνειζα 10 €, ή 100 €;
Στους περισσότερους δεν θα έδινα ούτε πέντε.
Ξέρω ότι «θα πάνε για τσιγάρα» και δεν θα επιστρέψουν ποτέ.
