Παλιότερα νόμιζα ότι είναι δύσκολο πράγμα να είσαι υπουργός υγείας… και, για να πω την αλήθεια, τον συμπονούσα και λιγάκι τον κάθε νέο υπουργό υγείας όταν ξεκινούσε.
Έλεγα, «βρε τον κακομοίρη τον υπουργό, άντε… έμπλεξε ο άνθρωπος σε άλυτα προβλήματα».
Ένας υπουργός μπροστά σε χίλιους γόρδιους δεσμούς.
Λεφτά δεν έχει…
…Αντικρουόμενα συμφέροντα πρέπει να συμβιβάσει…
…η Κυβέρνηση δεν τον βοηθάει.
(συνήθως τον πετάνε εκεί για να τον εξουδετερώσουν ως αποτυχημένο ή γιά να βγάλει το φίδι απ´ την τρύπα).
…Η κοινωνία δεν τον βοηθάει…
(Όλοι θέλουν επίπεδο υγείας Σουηδίας με μηδέν ασφαλιστικές εισφορές, γιατρούς αγγέλους στην ψυχή και μουλάρια στην αντοχή…και ατσάλινη υγεία με τρία πακέτα τσιγάρα και αρρύθμιστη πίεση).
Λοιπόν… Τώρα άλλαξα γνώμη:
…τώρα νομίζω ότι η δουλειά του υπουργού υγείας είναι εύκολη δουλειά:
πρώτα απ’ όλα βρίσκεις κάποιον επικοινωνιολόγο που σου γράφει 5-10 εκθέσεις ιδεών για κάθε πρόβλημα.
Βασικά πρέπει να είναι αοριστολογίες που ακούγονται ωραία στο αυτί αλλά δεν θίγουν κανένα.
Είναι βασικό να μην δυσαρεστείς κανένα.
Αν κάποιον πρέπει, οπωσδήποτε, να δυσαρεστήσεις, αυτός θα το καταλάβει αργότερα, αφού θα έχεις φύγει από το υπουργείο:
θα το καταλάβει εν καιρώ, όταν θα του έχεις βγάλει το λάδι, του έχεις κόψει το μισθό, τον έχεις απολύσει, ή όταν καταλάβει πως του έταξες λαγούς με πετραχήλια αλλά στο τέλος δεν θα πάρει τίποτα.
Αποστηθίζεις τα κύρια σημεία των εκθέσεων ιδεών και τα λές σε κάθε ευκαιρία και, κυρίως, σε συνεντεύξεις τύπου με κολλητούς δημοσιογράφους.
Είναι μαθηματικώς βέβαιο ότι τα προβλήματα δεν πρόκειται να λυθούν, διάφορες ισχυρές κοινωνικές ομάδες θα σε πολεμήσουν, ο λαουτζίκος θα αγανακτήσει και, τελικά, ο πρωθυπουργός θα δείξει «προβληματισμένος» και «απογοητευμένος».
Προφανώς σε λίγο καιρό θα σε αντικαταστήσει με ένα άλλο θύμα στην θέση του υπουργού υγείας.
Αυτή είναι η δουλειά του υπουργού υγείας.
Εύκολα πράγματα.