Πώς να επιβιώσετε στην ελληνική δημόσια διοίκηση, στην πολιτική και τα κόμματα.
Αφορά και τους διοικητές νοκοκομείων του ΕΣΥ.
Ο Ξυλουργός Σι ταξίδευε στην ύπαιθρο μαζί με τον νεαρό μαθητευόμενό του όταν έφτασαν σε ένα χωριό με έναν ιερό ναό χτισμένο γύρω από μια τεράστια βελανιδιά.
Το δέντρο ήταν αρχαίο, πέρα από κάθε μέτρο, με τον κορμό του τόσο τεράστιο που χίλιοι άνθρωποι κρατώντας τα χέρια δεν θα μπορούσαν να το περιβάλλουν.
Τα κλαδιά του απλώνονταν σαν πράσινος καθεδρικός ναός, προσφέροντας σκιά σε ολόκληρη την πλατεία του χωριού.
Ο μαθητευόμενος στάθηκε μαγεμένος. «Δάσκαλε!» φώναξε ενθουσιασμένος. «Σε όλα τα ταξίδια μου δεν έχω δει ποτέ ξύλο τόσο υπέροχο! Γιατί δεν το κοιτάς καν;»
Ο Ξυλουργός Σι μόλις που σήκωσε το βλέμμα από το μονοπάτι του. «Άχρηστο ξύλο», μουρμούρισε απαξιωτικά. «Φτιάξε βάρκες από αυτό και θα βυθιστούν. Φτιάξε φέρετρα και θα σαπίσουν πριν από τα σώματα. Φτιάξε εργαλεία και θα σπάσουν στα χέρια σου. Φτιάξε σπίτια και θα τα φάνε τα σκουλήκια. Είναι εντελώς άχρηστο—αυτός είναι ο μόνος λόγος που έχει ζήσει τόσο πολύ».
Ο ξυλουργός συνέχισε τον δρόμο του, αλλά εκείνη τη νύχτα το μεγάλο δέντρο του εμφανίστηκε σε όνειρο.
«Με τι με συγκρίνεις;» ρώτησε το δέντρο. «Με ωραία δέντρα όπως η κερασιά και η αχλαδιά; Εκείνα τα δέντρα που δίνουν καρπούς δέχονται επίθεση τη στιγμή που ωριμάζουν. Τα κλαδιά τους σπάνε, ο φλοιός τους ξεφλουδίζεται. Η ίδια τους η χρησιμότητα κάνει τη ζωή τους δυστυχισμένη, συντομεύοντας τη φυσική τους διάρκεια. Αυτό συμβαίνει σε όλα τα πράγματα.
«Εργάζομαι εδώ και αιώνες για να γίνω εντελώς άχρηστο. Παραλίγο να πεθάνω αρκετές φορές στην προσπάθεια, αλλά τελικά τα κατάφερα. Η αχρηστία μου είναι τώρα η μεγαλύτερη χρησιμότητά μου. Αν ήμουν χρήσιμο, πιστεύεις ότι θα μπορούσα να μεγαλώσω τόσο πολύ;
«Εξάλλου, εσύ κι εγώ είμαστε απλώς πράγματα σε αυτόν τον κόσμο. Πώς μπορεί το ένα πράγμα να κρίνει το άλλο; Είσαι ένας θνητός που δεν καταλαβαίνει τίποτα—τι θα μπορούσες να ξέρεις για ένα άχρηστο δέντρο;»
Όταν ο Ξυλουργός Σι ξύπνησε, είπε στον μαθητευόμενό του για το όνειρο. Ο νεαρός μπερδεύτηκε: «Αν το δέντρο θέλει να είναι άχρηστο, γιατί χρησιμεύει ως ιερό;»
Ο δάσκαλος χαμογέλασε. «Σιωπή! Απλώς βρίσκει καταφύγιο εκεί. Όσοι δεν το καταλαβαίνουν μπορεί να το βλάψουν διαφορετικά. Αν δεν ήταν ιερό δέντρο, δεν θα κινδύνευε να κοπεί; Ο τρόπος που προστατεύει τον εαυτό του είναι διαφορετικός από τα συνηθισμένα δέντρα, οπότε αν το κρίνουμε με συμβατικά πρότυπα, θα παραπλανηθούμε πολύ».
Επιφανειακά, αυτή η ιστορία φαίνεται να αφορά διαφορετικούς ορισμούς της αξίας—ο ξυλουργός βλέπει ξυλεία, το δέντρο βλέπει επιβίωση. Αλλά αν σκάψεις βαθύτερα, ανακαλύπτεις κάτι επαναστατικό:
το δέντρο έχει βρει ελευθερία μέσω της στρατηγικής αχρηστίας.
