…κάποτε η πεθερά μου - Θεός σχωρέστηνε- παρέστη σε ένα πιθανό προξενιό ενος νεαρού ανιψιού της , αγαθιάρη και ντροπαλού, με μιά νεαρή ξανθιά, εντυπωσιακή και μάλλον περπατημένη.
Μιά ματιά της έρριξε και απεφάνθη : «δεν κάνει αυτή…πάμε», είπε χαμηλόφωνα στους γονείς του νεαρού.
Όταν την ρώτησα, μετά, πως έβγαλε κρίση τόσο γρήγορα μου λέει:
«έλα τώρα…η ξανθιά με την βαμμένη μαλλούρα και το ύφος το μοιραίο…είσαι καλά? θέλεις και άλλες αποδείξεις για τον φόνο πέρα από το πιστόλι και το μαχαίρι?»
«…μιά μπουκιά θα τον κάνει τον δικό μας!»
Η λαική σοφία της πεθεράς μου, αυθεντική και διαυγής από την κρυστάλλινη πηγή της εμπειρίας ζωής, μέ έβαλε σε σκέψεις.
Η πραγματική γνώση δεν έχει ανάγκη απο βαθυστόχαστες επιστημονικούρες, από κοινωνιολογικές και ψυχολογικές αναλύσεις, από παραπομπές σε εκτενή βιβλιογραφία.
Η επιστημονικόμορφη ανακατωσούρα που συχνά βλέπουμε σε ειδικούς παπαρολόγους με τρομερό ύφος και τρομερές παπαροδημοσιεύσεις, είναι απλά η στάχτη στα μάτια των αφελών που θα πειστούν να πληρώσουν ή να ψηφίσουν τον πελάτη τους.
Η αλήθεια πρέπει να είναι απλή και όμορφη.
Απλή και όμορφη σαν τον φυσικό νόμο της βαρύτητας και της άνωσης των υγρών.
Ό,τι δεν είναι απλό και όμορφο, δεν είναι αυθεντικό.
