οι λέξεις

 

Ποια είναι η πιο συχνά χρησιμοποιούμενη λέξη στην ελληνική  γλώσσα?

Προφανώς η λέξη «μαλάκας». 

Καμιά φορά ακούω παιδάκια του δημοτικού σχολείου σε πλατείες που παίζουν και είναι απίστευτο πόσο συχνά χρησιμοποιούν αυτή τη λέξη. 

Βέβαια την χρησιμοποιούν την έννοια του βλάκα, του ανίκανου και του γελοίου. 

Δεν την χρησιμοποιούν κυριολεκτικά.

 Το ίδιο γίνεται και στην καθημερινή ζωή των ενηλίκων. 

Αλλά είναι ένα πρόβλημα και αυτό. 

Οι λέξεις  που χρησιμοποιούμε έχουν ψυχολογική και νοητική βαρύτητα: καθορίζουν  την σκέψη μας. 

Δηλαδή το πράγμα πάει κι ανάποδα: 

δεν είναι μόνο η σκέψη που διαμορφώνει την γλώσσα.

Και η ίδια γλώσσα διαμορφώνει την σκέψη. 

Δηλαδή οι λέξεις  που λέμε προσανατολίζουν τις σκέψεις μας και το συναίσθημά μας:

μας οδηγούν ασυναίσθητα στο τι θα σκεφτόμαστε και τι θα αισθανόμαστε. 

Αυτό είναι και η βασική έννοια του «new speak».

Της «νέας ομιλίας»,  του Όργουελ. 

Το «υπουργείο πολέμου» μετονομάστηκε σε «υπουργείο ειρήνης» κοκ.

Και δεν το έκαναν αυτό μόνο οι κομμουνιστές αλλά και όλες οι θρησκείες και ιδεολογίες, ιδιαίτερα οι πιο αυταρχικές. 

Και τώρα η Woke ιδεολογία.

Οι λέξεις δεν είναι απλά εργαλεία επικοινωνίας: 

 συνιστούν και αδιόρατα κοινωνικά σημάδια και  κοινωνικά μηνύματα.

…μηνύματα που χρήζουν περαιτέρω ερμηνείας και επεξεργασίας.

Μηνύματα πάνω σε κοινωνικές αλλαγές.

….σοβαρές αλλαγές στην σκέψη και  στο συναίσθημα που αρχικά περνάνε ξώφαλτσα , αόρατες στα μάτια, την ψυχή  και το μυαλό .

Στην αρχική φάση,  δεν τις παίρνεις είδηση τις αλλαγές…και, όταν θεριέψουν, γίνονται τσουνάμι που σε παρασέρνει σαν ανίσχυρο  άχυρο σε ορμητικό ποτάμι.

…πχ η αλλαγή λεξιλογίου  που προσπάθησε να κάνει ο Κασελάκης είναι τεράστιας σημασίας πάνω στην πολιτική κατεύθυνση του ΣυΡιζΑ: 

 αλλάζοντας λεξιλόγιο,  αλλάζεις προτεραιότητες,  αλλάζεις και πολιτική.

Το είχα πεί και παλιότερα αυτό, όταν ανέλαβε.

Προφανώς,  τον δασκάλεψαν επικοινωνιολόγοι.

…που είναι γάτες στην χρήση της γλώσσας.

Έτσι δουλεύουν., αυτοί, με συνθήματα, νέες λέξεις.

Με νεολογισμούς.

Νέες λέξεις, νέες «πολιτικές».

Αλήθεια, ποιές λέξεις χρησιμοποιούσαν πιο συχνά οι πατεράδες μας και οι παππούδες μας?

Τις ίδιες,  έλεγαν, για χιλιάδες χρόνια .

Νομίζω ότι πιο συχνά έλεγαν την λέξη Θεός (Θεέ μου!), Χριστός (Χριστέ μου!),  Παναγία (Παναγία μου!)

Το να εγκαταλειφθεί από την κοινωνία η λέξη «Θεός» και να αντικατασταθεί με τη λέξη «μαλάκας», είναι μεγάλης  σημασίας. 

Είναι σαφές δείγμα κοινωνικής αποσύνθεσης: 

καταρχήν δίνει μήνυμα απαξίωσης και επιθετικής συμπεριφοράς προς το συνάνθρωπο. 

Τι είδους συνεργασία και κοινωνική αρμονία μπορεί  να επιτευχθεί σε μια κοινωνία όταν, συνεχώς, ο ένας αποκαλεί τον άλλο, ακόμη και τον φίλο του ή τον συγγενή του, «μαλάκα» από παιδική ηλικία?

Παρακμή.

…μανία  για δύναμη , για επικράτηση που οδηγεί σε αποσύνθεση και καταστροφή.

Αποδόμηση κάθε παραδοσιακής αξίας.

Ελλειψη σεβασμού σε οτιδήποτε έχει κύρος.

 Ο Νίτσε  νόμισε ότι γκρέμισε - σαν ιδέα- τον Θεό  από το βάθρο του, για να φτιάξει τον «υπεράνθρωπο».

…. αλλά αν ζωντάνευε ξανά…. θα έβλεπε ότι, στην προσπάθειά τους για απόκτηση δύναμης , οι άνθρωποι, αντί για υπεράνθρωποι,  έγιναν επιθετικά …ανθρωπάρια που αλληλοεξευτελίζονται.

Δεν είναι η φύση του ανθρώπου, καλή, τελικά.

Ιδικά όταν νομίζει ότι είναι τόσο σπουδαίος ώστε δικαιούται να κάτσει στον σβέρκο του άλλου και μπορεί να λέει ό,τι του γουστάρει και όπως του γουστάρει.

Χωρίς κανόνες.

υπεργυναίκες

 ...κάποτε  είχα γράψει ένα κάπως μισοθαυμαστικό - μισοειρωνικό κείμενο για τις «υπεργυναίκες» : 

τις αποκάλεσα «σουπεργουάου γκόμενες».

Είναι αυτές που είναι καταπληκτικές σε όλα: 

στην εμφάνιση, στην γοητεία, στην εργασία, στην κοινωνική λάμψη. 

Και πάντα κάνουν μιά δύσκολη δουλειά: νευροχειρουργοί, πιλότοι διαστημοπλοίων, καταπληκτικές πρωτοπορειακές επιχειρηματίες, καινοτόμες πολιτικοί κλπ.

Είχα στο μυαλό μου μια καταπληκτικη αυστραλέζα καρδιοχειρουργό  και σουπερ γκομενάρα κάτω  από τα σαράντα, την Ελληνίδα Μπάρμπι της ΝΑΣΑ,  Ελενη Αντωνιάδου ( που τελικά μας τα χάλασε με τις υπερβολές, ανακρίβειες και ψιλοσαχλαμάρες της) , ισως την Γιαννα Αγγελοπούλου στα νιάτα της.... πριν γίνει μιά  μεγαλομανής, κεφαλαιοκρατική γριά-σταφίδα.

Γιατι η σουπεργουάου,  πρέπει να είναι καταπληκτική σε όλα.

....και ταυτόχρονα νέα και ωραία.

Η κλασσική σουπεργουάου είναι μόνη: έχει περιστασιακούς δεσμούς γιατί φοβίζει τους άντρες.

Ασε που δεν την αντέχουν κιόλας.

Αλλά ούτε και αυτή μπορεί να κάτσει γιά πολύ με κάποιον άντρα: όλοι της πέφτουν λίγοι.

Γιατί τα λέω όλα αυτά?

Γιατί αναθεωρώ, μερικά,  την άποψή μου.

...υπάρχουν και οι παντρεμένες σουπεργουάου: 

είναι όμορφες, σεξυ , καταπληκτικές, λαμπερές... και έχουν και ντιζαινάτο σύζυγο: πρότυπο η Αμάλ Κλούνει.

Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν έχουμε τύπους σαν τον Τζωρτζ Κλούνει ή που να του φέρνουν κάπως: 

ο έλληνας Κλούνι μάλλον θα έχει πατσοκοιλιά, ίσως προγούλι , ίσως είναι πλαδαρός απο τα πολλά ουζα και κοντοσούβλια.

....ή θα είναι ωραίος και μπρατσωμένος αλλά ψιλομπούφος.

Τότε, η σουπεργουάου αρχίζει μιά συγκινητική προσπάθεια...

...την επιχείρηση αναδόμησης της συζυγικής εικόνας: 

τον σενιάρει, τον μπετονάρει, τον σοβαντίζει και τον προβάλλει κατάλληλα για να πληροί τις προυποθέσεις του κατάλληλου γι αυτήν συζύγου.

Είναι άλογο της σειράς που το κάνει να μοιάζει με άλογο κούρσας.

Με συγκινούν αυτές οι καλές, σουπεργουάου σύζυγοι.

Ποτέ δεν καταλαβαίνεις πως σε καταπιέζουν.

Ασε που σου φτιάχνουν τα καλύτερα ντολμαδάκια, τις λατρεύει η μάννα σου και προσποιούνται τους πιό καλούς οργασμούς.

η χαρά των ΤΕΠ

 Η χαρά των ΤΕΠ

...τα ΤΕΠ είναι ίσως ο μόνος  χώρος που ο Έλληνας γιατρός είναι σεβαστός  .

Είναι  ο μόνος χώρος που ο  ασθενής -επειδή υποφέρει και φοβάται - θα ακούσει το γιατρό, προσεκτικά . 

Εκτός ΤΕΠ , ο ίδιος ασθενής,  θα πει πως «δεν πιστεύει στα φάρμακα», πως   «ξέρει τί έχει» ...γιατί «γνωρίζει τον οργανισμό του» και, απλά «θέλει μιά μαγνητική», για να «τσεκάρει» ότι «όλα είναι καλά».

Είναι δύο διαφορετικοί ρόλοι που ο πολίτης - ασθενής διαλέγει για διαφορετικούς ψυχολογικούς λόγους τον καθένα : 

Πρώτον, είναι η ανάγκη να νιώσει αυτοδύναμος, σύγχρονος  μορφωμένος και γενναίος πολίτης που «δεν υποκύπτει σε αυθεντίες»  και έτοιμες «σερβιρισμένες λύσεις» στα θέματα υγείας - και παιδείας - αλλά αποφασίζει ο ίδιος… γιατί έχει μόρφωση, θάρρος γνώμης και αυτονομία σκέψης.

…τρίχες κατσαρές δηλαδή, αλλά αυτό είναι με λίγα λόγια.

Δεύτερον, η ανάγκη για ασφάλεια :

 όταν σφίξουν τα ζόρια από μιά πιθανή σοβαρή νόσο, τότε το φοβισμένο μωρό τρέχει στον ιατρό -μανούλα για ασφαλή αγκαλιά.

Αυτή η σχιζοφρένεια συμπεριφοράς και ρόλων,  έχει σοβαρές ψυχολογικές επιπτώσεις στον άνθρωπο.

Είναι ευνόητο…  αφού η καταφυγή  σε αντιφατικούς ρόλους , τελικά προκαλεί σύγχιση, αμηχανία, ντροπή και χαμηλή αυτοεκτίμηση.

Δεν μπορείς να είσαι πότε φοβισμένο κουνέλι και πότε Διγενής Ακρίτας!

Είναι γελοίο, ανώριμο, ντροπιαστικό.

Και μετά, θυμώνει.

Αλλά να θυμώνεις με τον εαυτό σου είναι μεγάλο λούκι: 

θέλει κότσια και είναι επώδυνο.

Άρα, αν «γίνει κάποια στραβή», διαλέγεις να θυμώσεις με τον γιατρό, τον υπουργό ή το «σύστημα».

Καί, αφού  το σύστημα είναι ασαφής στόχος και ο υπουργός είναι μακριά, σου μένει να τσακωθείς με το γιατρό που τον έχεις μπροστά σου: 

αυτός ο κερατάς φταίει γιά  όλα!

Αυτός θα τα πληρώσει!

…εδώ και τώρα… και θα τα ακούσει για τα καλά!

Ο γιατρός από την άλλη, παίζεται ποια αντίδραση θα διαλέξει.

…. ανάλογα με την ηλικία του, την ωριμότητα,  την εξάντληση και την εμπειρία του. 

Γενικά οι πιο μεγάλης ηλικίας και πιο έμπειροι,  αποφεύγουν τις διενέξεις γιατί έχουν ζήσει στο πετσί τους άφθονες τέτοιες φάσεις και ξέρουν ότι κανείς  πολεμιστής δεν μπορεί να νικήσει άπειρο πλήθος αντιπάλων. 

Ούτε ο Λεωνίδας της Σπάρτης δεν το κατόρθωσε αυτό.

🙂

… και προφανώς,  δεν θα το κατορθώσει ούτε και αυτός.

Άρα, τουμπεκί, αμυντική ιατρική  και μπάλα στην εξέδρα.

Τώρα βέβαια,  όπως όλοι άνθρωποι,  αν χάσει την ψυχραιμία του σε καμιά εντελώς υπερβολική επιθετικότητα, θα εμπλακεί σε μικρή η μεγαλύτερη ένταση στην οποία δεν θα βρει κανένα υποστηρικτή: 

ούτε από την διοίκηση,  ούτε από την αστυνομία,  ούτε από την δικαιοσύνη,  ούτε καν από τους παριστάμενους.

(που θα αποφύγουν  να πάνε μάρτυρες σε δικαστήρια).

Είναι καταστάσεις που, οι πιο έμπειροι, τις αποφεύγουν. 

Μέχρι να παραιτηθούν,  να κάνουν burnout ή να μεταναστεύσουν.

Πλάτων Μανιάς

«ολιστική προσέγγιση»

 

…διασκεδάζω με την δημοφιλία του όρου «ολιστικός» απο πολιτικούς και  ιατρούς: 

…πχ γράφει  γνωστή πολιτικός και ιατρός:

… στο ιατρείο μας έχουμε «ολιστική προσέγγιση» του ασθενή - εννοεί ότι δεν είναι αυστηροί τεχνοκράτες που βλέπουν τον ασθενή  σαν μηχάνημα προς επισκευή αλλά σαν μια «ψυχοσωματική ολότητα».

Τον όρο «ολιστικός»,  που τον ειδα  και σε ανακοίνωση του πρωθυπουργού, είναι  πιό συχνός  σε αριστερά κόμματα και οργανώσεις αφοϋ η «ολιστική ιατρική» πάει συχνά με την «εναλλακτική η συμπληρωματική  ιατρική» που είναι κάτι τάχα μοντέρνο και επαναστατικό που  αμφισβητεί την κατεστημένη, ακαδημαική ιατρική.

Όλα αυτά βέβαια είναι εν πολλοίς αερολογίες και  κενολογίες  και δεν θα τα σχολίαζα αν δεν ανακάλυπτα ότι ο όρος «ολισμός» και «ολιστικός» είναι επινόηση ενός ρατσιστή στρατηγού και πολιτικού που διεπρεψε στην Νότια Αφρική επί πολλά χρόνια, του Γιαν Σματς.

Εκεί θεωρείται μεγάλη προσωπικότητα ακόμη γιατί αρχικά πολέμησε τους Εγγλέζους στον πόλεμο τον Μπόερς - ήταν Αφρικανο- Ολλανδικής Καταγωγής αλλά είχε  σπουδάσει στο Κέμπριτζ- και μετά έγινε πολιτικός και φιλόσοφος.

Είναι ο εμπνευστής του διαχωρισμού μαύρων και λευκών.

Φιλοξένησε και την Φρειδερίκη στην Κατοχή, στο Κειπ Τάουν, και έγιναν πολύ κολλητοί.

…τελικά, δεν έχει πολύ προοδευτικές ρίζες,   ο Ολισμός.

🙂

Αλλά οι ημέτεροι ιατροί και πολιτικάντηδες , το αγνοούν.

Αλλά ούτε και τους νοιάζει : απλά παπαγαλίζουν λέξεις που δεν ξέρουν και δεν καταλαβαίνουν… αλλά είναι της μόδας και πρέπει  να δείξουν  σύγχρονοι και σπουδαίοι.

τελευταία - και φαρμακερή- ελπίδα

…ένα συγκινητικό ποίημα του γερο-Μπουκόφσκι που είχε μείνει μόνος και ήλπιζε , ακόμα, να βρει μιά γυναίκα (να ακούσει γυναικεία βήματα).

Τελικά,  εισάκουσε ο Κύριος τις προσευχές του… αλλά, απ´ ότι φαίνεται,  ο Θεός είναι χιουμορίστας,  ιδιαίτερα με όσους δεν τον πιστεύουν: 

του έστειλε μιά αρκετά παλαβή και αρκετά μαλακισμένη νεότερη γυναίκα με την οποία είχε γάμο, σύντομη περίοδο μέλιτος και μετά μακρόχρονη περίοδο σκοτωμών και καυγάδων.

Υπάρχει σχετικό βίντεο καυγά στο YouTube.

οι σύμβουλοι

Οι γιατροί, οι παθολογικές ειδικότητες τουλάχιστον , βασικά πουλάνε τρία πράγματα: 

Διάγνωση

Θεραπεία

Συμβουλές

Οι συμβουλές μπορεί να είναι άμεσα ή άμεσα σχετιζόμενες με την πρόληψη και την θεραπεία: πχ να χάσεις βάρος, να μην τρως λιπαρά, τυρί επιτρέπεται «αποκλειστικά μοτσαρέλα και ποτέ πεκορίνο Αμφιλοχίας» ( γνωστό σαρκαστικό καλαμπούρι του καθηγητή Γαρδίκα που κορόιδευε τα χειριστικά κόλπα των γιατρών).

Μπορεί όμως να είναι και ασαφείς, γενικόλογες συμβουλές ζωής: «λιγότερο στρες», λιγότερη εργασία , καλύτερες σχέσεις κλπ .

…δηλαδή σοβαροφανείς αοριστολογίες που βασικά ενοχοποιούν τον ασθενή / πελάτη , τον καθιστούν υπεύθυνο γιά την νόσο του και ταυτόχρονα απενοχοποιούν και απελευθερώνουν τον γιατρό από κουραστικές ερωτήσεις και διευκρινίσεις.

Όσο πιο δύσκολα και δυσεπίλυτα τα προβλήματα , τόσο αυξάνουν και οι συμβουλές.

Το καλό   με τις συμβουλές είναι ότι λές γενικά αποδεκτές κοινοτοπίες χωρίς σοβαρή ευθύνη και νομικό ρίσκο. 

Ήταν ένα μυστικό που το ήξεραν μόνο οι γιατροί και οι παπάδες και περνούσαν υπέροχα. 

Δυστυχώς το έμαθαν και άλλοι και έγιναν «σύμβουλοι», «μέντορες», life coaches, ψυχοθεραπευτές παντός είδους (άθεοι, ένθεοι, συμπαντικής  αφομοίωσης κλπ) , ειδικοί αποφράξεως  τσάκρας κλπ 

Το πιο σύνηθες θέμα - προφανώς αυτό με την μεγαλύτερη ζήτηση - είναι οι σύμβουλοι σχέσεων. 

Βασικά ζητείται από γυναίκες που ψάχνουν τον «ιδανικό άντρα».

Εδώ οι συμβουλές είναι δύο ειδών:

Πως βρίσκεις τον ιδανικό.

Πως σταθεροποιείς και κρατάς  τον ιδανικό. 

Παρακολουθώ με κοινωνιολογικό ενδιαφέρον όλες τις συμβουλευτικές τάσεις.

Δυστυχώς δεν είμαι αισιόδοξος σε οριστική απάντηση και λύση.

Οι «σύμβουλοι» , μη έχοντες κίνητρο οριστικής θεραπείας της νόσου ,  έχουν κίνητρο συντήρησης ανεδαφικών ελπίδων και αυτάρεσκων πεποιθήσεων. 

Ουδείς τολμά να πει αλήθεια στις «προδομένες ψυχές».

…ότι η ιδανική σχέση και ο ιδανικός άνδρας είναι σαν τον σοσιαλισμό : δεν υπάρχει. 

Όσο τον κυνηγάς, τόσο απομακρύνεται. 

Αν τον πλησιάσεις αρκετά - πχ αν τον παντρευτείς- γίνεται γραφειοκρατικός και καταπιεστικός.

Δηλαδή σταλινικός αυταρχισμός.

Αλλά αυτά δεν τα λένε οι «σύμβουλοι».

Τα ανακαλύπτεις  μόνος σου.

🙂