πρακτοριλίκια και ρουφιανιλίκια

πρακτοριλίκια και ρουφιανιλίκια

Θυμάμαι κάποτε που είχα διαβάσει βιογραφίες μεγάλων κατασκόπων όπως του Κιμ Φίλμπι, του Ζόργκε   και άλλων,  πιο δεύτερων, μου είχαν  κάνει εντύπωση τα μικρά ποσά τα οποία έπαιρναν ως αμοιβή για τις υπηρεσίες τους. 

Μου είχε φανεί εξαιρετικά παράξενο οι άνθρωποι αυτοί να διακινδυνεύουν τη ζωή τους -  ή την πολυετή φυλάκιση τους- και τον εξευτελισμό τους,  το χαρακτηρισμό τους σε  προδότες, όλα αυτά, γιά ποσά  ασήμαντα… 

Δηλαδή , εγώ νόμιζα ότι θα έπαιρναν τα εκατομμύρια κι αυτοί έπαιρναν,  αν όχι ψίχουλα, πάντως πολύ λίγα σε σχέση με  τον κίνδυνο που διέτρεχαν. 

Κατέληξα ότι ο κατάσκοπος, ο ρουφιάνος, ο προδότης μπορεί κάποτε  να έχει και ιδεολογικό κίνητρο - όπως πχ ο  Φίλμπι αλλά, πολύ συχνά, το κίνητρο του δεν είναι ιδεολογικό η πατριωτικό αλλά ένα αίσθημα δύναμης : 

ένα αίσθημα ικανοποίησης ότι μπορεί και κοροϊδεύει ισχυρούς ανθρώπους και  ότι από αυτόν εξαρτώνται σημαντικά γεγονότα στα οποία μπορεί και παίζει ένα ρόλο.

Πρέπει να είναι κάτι σαν να τους τζογαδόρους που τους ιντριγκάρει όχι το κέρδος καθεαυτό αλλά  η αδρεναλίνη του παιχνιδιού. 

Και παράλληλα με την αδρεναλίνη, πάει και η ναρκισσιστική ικανοποίηση ότι είναι έξυπνοι και σπουδαίοι. 

Τελικά, ο ναρκισσισμός παίζει τεράστιο ρόλο και τους πολιτικούς αλλά και στους εγκληματίες και στους κατασκόπους.

Η παράβαση και αγνόηση των κανόνων , συχνά είναι ναρκισσιστική ένδειξη : 

«Είμαι πάρα πολύ σπουδαίος και πάρα πολύ σπέσιαλ για να ακολουθώ τους νόμους και τους κανόνες που ακολουθούν  όλοι οι υπόλοιποι».

Το βλέπω και στην βιογραφία μελών επαναστατικών και εξτρεμιστικών οργανώσεων.

Όταν ήμουνα στην Σαουδική Αραβία και ο ISIS  ήτανε στα πολύ πάνω του,  μελέτησα περιπτώσεις στον τύπο και είχα μείνει κατάπληκτος με τους νεαρούς από τη Δύση -  πολλοί από τους οποίους ήτανε κι από καλοβολεμένες οικογένειες -  που τα παρατούσαν όλα…και σπουδές και οικογένεια… και γινότανε τζιχαντιστές.

Οι περισσότεροι ήτανε αδίστακτοι νάρκισσοι που ένιωθαν μέθη με την απόλυτη δυνατότητα να κάνουν εγκλήματα: 

τα τρομερά βίαια πράγματα που έβλεπαν στο κινηματογράφο και στα βιντεοπαιχνίδια,  μπορούσαν πλέον να τα πραγματοποιήσουν στην πραγματική ζωή  και να είναι ίδιοι πρωταγωνιστές.

Το γεγονός επίσης ότι μπορούσαν να σοκάρουν τους γονείς τους και τους φίλους τους οι οποίοι δεν ήταν τίποτε άλλο παρά φοβισμένοι και συμβιβασμένοι μικροαστοί, όπως  τους έβλεπαν αυτοί, ήταν μιά επιπλέον ικανοποίηση που τους έδινε ο νέος τους ρόλος του κακού.

Προφανώς πρέπει να υπάρχει κάποια ψυχοπαθολογία σε όλο αυτό… αλλά, κατέληξα  να πιστεύω, ότι δεν είναι τόσο σπάνιο φαινόμενο και ότι πολύς ελαφρόμυαλος  κόσμος είναι εν δυνάμει  εγκληματίας… ειδικά αν τον βομβαρδίζεις με τα κατάλληλα ερεθίσματα και εικόνες και του κάνεις πλυση εγκεφάλου επί μακρό χρονικό διάστημα ώστε να αποκτήσει ιδεολογικό άλλοθι.

Όλα αυτά τα θυμήθηκα γιατί μυρίζομαι πολλούς ψευτοαριστερούς και πρωην ψευτοεπαναστάτες στην Ελλάδα να το ‘χουν γυρίσει στο έμμισθο πρακτοριλίκι και να χρηματοδοτούνται από σκοτεινά κέντρα σαν την USAID, τον Σόρος κα.

Το βλέπεις από τη στάση τους στο ουκρανικό,  το παλαιστινιακό και στα Τέμπη.

Είτε δεν λένε τίποτα,  είτε παίζουν ρόλο προπαγανδιστών.

Αλλά δυστυχώς ο Τραμπ και τα άλλα μεγάλα αφεντικά γύρω του  δεν τα έβγαλαν στη φόρα στην έκταση που θα έπρεπε.

Όπως δεν έβγαλαν  στη φόρα και τις βρωμιές του Επστάιν και τα λοιπά κυκλώματα των παιδεραστών.

Είναι τόση πολλή η βρωμιά που υπάρχει που η δυνατότητα αυτοκάθαρσης του συστήματος είναι πολύ περιορισμένη.

Κρίμα… γιατί θα διασκεδάζαμε με την αθλιότητα ορισμένων,  που παριστάνουν τους τιμητές. 

Όπως διασκεδάζουμε μετά από 70 χρόνια που άνοιξαν τα αρχεία της Σοβιετίας  και διαβάζουμε τα αλληλοκαρφώματα του Ζαχαριάδη και του Βαφειάδη.

επιτυχία

 επιτυχία

Τι είναι επιτυχία για ένα σουβλατζή?

…να πουλάει 1000 σουβλάκια την ημέρα. 

…ή 10.000 σουβλάκια την ημέρα… αν είναι παλιός σουβλατζής, στο Σύνταγμα. 

Τι είναι επιτυχία για έναν νευροχειρουργό σπονδυλικής στήλης; 

Να έχει ποσοστό επιπλοκών με παραπληγία η πάρεσης ισχιακού  μικρότερο από το 0,1%  των περιστατικών.

…αλήθεια…0,1 % ?

…ή 1% ?

Ποιος το καθορίζει?

Ποιος είναι ο επιτυχημένος υπουργός  υγείας; 

Να τον χειροκροτάνε οι ψηφοφόροι του ?

…να πέσει το ποσοστό νοσηρότητας στον καρκίνο του πνεύμονα ?

Μα αυτό έπεσε στην Πτολεμαίδα γιατί έκλεισε το εργοστάσιο της Δ.Ε.Η.

…να πέσει το ποσοστό της βρεφικής θνησιμότητας?

…μά αυτό έπεσε γιατί βελτιώθηκε η διατροφή και  οι συνθήκες υγιεινής διαβίωσης σε καλύτερα σπίτια.

Η επιτυχία είναι ασαφές πράγμα.

… και έχει σχέση και με τους στόχους αλλά και με την μέτρηση τους. 

Η Κοινωνική επιτυχία είναι ακόμα πιο ασαφές πράγμα.

Την δεκαετία του 1990 και του 2000 , της Σημιτικής  και Πέτρο- Κωστοπουλικής φούσκας, ήταν το «Καγιέν, Κοχίμπα, Μοντέλο, Αράχωβα».

Την εποχή της μητσοτακικής φούσκας είναι να παίρνεις μαϊμού κρατικές επιδοτήσεις αν είσαι κολλητός και να μπορείς να πληρώνεις το λογαριασμό της ΔΕΗ αν δεν είσαι κολλητός.

Η Κοινωνία πρέπει να αποφασίσει τι είναι επιτυχία… 

…δηλαδή να αποφασίσει ποιους στόχους έχει. 

Αν δεν ξέρουμε ποιος  είναι ο στόχος, δεν ξέρουμε τί να κάνουμε.

Αν δεν ξέρουμε που είναι ο στόχος , δεν ξέρουμε που να πετάξουμε το βέλος.

Κάθε βολή -με τόξο ή καραμπίνα- σε άγνωστο στόχο, είναι σίγουρα  αποτυχημένη.

Όταν ο λαός δεν μπορεί να διαμορφώσει στόχους γιατί είναι μπερδεμένος,  πρέπει να ξέρουν οι ηγέτες του. 

Όταν οι ηγέτες είναι μπερδεμένοι, διεφθαρμένοι ή συμπλεγματικοί, προφανώς δεν μπορούν να εμπνεύσουν κανένα στόχο.

Η επιτυχία δεν έχει σχέση τόσο με την προσπάθεια όσο με τη μέθοδο. 

Όταν προσπαθείς να σκάψεις πηγάδι με ένα κουταλάκι πάνω σε βράχο,  δεν  έχεις μεγάλη πιθανότητα επιτυχίας. 

Αν προσπαθήσεις να ανοίξεις το πηγάδι ξεριζώνοντας πρώτα τους βράχους με δυναμίτη , έχεις περισσότερες πιθανότητες.

Το έγκλημα των πολιτικών ηγετών - αλλά και των λοιπών ηγετικών ελίτ - είναι ότι προσπαθούν να πείσουν τον κόσμο  να μην έχει στόχους.

Να πείσουν τον κοινό άνθρωπο ότι,  θα γίνει ευτυχισμένος,  αν δουλεύει σκληρά μέχρις εξαντλήσεως και, υπακούει τυφλά,  μέχρις εξαθλιώσεως.

Λάθος μήνυμα που μας  βλάπτει όλους.

Κανείς δεν έγινε ευτυχισμένος,  κάνοντας κουμάντο σε μια κοινωνία δυστυχισμένων.

…μπάστα παιδιά…έχουμε και εγγόνια

 Από τα πράγματα που με ξενίζουν τον τελευταίο καιρό…

…. είναι τα βιντεάκια όπου εμφανίζεται κάποιος -ή κάποια- που η φωνή του είναι σε ασυμφωνία με την εικόνα του.

Το πιο συνηθισμένο είναι να βλέπεις έναν μαντράχαλο…

…καθόλα αξιοπρεπή και αρρενωπό… και να βγαζει  μια φωνούλα ούτε ανδρική  ούτε γυναικεία…

… παρά κάτι ενδιάμεσο, χαριτωμένο, ψευτοαριστοκρατικό.

…θηλυπρεπές  αλλά όχι θηλυκό.

…μου ´ρχεται  να τους πω:  «γιατί παιδί μου Τάσο…»

«… γιατί ρε φίλε Μπάμπη …

…νιαουρίζεις  έτσι?»

«δε σου κάνει καλό αυτή η προσποίηση… …καταντάς νούμερο».

Το ίδιο με παραξενεύουν και κάτι γριές που κάθονται με μιά φάτσα σαν μπαγιάτικο γαλακτομπούρεκο… και βγάζουν μιά  φωνούλα,  λες και είναι δέκαπέντάχρονα στη πρώτη Λυκείου.

…λες…γιατί κυρά μου τιτιβίζεις σαν καναρινάκι?

…τι νόημα έχει όλο αυτό?

Χάσαμε κάθε αυτογνωσία και μέτρο.

Να ξέρουν  πάντως όλες οι γριές… ότι, εμείς οι γέροι,  δεν πιανόμαστε κορόιδα με κάτι τέτοια κόλπα: 

αν δεν δούμε πραγματικούς  …ζωντανούς ιστούς,  

δεν παραμυθιαζόμαστε με τιτιβίσματα.

Μπάστα παιδιά…

….έχουμε και εγγόνια.

Θα μας πάρουν με τις πέτρες.

όλοι πρωταγωνιστές στο Τικ Τοκ

 Όσο μεγάλο λάθος είναι να προσπαθεί κάποιος να κάνει  τον απόμακρο και το σπουδαίο,  κρατώντας απόσταση από τους άλλους ανθρώπους… με ένα σνομπ στυλάκι…

…τόσο μεγάλο λάθος  είναι επίσης  να προσπαθεί με το στανιό να γίνει συμπαθητικός. 

Ειδικά όταν δε του βγαίνει. 

Θέλω να πω δηλαδή,  ότι,  αν είσαι από τη φύση σου συμπαθητικός στους ανθρώπους,  τότε καλώς  και φέρεσαι έτσι από τη φύση σου και είσαι συμπαθητικός.

Αλλά… αν δεν είσαι από τη φύση σου συμπαθητικός, γιατί το παιδεύεις το πράγμα; 

Ειδικά,  τώρα με το tiktok που όλοι νομίζουν ότι θα γίνουν πρωταγωνιστές σε ταινίες μικρού μήκους, έχει καταντήσει το πράγμα σχεδόν γελοίο κάποιες φορές.

Γι’ αυτό έγραψα τις προάλλες ότι η εικόνα είναι πολύ σκληρή και δε συγχωρεί. 

Και καλό είναι να τα αποφεύγουν τα βιντεάκια…διάφοροι… 

…που δεν είναι κατάλληλοι για ηθοποιοί.

…που δεν έχουν εκπαίδευση  ηθοποιού και καθοδήγηση σκηνοθέτη.

Γιαυτό έδειξα , για παράδειγμα,  την Έλενα Ακρίτα που προσπαθεί να γίνει συμπαθητική οδηγός μαγειρικής και προσπαθεί να μας δείξει πόσο «λαική» είναι μαγειρεύοντάς λιγκουίνι. 

Αφού δεν το χεις κυρά μου… γιατί μας βασανίζεις; 

Άστο.

Το ίδιο την πάτησε και ο υφυπουργός υγείας ο οποίος γύρισε μια βλακεία ταινία, τάχα χαριτωμενιά, με κακή άρθρωση και παιδαριώδες κείμενο.

Ήθελα να ‘ξερα ποιοί ηλίθιοι επικοινωνιολόγοι τους τα λένε αυτά.

Κάποιος  που όμως πρέπει να είναι και πολύ γάτα για να παίρνει  λεφτά προτείνοντας τέτοιες βλακείες….

Έχω την εντύπωση ότι ανάγκη για δημοφιλία είναι μιά μεγάλη ψυχολογική παγίδα και στέρηση ελευθερίας.

Ο σύγχρονος εγωκεντρικός ανθρωπάκος δεν αντέχει την ανωνυμία του: 

πρέπει να είναι δημοφιλής και αναγνωρίσιμος γιά να είναι κάποιος.

Γιά να αποκτήσει ταυτότητα έστω και ως κούφια κατασκευή.

Προφανώς δεν μπορεί να ανακαλύψει την πενικιλίνη… ούτε να κάνει καμιά μεγάλη έρευνα στην …πυρηνική φυσική : είναι δύσκολα πράγματα. 

Απλά, ο εύκολος τρόπος είναι να αποκτήσει πολλούς ακόλουθους στα social media.

Η πλάκα είναι ότι τα ίδια τα social media δίνουν λεφτά στους δημοφιλείς δημιουργούς βίντεο…

Άρα,  η δόξα πάει μαζί με το χρήμα. 

Και πολύ εύκολα γίνεσαι κάποιος χωρίς να ιδρώνεις  και χωρίς να διαβάζεις.

Και έτσι, η εικόνα θριάμβευσε  επί της ουσίας και του περιεχομένου…

…και όλοι κάθονται και λένε βλακείες,  κάνοντας τους καραγκιόζηδες, αυτοεξευτελιζόμενοι,  για να γίνουν διάσημοι και να βγάλουν λεφτά.

Προφανώς είναι μια κοινωνική παθολογία όλο αυτό. 

Αλλά η βασική στραβή ιδέα είναι ότι «για να αξίζει ο άνθρωπος, πρέπει να ξεχωρίζει».

…πρέπει  να συγκεντρώνει την προσοχή των υπολοίπων.

Μια ναρκισσιστική ανοησία.

Μέχρι να αποδεχτεί ο μέσος άνθρωπος τα αυτονόητα, θα ταλαιπωρείται τζάμπα:

μέχρι να αποδεχτεί  ότι δε χρειάζεται να είναι ούτε πολύ όμορφος,  ούτε πολύ έξυπνος,  ούτε πολύ ελκυστικός,  ούτε πολύ πνευματώδης, ούτε πλούσιος , ούτε συμπαθητικός, για νά ζεί  μια υγιή και ισορροπημένη ζωή.

Ο μέσος όρος ισορροπημένης συμπεριφοράς έχει τις πιο πολλές πιθανότητες να βιώσει λιγότερες  τραγωδίες.

Δεν χρειαζόμαστε ούτε συμπαθεις ούτε αντιπαθείς: μόνο καλούς και λογικούς ανθρώπους.

Μέτρον Άριστον.

Οι εικόνες είναι είδωλα και Είδωλα.

Κακά πράγματα.

https://www.facebook.com/100064598918934/posts/pfbid035EqPgvovK6Ydz9EYEf6AxV8LechqEVWUkjCLDKd16GJ2vP1251SrPkEbGqpjHYs2l/?

https://fb.watch/zafBg5QxSK/?

https://fb.watch/zafC-dt0qT/?

τερμα(?) η παράνοια

...ωραίες πλάκες : αν είσαι άντρας «με τα ούλα σου» - ΧΥ γονίδια σε όλα τα κύτταρά σου, συν πέος μεγάλο, εντυπωσιακό και δραστήριο, συν προστάτης,  συν δύο όρχεις, συν εκατομμύρια νεα σπερματοζωάρια καθημερινά έτοιμα να γονιμοποιήσουν ωάρια, συν άλλα δευτερογενή χαρακτηριστικά - σκελετός, μυικό συστημα, μήλο Αδάμ- όλα ανδρικού τύπου, δεν μετράνε: μετράει μόνο πως νιώθεις.

Αν νιώθεις γυναικάρα με τα κόκκινα, είσαι κιόλας.

Αυτά μας λένε οι πολιτικά ορθοί των μειονοτήτων.

Και εξανέστη ο διάσημος βιολόγος Ρίτσαρτ Ντοκινς και κάτι ψέλλισε.

Και του την έπεσαν και του πήραν πίσω το ανθρωπιστικό βραβείο που του είχαν δώσει πριν 25 χρόνια. 

Και αφού ζήτησε συγγνώμη σαν κότα , τον έφτυσαν και άλλο.

Δημοκρατία , ελευθερία του λόγου και επιστήμη;

Τρίχες όλα, στην εποχή των υστερικών.

https://www.theguardian.com/books/2021/apr/20/richard-dawkins-loses-humanist-of-the-year-trans-comments?

CMP=fb_gu&utm_medium=Social&utm_source=Facebook&fbclid=IwAR3RrSzcUfAFBkrGmkakSuglBE4fA7m2iyCn8id34GKEPw2_1y3Dqc8LE1I#Echobox=1618929084

Ο Χριστός στην Ιαπωνία

 Διαβάζω τώρα ένα μυθιστόρημα του Σουσάκου Έντο και το θυμήθηκα: ο Χριστός πρέπει να είναι ο μόνος Θεός που κυνηγήθηκε , διώχθηκε, συκοφαντήθηκε και εκτελέστηκε ατιμωτικά πρίν τον τελικό του θρίαμβο.

…είναι μια πολύ πρωτότυπη,  πρωτοποριακή και αντισυμβατική ιστορία για μια εποχή ηρώων και δύναμης,  όπως η Ρωμαϊκή . 

Πέρα και έξω από λογική.

...όταν Χριστιανοί ιεραπόστολοι - κυρίως Ιησουίτες μοναχοί- έφτασαν στην Ιαπωνία τον δέκατο έκτο αιώνα να κηρύξουν τον Χριστό, οι Ιάπωνες έμειναν  κατάπληκτοι που ο Θεός των Χριστιανών δεν ήταν κανένας μεγαλοπρεπής και δυνατός Θεός αλλά  ένας αδύναμος κακομοίρης που δεν μπόρεσε ποτέ να αποκτήσει  καμμιά εξουσία ή κάποιο κοσμικό κύρος.

Ήταν μάλιστα τόσο πολύ κακομοίρης  που κακοποιήθηκε πολύ και τελικά σκοτώθηκε, για τις ιδέες του και γιά τους ανθρώπους, χωρίς να προσπαθήσει καθόλου να προστατέψει τον εαυτό του.

Αυτό, από μόνο του, ήταν ένα τεράστιο σκάνδαλο: Θεός καταδιωγμένος, συκοφαντημένος, αδικημένος και εξευτελισμένος , δεν υπήρξε ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Και μάλιστα ο θρίαμβός του ήταν μετά από όλα αυτά τα μαρτύρια και καψόνια που έπαθε και μετά τον θάνατο του: 

Αναστήθηκε.

Έκαμε το μεγαλύτερο κατόρθωμα απ´ όλα...αυτός ο ταλαίπωρος.

... κατάφερε αυτό που δεν κατάφερε κανείς: νίκησε στον θάνατο.

... μέσα στην εκούσια βάσανο και την ανιδιοτελή αγάπη του.

Ένας πολεμικός λαός,  όπως ήταν οι Γιαπωνέζοι, έμειναν άναυδοι από την ιστορία αυτή.

Οι άρχοντες θορυβήθηκαν απο την επιρροή της ξενόφερτης παλαβής θρησκείας που έλεγε ότι όλοι είναι ίσοι και πως οι αδύναμοι είναι πιό αγαπητοί στον Θεό από τους δυνατούς.

Ξέσπασε διωγμός των Χριστιανών ιεραποστόλων και των πιστών χριστιανών Γιαπωνέζων που δεν είχε να ζηλέψει τίποτε από τον Διοκλητιανό και τα λοιπά Ρωμαικά  τέρατα.

Συνιστώ τα βιβλία του Σουσάκου Έντο: χριστιανού Γιαπωνέζου συγγραφέα απο τους καλύτερους της χώρας του.

Ένας Γιαπωνέζος έγραψε τα καλύτερα χριστιανικά μυθιστορήματα-μαρτυρίες των τελευταίων αιώνων.

Εξηγεί γιατί αυτός ο κακομοιρο- Θεός είχε τόση πέραση στην Ιαπωνία , τότε.

Προφανώς γιατί μίλησε με ταπεινότητα και ανθρωπιά σε ένα από τους πιό καταπιεσμένους, εσωστρεφείς αλλά και πολιτισμένους λαούς της Γής.