...δεν παραγγέλνω σχεδόν ποτέ - πίτσες , καφέδες κλπ -με ντηλίβερι γιατί ντρέπομαι: μου φαίνεται γελοία και απάνθρωπη διαδικασία να μην μπορείς να φτιάξεις ένα καφέ η ένα τοστ στο σπίτι σου και να περιμένεις να στο φέρουν στην πόρτα.
(Εξαιρώ τους ανήμπορους και όσους δεν έχουν υλικά, εξοπλισμό κλπ.)
Γενικά ο αξιοπρεπής άνθρωπος είναι, όσο πιό πολύ μπορεί, αυτόνομος. ( όχι αναρχοαυτόνομος!).
Ακόμη περισσότερη γαιδουριά είναι η παραγγελία με χιονιά και βροχή.
Να κάθεται ο κακομάθημένος εικοσάρης με την κακομαθημένη γκόμενα και να τους. φέρνει την παραγγελία ο πενηντάχρονος ντελιβεράς μέσα στην βροχή και το αγιάζι.
Κάποτε ήθελα να γράψω ένα διήγημα για έναν πενηντάχρονο ντηλιβερά που γνώρισα: διαβητικός, κακομοιριασμένος, με αρθρίτιδες και πόνους, έτρεχε ατελείωτες ώρες πάνω σε ένα παπί με κίνδυνο, με πτώσεις, με εξοντωτικά ωράρια.
Εγώ είχα ασθενή την κυρία του, μιά μεγαλοπιασμένη τεμπέλα που τον σνόμπαρε -και πιθανότατα τον κεράτωνε-γιατί κάποτε τελείωσε μια πανεπιστημιακή σχολή της πλάκας σε μια χώρα της συμφοράς.
Φαντασιωνόμουν απελευθέρωση και δικαίωση για τον κακομοίρη .
Αλλά στην λογοτεχνία δεν απονέμεις δικαιοσύνη.
Απλά βγάζεις το άχτι σου.
