Η κινεζική και γιαπωνέζικη ζωγραφική είναι φυσιολατρική:
στην ουσία είναι πανθεϊστική… δηλαδή βλέπει τη φύση και κάθε τί που υπάρχει μέσα στη φύση, σαν ένα μέρος του Θεού.
Φυσικό είναι με μια τέτοια οπτική, να βλέπει τον άνθρωπο πολύ μικρό και το γύρω περιβάλλον πολύ μεγάλο….
Το ανθρωπάκι είναι μικρό…. πολύ μικρό συστατικό του συνόλου του θαύματος της δημιουργίας…
…η οποία δημιουργία δεν είναι όπως η χριστιανική «Δημιουργία»:
δηλαδή κάτι που δημιουργήθηκε από ένα Δημιουργό και που έχει αρχή μέση και τέλος…
….άλλα είναι μία ύπαρξη που ταυτίζεται με τον Θεό και η οποία πάντα υπήρχε και πάντα θα υπάρχει…
…μιά ύπαρξη που απλά αλλάζει μορφές…που κάνει κύκλους στην Ιστορία αντί να έχει μιά ευθεία πορεία.
… και εμείς είμαστε ένα μέρος της.
….αν αποκτήσουμε την σωστή ενσυναίσθηση αυτής της έννοιας του μέρους που ανήκει στο Όλον, τότε θα κατανοήσουμε και την θεία μας φύση.
Αυτό εννοούν οι Κινέζοι και Γιαπωνέζοι παραδοσιακοί ζωγράφοι, κάνοντας τα ανθρωπάκια πολύ μικρά και το γύρω φυσικό περιβάλλον, πολύ μεγάλο και εντυπωσιακό…
