Σπάω το κεφάλι μου να δω πως θα βγάλω λεφτά.
...αλλά χωρίς πολλή δουλειά, χωρίς ρίσκο, χωρίς ταλαιπωρίες.
Τελικά κατέληξα στον λαϊκισμό.
Λαϊκισμός σημαίνει να λες ό,τι θέλει να ακούσει ο λαουτζίκος.
Για παράδειγμα, λέω μπω στην πολιτική και να λέω μόνο ευχάριστα πράγματα: πχ «όλος ο απλός λαός, είναι καλός».
«Υπάρχει μιά σπάνια εξαίρεση να είναι από τον λαό κάποιος κακός και, αν είναι κάποιος λίγο κακός, και αυτός είναι εν δυνάμει καλός».
Είναι θέμα συνθηκών.
…πάντα για τα στραβά ευθύνονται «αυτοί», οι προηγούμενοι στις παλιές κυβερνήσεις.
(Μέχρι εποχή Καποδίστρια και Τρικούπη επιτρέπεται η αναφορά).
«Ο λαός είναι πάντα καλός, σοφός και γενναίος».
Και φυσικά «έχει πάντα δίκιο».
Μερικές φορές μόνο, εξαπατάται από τους «κακούς» , που είναι οι αντίπαλοί μου, φυσικά.
Όλος ο κόσμος θέλει να αγαπήσει και να αγαπηθεί ανιδιοτελώς και τον αγαπάω και εγώ, πολύ.
Αλλά με αγαπάει και αυτός… γιατί «έχει ένστικτο»… και αντιλαμβάνεται και αυτός την αγάπη που του έχω.
Η αγάπη είναι σαν την σκόνη και τρυπώνει παντού :
μιά καλή σκόνη, χρυσαφιά στην όψη και γλυκειά στην γεύση.
Ταιριάζει σε όλους η αγάπη μου και η θυσία μου και ειδικά στους «μη προνομιούχους»
Η καλή τύχη είναι σαν μιά ευεργετική βροχή:
«θα μουσκέψεις από ευτυχία».
«Αρκεί να βγείς απο το καβούκι σου...είναι τόσο απλό».
Βλέπω πολλούς που λένε τέτοιες μαλακίες και να τα κονομάνε.
Ελπίζω να με περιμένει μιά καλή τύχη, εκεί έξω.
Την αξίζω.
Εγώ για τον λαό τα δίνω όλα.
Αρκεί να με ψηφίσει.
