οι θεολογούντες

 …μου την δίνουν οι θεολογούντες.

Θεολόγοι παντού, αυτοσχέδιοι, αυτάρεσκοι, αυτόκλητοι.

Σαν τους αυτοσχέδιους γιατρούς: όλοι τα  ξέρουν όλα , όλοι έχουν λύσεις.

Στο βυζάντιο θεολογούσαν - και σκοτώνονταν-  για την τριαδικότητα του Θεού και το ομοούσιο ή ομοιοούσιο του Υιού, όλοι…

…ακόμη οι μανάβηδες και οι χασάπηδες στην λαχαναγορά.

Η προσπάθεια κατανόησης του Θεού είναι αλαζονεία για τους Ορθοδοξους…

…την αποκαλούν «νοησιαρχία» και την θεωρούν  αμαρτία. 

Χαρακτηρίζει κυρίως τους Καθολικούς  και τους Προτεστάντες. 

Οι Ορθόδοξοι κυρίως αισθάνονται τον Θεό.

….δεν τον κατανοούν.

Απλά τον νιώθουν… 

….και αυτό, αρκεί.

Θυμάμαι παιδί που έμπαινα στο εκκλησάκι του προφήτη Ηλία, στην κορυφή του λόφου απέναντι απ’ το χωριό του πατέρα μου, στα Χανιά και  ένιωθα ένα δέος…

….αλλά βεβαίως δεν είχα ιδέα ποιος ήταν  ο προφήτης Ηλίας και τι ακριβώς γράφει γι’αυτόν η Παλαιά και η Καινή Διαθήκη.

Δεν διερωτήθηκα ποτέ αν είναι ιστορικό πρόσωπο ή ένα σύμβολο, πχ μιά προσωπικότητα- σύμβολο και τι ακριβώς είπε, αν είπε.

Απλά ένιωθα  μια παρουσία αόρατη, σεβαστή και υπαρκτή.

Και φιλική παρουσία: οι Άγιοι  είναι φίλοι μας.

Μας πονούν  και τους πονάμε.

Μας αρκεί αυτό.

…εγώ είμαι μαλάκας? …ένα υπαρξιακό ερώτημα.

....οταν ήμουν μικρός, ο πατέρας μου μου έλεγε πως η εντιμότητα και η σκληρή δουλειά είναι οι καλύτερη και ανθεκτικότερη επένδυση που μπορεί να κάνει ο νέος άνθρωπος.

Έτσι έλεγαν οι περισσότεροι πατεράδες, τότε.

Αυτή  ήταν η κουλτούρα της κοινωνίας.

Μετά, μεγαλώνοντας, είδαμε ότι οι απατεώνες επιτυγχάνουν και ευημερούν...

…αν όχι όλοι, τουλάχιστον οι πιό ταλαντούχοι.

Καθώς στην πορεία τρώγαμε απανωτές χλαπάτσες από διάφορους απατεώνες -στην εργασία, στο φιλικό περιβάλλον, στην οικονομία, στην πολιτική- αναδύθηκαν δύο σημαντικά ερωτήματα: 

τουλάχιστον εμένα με απασχόλησαν δύο.

Γιατί καταφέρνουν και με κοροιδεύουν? 

....εγώ είμαι μαλάκας ή αυτοί κατέχουν κάποιες μυστικές ικανότητες και το καταφέρνουν?

Αν παραδεχτείς ότι είσαι μαλάκας, περιττεύει κάθε περαιτέρω συζήτηση:

 αυτή είναι η μοίρα σου...

...άρα αποδέξου την και ζήσε με αυτήν.

Αν όμως παραδεχτείς ότι δεν είσαι μαλάκας, αναδύεται επιτακτικό το δεύτερο ερώτημα: 

…τι σκατά ικανότητες έχει ο απατεώνας και σε κοροιδεύει? 

...γιατί την πάτησες?... 

…και με τις γκόμενες που εμπιστεύτηκες, και με τους συνεταίρους που επένδυσες, και με τους πολιτικούς που χειροκρότησες?

Είναι λεπτό το ζήτημα ...αλλά όλοι οι απατεώνες νομίζω  έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: 

γνωρίζουν την ανθρώπινη φύση.

Όλοι , μά όλοι οι απατεώνες ποντάρουν σε δύο συναισθήματα: 

στην ελπίδα και στον φόβο.

...πχ οι γκόμενες και οι πολιτικοί υπόσχονται παράδεισο ενώ οι παπάδες κόλαση.

Μερικοί το συνδυάζουν... συνήθως οι πολιτικοί πριν τις εκλογές: 

πρώτα σε φοβίζουν με την κόλαση του άλλου. 

Μετά σου παρουσιάζουν τον δικό τους μικρό παράδεισο.

Αν τον είχαν υποσχεθεί και παλιότερα , δεν πειράζει:  

..αν άργησε λίγο, σίγουρα θα έρθει μετά, αργότερα.

Οι επαγγελματίες γκόμενες - και γκόμενοι, μην παρεξηγηθώ - παρουσιάζουν ένα μικρό παράδεισο, τώρα, και υπόσχονται ένα μεγάλο και διαρκή, αργότερα.

Το τι ακολουθεί συνήθως, είναι γνωστό.

Απλά νομίζουμε ότι πάντα αφορά τους άλλους.

Η καλύτερη μέθοδος να πάρεις χαμπάρι έναν απατεώνα, είναι να συμβουλευτείς έναν άλλο απατεώνα γιά να τον αξιολογήσει: 

πχ ένας απατεωνογιατρός είναι τέλειος να ανακαλύπτει άλλους απατεωνογιατρούς, μιά πουτάνα άλλες πουτάνες και ένα λαμόγιο άλλα λαμόγια.

Κανόνας: οι απατεώνες είναι οι καλύτεροι ανθρώπινοι αξιολογητές απατεωνιάς.

Πάντα προσέχω τι λένε τα λαμόγια όταν μαλώνουν μεταξύ τους.

Λένε και σημαντικές αλήθειες .

«Πουτάνες εμαλώνανε, την αλήθεια λέγανε», λέει η παροιμία.

Έρχονται εκλογές.

μικροδιαφορές

 Οι εξωσυζυγικές περιπέτειες συνήθως κρύβουν λίγη έντονη χαρά και μεγάλη , παρατεταμένη ταλαιπωρία . 

Όσο πιό ευαίσθητος/η, τόσο μεγαλύτερη  η ταλαιπωρία.

Όσο πιο εγωκεντρικός γάιδαρος, τόσο λιγότερη η χαρά.

Κανένα βόδι δεν βίωσε ποτέ μια συναρπαστική περιπέτεια.

Συμπέρασμα?

Κάτσε στ´ αυγά σου… με την κυρά σου.

Οι μικροδιαφορές στην ποιότητα δεν δικαιολογούν την διαφορά κόστους.

πως είδαν τον Χριστό στην Ιαπωνία

 ...όταν Χριστιανοί ιεραπόστολοι - κυρίως Ιησουίτες μοναχοί- έφτασαν στην Ιαπωνία τον δέκατο έκτο αιώνα να κηρύξουν τον Χριστό, οι Ιάπωνες έμειναν  κατάπληκτοι που ο Θεός των Χριστιανών δεν ήταν κανένας μεγαλοπρεπής και δυνατός Θεός αλλά  ένας αδύναμος κακομοίρης που δεν μπόρεσε ποτέ να αποκτήσει  καμμιά εξουσία ή κάποιο κοσμικό κύρος.

Ήταν μάλιστα τόσο πολύ κακομοίρης  που κακοποιήθηκε πολύ και τελικά σκοτώθηκε, για τις ιδέες του και γιά τους ανθρώπους, χωρίς να προσπαθήσει καθόλου να προστατέψει τον εαυτό του.

Αυτό, από μόνο του, ήταν ένα τεράστιο σκάνδαλο: Θεός καταδιωγμένος, συκοφαντημένος, αδικημένος και εξευτελισμένος , δεν υπήρξε ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Και μάλιστα ο θρίαμβός του ήταν μετά από όλα αυτά τα μαρτύρια και καψόνια που έπαθε και μετά τον θάνατο του: 

Αναστήθηκε.

Έκαμε το μεγαλύτερο κατόρθωμα απ´ όλα...αυτός ο ταλαίπωρος.

... κατάφερε αυτό που δεν κατάφερε κανείς: νίκησε στον θάνατο.

... μέσα στην εκούσια βάσανο και την ανιδιοτελή αγάπη του.

Ένας πολεμικός λαός,  όπως ήταν οι Γιαπωνέζοι, έμειναν άναυδοι από την ιστορία αυτή.

Οι άρχοντες θορυβήθηκαν απο την επιρροή της ξενόφερτης παλαβής θρησκείας που έλεγε ότι όλοι είναι ίσοι και πως οι αδύναμοι είναι πιό αγαπητοί στον Θεό από τους δυνατούς.

Ξέσπασε διωγμός των Χριστιανών ιεραποστόλων και των πιστών χριστιανών Γιαπωνέζων που δεν είχε να ζηλέψει τίποτε από τον Διοκλητιανό και τα λοιπά Ρωμαικά  τέρατα.

Συνιστώ τα βιβλία του Σουσάκου Έντο: χριστιανού Γιαπωνέζου συγγραφέα απο τους καλύτερους της χώρας του.

Ένας Γιαπωνέζος έγραψε τα καλύτερα χριστιανικά μυθιστορήματα-μαρτυρίες των τελευταίων αιώνων.

Εξηγεί γιατί αυτός ο κακομοιρο- Θεός είχε τόση πέραση στην Ιαπωνία , τότε.

Προφανώς γιατί μίλησε με ταπεινότητα και ανθρωπιά σε ένα από τους πιό καταπιεσμένους, εσωστρεφείς αλλά και πολιτισμένους λαούς της Γής.

τα βάσανα του Έρωτα

 ...διασκεδάζω αφάνταστα -αλλά και χαίρομαι- να βλέπω ερωτευμένους: είναι μιά απόδειξη  ότι οι ισχυρές επιθυμίες μπορούν να νικήσουν την πραγματικότητα.

Η παλιοζωή είναι ωραία, όπως παραδέχονται πολλοί, αλλά σύντομη.

Υποψιάζομαι πως κατά βάθος και αυτοί που το λένε δεν το πιστεύουν,  ότι είναι ωραία, αλλιώς δεν θα την έλεγαν,  «παλιοζωή».

Μάλλον θα την έλεγαν «καλοζωή» η κάτι τέτοιο.

Η παλιοζωή όμως αξίζει, λένε, όταν έχει σύντομα διαλείμματα με έντονο πάθος και έρωτα: 

αν στα νιάτα σου ερωτευτείς αμοιβαία με κάποιο καλό κελεπούρι, τα έβγαλε τα  λεφτά της η παλιοζωή.

Δεν πειράζει, λες, χαλάλι όλες οι μετέπειτα ταλαιπωρίες.

Ο έρωτας τελικά έχει σχέση με την αποδοχή: 

…πχ είμαι αποδεκτή ως ερωτικό υποκείμενο όταν έχω αποδείξεις ότι κάποιοι, λίγοι -έστω και ένας- έκοψαν κάποτε τις φλέβες τους για μένα.

Δεν είναι μικρό πράγμα κάποιος να κινδυνεύσει να καταστραφεί για σένα… 

…να παραμελεί τα πάντα  γιατί ΕΣΥ πλημμυρίζεις την ύπαρξή του.

Καλό είναι βέβαια να μην καταστραφεί εντελώς, γιατί μετα θα σου είναι μάλλον άχρηστος.

Μισοκατεστραμμένος, είναι καλύτερα.

Ή απλά, ας μείνει καραβοτσακισμένος ή τσουρουφλισμένος.

Κάπως  να έχει φάει τις φάπες του για να ξέρει ποιός έχει το πάνω χέρι.

Διότι,  καλός ο Έρωτας και τα αξεσουάρ του,  αλλά η λήψη αποφάσεων είναι κάτι που μετράει σε πολλούς εγκεφάλους.

Έστω και ερωτευμένους.

Ποιός αποφασίζει? 

Είναι μεγάλη υπόθεση.

Συνήθως ο λιγότερο ερωτευμένος εγκέφαλος: 

είναι αυτός που σκέφτεται και για τους δυό.

Black Rock city

 

Μπλακ Ροκ  σίτι

Μια φορά το χρόνο μαζεύονται στην έρημο της Νεβάδα περίπου 70.000 άτομα οι οποίοι ντύνονται όσο πιο τρελά και προκλητικά μπορούν,  κατασκευάζουν αυτοσχέδια τροχοφόρα που θυμίζουν mad Max, κάνουν άλλα διάφορα «χάπενιγκς» δηλαδή ένα είδος θεατρικών νούμερων που μοιάζουν και λίγο με τσίρκο…μισοξεβρακώνονται οι πιο τολμηροί και κυκλοφορούν όλοι με παλαβά ποδήλατα.

Ζούνε μέσα σε σκηνές ή στα αυτοκίνητα τους χωρίς να πλύνονται  διότι δεν υπάρχει αρκετό νερό.

Η ιδέα είναι ότι  φτιάχνουν - υποτίθεται-  μια ουτοπία , δηλαδή μια φανταστική κοινωνία η οποία «έρχεται  κατευθείαν απ’ το μέλλον», όπως το φαντάζονται  από τις ταινίες που έχουν δεί…

….αλλά βασικά σουλατσάρουν  πανω κάτω,  προσπαθώντας να εντυπωσιάσουν αλλήλους.

Δεν είναι όλοι νέοι και δεν είναι όλοι περιθωριακοί . 

Υπάρχουν πολλοί μέσης ηλικίας πλούσιοι ή κονομημένοι  που θέλουν να κάνουν  ένα διάλειμμα γιά να πάρουν μέρος στο πανηγύρι. 

Όλοι μαζί στο τέλος «θα γιορτάσουν» καίγοντας τελετουργικά ενα γλυπτό ξόανο που ονομάζουν «φλεγόμενο άνθρωπο».

Για μας μας που μας απασχολεί ο Θεός και η θρησκεία και που έχουμε περάσει από κατηχητικό, είναι σαφές ότι πρόκειται για μια παγανιστική εκδήλωση… 

καί ίσως είναι η αρχή της κατασκευής μιάς νέας θρησκείας της ελεύθερης αυτοέκφρασης με  την υπερίσχυση του φανταστικού πάνω στο πραγματικό.

Η πραγματικότητα δε φαίνεται να αρέσει.

Νομίζουν πρέπει να την αλλάξουμε με ότι φανταστικό έχουμε μέσα στο κεφάλι μας.

Η Ουτοπία κρατάει μια βδομάδα. Μετά, ο καθένας πάει στο σπιτάκι του.

https://youtu.be/QRbC3GPW1HI?si=Nl6UqIHds3bTJ1az

η ημιπληγία του Λένιν

…ο Λένιν με δεξιά ημιπληγία και αφασία λίγους μήνες πριν πεθάνει , με τον Γερμανό γιατρό του και την αδελφή του.

Η νεκροτομή μετά το θάνατο του έδειξε πλήρως βουλωμένες πολλές εγκεφαλικές αρτηρίες και εκτεταμένη αθηρωμάτωση η οποία πιθανότατα οφειλόταν σε υπερλιπιδαιμία και αρρύθμιστη  υπέρταση.

Το περίεργο είναι ότι και ο Στάλιν πέθανε από αιμορραγικό εγκεφαλικό που του προκάλεσε η υπέρταση και η οποία επίσης προκάλεσε δεξιά ημιπληγία και αφασία.

Αντιυπερτασικά φάρμακα δεν υπήρχαν και η πτώση της υψηλής πίεσης στην περίπτωση Στάλιν γινόταν…με αφαίμαξη….

Πριν το 1950 η υπερτασικοί συνήθως έμεναν αδιάγνωστοι.

Αλλά  η και ίδια η υπέρταση δεν εθεωρείτο σημαντική αρρώστια που χρήζει θεραπείας. 

Μετά τη δεκαετία του 50 έγινε γνωστή η σχέση υπέρτασης και καρδιαγγειακού κινδύνου.