..αν κάποιος -ή κάποια- δεν είναι ευχαριστημένος σε κάποια σχέση, καλό είναι είτε να την διορθώνει είτε να την τελειώνει.
Το να κερατώνει, είναι εξευτελιστικό.
…εννοώ …αυτοεξευτελιστικό:
…δεν ντροπιάζεται ο «κερατάς» αλλά ο μοιχός.
Είναι σαν την κλοπή: ο κλέφτης πρέπει να ντρέπεται, όχι το θύμα της κλοπής.
Γενικά οι μοιχοί, νομίζω πως είναι άτομα αδύναμου χαρακτήρα:
μπλέκουν σε ένα φθοροποιό κυκεώνα σχέσεων που όχι μόνο δεν λύνουν υπάρχοντα προβλήματα αλλά τα μεγαλοποιούν και τα πολλαπλασιάζουν.
Ναρκισσεύονται ότι τάχα είναι σαν ήρωες αισθηματικού μυθιστορήματος με στοιχεία πάθους και σασπενς και, τελικά, καταντάνε κακομοιριασμένα και κακοποιημένα όντα από τα χαστούκια της ζωής.
Γιατί η Ζωή, είναι ένα ζωντανό και έλλογο όν :
ένα Όν που απαιτεί μιά τελετουργία σεβασμού από τα ανθρωπάκια- υπηκόους της.
…όποιος χέζει το τελετουργικό προσβάλλοντάς την, τον χέζει και Αυτή.
Αργά, ή γρήγορα.
