δουλεύοντας σεζόν στο Μαυρονήσι, Νο1

 

Ήταν περίπου 11 και μισή το πρωί όταν η Γιώτα (που το πραγματικό της βαφτιστικό  ήταν Ιοκάστη) ξύπνησε με βαρύ κεφάλι και κακή διάθεση. 

Ήταν φυσικό και νιώθει κομμάτια και να πονάει σχεδόν παντού, αφού είχε κοιμηθεί στις τρεις το πρωί : ήταν σερβιτόρα και δούλευε σερί , από τις δύο το μεσημέρι μέχρι τις δύο το βράδυ. 

Και αυτό κάθε μέρα,  χωρίς κανένα ρεπό,  επί έξι μήνες. 

Εκεί, στο πολυτελές εστιατόριο του πεντάστερου ξενοδοχείου Hotel Mediterranean Love Resort , στο Μαυρονήσι, είχαν ξεκάθαρες απόψεις για τα εργασιακά σου δικαιώματα: δεν είχες κανένα.

Έριξε μια ματιά στο δωμάτιο - τρύπα που της είχε παραχωρήσει «δωρεάν» το ξενοδοχείο μαζί με ένα σωρό άλλους μισθωτούς σκλάβους.

Εκεί ζούσε τους τελευταίους μήνες.

Τώρα έπρεπε οπωσδήποτε να φτιάξει ένα καλό, δυνατό καφέ, γιά να ξελαμπικάρει το κεφάλι της… αλλά και να φάει κάτι,  μην την ενοχλήσει ο καφές στο στομάχι. 

Είχε μόνο ένα ηλεκτρικό μάτι και έπρεπε να αποφασίσει αν θα φτιάξει πρώτα τον καφέ ή πρώτα την ομελέτα που θα μοιραζόταν με τον σύντροφό της, τον Τάκη.

Ήταν μια νέα γυναίκα γύρω στα 35, μάλλον κακοπαθημένη και πρόωρα  γερασμένη από τις κακουχίες, την ανασφάλεια και την εξαντλητική εργασία. 

Βέβαια,  όταν πήγαινε στη δουλειά ντυμένη και βαμμένη,  φαινόταν πολύ καλύτερη εμφανισιακά… και,  η μόνιμα ευχάριστη έκφραση που με επαγγελματικό τρόπο φορούσε στο πρόσωπο της,  έκρυβε καλά την καταθλιπτική διάθεση που  είχε συνήθως. 

Κάθε μέρα, χωρίς κανένα ρεπό, επί έξι μήνες….…έξι μήνες το χρόνο, κάθε μέρα, δωδεκάωρο, όρθια…… και παράλληλα να περπατάει, να ανεβαίνει και να  κατεβαίνει σκάλες, φορτωμένη  με δίσκους.

Δίσκους  που ήταν βαρίδια από τα φαγητά,  τα κρασιά και τις μπύρες.

Σάββατα, Κυριακές, αργίες, Δεκαπενταύγουστο. Όλες οι μέρες ίδιες, όλες το ίδιο κουραστικές.

Κάθε μέρα,  το ίδιο μεροκάματο γαλέρας, όλη τη σεζόν που ξεκίναγε την άνοιξη και τελείωνε το φθινόπωρο. 

Δώδεκα ώρες κάθε μέρα, χωρίς διάλειμμα και χωρίς να κάθεται σε μια καρέκλα,  να ξαποστάσει. 

Ακόμη και το τριτοκλασάτο φαγητό για το προσωπικό, σχεδόν πάντα άνοστο και χαμηλής ποιότητας, το έτρωγε στο πόδι για να μη χάνει «εργάσιμο χρόνο». 

Εργάσιμος χρόνος! Τι αστείο!  

Λες και υπήρχε ελεύθερος, μη εργάσιμος, χρόνος. 

Αφού το ωράριο ήταν αυθαίρετα ξεχειλωμένο από οκτώ σε δώδεκα ώρες… χωρίς να είναι πληρωμένες οι υπερωρίες.…φυσικά.

«Αυτοί είναι οι όροι εργασίας»,  σου έλεγαν. «Άμα θες».

Συχνά βέβαια, σε παραμύθιαζαν ότι «ίσως» σου έδιναν δύο ρεπό το μήνα «αν το επέτρεπαν οι συνθήκες». Που δεν το επέτρεπαν ποτέ. 

Έπρεπε να είσαι τελείως μαλάκας - ή τελείως παρθένα στη δουλειά - για να τους πιστέψεις. Όποιονδήποτε και να ρωτούσες στην πιάτσα, θα σου έλεγε ποιοί είναι οι όροι εργασίας. Και η αμοιβή; Η Γιώτα έπαιρνε 1150 € το μήνα, στάνταρ μισθό, συν τα tips που κυμαίνονταν από τρία έως οκτώ κατοστάρικα, ανάλογα το μήνα και ανάλογα τη δουλειά. Αυτή ήταν η αμοιβή της για την  σαιζόν: τους πέντε ή έξι μήνες εργασίας.Έπρεπε να βάλει λεφτά στην άκρη, γιατί τον υπόλοιπο χρόνο,  την έβγαζε με το επίδομα ανεργίας: 340 ολόκληρα ευρώ μηνιαίως.Ούτε για το νοίκι γκαρσονιέρας σε μεσαία περιοχή της Αθήνας.Ααααα ναι,  περιλαμβανόταν και η  «στέγαση» στο «δωρεάν». Ήταν μια τρύπα ενός δωματίου 15 τετραγωνικών με μία τουαλέτα που είχε και μιά ντουζιέρα ενός τετραγωνικού :σύνολο τουαλέτας - ντουζιέρας, τρία τετραγωνικά.Το δωμάτιο ήταν ισόγειο και είχε ένα παράθυρο και μιά πόρτα.´Εξω από την πόρτα είχε μια μικρή κοινή αυλή που άπλωναν τα πλυμένα βρακιά κλπ ρούχα οι υπόλοιποι συνάδελφοι από το ξενοδοχείο που έμεναν και αυτοί σε διπλανά δωμάτια- τρύπες.Το παράθυρο είχε  μια φοβερή θέα: έναν τοίχο,  στο ένα μέτρο .Στην ουσία ήταν μια σειρά δωμάτια φυτεμένα στην πίσω μεριά του ξενοδοχείου ανάμεσα σε δύο κτίρια χωρίς να βλέπουν τίποτα και σχεδόν χωρίς να περνάει καν ο ήλιος μέσα στα δωμάτια… αφού, ακόμα και το μεσημέρι που ήταν κάθετες οι ακτίνες του,  έπρεπε να έχεις σύστημα κατόπτρων για να κατευθύνεις τον ήλιο μέσα στο δωμάτιο. 

Στα δωμάτια του ισογείου έμεναν τα μεσαία στελέχη σαν την Γιώτα και τον Τάκη ενώ στον πρώτο όροφο- στα έπάνω δωμάτια που ήταν εξ ίσου μιζερα με αυτά του ισογείου-  έμεναν οι «προιστάμενοι».

Τα υπόγεια δωμάτια που ήταν κατάλληλα μόνο για ποντίκια και κατσαρίδες, έμεναν οι μαύροι και οι πακιστανοί.

Το δωμάτιο-τρύπα το μοιραζόταν με τον φίλο της τον Τάκη τον μπάρμαν  (Παναγιώτη τον έλεγαν,  για τους πελάτες του ξενοδοχείου ήταν ο Takis). 

Ο Τάκης ο μπάρμαν ήταν ένας σαραντάρης μισοαλκοολικός που τράβαγε ποτέ ποτέ για καμιά τζούρα κόκα όταν το επέτρεπαν τα οικονομικά του. Στην ουσία η Γιώτα προσπαθούσε να κοροϊδέψει τον εαυτό της ότι ο Τάκης ήταν «δεσμός» αφού ήταν τα τελευταία δύο χρόνια μαζί.

Αυτή προσπαθούσε να βρουν δουλειές στο ίδιο ξενοδοχείο και μοιράζονταν και τα καταλύματα- τρύπες που αυτά τους παρείχαν. Ήταν μία συμβιωτική σχέση αφού τους έκανε να νιώθουν λιγότερη μοναξιά, περισσότερη ασφάλεια  και, υποτίθεται, «φρόντιζαν ο ένας τον άλλο». Στην ουσία βέβαια η Γιώτα φρόντιζε τον Τάκη,  αφού  ο Τάκης ήταν αχαΐρευτος, σχεδόν αλκοολικός και συναισθηματικά  ασταθής.Ήταν βέβαια γοητευτική προσωπικότητα -όταν ήθελε- όπως οι περισσότεροι ψευταράδες και χειριστικοί αλκοολικοί. 

Η Γιώτα προσπάθησε να σηκωθεί από το κρεβάτι και ένιωσε ένα πόνο στην  μέση, μετά ένα πόνο στον αυχένα και, μετά, ένα πόνο στον αριστερό ώμο. Κάθε κίνηση ήταν πηγή πόνου. 

Ο αριστερός ώμος σήκωνε τον δίσκο με τα μεγάλα βάρη αλλά ο δεξιός ώμος και το δεξί χέρι έκανε τις ίδιες , εκατοντάδες φορές  την ημέρα, κινήσεις του σερβιρίσματος. Η άνιση κατανομή των φορτίων στους δύο ώμους αλλά και στον κορμό, η διαφορετική δύναμη που έπρεπε να καταβάλουν οι μύες στην αριστερή και την δεξιά πλευρά του σώματος, αλλά και οι ίδιες επαναλαμβανόμενες κινήσεις που έκανε το δεξί  χέρι -διαφορετικές από αυτές που έκανε το αριστερό χέρι- δημιουργούσαν αυτό που λένε οι  γιατροί των αθλητικών και εργασιακών κακώσεων,  “repetitive strain injuries”  (επαναλαμβανόμενοι  τραυματισμοί υπερχρήσεως). 

Της άρεσαν της Γιώτας αυτοί οι φανταχτεροί ιατρικοί όροι. 

Απο την εποχή που φοιτούσε στο ΕΠΑΛ για την ειδικότητα του βοηθού μικροβιολογικού εργαστηρίου. 

Αλλά και μετά , όταν μπήκε στο ΤΕΙ Διοίκησης Μονάδων Υγείας.Από το Hospital Management στο  Hotel Management….και μετά στο Service. 

Αν υπήρχε καλύτερο οικογενειακό περιβάλλον και περισσότερη οικονομική άνεση, θα ήθελε να σπουδάσει κάτι του γούστου της.

Έριξε μιά ματιά στον Τάκη που ροχάλιζε πάνω στο διπλό κρεβάτι με το σώμα του σε μιά άβολη στάση. Το αλκοόλ του ήταν πλέον απαραίτητο για να κοιμηθεί. Κάποτε επισκέφθηκαν έναν γιατρό γιατί είχε μυική αδυναμία και «μυρμηγκιάσματα» στα πόδια και, ο γιατρός,  είπε ότι μάλλον είναι «αλκολική πολυνευροπάθεια»…ότι δηλαδή το αλκοόλ του πείραξε τα νεύρα στα πόδια και στα χέρια.

Πειράζει μάλλον και τα νεύρα στο πουλί του…. σκέφτηκε τότε η Γιώτα: μάλλον γι αυτό πλέον του σηκώνεται δύσκολα.

Εκτός και αν έχει φτιαχτεί  με κόκκα.

Η Γιώτα προβληματιζόταν και με την διάθεσή του Τάκη,  που ήταν συνεχώς μεταβαλλόμενη : άλλοτε ήταν σε καλή διάθεση, άλλοτε σε κακή, άλλοτε έκανε εκρήξεις θυμού για ψύλλου πήδημα, άλλοτε την λάτρευε και την παρακαλούσε να μην τον αφήσει ποτέ. 

Είχε πάει σε ψυχίατρο για τον εαυτό της για τις κρίσεις πανικού και , με την ευκαιρία, ρώτησε τον γιατρό και για τον Τάκη. 

Του περιέγραψε την κατάσταση του Τάκη, τις συνεχώς μεταβαλλόμενες συμπεριφορές του , την ασταθή διάθεση του , την κατάχρηση αλκοόλ. 

Ο ψυχίατρος δεν πήρε θέση ούτε έκανε  διάγνωση.…φυσικά…σε ασθενή που δεν έχει δει δεν μπορούσε να πει.…οι γιατροί είναι πολύ προσεκτικοί σε κάτι τέτοια-  αλλά είπε, σε κάποια στιγμή,  ότι μπορεί να μη φταίει το ποτό για όλα αυτά αλλά να είναι η «δομή της προσωπικότητας» του τέτοια……να έχει κάποια «διαταραχή προσωπικότητας». 

Η Γιώτα έψαξε τον όρο «διαταραχές προσωπικότητας» στο Google και τρόμαξε: έμοιαζαν κακά πράγματα .….εκτός του ότι ήταν αρκετά είδη  οι  αυτές οι διαταραχές προσωπικότητας. 

Και ήταν και τρομακτικές στην περιγραφή τους. Κάποιες είχαν χαρακτηριστικά που ταίριαζαν στον Τάκη. Αλλες, είχαν παράξενα και μπερδεμένα συμπτώματα. 

Βγάλε άκρη.

Και άντε εσύ να πεισεις τον Τάκη να πάει σε ψυχίατρο.

Σιγά μην πάει.«Ξέρει αυτός τον εαυτό του». Όλα τα ξέρει, τρομάρα του.

Εφτιαξε ένα καλό καφέ και ετοίμασε την ομελέτα ώστε να πάρουν μαζί το πρωινό με τον Τάκη. Τον πλησίασε και με χαμηλή φωνή του είπε «Τάκη, ξύπνα αγάπη μου να πιούμε καφέ και να τσιμπήσουμε κάτι» και  τον ακούμπησε απαλά. 

Ο Τάκης κοιμόταν βαρειά, ροχαλίζοντας.Εβγαλε ένα γρυλλητό και άλλαξε πλευρό.

Η Γιώτα προσπάθησε άλλη μιά φορά να φανταστεί τον εαυτό της μέσα σε ένα ωραίο φωτεινό διαμέρισμα, δικό της.….έστω και τριάρι ή και μικρότερο, αλλά δικό της. 

Ήταν επιπλωμένο με γούστο και είχε μιά ωραία κουζίνα με κεραμικά μάτια. Εκεί θα μαγείρευε  τα ωραία φαγητά που απαιτούν δύο ή τρία  μάτια κουζίνας,  ταυτόχρονα.…και ένα φούρνο, φυσικά , με χρονορρύθμιση κλπ κόλπα. Όχι απλά το ένα ηλεκτρικό μάτι που είχε τώρα,  χωρίς φούρνο, που έπρεπε   να αλλάζει πάνω του τα τηγάνια και τις κατσαρόλες. 

Εκεί , στο σπίτι της, θα αναδείκνυε το μαγειρικό ταλέντο της,  καλώντας φίλους.

Προσπάθησε να φανταστεί και τον Τάκη εκεί μέσα.

Είχε θέση στην εικόνα ? 

Δεν ήξερε: άλλοτε υπήρχε στην εικόνα ο Τάκης και άλλοτε όχι.

Όταν δεν υπήρχε  ο Τάκης, υπήρχε μιά ωραία ανδρική φιγούρα, ασαφής:

αρρενωπή, προστατευτική και ευγενική    παρουσία… που όμως δεν είχε σαφή χαρακτηριστικά προσώπου.

Πάντως ήταν  ψηλός και είχε ωραία , βαθειά, φωνή.Όχι…όχι, δεν έμοιαζε του Τάκη. 

Παιδιά? Υπήρχαν παιδιά στην φαντασίωση?

Στην εκδοχή Τάκη, όχι.

Στην εκδοχή αρρενωπού τύπου , ναί.

Δύο παιδιά. 

Την έλεγαν «μαμά» ή «μανούλα» και της ζητούσαν συνεχώς πότε το ένα και πότε  το άλλο.

Κοίταξε πάλι τον Τάκη που είχε ξυπνήσει: ήταν  δροσερός σαν ένα πατημένο σύκο.

«είναι έτοιμος ο καφές μωρό μου?»…την ρώτησε με την βραχνή φωνή του από τον ύπνο και τον μπάφο.

…γυναίκα, μαύρη, μετανάστρια, όχι πλούσια και υποψήφια πρωθυπουργός της Βρετανίας

…η νέα αρχηγός των συντηρητικών της Βρετανίας είναι σαρανταπεντάρα, Νιγηριανής καταγωγής και από τους δύο γονείς (μορφωμένοι: ο πατέρας γενικός γιατρός GP, η μητέρα της καθηγήτρια Φυσιολογίας).

Γεννήθηκε Βρετανία αλλά με παιδικά  χρόνια στην Νιγηρία.

Δούλεψε σε πολλές δουλειές - μεταξύ των οποίων και σε Μακ Ντόναλντς - κυρίως όμως σε τράπεζες…άρα ξέρει και από οικονομικά.

Σπούδασε στο Σάσσεξ  (όχι Οξφόρδη Κέμπριτζ κλπ) και είναι κομπιουτερατζού  (πτυχίο μηχανικού υπολογιστών) και μετά μπάτσελορ νομικής στο Μπιρμπεκ.

Παντρεμένη με τρία παιδιά,  με σύζυγο  Ιρλανδικής καταγωγής.

Εναντίον των γουοκάκηδων και της ανεξέλεκτης μετανάστευσης.

She argued that "Our country is not a dormitory for people to come here and make money. It is our home. Those we chose to welcome, we expect to share our values and contribute to our society. British citizenship is more than having a British passport but also a commitment to the UK and its people." 

Είναι γυναίκα, μαύρη και όχι πλούσια.

Δεν μπορούν να την κατηγορήσουν για ρατσισμό, σεξισμό, ελιτισμό, καπιταλισμό κλπ…

…αλλά και γενικά , είναι ζόρικη και δεν σηκώνει πολλά αστεία.

Θα γελάσουμε με αυτήν και τον Τραμπ, να τα βάζουν με τα ουράνια τόξα.

🙂

έχει ταλαιπωρηθεί αρκετά μέχρι τα δεκαέξι και βάλε :

…Badenoch spent her childhood living in Lagos, Nigeria, and in the United States, where her mother lectured.[21][22] Badenoch has spoken about having a “very tough upbringing” in Nigeria. Her family lived in the middle class neighbourhood of Surulere and she was a student at the private International School of Lagos. Badenoch has described her background as "middle-class" but said in 2018 "Being middle class in Nigeria still meant having no running water or electricity, sometimes taking your own chair to school" and claimed that her family went through “periods of poverty” due to inflation.[23] She returned to the UK at the age of 16 to live with a friend of her mother's owing to the deteriorating political and economic situation in Nigeria, which had affected her family.[24] During her parliamentary maiden speech Badenoch stated that she was "to all intents and purposes a first-generation immigrant".[25],

Τα ινδάλματά της είναι η Θάτσερ (βλέπε τεράστιο πορτραίτο απο πάνω της) και ο Τσώρτσιλ ( βλέπε προτομή απέναντι στο παράθυρο)

:)

https://en.wikipedia.org/wiki/Kemi_Badenoch

ιατρικό «προλεταριάτο» και «πρεκαριάτο»

Μέχρι τώρα ξέραμε τους προλετάριους και το προλεταριάτο: 

μαρξιστικοί όροι  που επινοήθηκαν για να περιγράψουν τους εργάτες των υφαντουργείων , ανθρακωρρυχείων, μεταλλουργείων  και λοιπών  εργοστασίων που είχαν ξεκινήσει στην Αγγλία κυρίως με την έναρξη της βιομηχανικής επανάστασης. 

Άνθρωποι ξεριζωμένοι από τα χωριά τους λόγω φτώχειας και ακτημοσύνης ή από τις φτωχογειτονιές των πόλεων χωρίς δική τους ιδιοκτησία - ίσως ένα σπιτάκι στην καλή περίπτωση - που ήταν υποχρεωμένοι να δουλεύουν για ένα μεροκάματο στα εργοστάσια  ή στα ανθρακωρυχεία,  από το πρωί ως το βράδυ.

Για αυτούς έγιναν οι κοινωνικοί αγώνες ώστε να αποκτήσουν κάποια δικαιώματα: το οκτάωρο της εργασίας, κάποιες αργίες και άδειες, κάποια ασφάλιση αργότερα, και, πολύ αργότερα, σύνταξη και κάποια άλλα δικαιώματα. 

Όλα αυτά θα γίνουν σιγά-σιγά με κοινωνικές αναταραχές, με συνδικαλισμό, με απεργίες αλλά με το φόβο της σοσιαλιστικής  και κομμουνιστικής πολιτικής αλλαγής.

Και έτσι,  στις διάφορες βιομηχανικές χώρες, βελτιώθηκε   σιγά-σιγά το βιοτικό επίπεδο των εργατών και έφτασαν στην Σουηδία οι εργάτες να οδηγούν Volvo και να καμαρώνουν ότι πλέον κατέκτησαν ένα επίπεδο ευμάρειας. 

Αλλά τα πράγματα δεν πήγαν από το καλό στο καλύτερο.

 ….διότι έγιναν μεγάλες αλλαγές: 

κατάρρευση της σοβιετικής ένωσης και παγκοσμιοποίηση.

Ο μπαμπούλας των κομμουνιστών μηδενίστηκε αφού το καθεστώς του υπαρκτού σοσιαλισμού κατέρρευσε σαν  χάρτινος πύργος.

Τα εργατικά σωματεία αποδυναμώθηκαν διότι τα εργοστάσια άρχισαν να μεταφέρονται στην Κίνα,  την Ινδονησία,το Πακιστάν , το Βιετνάμ και, γενικά, στον τρίτο κόσμο. 

Έτσι λοιπόν , όχι μόνο χρειαζόταν λιγότεροι εργάτες αλλά και ο πληθυσμός τους αυξήθηκε με την εισαγωγή  μεταναστών.

Έτσι ένας τεράστιος πληθυσμός από χειρώνακτες και μικροϋπάλληλους,  έφτασε να σκοτώνεται για μια κακοπληρωμένη θεσούλα.

Η τέλεια φάση για τα αφεντικά: 

πλήθος  εργατοϋπάλληλοι να σε παρακαλάνε για δουλειά, χωρίς καμία διάθεση και δυνατότητα να σε εκβιάσουν συνδικαλιστικά. 

Έτσι, ισχυρό συνδικαλιστικό κίνημα είχε στην πραγματικότητα μόνο ο δημόσιος τομέας , ο οποίος διογκώθηκε τόσο,  που κατέτρωγε τους κοινωνικούς πόρους που έπρεπε να πηγαίνουν στον ιδιωτικό… (που ήταν και ασθενέστερος οικονομικά και περισσότερο ανασφαλής).

Έτσι έφτασε το εφάπαξ στον ΟΤΕ και στην ΔΕΗ να ισοδυναμεί με το εφάπαξ 10 βιομηχανικών εργατών.

Όλα πληρωμένα από  τους φορολογούμενους.

Οι ανισότητες μεγάλωσαν έτι περαιτέρω.

Τώρα,  οι κεφαλαιοκράτες,  έπρεπε να τραγανίσουν και τα καθιερωμένα νομοθετικά δικαιώματα του προλεταριάτου…

…. και εφευρέθηκε καινούργιο κόλπο: 

η περίφημη ευέλικτη εργασία. 

Και αυτός ο όρος,   είναι μετάφραση από τον αγγλικό όρο “flexible work” , “flexible forms of employment”

Τώρα πλέον το προλεταριάτο έφτασε να  είναι σχεδόν  προνομιούχο σε σχέση με αυτούς της ευέλικτης εργασίας,  που λέγονται «πρεκαριάτο»:

είναι ένας νέος όρος απο την λέξη precarious,  που σημαίνει επισφαλής, ασταθής, αβέβαιος.

Το πρεκαριάτο είναι μια κοινωνική τάξη ανθρώπων που περιλαμβάνει άτομα που βρίσκονται σε κατάσταση επισφάλειας, η οποία είναι προϋπόθεση ύπαρξης χωρίς προβλεψιμότητα, χωρίς ασφάλεια.  

Οι σύγχρονοι εργαζόμενοι που δουλεύουν πότε εδώ και πότε εκεί, σαν μπαλαντέρ, ανάλογα με τις ανάγκες διαφορετικών εργοδοτών, με βραχυχρόνιες μισθώσεις και με αντικείμενο που αλλάζει η διαφοροποιείται, λέγονται πρεκάριοι.

Όλοι αυτοί,  από την νομοθεσία, θεωρούνται ελεύθεροι επαγγελματίες (!) ενώ στην πραγματικότητα είναι τρισάθλιοι προσωρινοί εργάτες - ειδικευμένοι ή μη - ή επαγγελματίες.

Το πρεκαριάτο δεν  αφορά μόνο την τη βιομηχανία και τα γραφεία με τις εναλλασόμενες καθαρίστριες, τις γραμματείς και τους σεκιουριτάδες που δουλεύουν προσωρινά όπου χρειάζονται.

  Πρεκάριοι είναι και πλήθος ελεύθερων επαγγελματιών και βιοτεχνών που δουλεύουν με μικρές δουλειές φασόν: 

συγγραφείς/ δημοσιογράφοι freelancers, γραφίστες, επαγγελματίες πληροφορικής, ακόμη και σεφ και προσωπικοί βοηθοί.

 ….κυριολεκτικά χιλιάδες  επαγγέλματα.

 Για τον εργοδότη αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν περικοπές στο κόστος, όπως η υγειονομική περίθαλψη, η αμοιβή ασθενείας και μητρότητας και άλλα επιδόματα των εργαζομένων που δεν χρειάζεται να καλύπτονται.

 Η επισφάλεια των πρεκάριων  έχει αποδειχθεί ότι επηρεάζει τόσο την υλική όσο και την ψυχολογική τους υγεία και  ευημερία.

Τώρα πλέον, πρεκάριοι είναι ακόμη και επιστήμονες με υψηλή τεχνογνωσία… όπως γιατροί και κομπιουτεράδες.

Φτερά στον άνεμο με μικρές ή μεγάλες τρύπες ανεργίας  ανάμεσα στην απασχόληση στα διάφορα αφεντικά.

…όπως οι καθαρίστριες στα σπίτια.

…ή όπως πχ οι γιατροί που κάνουν λόκουμ στην Βρεταννία.

🙂

 Άτομα χωρίς μακροχρόνιες ή μόνιμες συμβάσεις και άτομα με βραχυπρόθεσμες επαφές , θεωρούνται όλοι πρεκάριοι.

Θεωρώ ότι όλες οι νέες σχέσεις εργασίας με σύμβαση έργου στην ιατρική,  όπως είναι οι επικουρικοί  γιατροί που κάνουν συνεχώς ανανεούμενες  συμβάσεις ή η μίσθωση ελεύθερων επαγγελματιών για μικρά χρονικά διαστήματα στα νοσοκομεία για να μπαλώνουν  τρύπες, δεν είναι τίποτε άλλο παρά σύγχρονη μορφή πρεκαριάτου.

Είναι εργαζόμενοι που είναι ανασφαλείς,  διαχειρίσιμοι και αναλώσιμοι.

Άρα το πρεκαριάτο, τουλάχιστον στην ιατρική,  δεν αφορά μόνο τον ιδιωτικό τομέα αλλά αφορά και τον Δημόσιο. 

Αυτή είναι η σύγχρονη πολιτική φιλοδοξία της εργασιακής flexibility.

Γιατροί μπαλαντέρ, παντού. 

Έπεται συνέχεια.

οι ινφλουένσερς και οι επιπλοκές τους

 

…ένα κάρο παλαβοί  έχουν γίνει επιτυχημένοι youtubers..

τικτόκερς, ινσταγκράμερς.

Όλα αυτά που θεριεύουν το ναρκισσισμό.

Αυτοχρίζονται «ψηφιακοί δημιουργοί».

Όσοι έχουν συχνές εμφανισεις και έχουν αρκετές δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες ακολούθους, ίσως βγάζουν κάποια λεφτά.

Όχι πολλά.

Κάπου διάβασα  ότι με 1 εκατομμυριο προβολές στο βίντεο, πληρώνεσαι από το youtube 5000€.

Δεν ξέρω αν είναι αληθεια…πάντως  είναι λίγα τα λεφτά .

Ένα εκατομμύριο κλικ δε μαζεύονται εύκολα… Είναι πολύ δύσκολο. Ακόμα και πολύ μεγάλες επιτυχίες τραγουδιών κάνουν καιρό να μαζέψουν δυό ή  τρια εκατομμύρια κλικ.

Αυτό που με στεναχωρεί είναι ότι μερικοί μοιάζουν να  έχουν κάποια ψυχική νόσο… 

Συνήθως διπολική διαταραχή πρέπει να είναι… αν κρίνω από το υπερχειλίζον συναίσθημα, την ιδεόρροια, την λογόρροια  και την ακατάστατη σκέψη.

Στην φάση της μανίας η υπομανίας, φυσικά… 

Γιατί στην κατάθλιψη δεν έχεις ούτε όρεξη ούτε και δύναμη να πάρεις τα πόδια σου.

Μερικοί πρέπει να παίρνουν και ναρκωτικά η ψυχοφάρμακα αν κρίνω από το γλαρό βλέμμα τους.

Ενδιαφέρον ερώτημα θα ήταν από ψυχολογική και κοινωνιολογική άποψη να καταλάβουμε γιατί έχουν τέτοια κοινωνική επιτυχία και αποδοχή.

Μήπως υπάρχει και μια κοινωνική παθολογία που έλκεται από την ατομική ψυχοπαθολογία όλων αυτών των τύπων; 

Βγάλε άκρη.

Πάντως έχουν γίνει έρευνες για θετικές και,  κυρίως,  αρνητικές επιπτώσεις από την επιρροή των ινφλουένσερς στο κοινό τους και που αφορούν συνήθως δυσαρέσκεια για την εικόνα του σώματος

https://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S0277953623008298