Είναι μιά θλιβερή ιστορία με ένα γέρο Εγγλέζο που αρρώστησε στις διακοπές σε χώρα «μαγική και μακρινή».
Ανασφάλιστος στην ουσία γιατί απέκρυψε προϋπάρχουσα παθολογία.
Εισαγωγή σε δημόσιο και μετά ιδιωτικό νοσοκομείο στην Αθήνα , διασωλήνωση, σήψη, θάνατος, κρεματόριο.
Και απλήρωτος λογαριασμός στον Θεό.
Όλη αυτή η συμπεριφορά δραπέτη που μαστίζει τους βορειοευρωπαίους, που τρέχουν αλαφιασμένοι να ξεφύγουν από τις ομιχλώδεις βαλτοχώρες τους, με μια ψευτονεανική διάθεση και ένα κάρο αρρώστιες, μου προκαλεί θλίψη.
Κάτσε στα αυγά σου ρε μπάρμπα.
Πιες ήρεμα το τσαγάκι σου ρε θειά…
θέλεις και σεξ με τοιμποι…
…που πας ρε οστεοπόρωση;
Σοβαρευτείτε και φιλοσοφείστε επιτέλους.
Φάτε μπακαλιάρο με πατάτες στην πατρίδα σας.
Έχω και εγώ να πω αντίστοιχες ιστορίες με άρρωστους που μου ξεμείνανε στο νοσοκομείο στη Σαντορίνη και δεν ήξερα τι να τους κάνω…και μάλιστα εν μέσω Κόβιτ και χωρίς ασφάλεια…
Κάθε τέτοια ιστορία θα μπορούσε να γίνει ένα λυπητερό διήγημα…που απομυθοποιεί την ανόητη ανθρώπινη φύση και τις κίβδηλες ερωτικές και συγγενικές σχέσεις.
Κάθε κρουαζιερόπλοιο έχει πάνω 2-5 χιλιάδες ανθρώπους που οι περισσότεροι είναι γέροι με 1-15 αρρώστιες έκαστος.
Θυμάμαι μια γριά Βραζιλιάνα που είχε ένα πολύπλοκο ιστορικό που δεν μπορούσες να βγάλεις άκρη, μια έντονη υπονατριαιμία, αστάθεια, λιποθυμικά επεισόδια κλπ.
Μηδέν ιστορικό και να μιλάει μόνο πορτογαλικά.
Τελοσπάντων αφού την ψευτομαζέψαμε και στήθηκε όρθια χωρίς πολλή αυτοπεποίθηση, ήθελε να της υπογράψω ότι είναι ικανή να πάρει τρεις πτήσεις μέχρι τη Βραζιλία και η ευθύνη δική μου!
Πτήσεις συνολικής διάρκειας με τα μεσοδιαστήματά πάνω από δυό τρεις μέρες αφού βέβαια είχε χάσει το κρουαζιερόπλοιο…
Όλοι αυτοί οι άρρωστοι γέροι τρέχουν στην άκρη του κόσμου ανασφάλιστοι, χωρίς ιστορικό, χωρίς γλώσσα , χωρίς συνοδούς που να γνωρίζουν, χωρίς τίποτα… και τρέχουν σε ταξίδια στην άκρη του κόσμου…