Όσο αδιαφορώ γιά τους ανθρώπους, τόσο με εμπιστεύονται:
όχι ότι αδιαφορώ γιά τον πόνο τους...το ενδιαφέρον για τον πόνο είναι μέσα στην ιατρική δουλειά και με τα χρόνια γίνεται δεύτερη φύση.
Αδιαφορώ γιά τα γεγονότα της ζωής τους, γιά τους οικογενειακού καυγάδες, τα γκομενικά, τα μίση και τα πάθη κλπ... πράγματα γενικά ανόητα και ασήμαντα...που στα μάτια των πρωταγωνιστών είναι ζωή και θάνατος.
Ισως το κάνω και γιατί έχω αναπτύξει επιλεκτική μνήμη:
το κουτί χωράει συγκεκριμένα πράγματα και θυμάμαι μόνο τα αναγκαία.
Τέλος πάντων, δίνω την εντύπωση ότι δεν χώνομαι κριτικά στην ζωή των άλλων και συνεπώς δεν έχουν πρόβλημα να ντραπούν ή να φοβηθούν από μένα, κριτική ή κουτσομπολιό.
Λένε...λένε... και...ό, τι πιάσω και ό,τι θυμηθώ.
Η Μαρία είναι φίλη που βλεπόμαστε σε αραιά διαστήματα...παρακολούθησα κάποτε για κάποια χρόνια την μητέρα της.
Βασικά μιλάμε 2-3 φορές τον χρόνο....λέμε τα νέα μας και ως εκεί.
Περιέργως θυμάμαι τα της ζωής της...και έτσι έχω μιά γενική άποψη γιά τα ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα που κατά καιρούς έχει.
Γύρω στα σαρανταπέντε.
Δεν παντρεύτηκε ποτέ αν και έχει κάνει κάμποσες σχέσεις, μόνιμες και λιγότερο μόνιμες, έως εντελώς ξώφαλτσες.
Στερημένη πάντως δεν την λές.
Την ψυχολογική της φάση την καταλαβαίνω καλούτσικα:
όταν την είδα πριν λίγο καιρό, ήταν ανεβασμένη.
Τι έγινε της λέω? έχεις κανέναν καινούργιο δεσμό?
"Μπααα...είχα έναν καλούτσικο, χαλαρό, αλλά έληξε".
Και γιατί λοιπόν είσαι ανεβασμένη?
"Ο Δημήτρης" μου λέει..."έπαθε εμφραγμα και στο τσακ τον γλυτώσαμε...περάσαμε πολλά".
Ο Δημήτρης ήταν ο μεγάλος της έρωτας...παντρεμένος που κόντεψε να χωρίσει για την Μαρία.
Είχαν "παράνομο δεσμό" για 2-3 χρόνια... έρωτας τρελλός και παλαβός και από τις δυο πλευρές αλλά, τελικά, ο Δημήτριος όλο ανέβαλε το διαζύγιο και η Μαρία τον εγκατέλειψε.
Του έβαλε το μαχαίρι στον λαιμό: "ή χωρίζεις, ή σε παρατάω"
Και αυτός δεν χώρισε.
Έκτοτε υπάρχει -λέει- μιά απλή φιλική σχέση, μέ εκατέρωθεν ενδιαφέρον και κρυμμένη τρυφερότητα αλλά χωρίς σεξ και γλύκες.
Δεν τον ξέρω τον τύπο αλλά από τα λεγόμενα πρέπει να είναι ένας νάρκισσος τενεκές:
απολαμβάνει να έχει γυναίκα και ερωμένη και να τον διεκδικούν.
Ειδικά με την Μαρία κόλλησε γιατί είναι αξιόλογη και μορφωμένη και μάλλον πιό πρεστιζάτη από αυτόν.
Ηταν το τρόπαιό του.
Για την Μαρία ήταν και αυτήν ένα τρόπαιο, ένα παράσημο ερωτικής καριέρας:
δεν είναι μικρό πράγμα κάποιος να παλαβώσει και να φτάσει να χωρίσει γιά σένα.
Έτσι αποδεικνύονται τα αυθεντικά πάθη: από το μεγεθος της ζημιάς που προκαλούν.
Έμεινα κατάπληκτος απο την δήλωση της:
"έπαθε έμφραγμα ο Δημήτρης και γιαυτό είσαι ανεβασμένη;"
"Ή επειδή την γλύτωσε;"
Είναι πολύπλοκο, θα σου εξηγήσω, είπε η Μαρία.
"Όταν έπαθε το έμφραγμα, ήταν έτοιμος να πεθάνει...πράγματι και οι γιατροί τον είχαν σχεδόν ξεγραμμένο.
Φοβήθηκε λοιπόν ότι δεν θα με ξαναδεί: θα έμπαινε χειρουργείο για αγγειοπλαστική με μπαλονάκι κλπ αλλά με πολύ κίνδυνο.
Με παίρνει λοιπόν να με ειδοποιήσει να πάω να τον δώ και να με δει προφασιζόμενος μιά ηλίθια δικαιολογία: να μετακινήσω το αυτοκίνητό του από το πάρκινγκ του νοσοκομείου στο σπίτι του.
Λες και αυτή ήταν η προτεραιότητα της στιγμής.
Προφανώς η γυναίκα του ήξερε , κατάλαβε και σιώπησε.
Ήταν δραματικές ώρες γιά να κάνει σκηνή ζηλοτυπίας.
Είμασταν λοιπόν οι δυό σημαντικές γυναίκες της ζωής του και ο εραστής αμφοτέρων, ημιθανής ανάμεσά τους.
Το αυτοκίνητο πάντως εγώ το παρκάρισα...η γυναίκα του δεν οδηγεί.
Όλους τους "παρκάρισες κατάλληλα", είπα και εγώ με μιά ανόητη χυδαιότητα, ανάρμοστη στην περιγραφή των δραματικών γεγονότων.
Με αγνόησε.
"Λοιπόν , γιατί ανέβηκε η ψυχολογία σου", έσπευσα να ρωτήσω μην εκνευριστεί περαιτέρω .
"Να...αποδείχθηκε ότι μπροστά στον θάνατο, του ήμουν αναγκαία.
Ποτέ δεν με ξεπέρασε και η απόδειξη ήταν αυτή η πρόσκληση".
"Χώρια που επικράτησες κατά κράτος της συζύγου", συνέχισα εγώ προβοκατόρικα.
"Και αυτό, αν και δευτερεύον", είπε η Μαρία.
"Και πιό ειναι το πρωτεύον;", επέμεινα.
"Το πρωτεύον είναι ότι πλέον απαλλάχτηκα απο την επιρροή του.
Δεν με απασχολεί συναισθηματικά, δεν ξέρω γιατί.
Ίσως είδα ότι πάντα ήταν ενας αδύναμος άνδρας.
Όσο και αν προστατέψεις μιά αδύναμη και κακομοιριασμένη καρδιά, αυτή θα σε προδώσει...τί λες?"
Μπουρδουκλώθηκα και αμόλησα μιά εξυπνάδα:
"Δεν ξέρω...αναξιόπιστο όργανο η καρδιά.
Προτιμώ στομάχι και εγκέφαλο", είπα αστειευόμενος ανόητα.
