Ο ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΝΕΚΡΟΥ ΣΥΖΥΓΟΥ

Μαγεία: ο αποχαιρετισμός του νεκρού συζύγου.

Οι νεκροί δεν περνούν  στην ανυπαρξία - δεν γίνονται σκόνη και αέρας όπως νομίζουμε σήμερα  εμείς- αλλά απλά περνούν  σε ένα άλλο κόσμο, σε ένα άλλο επίπεδο ύπαρξης,  από το γήινο.

Η σύζυγος θλίβεται αλλά εκδηλώνει την θλίψη της με πολλή  λιτότητα στην έκφραση και την στάση: 

δεν στηθοχτυπιέται, δεν κραυγάζει, δεν κάνει υστερίες.

Όρθια με χαμηλωμενο βλέμμα, αρνείται το προφανές: 

ο  σύζυγος πέθανε…ο σύζυγος  φεύγει.

Και αυτός όμως… είναι συγκρατημένος και λιτός.

Μιά απλή χειραψία κάνουν.

Αυτός σφίγγει το χέρι, αυτή αρνείται… και είναι με ίσια τα δάκτυλα.

Οι αρχαίοι, με μιά απλή επιτύμβια εικόνα, διδάσκουν αξιοπρέπεια, ευαισθησία, αφοσίωση και θάρρος μπροστά στον θάνατο, τον αποχωρισμό και την απώλεια.

Στην γλυπτοθήκη του Μονάχου.

Ο ΔΑΝΤΗΣ ΚΑΙ Ο ΒΟΚΚΑΚΙΟΣ

 Διαβάζω τη βιογραφία του Δάντη γραμμένη από τον Βοκκάκιο (τον γνωστό, του «δεκαημέρου»).

Θαυμάσια γραφή, εξαιρετική βιογραφία, οξυδερκείς παρατηρήσεις.

 Ο Δάντης ήταν ένα πολύ αξιοσέβαστο πρόσωπο στην Φλωρεντία... όλοι τον τιμούσαν μέχρι που αναμείχθηκε με την πολιτική:  

όταν η παράταξή  του έχασε την εξουσία, του δήμευσαν την περιουσία και τον εξόρισαν.

Από τη μια στιγμή στην άλλη, ο λαός και οι ελιτ της πόλης  που τον τιμούσαν, στράφηκαν  μανιασμένοι εναντίον του και τον ανάγκασαν να πεθάνει στην εξορία και στη φτώχεια,  διωγμένος για πάντα. 

(Στην εξορία έγραψε την θεία κωμωδία). 

Το συμπέρασμά του Βοκκάκιου είναι ότι ο λαουτζίκος είναι τόσο ευμετάβλητος και τόσο ελαφρόμυαλος, που δεν αναγνωρίζει ούτε τις  πιο οφθαλμοφανείς ανθρώπινες αξίες. 

Είναι ζηλιάρης, κακοήθης και μνησίκακος.

Και όσοι επιτυγχάνουν στην πολιτική,   είναι  μεγάλοι αληταράδες γιά  μπορούν να  τον κουμαντάρουν  αυτόν τον ηλίθιο λαουτζίκο...

Μυαλό ο Βοκκάκιος... μας τα έχουν πει από παλιά οι μεγάλοι άνδρες... αλλά εμείς δεν τα ακούμε...

Η ΕΞΙΔΑΝΙΚΕΥΣΗ

 ..Η εξιδανίκευση είναι ένας ψυχολογικός μηχανισμός άμυνας που είναι συχνός στους Έλληνες: ένας κακόμοιρος βλέπει την Τούλα σαν νέα Μόνικα Μπελούτσι, τον Τσίπρα σαν Βενιζέλο , την καλντέρα της Σαντορίνης ως τον παράδεισο.

Παραβλέπει τον πεσμένο κώλο και την στριγγιά φωνή της Τούλας, την αγραμματοσύνη του Τσίπρα και τα βουνά από σκουπίδια της Καλντέρας.

Είναι ανακουφιστικό, δεν λέω.

Αλλά…αλήθεια, πότε αρχίζει η υπερβολή να γίνεται παθολογικό φαινόμενο?

Μπορεί η κάθε μικροεπιτυχία να αποκαλείται «θρίαμβος», ο κάθε γυφτοκλαρινιτζής και χασικλής ρεμπέτης να γίνεται «μεγάλος μουσικός» και «σταθμός στην λαική μας παράδοση» και κάθε κακοποιημένο και τσιμεντωμένο γκρεμό να τον πιστεύουμε ως «παγκόσμιο μνημείο φυσικού κάλλους»?

Όταν υπηρετούσα στο ναυτικό,  ένας ναύτης με μεγαλομανιακό παραλήρημα ισχυριζόταν σοβαρά πως είναι ο αρχηγός του στόλου.

Πότε αρχίζει ο Μπάμπης να χρειάζεται βοήθεια όταν υπερβάλλει?

ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΕΠΙΛΟΓΗΣ ΙΑΤΡΟΥ ΚΑΙ ΣΥΖΥΓΟΥ

 Καμιά φορά με ρωτάνε  την γνώμη μου για κάποιον υποψήφιο σύζυγο, εραστή, συνεργάτη, συνεταίρο κλπ.

Είναι πολύ δύσκολο να πεις τη γνώμη σου για κάποιον… που μάλιστα δεν τον ξέρεις καλά ή και καθόλου.

Η συνηθισμένη απάντηση μου είναι να πάρουν πληροφορίες για το παρελθόν του ανθρώπου αυτού, την συμπεριφορά του, το ιστορικό του γενικά: 

 …στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο,  στην γειτονιά, στις προηγούμενες δουλειές του αλλά και στην παρούσα εργασία.

Ειδικότερα η γνώμη των συναδέλφων στην εργασία, κατά τη γνώμη μου, είναι ένα από τα κυριότερα κριτήρια της αξίας κάποιου: 

έχουν καλή γνώμη οι συνάδελφοι του γι’αυτόν; 

Τον εκτιμούν; Του έχουν εμπιστοσύνη; 

Τον θεωρούν ικανό, συνεργάσιμο, εργατικό; 

Αν η μεγάλη πλειοψηφία έχει καλή γνώμη για αυτόν, η πιθανότητα να είναι σκάρτος είναι πολύ μικρή.

Οι περισσότεροι πάνε και ρωτάνε τον προϊστάμενο ή τον διευθυντή κάποιου  για να πάρουν  πληροφορίες. 

Αν και δεν είναι κακή ιδέα να ρωτάς τον διευθυντή κάποιου για τον υφιστάμενο του, εγώ προσωπικά εμπιστεύομαι περισσότερο τους ισόβαθμους και τους πιο χαμηλόβαθμους από αυτόν. 

Γιατί, την καλή γνώμη του προϊσταμένου, μπορείς να την κερδίσεις και με γλείψιμο και  με άλλα αθέμιτα μέσα…

Αλλά, την καλή γνώμη του συναδέλφου σου, που είναι στο ίδιο επίπεδο με σένα - και ακόμη περισσότερο αυτούς που είναι υφιστάμενοί σου- δεν την κερδίζεις παρά μόνο με την αξία σου και  με την σωστή συμπεριφορά σου και προσφορά σου στο χώρο εργασίας. 

Είναι σαν τους γιατρούς: 

πχ μου  ζητούν να συστήσω  ένα καλό γιατρό για το τάδε θέμα… 

…προφανώς θα συστήσω  κάποιον που τον εκτιμώ  ανεξάρτητα αν είναι όμορφος, άσχημος,  αριστερός,  δεξιός,  συμπαθητικός ή αντιπαθητικός. 

Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να κάνει σωστά τη δουλειά.

Το ίδιο ισχύει και για τον υποψήφιο σύζυγο: 

είναι συνεργάσιμος στη δουλειά του…ή είναι ένας αρχιμαλάκας, που σπάει τα νεύρα των άλλων και θέλει να τους ρίξει για να βγάλουν αυτοί τη δουλειά κι αυτός να κάθεται:; 

Είναι καλός χαρακτήρας ή είναι ψευταράκος,  ασυνεπής και γενικά προβληματικός;

Αν είναι στη δουλειά έτσι, το πιθανότερο είναι να είναι και στο σπίτι.

ΛΑΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΤΗΤΑ

 ...παλιότερα , οι εκδηλώσεις λαικής θρησκευτικότητας όπως είναι οι λιτανείες, η πολύωρη αναμονή για προσκύνηση λειψάνων και ιερών εικόνων, τα θρησκευτικά πανηγύρια, τα αναστενάρια κλπ...μου φαινόταν εκδηλώσεις πρωτόγονου μυστικισμού ή -στην καλύτερη  περίπτωση- κατάλοιπα αρχαιοελληνικών λαικοθρησκευτικών τελετών που επιβίωσαν με χριστιανικό μανδύα.

Τώρα, αν και δεν ακολουθώ αυτές τις εκδηλώσεις, μου φαίνονται πολύ συγκινητικές.

Ανθρώπινες.

Καθόλου δεν μου αρέσει που διάφοροι ...τάχα μου ... «διανοούμενοι»  ή «προοδευτικοί» ...τις περιφρονούν και μαζί  σνομπάρουν  τον κόσμο που τις ακολουθεί.

Και δεν είναι αυτοι μόνο γριές, συντηρητικοί δεξιοί και θρησκόληπτοι όσοι πάνε: είναι και νέοι με τατουάζ  και μηχανές μεγάλου κυβισμού, νέες με εξτένσιονς στο μαλλί, τολμηρά ντεκολτέ και δωδεκάποντα και ψηφοφόροι κομμάτων που , θεωρητικά τουλάχιστον, εμφορούνται από μαρξιστικές αρχές.

Δηλαδή πολιτικές αρχές που  δεν ταιριάζουν με την θρησκεία...που είναι «όπιο του λαού».

Τελικά κατέληξα ότι η ψυχή του ανθρώπου είναι σαν καράβι που έχει πολλά αεροστεγή αμπάρια: πολλά, ξεχωριστά μεταξύ τους... για να μην βουλιάξει.

Αν πάρει νερό το ένα, σφραγίζονται τα υπόλοιπα και το πλοίο σώζεται.

Ένα αμπάρι λέγεται οικογένεια, άλλο, λέγεται εργασία, αλλο φίλοι, άλλο κόμμα και άλλο πολιτική ιδεολογία.

Καταφεύγεις όπου σου αρέσει και νομίζεις ότι είσαι ok... και δεν έχεις ανάγκη τα άλλα αμπάρια.

Μόνο που όταν αγνοείς το κυριότερο αμπάρι , κοντεύει να βουλιάξει το καράβι.

Είναι το μεταφυσικό στήριγμα,  το τελευταίο και πιο ανθεκτικό αμπάρι απ´ όλα.

Αυτό το αμπάρι που νόμιζες ότι δεν υπάρχει, είναι αυτό που θα σου έχει απομείνει όταν είσαι τελείως  απελπισμένος.

ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑΞΕΙΣ

 ...όλα παίζονται σε μιά αναλογία, ένα κλάσμα: 

στον αριθμητή είναι αυτοί που πιστεύουν πως μπορούν να κάνουν καλύτερη τη ζωή τους και έχουν διάθεση να προσπαθήσουν προσωπικά και συλλογικά γι αυτό.

Είναι τα Μυρμήγκια.

Στον παρονομαστή είναι όσοι πιστεύουν ότι αυτό είναι μάταιος κόπος.

Αυτοί πάλι, στον παρονομαστή, είναι δυό λογιών: 

είναι όσοι είναι τελείως αδιάφοροι (βόδια) και όσοι είναι θυμωμένοι που η κοινωνία δεν τους περιποιείται αρκετά  για την καταπληκτική τους ύπαρξη.

Αυτοί είναι κακότροπα, ζηλότυπα και δαγκανιάρικα σκυλιά.

Βασικά, ναρκισσάρες.

Τα μυρμήγκια φτιάχνουνε -με χίλιους κόπους- μυρμηγκοφωλιές για να την βγάλουν το χειμώνα.

Τα βόδια περνάνε καλά όσο υπάρχει χορτάρι. 

Το χειμώνα θα πεθάνουν. 

Και τα δαγκανιάρικα σκυλιά απλώς πάνε και κατουράνε μέσα στις μυρμηγκοφωλιές, αφού πρώτα τις φορολογήσουν.

Μετά θα αρχίσουν να τρώνε το ένα το άλλο σε προεκλογικούς αγώνες.

Αγαπημένη εκλογική τους πελατεία?

Τα βόδια , φυσικά.

ΟΙ ΓΕΡΟΙ ΚΟΣΤΙΖΟΥΝ

 ....μετά, τα εξήντα πέφτει η απόδοση στην εργασία, οποιαδήποτε εργασία.

Στα εξηνταπέντε, ζορίζουν τα πραγματα...

....στα εβδομήντα χάνεις μνήμη,  αντίληψη, προσοχή.

Γενικός κανόνας με εξαιρέσεις. 

Η τάση μετράει.

Διάφοροι μαλάκες που κάνουν κουμάντο στην πολιτική και την οικονομία, θέλουν  να μας βάζουν να δουλεύουμε  μέχρι να πεθάνουμε.

Ο κύριος λόγος είναι ότι τα ασφαλιστικά ταμεία φαλίρισαν από την κακοδιαχείριση που έκαναν αυτοί οι ίδιοι πολιτικάντηδες και τα διορισμένα τσιράκια τους.

Έπαιξαν τα αποθεματικά των ταμείων στο χρηματιστήριο και σε  σάπια ομόλογα των κολλητών τους χρηματιστών και,  τώρα,  που ξέμειναν τα ταμεία από ρευστό,  η μόνη λύση για να μην πεθάνουν οι γέροι στην πείνα, είναι να δουλεύουν.

Αν πεθάνουν βέβαια πρόωρα, ακόμα καλύτερα.

Το πρόβλημα είναι ότι οι γέροι δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους... 

Οι γέροι είναι ελάχιστα  παραγωγικοί,  δεν μαθαίνουν κανούργια πράγματα και κάνουν πολλά λάθη.

Όλα αυτά,  με μεγάλο κόστος στην οικονομία και την κοινωνία. 

Προφανώς ένας γέρος χειρουργός θα τα κάνει μαντάρα και στο χειρουργείο,  και πριν, και μετά...

Θα εκπαιδεύσει «στραβά» τους  νέους, θα έχει έμμονες ιδέες, θα είναι φοβιτσιάρης, ζηλότυπος,  γκρινιάρης και θα του φταίνε όλα.

Εξαιρέσεις προφανώς υπάρχουν... αλλά το θέμα είναι ο μέσος όρος. 

Αλήθεια, έχει υπολογίσει κανείς μαλάκας πολιτικός ή  οικονομολόγος τι επιπτώσεις έχει στην οικονομία όλη αυτή η γερουσία που έχει καταλάβει απαιτητικές  θέσεις και δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα?