ΟΙ ΚΑΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΚΡΥΒΟΝΤΑΙ ΟΙ ΚΑΚΟΙ

 ...θυμάμαι, όταν ήμουνα φοιτητής, ήταν ένας φουκαράς επιμελητής στο Ιπποκράτειο που μας έλεγε πως «έξυπνοι γιατροί είναι αυτοί που τα κονομάνε».

Φτωχοδιάβολος ήταν,  οικογενειάρχης, ιδρωμένος και καραφλός, μάλλον προσπαθούσε να πείσει τον εαυτό του να τολμήσει να βγάλει κανα φράγκο.

....πράγμα απίθανο βέβαια γιατί ούτε κομπιναδόρος ήταν ούτε παραμυθατζής.

Δεν τόχε η φύση του.

Τον θυμάμαι κάθε παραμονή 17 Νοέμβρη.

Οι γιατροί, είναι σαν τους αγωνιστές του Πολυτεχνείου: 

πολλοί αγωνίστηκαν διαμαρτυρόμενοι εναντίον της Χούντας αλλά λίγοι έβγαλαν θέσεις και λεφτά επικαλούμενοι αγωνιστικές περγαμηνές.

Εδώ είναι το κρίσιμο σημείο: οι τίμιοι είναι το άλλοθι των κομπιναδόρων: 

...πρέπει  να λέει ο κοσμάκης «υπάρχουν και καλοί γιατροί».

...πρέπει να λέει «υπάρχουν και αγωνιστές  πολιτικοί».

Οι καλοί είναι το καλύτερο άλλοθι για τους κακούς: 

ψαρεύουν μέσα στα θολά νερά.

Αντε βγάλε άκρη ποιός είναι ο καλός και ποιός ο κακός.

Και, μέχρι  να τους δεις πάνω  στο κότερο με την μπουρζουαζία ή στην φωτογραφία των κοσμικών στηλών να τρώνε αστακούς με τον πρίγκηπα του Μονακό, εσύ θα έχεις κακογεράσει και αυτοί καλογεράσει.

Και άντε  βρές τον κυριλάτο -πλέον- ευρωβουλευτή και την κομψή ευρωπαική επίτροπο να της ζητήσεις λογαριασμό.

Θα σηκώσουν τα φρύδια με απορία και θα σε κοιτάξουν σαν ενοχλητική μύγα.

«Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι»!

...τι μας κάνατε!.

ΙΑΤΡΙΚΗ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ

 ...όποιος εχει παει στην Αφρική, ξέρει: για τον πολύ κοσμάκη, είναι κόλαση.

Ξέρω κάμποσους, έχω συζητήσει.

Και όχι μόνο φτωχούς η αμόρφωτους.

Δεν είναι μόνο η φτώχεια...δεν μεταναστεύουν  μόνο οι φτωχοί: θέλουν και οι πιό κονομημένοι να φύγουν , η μεσαία τάξη.

Όπως και οι Έλληνες γιατροί: δεν πεινάνε οι γιατροί στην Ελλάδα...αλλά φεύγουν.

Γιά «καλύτερα».

Ποια είναι τα καλύτερα? 

Όχι μόνο οι καλύτεροι μισθοί....είναι η αίσθηση ασφάλειας.

Ότι πας σε μιά οργανωμένη  κοινωνία που τα άσχημα απρόοπτα είναι λίγα. 

Κάπου που σε σέβονται σαν πολίτη.

Που θα έχεις σταθερη εργασία και δεν θα αλλάζεις κάθε χρόνο μαλακοαφεντικά.

Που δεν θα είσαι κάθε τρείς και λίγο στο ταμείο ανεργίας.

Που δεν θα στήνεσαι στις ουρές του ΙΚΑ ή του νοσοκομείου για να σε δει ένας βαρυεστημένος ή εξουθενωμένος γιατρός.

Που δεν θα πληρώνεις μια ζωή εισφορές... για να ...γεράσεις και να τις έχουν φάει οι πολιτικάντηδες σε «κοινωνικές παροχές» στους ψηφοφόρους τους.

Που τα δικαστήρια λειτουργούν στην ώρα τους.

Και τα σχολεία, επίσης.

Με τα πανεπιστήμια που παρέχουν γνώση και όχι επαναστατική ψευδαίσθηση.

Γνώρισα αφρικανούς και άραβες γιατρούς...νέους και μεσήλικες.

Μερικοί σχεδόν κονομημένοι. Πάντως, όχι οικονομικά απεγνωσμένοι. 

Πολλά καλά, νέα, φτωχά παιδιά... που αγωνίζονται να μάθουν την δουλειά και να προκόψουν. 

Όπως και εδώ.

Που δεν θέλουν να μείνουν στις σκατοχώρες τους  με τις συνεχείς αναστατώσεις, τον φόβο, τους εμφυλίους, την αδικία και τους πολιτικούς -και αυθεντικούς- γκάνγκστερς στην εξουσία.

Το πρόβλημα είναι ότι οι παράδεισοι τελείωσαν.

Είναι σαν τον «ιδανικό έρωτα»: είναι σαν κρύο ντους όταν διαπιστώνεις πως όλα ήταν μιά μαλακία.

Η Ευρώπη είναι μιά γερασμένη και κουρασμένη συνταξιούχα που νοικιάζει γκαρσονιέρες στην νεοφερμένη φτωχολογιά.

Προφανώς δεν μπορεί να τους εμπνεύσει ενθουσιασμό.

Άλλα περίμεναν από την πλούσια γριά,  και, άλλα  βρήκαν.

Και θυμώνουν.

Με τον εαυτό τους κυρίως...που την πίστεψαν σαν σωτήρα.

Αυτή βέβαια δεν υποσχέθηκε πολλά: βασικά θέλει την ησυχία της.

Και πετάνε τώρα τα σκουπίδια τους στην αυλή της παλιόγριας.

Σπάνε τις αγαπημένες γλάστρες της για να σπάσουν πλάκα.

Μόνο αυτό τους έμεινε.

ΤΟ ΚΟΜΜΑ 67+

…πρέπει να ιδρυθεί ένα κόμμα γέρων.

…στην Ολλανδία υπάρχει: είναι το 50+  και παλεύει για τα δικαιώματα των πάνω από τα πενήντα.

Δεν ξέρω τι κάνουν  οι πενηντάρηδες στην Ολλανδία, αλλά στην Ελλάδα,  οι πενηντάρηδες δηλώνουν τζόβενα.

Εδώ θα πρότεινα το κόμμα των 67+ .

…το κόμμα για τα δικαιώματα των άνω των 67.

Το κόμμα των συνταξιούχων, που τους έχουν όλοι χεσμένους.

Αποβλητέοι πλέον και απο τις νεανικές καφετέριες.

Στην νέα σμύρνη, στο Rusty Grail, εδιωξαν δυό γέρους.

Σκουριασμένο Άγιο Δισκοπότηρο.

«Η πολιτική του μαγαζιού περιλαμβάνει μόνο νέους».

Τον κακό τους τον καιρό.

Τον έκραξαν χοντρά τον καφετζή στα σόσιαλ και τις τηλεοράσεις και πήγε να διορθώσει, κάνοντας ακόμα μεγαλύτερη μαλακία: 

απευθύνθηκε στο τοπικό ΚΑΠΗ γιά να κάνει πάρτυ μόνο με γέρους.

Έτσι,  από ανάλγητος προκλητικός έγινε ηλίθιος προκλητικός.

Οι κοινωνία περιθωριοποιεί τους γέρους.

Θεωρεί ότι της είναι βάρος: είναι άσχημοι, ζουν πολύ και ξοδεύουν τα ταμεία με τις αρρώστιες τους και τις συντάξεις τους.

Μου το λένε και κάτι νεαρές -και λιγότερο νεαρές- νοσηλεύτριες με τις εισαγωγές: «γηροκομείο το κάνατε εδώ μέσα!»

Αμ, δεν αρρωσταίνει εύκολα ό Σπαλιάρας, κυρίες μου, να τον κάνω εισαγωγή!

Οι νέοι δεν αρρωσταίνουν συχνά, οι γέροι αρρωσταίνουν.

Να το παίξω Rusty Grail στα ΤΕΠ? 

….να κάνω εισαγωγή μόνο νέους με κοιλιακούς φέτες, εεε?

ΘΕΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ, ΒΡΕ!

 …λοιπόν, βαρέθηκα τα άγχη και τις ευθύνες.

Απο δώ και πέρα,  θα τα κονομάω δίνοντας  συμβουλές .

Ενθαρρύνοντας τους απελπισμένους.

Πεινάς? διψάς? σε έχουν όλοι χεσμένο?

Μην ανησυχείς!

Όλα είναι στο κεφάλι σου!

Νοητικές κατασκευές!

Δεν έχουν σημασία τα πράγματα καθ´ εαυτά αλλά πως βιώνεις εσύ τα πράγματα!

….ναι…ναι, θετική σκέψη πάνω απ´ όλα, βρε!

Συνωμοτεί το σύμπαν να σου ικανοποιήσει τις επιθυμίες!

Ο μεγάλος έρωτας σε περιμένει!

Sex bomb με χρυσή καρδιά και καίγεται για ένα σωστό παιδί σαν και σένα!

…τεφαρίκι είσαι και δεν το ξέρεις!

Περιουσία?

Απλό.

…η περιουσία δημιουργείται με το σωστό mindset.

Συμβουλές και υποσχέσεις, εδώ.

Εμπιστέψου με και δεν θα χάσεις.

Οι γιατροί είναι σκιτζήδες.

Πάρε το σωστό νανογιλέκο.

Και, κυρίως, μην ανησυχείς.,

Και αν…λέω αν…απίθανο βέβαια…δεν βοηθήσει η θετική σκέψη…θα βοηθήσει η ψήφος.

Ψηφισέ με.

Σε εκπροσωπώ, βρέ κουτό.

Εγώ είμαι εδώ… για σένα.

ΑΝΕΚΠΛΗΡΩΤΟΣ ΕΡΩΤΑΣ

Ο ανεκπληρωτος έρωτας έχει την ταλαιπωρία του αλλά έχει και την  χάρη του.

….δεν χρειάζεται να κερδίσεις τον πρώτο λαχνό και να τον φας στα μπουζούκια για να γίνεις ευτυχής.

….ίσως η πεποίθηση πως  κάποτε θα σου κάτσει το λαχείο, να είναι επαρκής βοήθεια για μια ψευδαίσθηση ευτυχίας.

Ψευδαισθήσεις , ούτως ή άλλως.

Σάμπως, και η ερωτική ευωχία δεν συνίσταται από ψευδαισθήσεις ?

Άσε που με τον ανεκπλήρωτο, γλιτώνεις και

 από ένα σωρό μπελάδες: 

από την ερωτική εγκατάλειψη μέχρι τον έρπητα γεννητικών οργάνων.

Είναι σκληρός ο  πόνος όταν αποδομείται  το ερωτικό σου είδωλο: παρακολουθείς  τον άγγελό σου να ρυτιδιάζει,  να φθείρεται, να σου υπενθυμίζει και σένα την τραγική σου μοίρα.

Από μακριά, είναι καλύτερα.

Είναι πάντα άγγελος.

Πάντα ήρωας.

Πάντα ιδανικός.

Το εικόνισμα δεν φθείρεται.

Το προσκυνάς πάντα με την ίδια συγκίνηση.

Ο ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΚΑΙ Ο ΦΤΩΧΟΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΘΕΟ

Αύριο, 31 Οκτωβρίου

Ευαγγέλιο : Κατά Λουκά ΙΣΤ'(16) 19-31 :

Ἄνθρωπος δέ τις ἦν πλούσιος, καὶ ἐνεδιδύσκετο πορφύραν καὶ βύσσον εὐφραινόμενος καθ᾿ ἡμέραν λαμπρῶς.

πτωχὸς δέ τις ἦν ὀνόματι Λάζαρος, ὃς ἐβέβλητο πρὸς τὸν πυλῶνα αὐτοῦἡλκωμένος

καὶ ἐπιθυμῶν χορτασθῆναι ἀπὸ τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τοῦ πλουσίου· ἀλλὰ καὶ οἱ κύνες ἐρχόμενοι ἀπέλειχον τὰ ἕλκη αὐτοῦ.

ἐγένετο δὲ ἀποθανεῖν τὸν πτωχὸν καὶ ἀπενεχθῆναι αὐτὸν ὑπὸ τῶν ἀγγέλων εἰς τὸν κόλπον ᾿Αβραάμ· ἀπέθανε δὲ καὶ ὁ πλούσιος καὶ ἐτάφη.

καὶ ἐν τῷ ᾅδῃ ἐπάρας τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ, ὑπάρχων ἐν βασάνοις, ὁρᾷ τὸν ᾿Αβραὰμ ἀπὸ μακρόθεν καὶ Λάζαρον ἐν τοῖς κόλποις αὐτοῦ.

καὶ αὐτὸς φωνήσας εἶπε· πάτερ ᾿Αβραάμ, ἐλέησόν με καὶ πέμψον Λάζαρον ἵνα βάψῃ τὸ ἄκρον τοῦ δακτύλου αὐτοῦ ὕδατος καὶ καταψύξῃ τὴν γλῶσσάν μου, ὅτι ὀδυνῶμαι ἐν τῇ φλογὶ ταύτῃ.

εἶπε δὲ ᾿Αβραάμ· τέκνον, μνήσθητι ὅτι ἀπέλαβες σὺ τὰ ἀγαθά σου ἐν τῇ ζωῇσου, καὶ Λάζαρος ὁμοίως τὰ κακά· νῦν δὲ ὧδε παρακαλεῖται, σὺ δὲ ὀδυνᾶσαι·

καὶ ἐπὶ πᾶσι τούτοις μεταξὺ ἡμῶν καὶ ὑμῶν χάσμα μέγα ἐστήρικται, ὅπως οἱ θέλοντες διαβῆναι ἔνθεν πρὸς ὑμᾶς μὴ δύνωνται, μηδὲ οἱ ἐκεῖθεν πρὸς ἡμᾶς διαπερῶσιν.

εἶπε δέ· ἐρωτῶ οὖν σε, πάτερ, ἵνα πέμψῃς αὐτὸν εἰς τὸν οἶκον τοῦ πατρός μου·

ἔχω γὰρ πέντε ἀδελφούς· ὅπως διαμαρτύρηται αὐτοῖς, ἵνα μὴ καὶ αὐτοί έλθωσιν εἰς τὸν τόπον τοῦτον τῆς βασάνου.

λέγει αὐτῷ ᾿Αβραάμ· ἔχουσι Μωϋσέα καὶ τοὺς προφήτας· ἀκουσάτωσαν αὐτῶν.

ὁ δὲ εἶπεν· οὐχί, πάτερ ᾿Αβραάμ, ἀλλ᾿ ἐάν τις ἀπὸ νεκρῶν πορευθῇ πρὸς αὐτούς, μετανοήσουσιν.

εἶπε δὲ αὐτῷ· εἰ Μωϋσέως καὶ τῶν προφητῶν οὐκ ἀκούουσιν, οὐδὲ ἐάν τις ἐκ νεκρῶν ἀναστῇ πεισθήσονται.

παρατηρήσεις:

1) ο πλούσιος δεν έκανε. κάτι κακό….απλά έδειξε αδιαφορία για την δυστυχία του φτωχού.

Κατ αναλογίαν όλοι είμαστε στην θέση του πλούσιου σε σχέση με την Αφρική.

2) ο φτωχός δεν ζήτησε κάτι: απλά έτρωγε τα ψίχουλα του πλούσιου.

Ό,τι κάνει το 95% των εργαζομένων.

3) η μόνη αρετή του φτωχού είναι η υπομονή.

Η εγκαρτέρηση.

Ο φτωχός δεν έκανε κάτι καλό.

Η αμοιβή του είναι πολύ μεγάλη, συγκριτικά με την αρετή του.

4)Ο πλούσιος καταδικάστηκε σε πολύ μεγάλη ποινή ενώ η αμαρτία του ήταν μάλλον μικρή:

βασικά, δεν έδειξε κακό χαρακτήρα, πέραν της αδιαφορίας.

5) Η κόλαση μοιάζει με ισόβια καταδίκη χωρίς καμιά πιθανότητα έφεσης. 

Μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.

Τέτοιο εμπορικό πνεύμα δεν το περίμενα από τον Θεό.

Τον περίμενα πιό μεγάθυμο.

Η ΣΚΟΥΡΙΑΣΜΕΝΗ ΠΑΝΟΠΛΙΑ

 Κάποτε διάβασα ένα πολύ ωραίο παραμύθι για ενήλικες,  που λεγόταν «ο ιππότης με την σκουριασμένη πανοπλία». 

Αφορούσε έναν ιππότη ο οποίος ήταν υπόδειγμα αλτρουισμού, γενναιότητος, υπόδειγμα οικογενειάρχη, υπόδειγμα κοινωνικού ακτιβιστή…..

…ακτιβιστή πολεμιστή  που πάντα προσπαθούσε να σκοτώσει τους δράκους που απειλούσαν την οικογένειά του και την πατρίδα του. 

Το ενδιαφέρον είναι ότι,  ενώ αρχικά άρχισε να σκοτώνει δράκους που πραγματικά υπήρχαν εκεί στην περιοχή του και πραγματικά απειλούσαν τους δικούς του ανθρώπους, όταν τελείωσαν αυτοί οι δράκοι, άρχισε να πλήττει αφόρητα…

…άρχισε  να νιώθει  ένα υπαρξιακό κενό, να είναι «χωρίς στόχο και χωρίς αντικείμενο».

…επαψε να νιώθει σημαντικός όπως πριν που ήταν ήρωας που σκότωνε δράκους. 

Τελικά, αποφάσισε πως αφού τελείωσαν οι κοντινοί δράκοι , «έπρεπε» , «είχε καθήκον» να σκοτώσει και τους μακρινούς δράκους.

…έτσι, έβαλε πάλι την πανοπλία του και έφυγε για να βρεί και να σκοτώσει τους  πιο μακρινούς δράκους.

Αφου τα κατάφερε, πήγε και σε πιο μακρινούς και μετά,  όλο και πιο μακρινούς,  με αποτέλεσμα να λείπει συνεχώς από την οικογένεια του αλλά και στο τέλος να μη βγάζει καθόλου την πανοπλία του !

Η οποία πανοπλία, στο τέλος,  σκούριασε απάνω του και τον παγίδευσε…. διότι δεν μπορούσα την βγάλει!

 Έμεινε μόνιμα εγκλωβισμένος εκεί μέσα!. 

Δηλαδή η πανοπλία του , αυτή που τον έκανε άτρωτο, ήταν και αυτή που τον παγίδευσε!

Έγινε η φυλακή του!. 

Και όχι μόνο αυτό, αλλά τσακώθηκε και με την οικογένειά του:

 και η γυναίκα του και τα παιδιά του τον έβριζαν που έγινε ένας αόρατος για αυτούς ήρωας,  αφού συνεχώς έλειπε. 

Τον κατηγορούσαν για αναλγησία, για έλλειψη ενδιαφέροντος και τελικά, γιά εγωισμό και για σκληρότητα. 

Ποιόν?

…. αυτόν που ήτανε «ο πιο άνθρωπος από όλους»,  αυτός «που θυσίασε την ζωή του για τους άλλους» κλπ.

Έμεινε μόνος, έρημος, εγκαταλειμμένος και …μαλάκας, μέσα στην σκουριασμένη πανοπλία του.

Με πολύ ψυχικό κόπο άρχισε να κάνει αυτοκριτική : 

ξεκίνησε ένα αργό ταξίδι αυτογνωσίας.

Αναγνώρισε ότι οι «αποστολές διάσωσης» και οι δρακομαχίες ήταν μάλλον ασκήσεις αυτοεπιβεβαίωσης.

Τελικά , δεν ήταν ήρωας : ήταν απλά ένας ανώριμος, ένας κουφιοκεφαλάκης που έκανε τον σπουδαίο.

Ήθελε να εκβιάσει την ευγνωμοσύνη τους με το στανιό.

Ήταν τόσο ανασφαλής που είχε ανάγκη αισθήματα ευγνωμοσύνης για να νιώθει ασφάλεια πως δεν θα εγκαταλειφθεί.

Αποφάσισε να κάνει μιά προσπάθεια να βγάλει  την πανοπλία και να γίνει κανονικός άνθρωπος.

…αλλά, η γαμημένη η πανοπλία του ήταν πλέον  η ταυτότητά του.

….χωρίς αυτήν ήταν ένα μηδενικό…ένας γυμνοσάλιαγκας:

γλοιώδης, ευάλωτος , αηδιαστικός.

Ζήτησε βοήθεια…ποιός? 

ΑΥΤΟΣ!

Ο ΤΡΟΜΕΡΟΣ!

Ο ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΟΣ!

Ήταν μια μακρά, επώδυνη διαδικασία.

Τελικά την έβγαλε μετα κόπων , πόνων και βασάνων.

Τον βοήθησαν και οι δικοί του άνθρωποι.

Έγινε πιό ανθρώπινος όταν έγινε πιό ευάλωτος.

Και πιο πονεμένος.