«πρωταγωνιστές», προσοχή!

 «πρωταγωνιστές», προσοχή!

…το facebook και το ίνσταγκραμ τόνωσαν πολύ το ναρκισσισμό, όσων τον έχουν λανθάνοντα… 

…τον συντήρησαν και τον φούσκωσαν. 

…με το Tik Tok και το YouTube η κατάσταση χειροτέρεψε:

 ο καθένας μπορεί και κάνει τον εαυτό του πρωταγωνιστή σε ταινιούλες  στις οποίες ο ίδιος είναι και σκηνοθέτης και παραγωγός και ηθοποιός και σεναριογράφος!

… χωρίς να έχει επίγνωση του πως δείχνει. 

Είναι πολύ δύσκολο να τα κάνεις  όλα αυτά ταυτόχρονα, ο ίδιος, και το αποτέλεσμα να βγει καλό…

…προφανώς το αποτέλεσμα συνήθως είναι τραγικό: 

αντιαισθητικό, ανόητο, βαρετό…

Η εικόνα είναι τρομερό πράγμα…πολύ ευαίσθητο.

Πολλοί άνθρωποι με σημαντικές θέσεις διατηρούσαν ένα κύρος από την απόσταση που είχαν με τον κόσμο: 

πολιτικοί, μητροπολίτες, μεγαλοεπιχειρηματίες, καθηγητές του Πανεπιστημίου, διανοούμενοι και λοιποί.

Έβλεπα τον Φειδία Παναγιώτου σε πρόσφατα βίντεο: 

τώρα που έχει μάθει να διαχειρίζεται την εικόνα… 

…και ήταν ένας ζωηρός αλλά έξυπνος νέος… που μπορεί να έχει έλλειψη μόρφωσης αλλά έχει επικοινωνιακό ταλέντο και μέλλον.

Μετά τον έψαξα καλύτερα… και στα παλιά βίντεο…τότε που δεν ήξερε πώς να διαχειριστεί την εικόνα του:

 δεν ήταν τίποτε άλλο από ένα  παρτσακλό, ένα ανόητο καρακατσουλιό που ήθελε και καλά να το παίξει μαγκάκι και να εντυπωσιάσει.

Η εικόνα μπορεί να σε καταστρέψει. 

Βλέπετε την πρόεδρο της Δημοκρατίας η οποία βγάζει μία …ξινίλα, η οποία στην πραγματικότητα, μπορεί  να μην υπάρχει ή να είναι λιγότερη.

αλλά που βγαίνει στις φωτογραφίες . 

Εάν είχε καλύτερο επικοινωνιολόγο και φωτογράφο και έβγαινε λιγότερο δημόσια κρατώντας μιά απόσταση, πιθανώς να ήταν λιγότερο αντιπαθητική.

Τώρα βλέπω και ιερείς  να φωτογραφίζονται μέσα στην θεία λειτουργία και μου φαίνεται εντελώς ανόητο, ναρκισσιστικό και γελοίο. Και αντιπνευματικό.

Διότι ο φωτογράφος «συλλαμβάνει» τους παπάδες, τους ψάλτες και το μητροπολίτη σε φάσεις που πάνε να χασμουρηθούν, που έχουν άρρωστη ματιά και έκφραση, ή που παίρνουν πόζες επιδεικτικές και αυτάρεσκες.

Και τελικά γίνονται ρόμπα σε ένα κακόγουστο θέατρο.

Υπονομεύουν την ίδια την φύση της μυσταγωγίας.

Βλέπω επίσης και τον κάθε πικραμένο που θέλει να γίνει πρωταγωνιστής στα δικά του βίντεο .

Και τι βλέπω; 

….κάτι ταλαιπωρημένους μεσόκοπους,  κάτι θείτσες, κάτι νευρωσάρες κλιμακτηριακές που το παίζουν σεξοβόμβες κλπ

…τρατζικ!

Θυμάμαι κάποτε διάβαζα τα άρθρα μιάς δημοσιογράφου τα οποία είχαν ένα ενδιαφέρον: 

όχι ότι συμφωνούσα δηλαδή… 

Ήταν μια επιθετική φεμινίστρια αλλά έγραφε καλά. 

Επίσης έκανε την πολύ …σεξουάλα και ελευθεριάζουσα και κάποτε αποφάσισε να γυρίσει μερικά βίντεο στο YouTube. 

Τα γύρισε πάνω  στο κρεβάτι της(!)  όπου έκανε νάζια και ήθελε να δείξει τρομερό θηλυκό. 

Ήταν ένα θλιβερό θέαμα μιας κακομοίρας, θέαμα που ήταν σε πλήρη αναντιστοιχία με τα λαμπερά και ζωηρά  της κείμενα. 

Φυσικά και δεν ξαναείδα δικά της βίντεο ούτε και ξαναδιάβασα τα κείμενα της.

Δεν αντέχω πολλή κακοποίηση τέτοιου είδους.

ναρκισσοναρκωτικά

 ...ο ναρκισσισμός είναι σαν την πρέζα: όσο τον θρέφεις , τόσο θεριεύει.

Η νάμπερ ουάν τροφή του ναρκισσισμού είναι η τηλεόραση: 

μερικοί καλοί και σοβαροί άνθρωποι που βγήκαν στο γυαλί, το συνήθισαν και δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς αυτό.

Γιαυτό κάνουν ένα σωρο καραγκιοζιλίκια, ακόμη και  με ηλίθιες ή προκλητικές δηλώσεις, για να φανούν έστω και λίγο.

Αμέσως μετά, στα ναρκισσοναρκωτικά, βάζω  το ινσταγκραμ: 

το πιό ναρκισσιστικό από τα σόσιαλ μίντια.

Έχει ένα σωρό ναρκισσάρες, κυρίως της εμφάνισης: 

βυζιά κώλοι , κοιλιακοί, ποντίκια, γκόμενες και γκαμπριολέ αμάξια.

....είναι τα σωστά υλικά για να κάνεις καριέρρα στο ινσταγκραμ.

Γιά πλάκα ακολούθησα δυό τρεις βυζαρούδες με πεντέξι εκατομμύρια «φόλλοουερς» για να δώ τι διάολο κάνουν και λένε.

...αλλά δυστυχώς με πήξανε στην βλακεία και την διαφήμιση,  και έφυγα τρέχοντας.

Αμέσως μετά, για ψιλοβλαμμένους ναρκισσάρες της ευφυολογίας και της πολιτικής, είναι το τουίτερ: 

είναι υπέροχο κάθε λίγο να σούρχεται μιά μαλακία στο μυαλό και να την στέλνεις αμέσως  σε πολλές χιλιάδες μαλάκες που σε παρακολουθούν.

Παρασύρεσαι πολύ εύκολα.

...γίνεσαι πολύ παρορμητικός και πετάς  εξυπναδες χωρίς δεύτερη σκέψη.

Έχει καταστραφεί πολύς κόσμος έτσι.

...είπε μια μπούρδα... και τον βγάλανε ρατσιστή, ομοφοβικό, φασίστα  κλπ ετικέττες της μόδας.

Το φεισμπουκ, είναι άλλο μαγαζί: 

μπορεί να προκαλέσει συνδυασμό βλαβών ανάλογα την προσωπικότητα.

Τα πολιτικά ψώνια πχ  το κάνουν  μπαλκόνι διακηρύξεων.

Τα καλλιτεχνικά ψώνια, σκηνή.

Τα λογοτεχνικά ψώνια, λογοτεχνικό περιοδικό.

Οι ελευθεροι επαγγελματίες, πελατολόγιο.

Οι κλαρινογαμπροί, οι γερομπίσμπικες, οι σεξοβόμβες -νέες, κλιμακτηρικές ή γριές- γκόμενοψαχτήρι.

Εσχάτως βλέπω και μιά νεα κατηγορία: 

μεγαλοκαθηγητάδες η πολιτικούς   που γέρασαν, πήραν σύνταξη και έχασαν τις θεσάρες και τις αυλές τους.

Τύποι «σπουδαίοι» που, εκεί που δεν μιλιότανε από την σπουδαιοφάνεια, γίνανε αγαθά γεροντάκια που κάνουν  «φίλο» και «αποδέχονται» τον κάθε πικραμένο.

Βασικά, αποδέχονται όλους αυτούς που κάποτε έβλεπαν σαν κουνούπια.

Τελικά , και η θέση η ίδια, είναι σνομπ: περιφρονεί όποιον τη χάσει.

Του ρίχνει   μία φάπα για να του μείνει αξέχαστη.

Γραικύλοι

Βλέπω κατι εντελώς παραδοσιακούς κρητίκαρους ορεσίβιους οπαδούς του Πολάκη , να επευφημούν έναν  τύπο με εμφάνιση πλούσιου κοσμικού γιάπη της Αμέρικας  , γουοκάκια με κόντρα ξύρισμα και «παντρεμένο» με ένα κοπέλι αμερικανάκι και γλαστράκι που κοιτάζει δεξιά και αριστερά αμήχανο και αποπροσανατολισμένο τις τρικλοποδιές και τις μαχαιριές πολιτικής επιβίωσης… σε ένα πρώην κομμουνιστικό κόμμα, στην άκρη του κόσμου.

Αρχηγάρα μας!  

Πρόεδρε βάλε το μαχαίρι στο κόκκαλο ! 

Μαζί σου μέχρι την τελική νίκη! κλπ

Βέβαια όλοι αυτοί αν τους πει ο  γιός τους ότι το πάει το γράμμα και θέλει να το επισημοποιήσει κιόλας με βούλα , θα πέσουν να πεθάνουν.

Θα προτιμούσαν να τους κόψουν το δεξί χέρι παρά να δουν τον μονάκριβό τους  παντρεμμμένο με τον κολλητό του.

Τώρα θα  μου πείτε «τι με κόφτει» και αν εγκρίνω τις «προσωπικές επιλογές» και άλλα βαρετά.

Το μπούλιγκ θα αρχίσει αμέσως μόλις πω  κατι που δεν αρέσει στα γουοκάκια.

Μα δεν σχολιάζω αυτό ρε «σύντροφοι».

Τους «γραικύλους» σχολιάζω.

Το ευτελές ξεπούλημα των προσωπικών και κοινωνικών αξιών.

Όταν οι Έλληνες είχαν υποδουλωθεί στους Ρωμαίους, έχασαν, σταδιακά,  κάθε αξιοπρέπεια: 

ξεπούλησαν αρχές και αξίες αιώνων για να είναι αρεστοί στους βλάχο-Ρωμαίους κατακτητές . 

…πχ όχι μόνον έκαναν κάτι ηλίθιους αυτοκράτορες κοινωνούς των Ελευσινίων μυστηρίων χωρίς να πληρούν καμμιά προϋπόθεση πνευματικής και λοιπής προετοιμασίας , αλλά μετέφεραν χρονικά ακόμη και θρησκευτικές ημερομηνίες για να βολεύεται ο Ρωμαίος βλάχο-κατακτητής που  ήθελε και τιμές «αρχιερέα» και «φιλοσόφου».

Σαν να έρθει ο Μπάιντεν και να τον κάνουμε αρχιεπίσκοπο και να γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα τον Μάρτιο που τον βολεύει.

Τότε οι Ρωμαίοι αποκάλεσαν τους Έλληνες «γραικύλους».

Αναρωτιέμαι πως θα πρέπει να αποκληθούμε οι σύγχρονοι «γραικύλοι».

Κάτι απλό, μοντέρνο και «προοδευτικό» βέβαια.

…και κάτι που να παραπέμπει και σε πολιτικά ορθό, εεε;

Φυσικά.

ήρωες

 

Με εκνευρίζουν όσοι λένε ότι δεν χρειαζόμαστε  ήρωες. 

Εγώ χρειάζομαι ήρωες... πάντα χρειαζόμουν ήρωες: 

οι «ήρωες» δεν είναι τίποτε άλλο παρά αυτό που λέμε σήμερα -με στυλ πολιτικά ορθό-  «θετικά πρότυπα», “role models”… 

Αυθεντικές ανθρώπινες πηγές έμπνευσης.

 Πηγές έμπνευσης... 

…αλλά και ψυχολογικά δεκανίκια.

Δεν είναι κακό πράγμα τα δεκανίκια.

Κάθε άνθρωπος , ιδίως μετα από αποτυχίες και απώλειες, χρειάζεται ένα «δεκανίκι» να σταθεί όρθιος.

….και , τι καλύτερο «δεκανίκι» από έναν άλλο άνθρωπο?

Έναν άλλο άνθρωπο που, ίσως σε πιο δύσκολη ή σε πραγματικά δραματική θέση , κατάφερε να ξεπεράσει σοβαρές δυσκολίες.

Κάποιον,  που τον βλέπεις  πως τα κατάφερε να σταθεί όρθιος: να επιβιώσει, να δημιουργήσει ακόμη  και να διαπρέψει. 

…κάποιον  ναυαγό, στον Ειρηνικό, που επιβίωσε....

Προφανώς ένας τέτοιος επιβιώσας ναυαγός δίνει ελπίδα στον κάθε ...χέστη με φουσκωτό που, στο πρώτο αεράκι νομίζει  ότι ο πνιγμός του είναι  βέβαιος, στον Σαρωνικό.

Ξεκίνησα να διαβάζω την βιογραφία του Καραισκάκη απο τον Παπαρρηγόπουλο.

…καταπληκτική....όχι μόνο σαν ιστορική προσέγγιση αλλά και σαν κοινωνική και ψυχολογική: 

του φτιάχνει ένα εξαιρετικό πορτραίτο με μεγάλη ψυχολογική και λοιπή οξυδέρκεια.

Ένας άθλιος , νόθος, φτωχοδιάβολος, κακοποιημένος σε παιδική και πρώιμη εφηβική  ηλικία, εγκαταλειμμένος από πατέρα και μητέρα, μεγαλωμένος άθλια σε κάτι Σαρακατσαναίους τσοπάνηδες, γίνεται αγρίμι, μικροκακοποιός, συμμορίτης, στρατιώτης  στην αυλή του Αλή Πασά, και εναλλάξ,  κλέφτης , αρματωλός, επαναστάτης, προσκυνημένος, ξεπροσκυνημένος...και, τελικά, με ένα ψυχολογικό κλικ ,κάνει προσωπική  υπέρβαση:

 άρρωστος στρατηγός , με φυματίωση,  τα δίνει όλα για την ελευθερία... 

…όχι την προσωπική ,αλλά την Εθνική. 

Και θριαμβεύει σε πολύ ανώτερους στρατούς, όταν όλοι το ´χαν βάλει στα πόδια.

Φεύγω απ´ τον Παπαρρηγόπουλο και πάω στον Φωτιάδη: 

τεράστια , λογοτεχνική αλλά λεπτομερής και ακριβής βιογραφία.

Αλλά με ιδεολογικές, αριστερές, παρωπίδες:

 περιγραφει γεγονότα ωραία, αλλά, συχνά, τα λέει μισά και έντονα χρωματισμένα... και ερμηνευμένα κατά την κρίση του: 

πχ περιγραφει την προεπαναστατική συνάντηση της Βοστίτσας/Αιγίου.

Λέει εκεί ότι ο Ζαίμης (πλούσιος προεστός της Αχαίας), ο Παλαιών Πατρών Γερμανός και άλλοι,  τα έβαλαν φοβισμένοι -και καλοβολεμένοι-   με τον Παπαφλέσσα που είχε έρθει να τους ξεσηκώσει, ως απεσταλμένος του Υψηλάντη.

Παραθέτει παραγράφους απο την τρίτομη ιστορία του Αμβροσίου Φραντζή, που ήταν παρών στην σύναξη.

Μένω με την εντύπωση ότι όλοι αυτοί οι παπάδες και οι προύχοντες ήταν ένα μάτσο καλοβολεμένες κότες.

Μετά λέω, να βρώ αυτήν την ιστορία, να επαληθεύσω και να ελέγξω:

μπαίνω στην βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου Κρήτης «Ανέμη» και κατεβάζω την τρίτομη ιστορία του Φραντζή.

(Ας είναι καλά η Ανέμη...είναι θησαυρός!)

Πάω στις αντίστοιχες σελίδες: τα εδάφια είναι σωστά και ακριβή...αλλά λειψά : 

πχ οι παρόντες ήσαν απλά επιφυλακτικοί στα λεγόμενα του Παπαφλέσσα ό οποίος, στην προσπάθειά του να τους πείσει για άμεση επανάσταση, έλεγε ένα κάρο τερατώδη ψέμματα: 

πχ ότι υπήρχαν πενήντα χιλιάδες οπλισμένοι επαναστάτες στην Πόλη έτοιμοι να σφάξουν τον Σουλτάνο, έτοιμοι να πυρπολήσουν τον Τουρκικό στόλο, ότι η Ρωσσία ήταν έτοιμη να επιτεθεί στην Τουρκία και να βοηθήσει κλπ.

Μεγάλος παραμυθατζής ο Παπαφλέσσας....άστατος, γκομενιάρης, παρορμητικός.

Οποιοσδήποτε σώφρων άνθρωπος τον άκουγε, προφανώς θα κράταγε μικρό καλάθι σε όσα έλεγε.

Και τελικά, τί γράφει παρακάτω ο Αμβρόσιος Φραντζής? 

...γραφει ότι αυτοί  οι  «δειλοί», οι σχεδόν «τουρκοπροσκυνημένοι», έκαναν έρανο εκεί στην κρυφή συγκέντρωση και έδωσαν όλοι, σημαντικά ποσά -αναφέρει πόσα έδωσε ο καθένας- για να αγοραστούν όπλα, υλικά, να γίνουν ταξίδια και επαφές κλπ.

Άρα δεν ήταν τόσο κότες.

Ούτε απέκλειαν την επανάσταση.

Απλά δεν εμπιστεύονταν τα λεγόμενα του Παπαφλέσσα.

Άρα έγινε επιλεκτική παράθεση απο την ιστορική  πηγή  και αυθαίρετη προσωπική ερμηνεία από τον Φωτιάδη.

...πράγμα ανεπίτρεπτο γιά ιστορικό.

Η αλήθεια είναι πολύπλοκο πράγμα και θέλει πολύ ψάξιμο.

Οι άνθρωποι επίσης είναι πολύπλοκα όντα και καλό είναι να κρίνονται προσεκτικά γιατί μεταβάλουν μυαλά και συναισθήματα, κατά συνθήκες και χρόνο....

...άρα και οι απλοικές και ιδεολογικά φορτισμένες ερμηνείες και σχηματοποιήσεις, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μισές αλήθειες.

Μισές αλήθειες,  είναι σχεδόν ψεύτικές αλήθειες.

Το συμπέρασμα που βγάζω είναι ότι η προσωπικότητα μετράει.

Οι ήρωες μου είναι πολύπλοκα όντα.

...οκ...έχουν και τα στραβά τους και τα άφθονα σκοτεινά τους σημεία..  αλλά, τελικά, τα ξεπερνούν και γίνονται παράδειγμα θάρρους και ανθρωπιάς.

Τους έχω ανάγκη.

Με όλα τα στραβά τους.

η καριέρα

 Καριέρα

Tonia Donia  ήταν το καλλιτεχνικό της… Δηλαδή Αντωνία Καραμπουρδουκλάκη (;)

…κάπως έτσι.

Μιά τραγουδίστρια σε νυκτερινό κέντρα , κυρίως μπουζουξίδικα - σκυλάδικα-  της Ελλάδας και εξωτερικού. 

…Ελλάδας και  Γερμανίας.

Όμορφη τριανταπεντάρα με ταλαιπωρημένη φάτσα από τις κακουχίες και το αλκοόλ. 

Καλή ψυχή , κάπως αφελής… γι αυτό  και εύκολο αντικείμενο εκμετάλλευσης.

Αφού στην αρχή μου έκανε μερικά από τα επαγγελματικά νάζια που φαίνεται ότι πιάνουν στους φορτηγατζήδες και εργοδηγούς  της Γερμανίας, και αφού πήρε το μήνυμα  ότι τα ιατρεία δεν είναι μπουζουξίδικα , μπήκε στο θέμα: 

Άγχος. 

Κούραση. 

Εξάντληση.

Εύκολοι θυμοί. 

Αϋπνίες. 

Κακή διάθεση.

Αλκοόλ. 

Χασίσι . 

Κόκα, ενίοτε. 

Ανασφάλεια. 

Φόβος γιά τις αρρώστιες .

«Βουλωμένα τσάκρας;»

«Τα βαρέθηκε όλα»

Βαρέθηκε τα αφεντικά που «πρώτα σε πηδάνε και μετά σε προσλαμβάνουν».

Βαρέθηκε το κονσομασιόν με τους παντρεμένους φορτηγατζήδες και εμπόρους ροδάκινων.

Βαρέθηκε τους άντρες γενικά…και,  ειδικά, τους άχρηστους ψευτόμαγκες.

Βαρέθηκε και τους γιατρούς και τα φάρμακα και τις «θεραπείες» χωρίς αποτέλεσμα για «πιθανά αυτοάνοσα που μπορεί να μην είναι αυτοάνοσα».

Και πάλι:

«Μήπως είναι βουλωμένα τα τσάκρας , γιατρέ;»

Την κοίταζα σχεδόν αμίλητος: 

τι να πω; 

…για τα τσάκρας; 

…ότι δεν υπάρχουν και απλά είναι μιά σύλληψη της παραδοσιακής Ινδικής ιατρικής; 

Θα συζητάω για την ενδεχόμενη επιστημονική βάση της λαϊκής ιατρικής με την συμπαθή, νευρωσική τραγουδίστρια;

Βέβαια, καταλάβαινα ότι η μη αναφορά στην ανυπαρξία των τσάκρας έδινε το μήνυμα πως αποδεχόμουν την ύπαρξή τους.

Ας ήταν το μήνυμα όποιο ήθελε: 

δεν ευθύνομαι γιά όλες τις ανοησίες, τις προλήψεις  και τις παρεξηγήσεις του κόσμου.

Βαριέμαι και τα πολλά λόγια και τις χαζό-διενέξεις.

Πρέπει και εγώ να επιβιώσω.

Ο γιατρός ενημερώνει οκ… δίνει κατευθύνσεις οκ…αλλά δεν κάνει διαλέξεις  .

Εδώ το Χάρβαρντ κλπ μεγάλα «εργοστάσια γνώσης» έχουν τμήμα έρευνών εναλλακτικών θεραπειών, θα βγάλω εγώ το φίδι από την τρύπα με την λαϊκή αοιδό;

Ας απολογηθούν οι καθηγητάδες στο πανεπιστήμιο του Αιγαίου που δίνουν μάστερ Ομοιοπαθητικής. 

Επ αμοιβή και χωρίς να έχουν ιατρική σχολή. 

«Η επίσημη ιατρική δεν παραδέχεται την ύπαρξη των τσάκρας και συνεπώς δεν σχολιάζει αν είναι βουλωμένα», είπα μειλίχια γιά να μην την προκαλέσω.

«Για να είμαι ειλικρινής, μου φαίνεται ότι δεν είναι τα τσάκρας το πρόβλημα αλλά το άγχος σας και η πιθανή κατάθλιψη»,  έστρεψα την συζήτηση σε πιό ρεαλιστική βάση .

Γιατί δεν συμβουλεύεστε ένα ψυχίατρο;

Είχε πάει σε ψυχίατρο.

Και σε ψυχολόγο για ψυχοθεραπείες.

Και σε ενεργειακό θεραπευτή.

Και σε μέντιουμ.

Ένιωσα τόσο ανίσχυρος και αναρμόδιος μπροστά σε τόση απελπισία που της το είπα.

Μάλιστα τόλμησα και μιά ερώτηση λίγο προβοκατόρικη: 

«Μήπως ο τρόπος ζωής σας, σας έχει κουράσει;»

«Μήπως δεν σας ικανοποιεί;»

Συννέφιασε.

Ήταν οι ερωτήσεις κλειδιά που μάλλον οδηγούσαν στον κρυμμένο σκελετό στην ντουλάπα.

Με κοίταξε σοβαρά, κατ´ ευθείαν,  χωρίς εκφραστικά τσαλίμια .

«Γιατρούλη μου, νομίζεις ότι θέλω πλέον να κάνω αυτήν την ζωή;»

..με ρώτησε περνώντας κατ´ ευθείαν στον ενικό και σε μιά μάλλον ανάρμοστη οικειότητα.

«Έχω δύο εαυτούς : ό ένας είναι η κοπελίτσα του χωριού που θέλει να παντρευτεί το ωραίο παλληκάρι και να κάνει νοικοκυριό και οικογένεια . Μιά απλή ζωή , φυσιολογική και υγιεινή.

Αλλά έχω και τον άλλο μου εαυτό που έχει   ενσωματωμένο ένα διαβολικό τσιπάκι στον εγκέφαλο που μου ψιθυρίζει πόσο ταλαντούχα γυναικάρα είμαι και πόσο αξίζω την λατρεία των ανδρών, την φήμη , τα λεφτά και την επιτυχία».

«Τόσες και τόσες τα κατάφεραν χωρίς περισσότερα προσόντα.

Γιατί να παραδοθώ χωρίς  να δώσω μάχη;»

είπε,  ρωτώντας ρητορικά. 

«Άρα αναγνωρίζεις ότι δεν είναι ιατρικό το πρόβλημά σου», σχολίασα .

Μάλλον δεν έχεις πάρει απόφαση τι θέλεις .

«Και συ τι με συμβουλεύεις γιατρέ μου;»

Πέταξε πάλι το μπαλάκι πίσω: παλιά καλή μέθοδος μετάθεσης των ευθυνών μιάς απόφασης.

«Δεν ξέρω…δεν μπορώ να συμβουλέψω.

Εγώ δεν είμαι τριανταπεντάχρονη τραγουδίστρια που θέλει να λάμψει επαγγελματικά και παράλληλα να κάνει οικογένεια με καλό σύζυγο και παιδιά», είπα αργά τονίζοντας  τις λέξεις για να αναδειχθεί το ασύμβατο των φιλοδοξιών της.

Ο Διάβολος πάντα δούλευε με υποσχέσεις .

Με φιλοδοξίες.

Λαμπερές και κούφιες.

ολυμπιακή παρωδία

 …δηλαδή πρέπει να πανηγυρίζω και να αισθάνομαι εθνικά υπερήφανος επειδή πήρε μετάλλιο ο Κουρουκλίεφ ?

…ρε…έχει καταντήσει τραγικωμωδία αυτό το πράγμα με τον επαγγελματικό αθλητισμό…

…και μην μου πείτε ότι είναι ερασιτεχνικός!

…είναι μιά επαγγελματική ενασχόληση με σαφείς και πλούσιες αμοιβές και παροχές, δημόσιες και ιδιωτικές… και που στο τέλος οι αθλητές βγαίνουν με κατεστραμμένη υγεία.

Οι δε «Αθάνατοι» κλπ παράγοντες και αθλητοπατέρες είναι απο αριστοκρατικά λαμόγια μέχρι αγριωποί νονοί του υποκόσμου.

Ξεφτίλισαν τα πάντα για την κονόμα, το σόου- θέαμα και τον αποπροσανατολισμό και αποβλάκωση του λαουτζίκου.

Αντρούκλες ΧΨ παίρνουν χρυσά αγωνιζόμενοι με γυναίκες, γυναίκες αθλήτριες μαζεύουν πελατεία απο ηδονοβλεψίες στο only fans, πάμπλουτοι επαγγελματίες μπασκετμπολίστες με θρασύτατη συμπεριφορά παριστάνουν τους οπαδούς του κλάδου ελαίας και πολιτικοί - στρατοκράτες , οπαδοί τάχα της Ολυμπιακής Ιδέας και εκεχειρίας, ρίχνουν λάδι στην φωτιά των πολέμων που προκάλεσαν και συντηρούν.

Ας έκαναν πρόταση προσωρινής κατάπαυσης του πυρός κατά την διάρκεια των αγώνων , στην Ουκρανία και Παλαιστίνη…έστω για τα μάτια του κόσμου.

Όχι ολυμπιακή εκεχειρία δεν γίνεται…οι πόλεμοι αγρίεψαν μεσ´ τους Ολυμπιακούς αγώνες.

Business as usual.

…χώρια οι θρησκευτικές προσβολές με τα τραβέλια, οι σατανιστικές φιγούρες και σύμβολα, οι ανοησίες παντός είδους.

Παίζουν και τους εθνικούς ύμνους… τρομάρα τους.

Αλήθεια,  δεν ακούω Ρώσους στην Ολυμπιάδα…τους απέκλεισαν οι δημοκράταροι?

Το πόσο σέβονται τους αθλητές οι διάφοροι παράγοντες -αθλητοπατέρες και πολιτικοί -  φαίνεται από τα χαρτονένια κρεβάτια και τα πλαστικά στρώματα που τους έβαλαν  να κοιμηθούν.

…και που τους έβαλαν  να κολυμπήσουν στον βρωμερό Σηκουάνα για να κάνουν τουριστική διαφήμιση της πόλης…

https://www.unilad.com/news/sport/olympics-paris-alysha-newman-onlyfans-present-501126-20240808?fbclid=IwZXh0bgNhZW0CMTEAAR18ZaR3S__Wzue1fr9lo3H_JvXUMCsp1UcoitJcXXXaUAEh1LVM1GBT3FY_aem_OSMLctrUtkUVNaMz7S4DZg

https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=pfbid0Yh5qvdZE39LkKJQDrNfNR3JshCRRVrqoBpg8xUBGvAV3UYa4j4SSzwyq5UrV5wuJl&id=789024339

Η δυστυχία των γιατρών

 Η δυστυχία των γιατρών 

Διαβάζω ιατρικά blogs, κυρίως αμερικανικά, στα οποία οι γιατροί συνεχώς γκρινιάζουν για το πόσο δυστυχισμένοι είναι.

Όσοι γιατροί είναι μέσης ηλικίας και πάνω, συνεχώς συγκρίνουν το σήμερα με τις «παλιές καλές μέρες».

Αλλά, και οι νεότεροι γιατροί, δεν πάνε πίσω. Γκρίνια, απογοήτευση, θυμός...

...και πολλές ματαιωμένες προσδοκίες.

Σίγουρα, οι καιροί έχουν αλλάξει... και οι γιατροί δεν είναι πλέον «μικροί πρίγκιπες» όπως νόμιζαν πριν μπουν στην ιατρική σχολή.

Αλλά ούτε  και νομίζω πως ήταν ποτέ: 

απλά υπάρχει η λανθασμένη εντύπωση ότι παλιά οι γιατροί καλοπερνούσαν, ότι ήταν «αρχηγοί» και πως κάνανε  κουμάντο «στο χωράφι τους».

Αυτό, εν μέρει, είναι αλήθεια: 

τώρα οι γιατροί υπακούουν σε αφεντικά που είναι επιχειρηματίες,  είτε σε  συστήματα υγείας που κάνουν κουμάντο γραφειοκράτες,  είτε σε φαρμακευτικές εταιρείες αν είναι ερευνητές,  είτε σε ασφαλιστικές εταιρείες αν είναι κλινικοί γιατροί πρωτοβάθμιας περίθαλψης.

Όλοι μαζί οι γιατροί γκρινιάζουν ότι ο κοινωνικός τους  ρόλος έχει υποβαθμιστεί και η κοινωνική προσφορά τους δεν αναγνωρίζεται.

 Και όλοι όσοι είναι μέσα στα νοσοκομεία -και ιδιαίτερα στα επείγοντα και  στα πρώτα χαρακώματα της κλινικής ιατρικής-  δηλώνουν εξουθενωμένοι  και στα πρόθυρα του burnout.

Οι γιατροί νιώθουν δυστυχισμένοι.

Οι γιατροί  είναι δυστυχισμένοι.

Οι γιατροί  είναι άνθρωποι που έχουν πάρει πολύ σοβαρά το ρόλο τους γιατί έχουν φάει πολλά χρόνια για να μάθουν τη δουλειά, με πάρα πολύ σκληρή προσπάθεια και πάρα πολλές προσωπικές θυσίες.

Μετά από τόσο κουπί που έχουν τραβήξει,  θα ήταν αφύσικο να νιώθουν ικανοποιημένοι με τις συνθήκες που εργάζονται. 

Προφανώς κάποιοι είναι,   ευτυχείς,   αλλά μάλλον δεν είναι οι περισσότεροι και είναι για εξωιατρικούς λόγους.

Ο λόγος είναι πως οι γιατροί θεωρούν ότι η ίδια η δουλειά τους είναι τόσο σοβαρή και τόσο κουραστική που, μόνο αυτοί - οι οποίοι είναι πάρα πολύ σκληροί κομάντος - μπορούν να την αντέξουν.

Ένα «κομάντο» που, αφού σκαρφαλώσει πάνω στο γκρεμό, περάσει χειμάρρους και αποφύγει τα εχθρικά πυρά, τα καταφέρνει    να επιτύχει την αποστολή του και να γυρίσει πίσω στην βάση του, καταξεσκισμένος.

…τότε, είναι ικανοποιημένος που τα κατάφερε.

 Οι πληγές και τα γδαρσίματα είναι τα παράσημα του. 

Έτσι και ο γιατρός: συχνά καταλήγει να πιστεύει -μέσα από μια διαστροφική διαδικασία - ότι η δυστυχία του είναι και η επιβεβαίωση της ικανότητας του και της δυσκολίας της δουλειάς του.

Ένας γιατρός που κάνει πολύ σοβαρή δουλειά,  με πολύ σοβαρά άρρωστους και με πάρα πολύ δύσκολα περιστατικά,  και εργαζόμενος μερόνυχτα, είναι ένας κομάντο, ένας Ράμπο που  δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο παρά δυστυχισμένος.

Αν η δουλειά του δεν του προκαλεί «πληγές» , σημαίνει ότι είναι μια πολύ εύκολη δουλειά.

...μια ρουτινιάρικη δουλειά,   μια δουλειά που δεν αξίζει τον κόπο.

Ο γιατρός δεν θα είναι ποτέ ευχαριστημένος. 

Θα μετριαζότανε η κατήφεια του,  αν έβλεπε αναγνώριση του ρόλου και της προσφοράς του… και , πλέον, δεν την βλέπει συχνά την αναγνώριση.

Αντίθετα, συχνά συκοφαντείται και υφίσταται μπούλινγκ. 

Και δαρμένος και συκοφαντημένος.

Άλλωστε ίδια η φύση της δουλειάς του δεν είναι τίποτε άλλο παρά διαχείριση του πόνου,  της αγωνίας,  της αναπηρίας και του θανάτου.

Πολλή δυστυχία, καθημερινά, ούτως ή άλλως. 

Δεν μπορεί να επιτρέψει ποτέ στον εαυτό του να είναι χαρούμενος διαρκείας. 

Ίσως μόνο περιστασιακά.

...και για λίγο.