...προτιμώ σαφώς τον Νταλί από τον Πικάσσο: μου φαίνεται λιγότερο απατεώνας.
Προφανώς ξέρουν και οι δύο να ζωγραφίζουν...όταν σοβαρεύουν:
εκεί υπερέχει σαφώς ο Νταλί.
Προφανώς και οι δύο ξέρουν να πουλάνε τρέλλα :
...εδώ υπερέχει ο Νταλί με διαφορά.
Προφανώς και οι δύο έχουν πρωτότυπες ιδέες: του Νταλί τις βρίσκω πιό γοητευτικές.
Ο κυβισμός του Πικάσσο είναι μιά κούφια κατασκευή.
Δεν συγκίνησε κανένα και πέθανε.
Αφού και ο ίδιος, τον εγκατέλειψε στα γεράματα.
Ο Νταλί έπαιξε με μαγικές εικόνες από παραμύθια που γοητεύουν την φαντασία.
Την φαντασία που αρνιόμαστε... για να πάψουμε να είμαστε παιδιά και να γίνουμε επιτυχημένοι ενήλικες.
Προσπάθησε να ζωγραφίσει το ασυνείδητο, το όνειρο, το παράλογο στοιχείο του κόσμου.
Καθόλου απλό.
Οι μορφές είναι κοσμικές και εξωκοσμικές.
Ο χρόνος είναι ελαστικός σαν λάστιχο και μετριέται απο λαστιχένια ρολόγια.
Αναξιόπιστος.
Ο ορατός κόσμος είναι σαφώς πιό φτωχός από τον αόρατο:
είναι υπαρκτοί και οι δύο...μόνο που ο αόρατος είναι πολύ πιο πλούσιος σε σχήματα και σε χρώματα.
Είναι βέβαια πιό φτωχός, σε λογική...αλλά, κατά βάθος, και αυτή η περίφημη λογική, συχνά καταλήγει άχρηστη.
Ασε που μας αποπροσανατολίζει κιόλας:
η πολλή λογική τυφλώνει τα μάτια.
Ή τα κάνει να αλοιθωρίζουν...που είναι το ίδιο.
Ο Νταλί είναι συμπαθητικός γιατί είναι αντιφατικός:
πονάει και κομπορρημονεί.
Λέει παλαβομάρες και μεγαλαυχίες... αλλά νιώθεις ότι κάτι κρύβει πίσω από την υπερβολή.
...πχ όταν λέει:
«...κάθε πρωί που ξυπνώ, βιώνω μιά απέραντη ευχαρίστηση:
να είμαι ο Σαλβαδόρ Νταλί
