ΟΙ ΚΑΡΕΚΛΟΚΕΝΤΑΥΡΟΙ ΓΕΡΟΙ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΑΞΙΟΜΑΧΟΙ

 ...όταν βλέπω  «καρεκλόβιους»  γέρους να συγκρούονται με φιλόδοξους  νέους -που πάνε να τους φάνε  την ωραία θέση - σχεδόν πάντα στοιχηματίζω υπερ του γέρου: 

οι καρεκλοκένταυροι γέροι- αυτοί που κατέχουν θεσάρες για ...αιώνες! - δεν είναι τυχαία άτομα...έχουν παλέψει και εξοντώσει πολλά θεριά που πήγαν να τους φάνε την θέση, στο διάβα του χρόνου.

Μπορεί βέβαια τώρα που γεράσανε να έχουν χάσει δυνάμεις ή να έχουν ...ξεκουτιάνει, παρά ταύτα όμως τους υπολογίζω ως αξιόμαχους και για ένα άλλο λόγο, υπαρξιακό: 

ο γέρος φοβάται το θάνατο και προσπαθεί συνεχώς να τον ξεχάσει. 

Όταν όμως ο γέρος  έχει μια πολύ ωραία θέση με εξουσία και καλή αμοιβή, νιώθει νέος: 

μπορεί και βασανίζει πολύ κοσμάκη από κάτω, είναι στο επίκεντρο της προσοχής, μπορεί να βγάλει  κάνα φιλόδοξο γκομενάκι, να ξοδέψει πέντε φραγκάκια παραπάνω, και γενικά να  νιώθει  ζωντανός και να ξεχνάει  τα χάλια του.

Αν ο γέρος  πάρει σύνταξη και δεν έχει ασχολία, είναι τελειωμένος: 

με παντόφλα και εφημερίδα, περιμένει  να πεθάνει.

Δεν είναι τυχαίο πόσο κοτσονάτοι είναι οι γέροι που έχουν εξουσία.

Ας τα ´ χουν λοιπόν υπόψη τους,  όλα αυτά, οι  καιροσκόποι που πρέπει να πάρουν θέση  στην διένεξη  ανάμεσα σε ένα  γέρο με ένα νέο: 

ο γέρος θα παλέψει μέ λύσσα μεχρι να παραδώσει την θέση.

Κλασσικό παράδειγμα  οι δεινόσαυροι καθηγητές του Πανεπιστημίου που αλλάζουν την ημερομηνία γεννήσεώς τους για να παραμείνουν ενεργοί, ή που κάνουν ιατρείο και ιδιωτική κλινική  μέχρι τα ...ενενήντα...

ΤΟ ΗΘΟΣ ΜΕΤΡΑΕΙ

 Είχα ένα δάσκαλο στο Δημοτικό που μας έλεγε ότι «δεν με ενδιαφέρει μόνο να είστε καλοί μαθητές αλλά να έχετε και ήθος».

Και μάλιστα επέμενε ότι «το ήθος είναι πιό σημαντικό απο την επίδοση».

Εγώ σαν καλός μαθητής που ήμουν, δεν καταλάβαινα τι εννοούσε και εκνευριζόμουν : σημασία έχει να είσαι καλός μαθητής...καλός στην δουλειά που κάνεις!

...τι στο καλό είναι αυτό το «ήθος»!

«Ήθος και βλακείες!»

«Τι δηλαδή? να είσαι καλός? Κάθε χαζός μπορεί να είναι καλός...είναι σημαντικό?».

Αυτά σκεφτόμουν μικρός και φυσικά, πέρασαν χρόνια μέχρι  να καταλάβω τι σημαίνει «ήθος».

Ήθος δεν σημαίνει ότι είσαι «καλός».

...ήθος σημαίνει να έχεις αρχές.

Υγιείς αρχές: σεβασμό, αυτοσεβασμό, ανθρωπιά, αξιοπρέπεια, φιλότιμο, εντιμότητα.

Πέρασαν χρόνια - πολλά χρόνια- και δικαίωσα τον δάσκαλο: 

ένα σωρό άνθρωποι έχουν εξαιρετικές ικανότητες (καλοί μαθητές, ικανοί γιατροί, πανέξυπνοι επιχειρηματίες) αλλά από ήθος...μηδέν.

Πχ με εκνευρίζει η έλλειψη σεβασμού στην αδυναμία, τον πόνο, τον θάνατο.

Η ηλίθια έκφραση που έλεγαν παλιά οι εφημερεύοντες…  «έβαλα γκολ» .

Ευτυχώς χρησιμοποιείται όλο και λιγότερο.

Να μην εκμεταλλεύεσαι την αδυναμία των άλλων: υλική ή ψυχολογική.

Να κάνεις ισότιμες και υγιείς σχέσεις με σεβασμό στο πρόσωπο του άλλου.

Να σεβεσαι τους γενικά αποδεκτούς κοινωνικούς θεσμούς: 

να μην φτύνεις ό,τι σέβονται οι άλλοι.

(δηλαδη εσύ τί είσαι, ρε μαλάκα? ένας Ροβεσπιέρος της γειτονιάς?)

Η τάση κάποιων ηλίθιων -αρσενικών και θηλυκών - να ενοχλούν παλιούς εραστές ακόμη και μετά τον γάμο ή την τεκνοποίησή τους.

Ένας κομπλεξικός έβαλε κουστούμι και πήγε απρόσκλητος στο γάμο μιάς παλιάς του γκόμενας.

Κόμπλεξ, νοσηρή ενόχληση, έλλειψη σεβασμού σε πρόσωπα και θεσμούς.

Τελικά συμφωνώ ότι καλό είναι «να διαβάζεις τα μαθήματά σου»...

...αλλά δεν αρκεί.

Πρέπει να έχεις και «ήθος».

Δηλαδή να είσαι κύριος.

Όχι μαλάκας.

«πάντα ήθελα να γίνω γιατρός»

Συχνά συναντώ  άτομα που,  όταν μαθαίνουν  ότι είμαι γιατρός,  μου λένε ότι "το όνειρό τους ήταν πάντα να γίνουν γιατροί". 

Μερικοί άλλοι, επίσης,  μου λένε ότι "έχουμε όνειρο να γίνει το παιδί μας   γιατρός". 

Όταν λοιπόν κάποιος με ρωτάει αν είναι καλή ιδέα να γίνει γιατρός - ο ίδιος ή το παιδί του- του λέω ΟΧΙ.

Ιδίως εάν είναι ένας φυσιολογικός άνθρωπος.

Τους το λέω κιόλας: 

"είσαι ένας φυσιολογικός άνθρωπος; 

...εάν είσαι φυσιολογικός - δηλαδή ένας άνθρωπος που θέλεις να ζήσεις μιά φυσιολογική ζωή- μην γίνεις γιατρός".

Με κοιτάνε απορημένοι.

"Δηλαδή? Ρωτάνε οι περισσότεροι... «τί εννοείς?»

Απαντώ ότι απο την εμπειρία μου, γιατροί γίνονται τεσσάρων ειδών άνθρωποι:

…Τα ψώνια

… οι φιλοχρήματοι 

….οι παθιασμένοι 

….τα …καλά παιδιά που οι γονείς τους ονειρεύονται να τα δουν γιατρούς .

Συγκεκριμένα: 

1) "Ψώνια" , ονομάζω τα άτομα με μικρό ή μεγαλύτερο ναρκισσιστικό κουσούρι.

 Είναι αυτοί που θέλουν να είναι αντικείμενα προσοχής και θαυμασμού.

Να αποκτήσουν δύναμη ως άτομα που παίρνουν σημαντικές αποφάσεις γιά την ζωή του άλλου.

Να είναι αξιοσέβαστοι.

Μιά ειδική υποκατηγορία ψώνιων είναι τα ανθρωπιστικά ψώνια: 

αυτοί γουστάρουν τον κοινωνικό θαυμασμό αλλά αγαπάνε και τους ανθρώπους.

(Τα αμιγή ψώνια αδιαφορούν για τον άλλο).

Τα ανθρωπιστικά ψώνια, θέλουν να είναι καλοί και για να τους θαυμάζουν οι άλλοι αλλά και για να μπορούν να είναι αποτελεσματικοί ως γιατροί ώστε να μπορούν να βοηθούν τους αρρώστους.

Αυτοί γενικά, κάνουν για γιατροί και είναι μιά καλή  -και ίσως σημαντική-σε αριθμό, ομάδα.

Όσο πιό πολλή εξουσία, τοσο πιο ελκυστική η ειδικότητα για τις ναρκισσιστικές προσωπικότητας: συχνά γίνονται είτε χειρουργοί, είτε ψυχίατροι.

Οι χειρουργοί έχουν τεράστια εξουσία πάνω σε έναν άνθρωπο, αναισθητοποιημένο, με μια ανοιγμένη κοιλιά ή θώρακα ή κεφάλι…

…και οι ψυχίατροι πάνω σε ένα αδύναμο ψυχικά άνθρωπο που συχνά υποφέρει πολύ και είναι και δυσλειτουργικός.

2) "Φιλοχρήματοι" είναι αυτοί που το κύριο κίνητρό τους είναι το χρήμα. 

Δεν αποκλείεται να είναι και "ψώνια" ταυτόχρονα: είναι συχνός συνδυασμός.

Θέλουν και δόξα και χρήμα.

Πχ σταρς-χειρουργοί.

Είναι και αυτοί σημαντική ομάδα.

3) "Παθιασμένους" ονομάζω αυτούς που είναι τρελλοί με την γνώση, την επιστήμη, την έρευνα (wisdom freaks).

Πιθανόν να έχουν και αυτοί εναν κρυφό ναρκισσισμό με την έννοια ότι θέλουν να κάνουν κάτι σπουδαίο, μιά ανακάλυψη.

Αλλά δεν το κάνουν γιά τους άλλους... το κάνουν  γιά τον εαυτό τους.

Δεν ενδιαφέρονται να αποδείξουν στους άλλους ότι αξίζουν,  αλλά στους ίδιους, μέσα απο πραγματικό επιστημονικό έργο και όχι μεσα απο θεατρινισμούς και κοινωνική αποδοχή.

Βασικά όμως μαγνητίζονται απο την μελέτη μηχανισμών και την επίλυση επιστημονικών γρίφων.

Αν διαβάσει κανείς την βιογραφία του Γεωργίου Παπανικολάου,  θα το δεί αυτό.

Συνήθως είναι "χαμηλοβλεπούσες"... δηλαδή τύποι αθόρυβοι που προβάλλονται μέσα απο το έργο τους.

Αυτοί είναι μάλλον μικρή ομάδα: γίνονται καλοί ερευνητές αλλά, εάν παράλληλα  δεν αγαπούν και τους ανθρώπους, δεν γίνονται και καλοί κλινικοί γιατροί".

4) Τα «καλά παιδιά» συνήθως είναι καλοί μαθητές και καλόβολοι χαρακτήρες που θέλουν να τα αγαπάει ο μπαμπάς και η μαμά τους.

 Η οποία μαμά και μπαμπάς,  έχουν όνειρό τους να δουν το παιδί τους γιατρό. 

Και το σπρώχνουν ψυχολογικά,  να πάει στην ιατρική. 

Και τι να κάνει  και το παιδί… παραμυθιάζεται και πάει  στην ιατρική και από κει αρχίζει το δράμα του.

Αλλά το βασικό του  κίνητρο δεν είναι η ιατρική αλλά η αγάπη του μπαμπά και της μαμάς.

Αυτά λέω πάνω κάτω σαν απάντηση.

Όταν τα ακούσει  όλα αυτά ο υποψήφιος γιατρός -ή  μπαμπάς υποψήφιου γιατρού- με κυττάει περίεργα σαν παράξενο ή διαταραγμένο άτομο.

Περίμενε να πώ "βεβαίως και να γίνεις γιατρός"...

και τελικά εγώ απάντησα με ένα μπουρδουκλωμένο κατεβατό.

Αν συνέλθουν, συνήθως ρωτάνε απλουστεύοντας:

"ποιά είναι τελικά η γνώμη σου γιατρέ? 

...ποιό απο τα τέσσερα είδη είναι φυσιολογικό;" 

Απαντώ ως εξής: 

"Βασικά κανένα δεν είναι απόλυτα φυσιολογικό.

Μόνο αν έχεις πολύ πάθος για γνώση και μελέτη και παράλληλα αγάπη για τους ανθρώπους, γερό στομάχι για να αντέχεις αδικίες, προσβολές και κακουχίες και για πολλά χρόνια, μπορείς να γίνεις καλός γιατρός".

Αλλά είναι και αυτό "φυσιολογικό"?

Αμφιβάλλω.

"Έτσι είναι η πλειοψηφία των γιατρών: μέχρι να ανακαλύψεις πόσα βάσανα  και πόσο κόστος έχει αυτό το επάγγελμα γιά να είσαι απλά επαρκής, έχεις γεράσει.

Γι αυτό σου λέω: καλύτερα να μην γίνεις.

Εξάλλου, αυτοί  που είναι προορισμένοι γιά γιατροί, δεν ρωτάνε κανένα."

Τότε φεύγω και εγώ ευχαριστημένος που έκανα το καθήκον μου και τους προειδοποίησα εγκαίρως.

Τώρα, το που θα με κατατάξουν αυτοί, είναι δικό τους πρόβλημα.

Εξάλλου, δεκάρα δε δίνω για το που θα με κατατάξουν. 

ΟΙ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΣΤΗΝ ΖΩΗ

... στην ζωή, οι  βασικές επιλογές είναι τρεις: 

...ή θα είσαι καλός, ή θα είσαι κακός, ή θα είσαι μαλάκας. 

«Καλός»,  είναι  κάποιος που ωφελεί τους άλλους.

«Κακός»,  είναι  κάποιος που βλάπτει τους άλλους.

 Μαλάκας, ποιός είναι?

Ο «Μαλάκας» , έχει πιό δύσκολο ορισμό.

Ο «Μαλάκας» δεν είναι ένα πράγμα: είναι πολλά διαφορετικά είδη.

Ποιό είναι όμως, το κοινό συστατικό, σε όλα αυτά τα είδη μαλάκα; 

Ποιά είναι η κοινή ουσία που εμπεριέχεται και συνιστά το βασικό γνώρισμα του μαλάκα;

....νομίζω... η κοινή ουσία,  που προσδιορίζει, όλα τα είδη μαλάκα, είναι κυρίως η ασυνέπεια: 

η αναξιοπιστία, η αστάθεια, η αντιφατικότητα  στις ιδέες και την συμπεριφορά. 

Όλα αυτά, σε τελική ανάλυση, είναι μιά έλλειψη αρχών: 

ο μαλάκας δεν έχει σταθερές αρχές.

Είναι «ανεμάνθρωπος», φτερό στον άνεμο.

Ο «Μαλάκας», συνήθως δεν έχει την κακή πρόθεση του «Κακού», γιατί τότε θα ήταν υβρίδιο : θα ήταν «κακός μαλάκας».

 Ο μαλάκας με καλή πρόθεση, είναι αυτό που λέμε, χαζομαλάκας.

Υπάρχει μιά εξαίρεση...ένα είδος μαλάκα που νομίζω ότι είναι το πιό επιτυχημένο απ’ όλα: 

είναι ο «μαιμού μαλάκας».

Ο «μαιμού μαλάκας » ένας τύπος κατά βάση  πονηρός που,  όταν το απαιτούν οι περιστάσεις,  το παίζει μαλάκας. 

Δεν έχει απολυτα σταθερές αρχές αλλά καταλαβαίνει τα κοινωνικά ρεύματα.

Μιλάει με όρους πολιτικής ορθότητας: λέει ό,τι είναι αρεστό στα αυτιά της κοινωνίας.

Ανάλογα το κοινό και την μόδα, θα μιλάει για «σοσιαλιστικό μετασχηματισμό», «οικονομία της αγοράς», «κοινωνικό κράτος», «φιλεύθερο μοντέλο», «αυτονομία και αυτοοργάνωση».

Όλα μαζί ή ξεχωριστά, κατα το ακροατήριό  του,  και με μπόλικη ασάφεια.

...γιατι το κάνει?

Γιατί είναι αποτελεσματικό: είναι τόσο πονηρός που ξέρει πως οι μαλάκες δεν διορθώνονται: 

συνήθως άγονται και φέρονται απο τα ΜΜΕ. 

Επειδή, φυσικά, οι μαλάκες πλειοψηφούν στην κοινωνία, είναι σημαντικό να σε νιώθουν «δικό τους».

Ο μαιμού μαλάκας, λοιπόν, ντύνεται  εκούσια μαλάκας και συνενοείται τέλεια μαζί τους.

Αυτή είναι και η «μαγκιά» του:

κατάλαβε έγκαιρα πως οι μαλάκες είναι ανίκητοι.

Άρα, μόνο σαν μαλάκας,  μπορεί να προκόψει.

...και, κυρίως, να διαπρέψει στην Πολιτική.

Έτσι, όταν ρωτάμε... «μα τι μαλάκες είναι αυτοί που μας κυβερνούν?»...η εξήγηση είναι απλή: 

είναι αυτοί που μας μιμούνται.

Ο ΕΡΩΤΑΣ ΣΤΟΥΣ ΔΗΜΟΣΙΟΥΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΥΣ

 Θυμάμαι πως ήμουν ένας μάλλον αφελής, εικοσιπεντάχρονος νεαρός που μόλις είχα διοριστεί σε ένα επαρχιακό νοσοκομείο, αμέσως  μετά το πανεπιστήμιο,  για να γράψω ένα χρόνο ειδικότητα παθολογία. 

Μεγαλωμένος  σε μια μικροαστική συνοικία της Αθήνας,  από μια συντηρητική οικογένεια, και αμέσως μετά φοιτητής στο πανεπιστήμιο της Αθήνας, είχα μια μάλλον ασαφή, φτωχή και απλοϊκή εικόνα του κόσμου που με περιέβαλε.

Αγχωμένος πολύ γιατί ήμουνα μόνος μου σε ένα νοσοκομείο της πλάκας να εφημερεύω για όλες τις ειδικότητες και  για όλο το νομό , χωρίς κάλυψη από ειδικούς (προ ΕΣΥ), προσπαθούσα να ανταποκριθώ  στοιχειωδώς στα περιστατικά και κυρίως να μην κάνω κάποιο σημαντικό λάθος: βασικά μόνο αυτό με ενδιέφερε .

Μόνο  αυτό, πραγματικά, με ένοιαζε :  όλα τα άλλα , για μένα, ήταν ασήμαντα .

Όχι όμως για όλους.

Εκείνο το απόγευμα που αναγκάστηκα να κατέβω στην κουζίνα για κάποιο λόγο, συνέλαβα επ´αυτοφώρω τον μάγειρα να πηδάει μια τραπεζοκόμα.

Ήταν δυο χοντρομπαλάδες μέσης ηλικίας που αγκομαχούσαν κατευχαριστημένοι. 

Παντρεμένοι και οι δυο, φυσικά.

Η έκπληξη μου ήταν μεγάλη, για το φτωχό μου μυαλό: 

η ερωτική πράξη ήταν μια δραστηριότητα που αφορούσε τους νέους. 

Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι ένας χοντρομπαλάς, μεσήλικας χάλιας και μια επίσης χοντρομπαλού, μισοκλιμακτηριακή ασχημομούρα, ήταν δυνατόν να κυριαρχούνται από τόσο έντονο πάθος.

Δεν το πολυσκέφτηκα τότε... διότι, συνήθως, ό,τι  με εκπλήσσει το βάζω στην άκρη: το αφήνω στις εκκρεμότητες για περαιτέρω σκέψη.

Έκτοτε συνάντησα και άλλα παρόμοια περιστατικά από χοντρομπαλάδες και μη χοντρομπαλάδες δημόσιους υπαλλήλους που κυριαρχούνταν από φλογερά ερωτικά πάθη.

Κατέληξα ότι ο έρωτας των δημοσίων υπαλλήλων έχει κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά: μάλλον δεν ήταν ο έρωτας που έχει την αυθεντικότητα του βιολογικού πάθους των εφήβων...

....αλλά και δεν ήταν  ο έρωτας που έχει το υπαρξιακού τύπου πάθος και το άγχος φθοράς και θανάτου που βλέπουμε στον  γεροντοέρωτα...

Ο δημοσιοϋπαλληλικός έρωτας είναι ο έρωτας της πλήξης.

Ο δημοσιοϋπαλληλικός έρωτας ήταν  ο έρωτας του μικρομεσαίου… 

Ο έρωτας του Τσιγκουνάκου, του Ματζίρη… 

Αυτουνού που κάνει υπολογισμούς εσόδων και εξόδων.

Ο δημόσιος  υπάλληλος έχει περιορισμένο budget αλλά ισοφαρίζει με μιά ασφάλεια: ξέρει ότι ο μισθός θα πέφτει κάθε μήνα έστω  και λίγος.

Μπορεί να προβάλει τις αποδοχές του σε βάθος εικοσαετίας .

Από σήμερα και μέχρι αρκετά χρόνια, μπορεί  να λογαριάσει  ακριβώς πόσα βγάζει αυτός, πόσα η γυναίκα του και πόσα μπορεί να υπολογίζει απο τον πεθερό του: 

όλα ήταν προβλέψιμα τότε.

Λειτουργώντας μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, είναι φυσικό σε κάποια στιγμή να τα παίξει: είναι φυσικό να αναζητήσει μια ψυχολογική διέξοδο εκτόνωσης που θα δίνει το μήνυμα ότι είναι ακόμα νέος, απρόβλεπτος, αυθόρμητος αυθεντικός και ορμητικός.

Δηλαδή ζωντανός.

Όλα αυτά βέβαια συνέβαιναν πριν από την κρίση. 

Επί ΠΑΣΟΚ, ως λαός, νιώσαμε τις πιο ωραίες δημοσιοϋπαλληλικές ερωτικές συγκινήσεις στη ζωή μας.

Αναπολώ την ξεγνοιασιά του ΠΑΣΟΚ.

Θα νιώσω ότι βγήκαμε από την κρίση, μόνο  όταν δω ευτυχισμένους ερωτικά δημόσιους υπαλλήλους:

ευτυχισμένους χαρτογιακάδες που θα τρέχουν, στα διαλείμματα του μεσημεριού, σε ξενοδοχεία βραχυχρόνιας μίσθωσης.

Μόνο τότε θα πειστώ ότι βγήκαμε από την κρίση.

Ο ΜΕΓΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ, Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ Η ΠΑΝΑΓΙΑ

 

Καμμιά φορά αναρωτιέμαι… αν αξίζει τον κόπο,  από την πλευρά του … Θεού, να διατηρήσει την ύπαρξη της ελληνικής φυλής: 

της φυλής  των «Ελλήνων», όπως λεγότανε πολύ παλιά -στην αρχαία εποχή- η των «Ρωμαίων»,  όπως λεγότανε στην βυζαντινή εποχή, ή  των «Ρωμιών», όπως λεγότανε στην εποχή της τουρκοκρατίας…

…η φυλή μας. 

Γιατί, ο  Θεός,  προφανώς, έχει ένα σωρό πράγματα να κάνει.

Έχει ένα σωρό πράγματα να συντηρήσει, να προστατέψει, αλλά και να αφανίσει… εάν δεν αξίζουν τον κόπο.

Ο Θεός  είναι πολυάσχολος: ετσι τον καταλαβαίνω εγώ. 

Εγώ τον καταλαβαίνω ως ένα  πολυάσχολο όν, έναν τύπο μονήρη, αυτάρκη, σοφό, δημιουργικό, σεμνό…

…αλλά στην ουσία,  ελάχιστα κατανοητό. 

Είμαστε πολύ μικροί για να τον καταλάβουμε. 

Και όμως , νομίζω πως ο Θεός, μας αγαπάει και μας δίνει ευκαιρίες. 

Έτσι νομίζω.

Γιατί ο θεός να ενδιαφέρεται για τους Έλληνες; 

Τι το ιδιαίτερο έχουνε οι Έλληνες από τις άλλες ράτσες; 

Είναι πράγματι κάτι «εκλεκτό» , όπως νομίζουν για τον εαυτό τους οι Εβραίοι.; 

Προφανώς,  όχι…  δε βλέπω κάτι ιδιαίτερα σπουδαίο στην ράτσα των Ελλήνων.

Ένα μόνο πράγμα μου φαίνεται κάπως σπουδαίο και, που μόνο γι’ αυτό,  αξίζει η διατήρηση της ράτσας των Ελλήνων:

 η διατήρηση της γλώσσας τους. 

Η αγράμματη γιαγιά μου , στην Κρήτη, γεννημένη με την Τουρκιά πάνω από το κεφάλι της, έλεγε τον ήλιο,  «Ήλιο».

…τον αέρα τον έλεγε «Αέρα»,  την θάλασσα την έλεγε «Θάλασσα», την γη την έλεγε «Γη», την άμπελο την έλεγε «αμπέλι» και την κατσίκα την έλεγε «Αίγα»:

όπως ακριβώς και οι αρχαίοι Έλληνες πρόγονοί της.

Και ήταν αγράμματη. 

Και όχι μόνο αγράμματη,  αλλά αναλφάβητη.

Όμως διατηρούσε ζωντανή την γλωσσική κληρονομιά της, ακέραια.

Και την μνήμη του Μεγαλέξανδρου.

Και του Χριστού και της Παναγίας.

Γιατί, αν δεν το ξέρετε, ο Μεγαλέξανδρος,  ο Χριστός και η Παναγία, ήτανε μία παρέα: 

…ναι… ήταν  μια παρέα «Ρωμαίικη» που ζει ακόμη και σήμερα.

Στο συλλογικό ασυνείδητο του λαού μας ο Μεγαλέξανδρος, οι Άγιοι, ο Αη-Γιώργης, η Παναγία, ο Χριστός, έχουν ελληνοποιηθεί και είναι  μεταφυσικές οντότητες πέρα από ημερομηνίες και ιστορικά δεδομένα: είναι αόρατοι αλλά ζωντανοί και μας παρακολουθούν και μας προστατεύουν.

Μας ακούνε και μας συνδράμουν.

Είναι τα πρωτοπαλήκαρά μας.

Είναι μια παρέα που μας παρακολουθεί από ψηλά:  άλλοτε θυμώνει μαζί μας και άλλοτε μας καμαρώνει.

Ανάλογα με τις πράξεις μας και  με τον χαρακτήρα μας.

Η ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΩΣ ΤΡΟΠΑΙΟ

Η ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΩΣ ΤΡΟΠΑΙΟ

Η ασθενής κόντευε τα σαράντα αλλά έμοιαζε μικρότερη. 

Είχε  το στυλ μιας νεότερης κοπέλας χωρίς να καταβάλλει προσπάθεια και  χωρίς να παλιμπαιδίζει με τεχνητό τρόπο,

Δεν έδειχνε να υποφέρει, αν και πονούσε «παντού».

Πόνους στα γόνατα στα οποία είχε κάνει δύο μαγνητικές… 

Αυχένα, μέση, οι πόνοι στάνταρ.

Οι ορθοπεδικοί δεν είχαν βγάλει ακριβώς, άκρη, σύμφωνα με τα λεγόμενα της. 

Πονούσε όμως και στους ώμους και κυρίως όταν έβαζε τα χέρια ψηλά. 

Πονούσε στην πλάτη… πονούσε  και το κεφάλι… αλλά, πονούσε και στα πέλματα.

Η μυϊκή δύναμη ήταν καλή. 

Η νευρολογική εξέταση ήταν καλή. 

Δεν έμοιαζε να έχει νευρολογικό πρόβλημα. 

Απόρησα  που μου την παρέπεμψαν.

Βέβαια, μερικές φορές, οι ασθενείς παραπέμπονται στο νευρολόγο περισσότερο από αμηχανία και λιγότερο γιατί ο παραπέμπων γιατρός πιστεύει ότι πράγματι υπάρχει νευρολογικό πρόβλημα.

Όταν ένας άρρωστος προκαλεί αμηχανία, οι παραπομπές σε άλλο γιατρό είναι πιο εύκολες.

Η αμηχανία μπροστά στον άρρωστο με το «άλυτο πρόβλημα», δημιουργεί στο γιατρό  ένα δυσάρεστο αίσθημα αδυναμίας αφού τον κάνει να νιώθει ανεπαρκής.

Σαν να είσαι αστυνομικός και να μην μπορείς να βρεις το δολοφόνο.

Άλλοτε πάλι , είναι απλά απαλλαγή από ένα ενοχλητικό άρρωστο .

«Έχω αδύναμο μυικό  σύστημα,  γιατρέ», μου είπε η «ασθενής».

«Μου το είπε ο ορθοπεδικός Μπιχλιτζουράκης

«Εσείς τι λέτε?»

…τι να πω?

…λέω ότι αν συμφωνήσω , θα μπω και γώ στο τσουβάλι με τους μεχρι τώρα αποτυχημενους ή μισοαποτυχημένους, είπα από μέσα μου.

Αλλά τι να πω σε μιά αδιάγνωστη ασθενή όπου «απέτυχαν» οι πάντες.

Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που διασκεδάζουν, βγάζοντας τους γιατρούς σκάρτους.

Περιφέρουν το πρόβλημα τους σαν  ένα είδος παρασήμου: 

«είμαι περίπτωση που πάνω της έχουν αποτύχει όλοι!»

Πάνω στο εμφανές αδιέξοδο, άρχισα  και εγώ να παίζω στο ίδιο μοτίβο: 

«λέω ότι είσαστε μια εξαιρετική  περίπτωση… αγαπητή κυρία»

«Δεν είναι τυχαίο που έχετε πάει σε τόσους γιατρούς και όλοι απέτυχαν να θέσουν διάγνωση», συνέχισα .

«Πάντως δεν φαίνεται να έχετε νευρολογικό πρόβλημα… ίσως θα έπρεπε να σας δει ένας Ρευματολόγος».

Ευτυχώς, δεν την είχε δει ρευματολόγος. 

Μεγάλη υπόθεση.

Ο δρόμος της παραπομπής ήταν ανοιχτός.

Με κοίταξε δυσαρεστημένη, με ένα βλέμμα γεμάτο αμφιβολία.

Δεν της άρεσε καθόλου που ξέφυγα με τον ρευματολόγο. 

Σαν να έβλεπα τη σκέψη της να παρελαύνει μπροστά μου με μεγάλα γράμματα : 

«Μαλάκες γιατροί». 

«Άχρηστοι».

«Αν είσαι ευκολη περίπτωση,  σε ξεπετάνε  σε πέντε λεπτά…

…αν είσαι δύσκολη, αρχίζουν τις υπεκφυγές και τις αοριστολογίες και τις παραπομπές».

Έκανε μια τελευταία προσπάθεια να με εμπλέξει στη συνολική αποτυχία του ιατρικού σώματος.

«Εγώ νομίζω ότι μόνο εσείς μπορείτε να βρείτε  το πρόβλημά μου! 

Αν δεν τα καταφέρετε και σεις, χάθηκα!»

Παρέμεινα ψύχραιμος, υπερβαίνοντας την κούφια κολακεία.

«Ο ρευματολόγος», είπα.

«Ο ρευματολόγος, ίσως, είναι το κλειδί!»

Το είπα ήρεμα, κοιτάζοντας  σταθερά στα μάτια της .

Σωτήρα μου, ρευματολόγε.

Αν δεν τα καταφέρει  ο ρευματολόγος, δικό του πρόβλημα.

Ένας ακόμη κρίκος στην αλυσίδα των αποτυχημένων.

Σιγά.

(ονόματα, πρόσωπα και διάλογοι, φανταστικά)