συμβιωτικές σχέσεις για μια άνετη ζωή

 …τώρα τελευταία με απασχολούν οι λεγόμενες «συμβιωτικές σχέσεις».

Είναι φαινόμενο που περιγράφεται στην βιολογία.

…πχ το ψάρι-κλόουν τρέφεται με μικρά ασπόνδυλα, τα οποία σε διαφορετική περίπτωση θα έβλαπταν τη θαλάσσια ανεμώνη. Επίσης, τα περιττώματα από το ψάρι-κλόουν παρέχουν θρεπτικά συστατικά στη θαλάσσια ανεμώνη. 

Το ψάρι-κλόουν προστατεύεται από τα αρπακτικά από τις κνιδοφόρους κύστεις της ανεμώνης που τσιμπούν, στις οποίες το ψάρι-κλόουν έχει ανοσία. 

Από την άλλη, το ψάρι-κλόουν εκπέμπει έναν υψηλό ήχο που αποτρέπει τα ψάρια-πεταλούδες, τα οποία διαφορετικά θα έτρωγαν την ανεμώνη. 

Είναι μιά υπέροχη συμβιωτική σχέση που ωφελεί και τους δύο.

Την συμβιωτική σχέση δεν θα την μελετούσα αν δεν την έβλεπα και στους ανθρώπους… και ειδικά σε κάτι ζεύγη ιατρών, πολιτικών, επαγγελματιών κλπ φιλόδοξων τύπων με απαιτητικές καριέρες και φορτωμένα προγράμματα.

…πχ ο ένας δουλεύει και κονομάει  και η άλλη φτιάχνει νομοσχέδια στα μέτρα του.

…πχ αυτή βάζει την χάρη και το σεξυ στυλ και αυτός το κύρος και την εξουσία.

Όλοι ωφελούνται.

Δεν είναι παιχνίδι διασκέδασης…είναι παιχνίδι επιβίωσης: επιβιώνουν, προκόβουν και ευημερούν  μέσα από την αμοιβαία εξαρτητική σχέση.

Είναι  υπέροχα όλα αυτά και αποδεικνύουν ότι, ως είδος,  εξελιξαμε τις συμβιωτικές σχέσεις σε πολύπλοκα και περίτεχνα  σχήματα διαντίδρασης…

…προφανώς πολύ ανώτερα  απο τις σχέσεις που έχουν οι ανεμώνες με  τα ψάρια κλόουν.

Ασε που τα ανθρώπινα ζεύγη κάνουν πότε - πότε και σεξ και παράγουν κάποιο κλώνο που τους μοιάζει.

Συνήθως, αν είναι γιατροί,  τον κλώνο τον διορίζουν στο ίδιο νοσοκομείο ή πανεπιστήμιο που εργάζονται οι ίδιοι και έχουν τα κονέ.

Αντε να το κάνουν αυτό οι ανεμώνες.

Έμειναν πίσω στην εξέλιξη.

Τα ανθρώπινα όντα είναι σαν τις ανεμώνες και τα ψάρια κλόουν: προσπαθούν να επιβιώσουν με κάθε μέσο.

Ακόμη και με ανάρμοστες, βαρετές και εξαρτητικές σχέσεις.

Το ενδιαφέρον είναι ότι επιμένουν να ιδεολογικοποιούν όλο αυτό το πράγμα: 

θέλουν να το παρουσιάζουν σαν μιά ευγενική αποστολή.

Είναι μιά εμμονή των ανθρώπων που θέλουν να νιώσουν τα κίνητρά τους κάπως ηρωικά και ανιδιοτελή.

Δεν ξέρω πως τους κατέβηκε  αυτή η ιδέα…μάλλον για άλλοθι κάθε μικροαθλιότητας.

ήρωά μου Ζερβουδάκη

 Ο Λιακόπουλος, ο Βελόπουλος, αλλά και ο Ζερβουδάκης (με τα κινητά) με κάνουν να νιώθω εντελώς αποτυχημένος: 

ενώ εγώ και πολλοί άλλοι γιατροί προσπαθούμε -συχνά ανεπιτυχώς- να πείσουμε τους ασθενείς να ακολουθήσουν θεραπευτικές διαδικασίες καθιερωμένες και εγκεκριμένες από τις επίσημες επιστημονικές πηγές , αυτοί οι τύποι, καταφέρνουν να πείθουν τον κάθε πικραμένο ασθενή να αγοράσει κουρκουμίνη και Γανόδερμα ή οτιδήποτε καταπληκτικό , αλλά να νιώθει και τυχερός που τα αγόρασε.

Απορώ πως τα καταφέρνουν. 

Τους παρακολουθώ έναν - ένα ξεχωριστά και προσπαθώ να καταλάβω τα κόλπα τους. 

Ο Βελόπουλος είναι επιθετικός και συνωμοσιολόγος: 

σου λέει για παράδειγμα...   «εγώ σου αποκαλύπτω τα μυστικά που σου κρύβουν οι άλλοι».

Ο Λιακόπουλος είναι λιγότερο επιθετικός -σε φοβίζει λιγότερο- αλλά και αυτός ανακατεύει πολλά και  διαφορετικά και σε αποσυντονίζει : 

πρόσφατα πέρασε από τα UFO στην εναλλακτική διατροφή και τα συμπληρώματα.

Ο αγαπημένος μου είναι ο Ζερβουδάκης: 

χοντρός, υπερκινητικός, ζωηρός, χαρούμενος, πειστικός. 

Σούπερ καταπληκτικός στο λόγο και στην ροή των επιχειρημάτων του: τα  εκτοξεύει με ρυθμό πολυβόλου.

Αν ο Ζερβουδάκης ήταν γιατρός, θα είχε τρομερή επιτυχία. 

Όλοι θα έπιναν νερό στο όνομά του.

Κάτι μας διαφεύγει, κύριοι συνάδελφοι.

Περιμένοντας μιά ζωή το ευνοικό νομοσχέδιο για την υγεία, φτάσαμε να κυνηγάμε μεροκάματο στον παγωμένο Βορρά ή την άνυδρη  Έρημο.

Οι λοιποί αντέχουν την κακοποίηση εντός.

Θα πάρω μάνατζερ τον Ζερβουδάκη.

ο ξυλόφουρνος είναι χωρίς κομματικό πρόσημο

 Οι δεξιοί είναι ξενέρωτοι: το ιδανικό τους είναι ένα ωραίο εξοχικό με γκαζόν, πισίνα και ψησταριά. 

Ααα, ναι : και ξυλόφουρνο, για να μην ξεχνάμε  το χωριό που ξεκινήσαμε.

Οι αριστεροί είναι  τα μιά από τα ίδια χωρίς το γκαζόν και την πισίνα.

Ξυλόφουρνος παίζει και εδώ, η ψησταριά όχι πάντα.

(Εκτός αν είναι πρώην ΠΑΣΟΚ που η ψησταριά είναι απαραίτητη για να θυμούνται,  τρώγοντας, τις ωραίες εποχές που ξεκοκκαλίζανε τα πακέτα Ντελόρ).

Ολοι βαρετοί, τελικά : μιλάνε υμνώντας ή απαξιώνοντας τον σοσιαλισμό.

Οι οικολόγοι, οι φιλόζωοι και οι εναλλακτικοί είναι οι πιό μαλάκες: δεν σε κάνουν παρέα παρά μόνο αν παραδεχτείς όλο το πακέτο με τις εμμονές τους.

Το αποφάσισα: δεν θα προσχωρήσω σε κανένα κλαμπ μικρονοικών ή εμμονικών.

Από τώρα αποφάσισα πως θα γίνω σαν εκείνους τους γέρους που δεν μιλάνε καθόλου.

Που κάθονται  με απλανές βλέμμα και σε κυττάνε αδιάφορα,  ή ακούνε τα κύματα στην παραλία.

ευτυχώς που ζω σε σοσιαλιστική χώρα

 Η Ελλάδα είναι μια σοσιαλιστική χώρα. 

Δεν κάνω πλάκα… είναι σοσιαλιστική με την έννοια ότι λαμβάνει πρόνοια για όλα τα μέλη της. 

Στον καπιταλισμό, επιβιώνουν μόνο οι ανταγωνιστικοί τύποι που μπορούν και τα καταφέρνουν: 

αυτοί που έχουν μεγάλες ικανότητες ή πολλή πονηριά ή μεγάλη τύχη.

Στο σοσιαλισμό υπάρχει πρόνοια και για τους λιγότερο καλούς.

…ακόμη και για τους εντελώς  ηλίθιους ή τους εντελώς άχρηστους.

Στο σοσιαλισμό δεν έχουν τόσο σημασία  τα άτομα αλλά οι ομάδες.

…δεν έχει σημασία η ατομική επίδοση αλλά ο μέσος όρος.

Σημασία έχει να βγαίνει η δουλειά: 

αν η δουλειά βγήκε από τους καλούς, από τους μέτριους και τους κακούς, δεν έχει σημασία… 

Σημασία έχει το τελικό αποτέλεσμα. 

Με την έννοια αυτή η Ελλάδα είναι μία σοσιαλιστική χώρα. 

Έκανε  σχεδον όλους τους πολίτες της   δημόσιους  υπαλλήλους και έτσι τους προστατεύει. 

Άμεσα η έμμεσα μισθοδοτείται απο το δημόσιο η πλειοψηφία του πληθυσμου. 

Όλοι σχεδόν, έχουν ένα μισθό, έστω και μισερό.

Πάντως νιώθουν ευτυχείς και ασφαλείς που μπορούν και τρώνε χωρίς να σκάβουν.

Έχουν και ένα χαιρέκακο αίσθημα υπεροχής έναντι της μειοψηφίας των λίγων άτυχων που δεν τρώνε από το Δημόσιο.

Αυτοί οι άτυχοι χρησιμεύουν για να σκάβουν και να πληρώνουν φόρους.

Πράγματα απαίσια τα οποία αποφεύγει ο κάθε δημόσιος υπάλληλος.

Τα μόνα όπλα των άτυχων του ιδιωτικού τομέα είναι η φοροδιαφυγή και οι εκλογές.

Και η μέν φοροδιαφυγή, γίνεται όλο και δυσκολότερη,  οι δε εκλογές όλο και πιο μάταιες.

Δυστυχώς τα κόμματα μοιάζουν με διαφορετικούς θιάσους που παίζουν το ίδιο έργο: έχουν έργα με  διαφορετικό τίτλο αλλά η υπόθεση είναι ίδια. 

Αλλά εμένα  δεν με απασχολούν αυτά.

Εγώ είμαι  υπερήφανος που ζώ σε μιά σοσιαλιστική χώρα.

Κάθε φορά που βλέπω έναν εντελώς άχρηστο να παίρνει πιο πολλά λεφτά απο μένα και να μην παράγει τίποτε, εγώ χαίρομαι.

Είναι απλά η απόδειξη της ύπαρξης του σοσιαλισμού.

Αν είχαμε καπιταλισμό , αυτός θα πείναγε .

Τώρα , περνάει μιά χαρά.

Και νιώθει και σπουδαίος.

Μόνο μιά αληθινά σοσιαλιστική χώρα μπορεί να το κατορθώσει αυτό.

Οι γεροντοέρωτες του Ματίς και ο ενταφιασμός του δίπλα στην εγκαταληφθείσα σύζυγο . Θεία Δίκη;

 

…πως ένας άθεος, διάσημος, άρρωστος,  γέρος ζωγράφος αποφασίζει να ζωγραφίσει μιά εκκλησία?

Ο Ανρί Ματτίς, είναι γύρω στα 75 και άρρωστος απο καρκίνο, νοσηλεύεται σε ένα γηροκομείο, έξω απο την Νίκαια, στην διάρκεια της Γερμανικής κατοχής, στην Γαλλία.

Αν και γέρος και άρρωστος, έχει νεότατη  ερωμένη : 

την Ρωσσίδα Λύδια,  41 χρόνια νεότερή του  που είναι και βοηθός του σε όλα,  αφού για αυτή παράτησε την επί σαραντα χρόνια σύζυγό του, Αμελί.

Μάλιστα στην φάση χωρισμού, η Ρωσσίδα Λύδια, αυτοπυροβολήθηκε στο στήθος αλλά την γλύτωσε και, αφού ανέρρωσε , τα ξανάφτιαξε με τον Ανρί.

Προσέλαβε μάλιςτα μια μικρή μαθητευόμενη νοσοκόμα σαν νυκτερινή, την Μονίκ, για  να τον προσέχει στο γηροκομείο που έμενε και το οποίο ανήκε σε καθολικές καλόγριες.

Τελικά ο Ανρί την ερωτεύτηκε πλατωνικά την νυκτερινή Μονίκ και την έκανε και μοντέλο του.

Αυτή, επειδή ήταν και αρκετά θεούσα, τον έπεισε να επιληφθεί  της καλλιτεχνικής διακόσμησης μιάς διπλανής εκκλησίας που ανήκε στο μοναστήρι.

Αυτό ήταν και το τελευταίο καλλιτεχνικό του έργο, μεχρι τον θανατό του μερικά χρόνια  μετά.

Η μικρή νοσοκόμα-μοντέλο Μονίκ , τελικά εγινε καλόγρια στο μοναστήρι και έζησε άλλο μισό αιώνα.

Τελικά ο Ανρί θάφτηκε σε κοινό τάφο με την πρώην σύζυγό του, Αμελί.

Το δίδαγμα της ιστορίας είναι ότι δύσκολα κανείς γλυτώνει  από την πρώην σύζυγό του.

….ειδικά αν είναι διάσημος.

μικρό γλωσσάρι της τσιγκουνιάς

....η γλώσσα είναι περίπλοκη όπως και ο κόσμος.

...και είναι ευνόητο: η γλώσσα προσπαθεί να μεταφέρει με ακρίβεια την πολυπλοκότητα του βίου.

Μάλιστα όσο πιό εξελιγμένος ο πολιτισμός , τόσο πιό πολύπλοκη και ακριβής είναι η γλώσσα που χρησιμοποιεί. 

Οι σύνθετες σκέψεις δεν  μεταφέρονται σε απλοική γλώσσα.

Τσιγκούνης, σπαγγοραμένος, ματζίρης, καρμίρης.

Γλωσσικός πλούτος, λεπτές αποχρώσεις.

Οι τσιγκούνηδες είναι μιά ετερογενής ομάδα: ναι μεν γενικά δεν σπαταλούν τα λεφτά, αλλά τα κίνητρα, ο χαρακτήρας , το ήθος και η συμπεριφορά διαφέρουν.

Ιδού μιά μικρή προσπάθεια προσέγγισης των διαφόρων φυλών των τσιγκούνηδων:

Α) ο ορίτζιναλ, ανασφαλής τσιγκούνης : βασικά είναι φοβικός. 

Δεν αγαπάει το χρήμα, απλά τρέμει μην φτωχύνει, μην βρεθεί στην ανάγκη.

Φοβικός και στις σχέσεις, φτωχός και στα αισθήματα. 

Κακόμοιρος γενικά.

Β)Ο αρχοντοτσιγκούνης: λιτός από ιδεολογία, από άποψη... αλλά λάρτζ σε άλλα θέματα, κυρίως σε ευεργεσίες.

Μπορεί ο ίδιος  να περνάει σπαρτιάτικα αλλά δεν το έχει σε πολύ να δωρήσει 50 χιάδες ευρώ σε ένα φτωχό νέο να κάνει μεταπτυχιακό.

Και όχι μιά φορά, κατ´ επανάλειψη και χωρίς αναμονή κάποιας ανταπόδοσης. Έχω γνωρίσει τέτοιους...μάλιστα έχω ιδίαν πείραν.

Το προβλημά τους, αν είναι πρόβλημα, είναι υπαρξιακό: 

θέλουν να νιώθουν ότι,  η ζωή, η προσπάθεια και οι θυσίες τους,   έχουν περιεχόμενο. 

Γ) ο απάνθρωπος εγωισταροτσιγγούνης: χαλάει, σπαταλάει αλλά μόνο γιά τον εαυτούλη του. 

Στον μανάβη κάνει φασαρία γιά έκπτωση 2 ευρώ, στο γκαρσόνι δεν αφήνει φιλοδόρημα , σε φτωχούς ποτέ και ας λιμοκτονούν μπροστά τους αλλά φορά,πάντα ακριβά ρούχα. Είναι ο εργοδότης που βγάζει το λάδι στους υπαλλήλους του και τους πληρώνει ψιχία ενώ το βράδυ ανοίγει κρασί των διακοσίων ευρώ.

Δ) ο καρμιροτσιγκούνης: ψιλικατζής με αξιοπρέπεια μηδέν. 

Θα πάρει τριπλή δόση καναπεδάκια από την δεξίωση και τα μισά θα τα φυλάξει για την άλλη μέρα. Θα τον κάλεσουν οι φίλοι του μιά φορά τον χρόνο να πάει σε ταβέρνα και θα αρνηθεί αν είναι λίγο πιό ακριβή από το σουβλατζίδικο της γειτονιάς του. 

Ε)ο πονηροτσιγκούνης: θα σκαρφιστεί ένα κάρο τερτίπια για να γλυτώσει μικροποσά.

ΣΤ) ο πλούσιος χρηματολάτρης τσιγκούνης: είναι πλούσιος.

Δεν έχει ανασφάλεια αλλά λατρεύει τα λεφτά και την αίσθηση δύναμης που του δίνουν. 

Η τσιγκουνιά του είναι εργαλείο συσσώρευσης δύναμης και εξουσίας. Ανοιγοκλείνει την κάνουλα του χρήματος κάνοντας ψυχολογικά παιχνιδάκια εξουσίας.

Power freak.

Ζ) ο απατεωνοτσιγκούνης: η μαγεία του να αρπάζεις από τους άλλους .

Βασικά έχει παρασιτική ψυχολογία: τρακαδόρος, γλυφτάκος, αυλικός .

Δανεικά και αγύριστα είναι κανόνας ζωής.

....και τέλος....

Η) ο απλός, αυθεντικός, κοινός, μικροαστός μαλακοτσιγκούνης:

ένας μαλάκας που δεν έχει ούτε μυαλό ούτε αρχές.

Απλό μηρμήγκι που μαζεύει σπόρους για τον Χειμώνα.

Μέχρι να έρθει η βροχή και να τους πετάξει  όλους μακριά από την φωλιά του .

Και τότε μένει άναυδος.

Όπως τότε που εξαερώθηκαν τα ομόλογα με εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου.

Είχε επενδύσει και σε αυτά, φυσικά.

καταραμένο άγχος που μας τρως τα σωθικά!

 Το άγχος είναι σαν την ραδιενέργεια: είναι αόρατο, άοσμο, άγευστο, τοξικό …

…και εκπέμπεται στο περιβάλλον χωρίς να το παίρνεις είδηση.

Εγώ τους καταλαβαίνω αμέσως, όσους έχουν άγχος.

Ακόμα και όταν το αρνούνται ή όταν δεν το δείχνουν φανερά. 

Και το καταλαβαίνω, επειδή με ένα τρόπο μου το μεταδίδουν : μου δημιουργούν ένα δυσάρεστο συναίσθημα.

Είναι το δυσάρεστο συναίσθημα όταν βλέπεις  ένα παγιδευμένο ζώο σε μια φάκα και , ενώ θέλεις να το βοηθήσεις να ελευθερωθεί,  δεν τα καταφέρνεις… γιατί δεν μπορείς να το φτάσεις για να το κάνεις.

Οι αγχωμένοι άνθρωποι δεν παίρνουν από λόγια γιατί σπάνια προσέχουν αυτό που λες:  

είναι ανίκανοι να προσέξουν.

Η  προσοχή τους, λόγω του άγχους,  δεν μπορεί να εστιαστεί σε κάτι σύνθετο παραπάνω από μερικά δευτερόλεπτα.

Λες κάτι  και αυτοί σου απαντάνε με κάτι άλλο που έχουν ήδη στο μυαλό τους. 

Η απλά μισοκαταλαβαίνουν αυτό που είπες και το παρερμηνεύουν πανεύκολα.

Με τον κορονοϊό και μετά, έχουν χτυπήσει κόκκινο. 

Διαβάζουν τον κάθε ηλίθιο, τον κάθε προβληματικό απατεώνα και προσπαθούν να βγάλουν άκρη σε θέματα που δεν έχουν ιδέα. 

Έχω πάψει να ελπίζω ότι μπορώ να βοηθήσω εύκολα κάποιον από όλους αυτούς. 

Δεν παίρνουν από λόγια. 

Πρέπει να μεταχειριστείς πρωτόγονες τεχνικές εκφοβισμού η χειρισμού που δεν συνάδουν ούτε με τον πολιτισμό μας ούτε με την ιατρική ως επιστήμη. 

Είναι καλύτερα να βάλεις την κουμπάρα τους να τους τρομοκρατήσει παρά να τους αναλύσεις πέντε επιστημονικά άρθρα.

Γι’ αυτό και οι απατεώνες που τους κουμαντάρουν, τους τρομοκρατούν: 

δεν το κάνουν αυτό με λογικά επιχειρήματα αλλά δημιουργώντας ένα χυδαίο εκφοβισμό και θεωρίες συνωμοσίας οι οποίες θρέφουν  την ανασφάλεια ή κολακεύουν τον ναρκισσισμό τους.

Τον αυτάρεσκο ναρκισσισμό του λαουτζίκου που είναι «πονηρός και πανέξυπνος» και «δεν τα χάφτει αυτά».

Αν τις σκαλίσεις λίγο βαθύτερα,  όλες αυτές τις νευρωσάρες , θα διαπιστώσεις ότι  στην ουσία φοβούνται να κοιτάξουν μέσα τους.

Φοβούνται να δούνε τον ίδιο τον εαυτό τους γυμνό για να εξετάσουν με θάρρος τις σκέψεις,  τις πράξεις  και τα κίνητρα τους.

«Ένδον σκάπτε»

«γνωθι σεαυτόν» 

Τα είπαν οι αρχαίοι τέλεια με δυό λέξεις.

Σιγά μην σκάψει εντός της η νευρωσάρα: 

θα αποσπάσει την προσοχή της σε ένα σωρό ανακουφιστικές τελετουργίες: κάπνισμα, φαί, ποτό, σεξουαλικοερωτικά παιχνιδάκια, μόδα , ψώνια, κουτσομπολιό , αερολογία.

Ή θα βρεί ιδεολογικά άλλοθι να ξεχαστεί : 

από χαζό ακτιβισμό μέχρι υστερική οικολογία, ψυχαναγκαστική υγιεινή , ψευδοφιλανθρωπία και ζωοφιλία .

Ενδον σκάπτε.

Εμ, τα είπαν όλα οι αρχαίοι, αλλά ποιός έχει μυαλό και θάρρος  να τους αφιερώσει μελέτη;

Η αλήθεια είναι πως ο καθρέφτης είναι δύσκολος αν είσαι ασχημομούρης.

Αλλά εκεί είναι το κουμπί: 

να δείς ότι έχεις μύτη μελιτζάνα και να την αποδεχθείς με θάρρος και χιούμορ.

Μόνο τότε θα μπορέσεις  να την κάνεις όπλο ελευθερίας και αλήθειας όπως ο Συρανό ντε Μπερζεράκ :

«Μπορεί να μην έχω ομορφιά αλλά κρατάω την ψυχή μου όρθια»