Δεν το βρίσκω καθόλου αστείο.
Το παρουσιάζουν σαν μία απλή εκκεντρικότητα και όχι ως μια ψυχοπάθεια, που πράγματι είναι.
Ένας ψυχοπαθής παίρνει μία φουσκωτή κούκλα για να ικανοποιεί τις σεξουαλικές του ανάγκες (πρώτη παθολογία) και μετά την ανακηρύσσει σύζυγό του (δεύτερη παθολογία) και μετά …τεκνοποιεί μαζί της ένα μωρό κούκλα που είναι το μωρό τους…(τρίτη παθολογία).
…τελοσπάντων, τώρα, έχει τρία «μωρά» κούκλες και κάθε φορά πανηγυρίζει για τη «γέννηση» ενός νέου «μωρού»
Η μη αναγνώριση μιας εμφανούς παραληρηματικής διαταραχής από την κοινωνία και από τον τύπο και η παρουσίασή της σαν μιά απλή εκκεντρικότητα, είναι νομίζω επίσης μία κοινωνική παθολογία. Προσπαθούν να πείσουν τον κοσμάκη ότι η πραγματικότητα δεν είναι μία αλλά υπάρχουν πολλές υποκειμενικές πραγματικότητες και ότι «όλα είναι θέμα οπτικής»
Επικίνδυνη προσέγγιση…καθώς, πλέον, όλα θεωρούνται φυσικά και αποδεκτά αρκεί να το πει ένα μέσο μαζικής ενημέρωσης ή ένα σελέμπριτυ. Σαν να πρέπει η κοινωνία να αποδέχεται κάθε παραλογισμό.
Νομίζω ότι είναι μέρος κοινωνικής εκπαίδευσης : αν καταφέρω να μην αντιδρά η κοινωνία στο εμφανώς παράλογο, θα είναι απόλυτα πειθαρχημένη σε κάθε αυθαιρεσία..
Και στον στρατο οι παράλογες διαταγές- καψόνια, δεν αμφισβητούνται…είναι μέρος της εκπαίδευσης στην υπακοή.
Και επιτέλους, γιατί θα πρέπει να χαρακτηρίσουμε σχιζοφρενή κάποιον παραληρηματικό που πιστεύει ότι τον κυνηγάνε CIA και KGB και του δίνουμε ένα σωρό ψυχοφάρμακα ενώ αυτόν που παίρνει μία μεγάλη κούκλα γιά σύζυγό κι άλλες τρεις μικρές κούκλες γιά μωρά, να τον θεωρούμε απλά χαριτωμένο και «εκκεντρικό»?
βλ και:
https://www.konstantakopoulos.gr/28161/μειοψηφίες-κατά-πλειοψηφιών-κοινο?fbclid=IwAR1bK0wilkYqPH5N3EwhWTy21P1g3geqeUV82saUmLe4Gf1X4eJprUpvWIo_aem_ASgFy31m1Gqn7MYXE1GDOvc-6xtNjLuZsXGwi_2jqMuIeSoPOVoC2zJ7bqrkXko3QBI
