τσιγκούναρος στην τσέπη και φτωχούλης στο μυαλό

 

….επικρατεί η ορθολογική  σκέψη στο συναίσθημα και ο γνωσιακός έλεγχος πάνω στην  αυθόρμητη έκφραση? 

…σπάνια…. αλλά αν επικρατεί, ο άνθρωπος αυτός μου μοιάζει σαν ένας ανάπηρος.

Αξιολογεί τις ανθρώπινες σχέσεις σαν να είναι εμπορικές συναλλαγές: 

σκέφτεται τι μπορεί να του δώσει ο άλλος…σε τι μπορεί να του χρησιμεύσει και, παράλληλα, τί θα του κοστίσει αυτό.

Αυτό βέβαια συνιστά αναπηρία με την έννοια ότι,  ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος,  πρέπει να έχει και μια ομαλή συναισθηματική ζωή.

Μιά ζωή  στην οποία το συναίσθημα να πάλλεται επαρκώς -να δονείται δηλαδή συναισθηματικά - και όχι απλά να κάνει απλοϊκούς η πολύπλοκους υπολογισμούς.

Μόνο έτσι αποκτά η ζωή νόημα, περιεχόμενο, και χρώμα.

Αλλιώς, είναι σαν ασπρόμαυρη ταινία και μάλιστα με ανιαρό περιεχόμενο.

 Θυμάμαι ένα τύπο που ήτανε τσιγκούναρος, συμφεροντολόγος και συναισθηματικά ανώριμος: είχε χρόνια δεσμό με μιά κοπέλα και δεν μπορούσε να πάρει απόφαση να την παντρευτεί.

Σαν ορθολογιστής που ήταν λοιπόν,  έφτιαξε λοιπόν ένα κατάλογο με τα υπέρ και τα κατά του γάμου του με την κοπέλα αυτή…

…και, επειδή δεν μπορούσε να πάρει απόφαση ούτε και τότε τι να κάνει, ρώτησε τον πατέρα μου που τον θεωρούσε σοφό.

Εγώ ήμουν παιδί και ήμουν παρών.

Υποτίθεται ότι δεν καταλάβαινα πολλά, αλλά, τελικά τα καταλάβαινα όλα.

Δίνει, λοιπόν,  τον κατάλογο στον πατέρα μου και του λέει:

« να, αυτά είναι τα υπέρ και τα κατά της κοπέλας τι να κάνω;»Θυμάμαι,  ο πατέρας μου, με σοβαρό ύφος πήρε τον κατάλογο καί αφού του έριξε μια ματιά, του τον έδωσε πίσω.

«να μην παντρευτείς»,  του λέει. 

«Δεν θα πάει καλά αυτός ο γάμος».

«Μα γιατί?» ρώτησε ο ενδιαφερόμενος.

«Αν πραγματικά ήθελες να παντρευτείς, δεν θα έφτιαχνες κατάλογο» απάντησε ο  πατέρας μου.

«τεφτέρια  κρατάνε οι ψιλικατζήδες,  όχι οι σύζυγοι» , συμπλήρωσε.

«Τελικά θα την παντρευτεί ή  δεν θα την παντρευτεί,  μπαμπά?» , ρώτησα εγώ μετα που έφυγε ο τύπος και που με ενδιέφερε το τελικό αποτέλεσμα.

«Θα παντρευτεί…» , απάντησε ο πατέρας μου «αλλά θα δυστυχήσει και αυτός και η κοπέλα».

«Και γιατί θα δυστυχήσουν?» επέμεινα εγώ με εκνευριστική παιδική επιμονή.

«Γιατί έχει στραβό κεφάλι», απάντησε ο σοφός πατήρ μου.

Αυτό δεν το κατάλαβα τότε… γιατί το κεφάλι του δεν μου φάνηκε στραβό αλλά κανονικό.

Το κατάλαβα όμως τώρα.

Βασικά, ήταν στραβό.

οι εκλογές είναι ψυχοθεραπευτικές αλλά γιά λίγο

 ...οι εκλογές είναι η χαρά του μαλάκα: 

είτε από την μεριά του υποψήφιου, είτε απο την μεριά του εκλογέα.

Υποψήφιοι, μαλάκες, ψώνια δηλαδή, υπάρχουν άφθονοι.

Τους βλέπουμε καθημερινά σε φυλάδια , ΜΜΕ  και διαφημίσεις.

Άνθρωποι ασήμαντοι, που δεν κατάφεραν τίποτε σημαντικό στην ζωή τους, είναι σίγουροι πως μπορούν να λύσουν πολύπλοκα προβλήματα και να αποδώσουν σε πολύ απαιτητικές θέσεις.

Αλλά και οι εκλογείς, οι ψηφοφόροι, δεν πάνε πίσω  σε ανοησία: 

πολλοί ψηφίζουν με βάση ψυχολογικά κίνητρα.

Δεν είναι μόνο ο κουμπάρος που θα σου διορίσει την κόρη...είναι και αυτό, αλλά όχι μόνο.

Ένα συχνό ψυχολογικό κίνητρο να ψηφίσεις κάποιον -στην Ελλάδα τουλάχιστον- είναι η αποενοχοποίηση: 

ψηφίζεις αυτόν που σε κάνει  να νιώθεις λιγότερο μαλάκας.

Αυτόν που θα σε πείσει πως δεν φταίς εσύ  γιά τά χάλια και την κατάντια σου.

Κανόνας: Κάθε μαλάκας αρνείται ότι είναι  μαλάκας.

Προφανώς πάντα «φταίνε οι άλλοι».

Αν είναι δεξιός, του φταίει η οικογένεια, οι γονείς του, η μάνα που έκανε «διακρίσεις», η «κοινωνία», οι «προδότες πολιτικοί», οι κομμουνιστές και ο διεθνής Σιωνισμός.

Αν είναι αριστερός, τα πράγματα είναι πιό σαφή: 

προφανώς του φταίει ο Καπιταλισμός, το Κεφάλαιο, οι ταξικές αντιθέσεις και «οι Αμερικάνοι».

Ο μαλάκας δεν φταίει ποτέ αυτός: είναι πολύ επώδυνο να το παραδεχτεί.

Μοιάζει με τον κερατωμένο σύζυγο:  πάντα φταίει η «άπιστη» και ο εραστής της.

Ποτέ  οι προβληματικές συμπεριφορές , η έλλειψη επικοινωνίας και η ρηχότητα της σχέσης.

Γιαυτό προκόβουν τα λαικίστικα κόμματα: φορτώνουν τις ενοχές κάπου αλλού.

Ο πολύς λαουτζίκος, εμείς,  είμαστε άνθρωποι αρκετά ταλαιπωρημένοι, άφραγκοι, καταπιεσμένοι και εξαπατημένοι.

Κατ´ επανάλειψιν.

Μοιάζουμε με καραβοτσακισμένες γκόμενες.

Φυσικά και θα πιστέψουμε  τον πρώτο τζιτζιφιόγκο που θα μας πει ότι είμαστε γκομενάρες, πολύ τύπισσες και θα μας τάξει σοβαρή σχέση και γάμο.

«γιά μιά τέλεια σχέση»

…σχεδόν όλοι  είμαστε άνθρωποι αρκετά ταλαιπωρημένοι, άφραγκοι, ανασφαλείς, καταπιεσμένοι και εξαπατημένοι.

Μοιάζουμε με καραβοτσακισμένες γκόμενες.

Φυσικά και θα πιστέψουμε  τον πρώτο τζιτζιφιόγκο που θα μας πει ότι είμαστε γκομενάρες, πολύ τύπισσες και αρκεί να τον ψηφίσουμε για μιά τέλεια σχέση…

Διδάκτορες

 

..η αναγόρευση του εφοπλιστή Μαρτίνου «σε επίτιμο διδάκτωρ»:

ρόμπες οι καθηγητές και από διδακτοριλίκι και από Γραμματική.

…αλήθεια, ήταν πάντα παρακμιακό αυτό το κράτος ή παλαιότερα  ήταν πιο αξιοπρεπές και τηρούσε τα προσχήματα και τώρα έγινε εντελώς διαλυμένο, διαβρωμένο και διαπλεκόμενο ?

Νομίζω ότι παλιότερα οι πανεπιστημιακές ελιτ ήταν πιό σοβαρές: 

…πχ οι αυταρχικοί καθηγητάδες μας, δεν   έκαναν διδάκτορες τον  Ωνάση, τον Νιάρχο και τον  Μποδοσάκη….

https://www.newmoney.gr/roh/palmos-oikonomias/nautilia/ikogenia-martinou-apo-ti-glifada-stous-ischirous-tis-pagkosmias-naftilias-me-290-plia-ke-istoria-50-eton-2/

…καθώς μάλιστα ο οεφοπλιστής είναι και θρησκευόμενος , έγινε  και Διοικητής του Αγίου Όρους (!) 

https://el.m.wikipedia.org/wiki/Πολιτικός_διοικητής_του_Αγίου_Όρους

Πάντως, η αλήθεια είναι ότι  ο εφοπλιστής έχει αξιόλογη κοινωνική δράση που βοήθησε την επιστήμη -όχι των οικονομικών και το ΠΑΠΕΙ αλλά την Ιατρική και το Χάρβαρντ-  στο οποίο Χάρβαρντ δώρησε τουλάχιστον 20 εκ δολλάρια το 1997 και φτιάχτηκε πρωτοποριακό ερευνητικό ακτινοαπεικονιστικό ιατρικό κέντρο. 

Πίσω από αυτήν την δωρεά, υπάρχει μία ευτυχής θεραπεία και ένα ανθρώπινο δράμα .

Αλλά αυτά δεν είναι ευρέως γνωστά.

https://issuu.com/martinos-center/docs/2020-vision/s/13055294

https://en.wikipedia.org/wiki/Athinoula_A._Martinos_Center_for_Biomedical_Imaging

Τζουτζέδες

 Η καινούργια εθνική πινακοθήκη είναι πολύ καλύτερη από την προηγούμενη - που ήτανε φθαρμένη και παρακμιακή- και ευτυχώς που βρέθηκε το ίδρυμα Νιάρχου για έσκασε ένα κάρο λεφτά και την ανακαίνισαν.

Χωρίς να είμαι τεχνοκρίτης θα έλεγα ότι λίγοι ζωγράφοι μου άρεσαν:  οι περισσότεροι σύγχρονοι νομίζω πως απλά είναι μιμητές των ξένων καλλιτεχνικών ρευμάτων 

Βλέπουμε μιμητές του Πικάσο όπως είναι ο Χατζηκυριάκος Γκίκας που έγινε κι αυτός οπαδός του κυβισμού…και έφτιαχνε ελληνικά  τοπία με τριγωνάκια και τετραγωνάκια…

 ….ή διάφοροι άλλοι που παριστάνουν τους πρωτοπόρους του αφηρημένου εξπρεσιονισμού  και κάνουν πίνακες  με τάχα αυθόρμητες πιτσιλιές  και πασαλείμματα.

Λίγοι έχουν ελληνικά στοιχεία και εμπνέονται από την ελληνική παράδοση… 

Μάλιστα θα έλεγα ότι λίγοι  είναι αυτοί που μοιάζουν να αγαπούν και να εκτιμούν την Ελλάδα .

Η εντύπωση μου είναι πως είναι απλά τζουτζέδες της Ευρώπης και της Αμερικής.

Πάντως η καφετέρια είναι καλή και έχει θαυμάσια θέα στην Ακρόπολη και στο Λυκαβηττό και στον ….Ευαγγελισμό.

…για να μην ξεχνιόμαστε με το δράμα που περνάει ο λαός  μας και οι γιατροί μας στο τρισάθλιο ΕΣΥ, όπως το κατάντησαν.

Παραθέτω τρεις πίνακες ζωγράφων που εκτιμώ :

του Παρθένη και του Γιώργου Δέρπαπα. 

Αλλά είναι εξαιρέσεις.

στο παραπέντε

 Μπροστά στον άγιο Πέτρο δεν έχει αστεία: 

η θα πας στον παράδεισο η θα πας στην κόλαση. 

Μαλακίες, δικαιολογίες, χαριτωμενιές και πουτανιές,  δεν έχει εκεί πέρα. 

Εκεί έχει μόνο τεφτέρια.

Αριθμούς, καταγραφές , μαρτυρίες.

Το ίδιο και στην ζωή, στην εργασία…

…αλλά στην τελική φάση, που κάνεις απολογισμό.

Εχω δει κάτι γιατρούς που κορόιδευαν μιά ζωή.

Είχαν ταλέντο στην επικοινωνία , στο παραμύθιασμα, στις δημόσιες σχέσεις.

Μερικοί ασθενείς τους πήγαν καλά από τύχη….

….βλέπεις… από μόνη της, η αρρώστια,  φτιάχνει καμμιά φορά.

«Υφίεται»

Αυτοί,  ήταν οι «επιτυχίες» τους.

Πολλαπλάσιοι ασθενείς, βέβαια, πήγαν κατά διαβόλου.

Αυτωνών, ήταν «γραφτό» τους…

…ήταν «ανίατες περιπτώσεις», «δεν γινόταν τίποτε».

Πολλοί τενεκέδες μέσα στην έλλειψη αυτογνωσίας τους,  είναι αυτάρεσκα ευτυχισμένοι .

Δεν το πιστεύω.

Έτσι μοιάζουν.

Όποτε εξυσα λίγο το βερνίκι, φάνηκε ότι το δοχείο ήταν σκουριασμένο και το περιεχόμενο χαλασμένο.

Τελικά και ο Αγιος Πέτρος φαίνεται πως   βαρυέται μόνος του στον Παράδεισο .

…πάει και αλλού: 

βασικά εγκαθίσταται βαθειά στις  ψυχές όλων των ανθρώπων, αλλά ειδικά των ανόητων, λίγο πριν πεθάνουν.

Κρατάει ένα φακό και φωτίζει τις σκοτεινές γωνίες από τις μνήμες.

Σαν να δίνει τελευταίες ευκαιρίες αναστοχασμού.

Μερικοί βλέπουν καλύτερα και καθαρότερα και τρομάζουν…ίσως και να συνέρχονται.

Οι τελείως μαλάκες βέβαια δεν στρώνουν ούτε στο παραπέντε.

Οι πολύ μαλάκες δεν έχουν έλπίδα.

Οι εγκληματίες με ευαισθησίες,  μπορεί και να σωθούν…

…οι αναίσθητοι μαλάκες, ποτέ.

οι αυτοκαταστροφικοί τύποι

 αυτοκαταστροφικοί

…η έκπληξη που μου προκαλούν οι άνθρωποι με αυτοκαταστροφική συμπεριφορά, οφείλεται στον αφύσικο και παράλογο χαρακτήρα της: κάθε έμβιο ον - και είδος - προσπαθεί να επιβιώσει.

Από τις αμοιβάδες και τα φυτά και μέχρι τα ψάρια, τα ερπετά και τους ανθρώπους , όλοι προσπαθούν να επιβιώσουν.

Οι Χαμαιλέοντες αλλάζουν χρώματα, οι θαλάσσιες ανεμώνες γίνονται πολύχρωμες και ελκυστικές για να προσελκύσουν και να καταβροχθίσουν ψαράκια και τα ανθρώπινα όντα βγάζουν λόγους, παίζουν μουσική , τραγουδούν ή βάζουν δικτυωτά καλσόν με ψηλοτάκουνα,  γιά να επιβιώσουν και να πολλαπλασιαστούν.

Η αυτοκαταστροφική συμπεριφορά είναι παρά φύσιν και, συνήθως,  υποκρύπτει ψυχοπαθολογία: 

κατάθλιψη ή διπολική διαταραχή - πχ ο Τζακ Λόντον που αυτοκτόνησε ήταν διπολικός- εξαρτήσεις και κάμποσες διαταραχές προσωπικότητας.

Ακόμη και ο καρδιοπαθής που καπνίζει και ο χοντρός που μασουλάει συνεχώς, είναι αγχώδεις και αυτοκαταστροφικοί.

Αλλά καί άνθρωποι της πολιτικής ή των επιχειρήσεων που θα έπρεπε να είναι ειδικοί της συνεργασίας, της επικοινωνίας και της άμβλυνσης των διαφορών γιά να κάνουν την δουλειά τους αποτελεσματικά , βλέπεις να γίνονται αυτοκαταστροφικοί με αλλοπρόσαλλες συγκρουσιακές συμπεριφορές.

Οι αυτοκαταστροφικοί τύποι, στην ουσία, είναι αθεράπευτα νάρκισσοι: θέλουν τρελλά την προσοχή, τον θαυμασμό και την επιτυχία και δεν αντέχουν να μην τα έχουν ή να τα χάσουν με δική τους ευθύνη.

Σαν νάρκισσοι που είναι, αδιαφορούν  για τις επιπτώσεις της συμπεριφοράς τους στα οικεία πρόσωπα.

….αυτοί είναι το κέντρο του σύμπαντος και οι άλλοι θεωρούνται αδιάφοροι θεατές: θα τους απομυζήσουν όσο μπορούν και, μετά, ας πέσουν  και αυτοί μαζί τους  στον γκρεμό.

Ένας σπέσιαλ τύπος θέλει και κοινό που συμπάσχει,  στο «δράμα» του.

Επίσης, κάθε  αποτυχία χρειάζεται και ένα άλλοθι απο τον «σπέσιαλ» τύπο:

οι καταστροφές, οι σεισμοί, οι οικονομικές και οι πολιτικές αλλαγές αλλά και οι αρρώστειες, είναι καλές δικαιολογίες αν αποτύχεις.

«Δεν σε άφησαν να ολοκληρώσεις το έργο σου»…

«δεν πρόλαβες»

«αρρώστησες»

«συνωμοσίες και συμφέροντα».

Όλα αυτά είναι καλές και ανακουφιστικές ψυχολογικές δικαιολογίες.

…πάντως προτιμότερες  από το ξέρεις ότι φταίς  γιά την κακομοιριά σου.