...διασκεδάζω αφάνταστα -αλλά και χαίρομαι- να βλέπω ερωτευμένους: είναι μιά απόδειξη ότι οι ισχυρές επιθυμίες μπορούν να νικήσουν την πραγματικότητα.
Η παλιοζωή είναι ωραία, όπως παραδέχονται πολλοί, αλλά σύντομη.
Υποψιάζομαι πως κατά βάθος και αυτοί που το λένε δεν το πιστεύουν, ότι είναι ωραία, αλλιώς δεν θα την έλεγαν, «παλιοζωή».
Μάλλον θα την έλεγαν «καλοζωή» η κάτι τέτοιο.
Η παλιοζωή όμως αξίζει, λένε, όταν έχει σύντομα διαλείμματα με έντονο πάθος και έρωτα:
αν στα νιάτα σου ερωτευτείς αμοιβαία με κάποιο καλό κελεπούρι, τα έβγαλε τα λεφτά της η παλιοζωή.
Δεν πειράζει, λες, χαλάλι όλες οι μετέπειτα ταλαιπωρίες.
Ο έρωτας τελικά έχει σχέση με την αποδοχή:
…πχ είμαι αποδεκτή ως ερωτικό υποκείμενο όταν έχω αποδείξεις ότι κάποιοι, λίγοι -έστω και ένας- έκοψαν κάποτε τις φλέβες τους για μένα.
Δεν είναι μικρό πράγμα κάποιος να κινδυνεύσει να καταστραφεί για σένα…
…να παραμελεί τα πάντα γιατί ΕΣΥ πλημμυρίζεις την ύπαρξή του.
Καλό είναι βέβαια να μην καταστραφεί εντελώς, γιατί μετα θα σου είναι μάλλον άχρηστος.
Μισοκατεστραμμένος, είναι καλύτερα.
Ή απλά, ας μείνει καραβοτσακισμένος ή τσουρουφλισμένος.
Κάπως να έχει φάει τις φάπες του για να ξέρει ποιός έχει το πάνω χέρι.
Διότι, καλός ο Έρωτας και τα αξεσουάρ του, αλλά η λήψη αποφάσεων είναι κάτι που μετράει σε πολλούς εγκεφάλους.
Έστω και ερωτευμένους.
Ποιός αποφασίζει?
Είναι μεγάλη υπόθεση.
Συνήθως ο λιγότερο ερωτευμένος εγκέφαλος:
είναι αυτός που σκέφτεται και για τους δυό.