Ενηλικίωση, τώρα!

ενηλικίωση, τώρα!

….όταν περιγράφεις μια πιθανή σοβαρή διάγνωση που απαιτεί περαιτέρω διερεύνηση με εξετάσεις , νοσηλεία και παραπομπή σε άλλες ειδικότητες και οι συγγενείς του υπερηλίκου ασθενούς, σου λένε…

«μήπως να μην τον βασανίζουμε γιατρέ?»

…εγώ καταλαβαίνω ότι εννοούν…

«μήπως να μην βασανιζόμαστε εμείς, γιατρέ?»

…γιατί, ό υπερήλικος συγγενής, συχνά αντιμετωπίζεται σαν μιά γλάστρα με βασιλικό: 

όσο κάθεται ήσυχος στην γωνιά, δεν απαιτεί συχνό πότισμα, φροντίδα και λιπάσματα, είναι οκ.

Αν είναι όμως να μαζεύει μυγάκια και να τρέχουμε να αγοράζουμε λιπαντικά και φάρμακα, ας λείπει και το φυτό εσωτερικού χώρου.

Ο γιατρός έχει καθήκον να νομιμοποιήσει τις σκέψεις και τις προθέσεις μας.

Για αυτό τον έχουμε.

Αν δεν συμφωνεί και είναι υπέρ του φυτού, προφανώς κάτι κρύβει:

μάλλον  το κάνει από ναρκισσισμό, παραξενιά ή συμφέρον.

«εεε…πια!    …αμάν με τις παραξενιές και τις εμμονές τους, οι γιατροί.

Και εμείς έχουμε βάσανα και δουλειές…

….εμάς ποιός θα μας κοιτάξει?  εεε…ποιός?»

Όταν  ο ορθολογισμός υποχωρεί, αρχίζει η διαπραγμάτευση: 

τι είναι σωστό και λάθος, τί θετικό και αρνητικό, τι μαύρο και άσπρο, τι αρσενικό και θηλυκό.

Όλοι απαιτούν νέα κοινωνικά συμβόλαια… κατά πως τους βολεύει υλικά και ψυχολογικά.

…χρειαζόμαστε νέα κοινωνικά συμβόλαια… νέα πολιτικά συμβόλαια, ακόμη και νέα επιστημονικά συμβόλαια.

Και η επιστήμη έγινε λάστιχο.

Όλα σχετικά….γιατί τα πράγματα έχουν αλλάξει: 

…πχ τι περιμένει ο πολίτης από τον πολιτικό?

Όραμα? 

…τρίχες

Μακρόχρονο σχεδιασμό? 

…πάλι τρίχες.

Ασφάλεια και προστασία? 

….οπωσδήποτε.

Να του νομιμοποιήσει το αυθαίρετο, την υπέρβαση οικοδόμησης, το σβήσιμο του προστίμου από τον έφορα?

…φυσικά….εκεί φαίνεται ο πολιτικός που αξίζει.

Στις εξυπηρετήσεις.

Και ο γιατρός, το ίδιο: 

…να τον ενθαρρύνει, να του χαιδέψει το κεφαλάκι, να του κατασιγάσει τις ενοχές που παράτησε -ή θα παρατήσει- την μάννα του να πεθάνει - ή να μην πεθάνει- ανάλογα την κληρονομιά, την συνταξη και τις ψυχολογικές καθηλώσεις.

Και ο γιατρός να είναι και … φιλαράκι….και κολλητός, κάτι σαν κουμπάρα.

Αλλά και γιατρός- εξιλαστήριο θύμα -όπως και ο πολιτικός εξιλαστήριο θύμα.

 «ναι ρε…ξέρεις τι έκανε αυτός ο γιατρός?»

… «αφού τους ξέρουμε τι κουμάσια είναι όλοι οι γιατροί».

«Αυτός φταίει που πήγαν τα πράγματα στραβά… και μου το φόρτωσε  (άκου θράσος!) ότι οι αρτηρίες μου ήταν βουλωμένες από το κάπνισμα και τις σπαλομπριζόλες».

«Γιατροί, πολιτικοί, δικηγόροι, αιμορουφήχτρες».

«Όλα σικέ, ρε….και οι επιστήμονες?

πουτανάκια πουλημένα στις εταιρείες».

Βολικά όλα αυτά για τον κάθε  πικραμμένο η εμμονικό.

Ερμηνεύει ό,τι θέλει, όπως θέλει.

χμμμμ…φταίνε και κάποιοι γιατροί , ε?

….αυτοί που κάνουν το παιχνίδι…αυτοί που μοιράζουν την τράπουλα: 

αυτοί που ουδέποτε οικοδόμησαν ειλικρινή σχέση.

…αυτοί που οικοδόμησαν σχέση άλλοτε εξουσιαστική και αυταρχική και άλλοτε πονηρή και εκμεταλλευτική.

…ό,τι τους βόλευε και αυτούς.

…ναι….και οι γιατροί και οι πολιτικάντες,  καλό θα είναι να πάψουν να βλέπουν τον εαυτό τους σαν κομμώτριες που θα κάνουν μασαζάκι  στο κεφαλάκι του πελάτη.

Να εξηγήσουν το ρόλο τους και τα όρια του, να κρατήσουν στην σωστή απόσταση τον ασθενή και τον ψηφοφόρο ώστε να μπορέσουν να έχουν μια τίμια συναλλαγή μαζί του: 

ούτε πολύ κοντά,  ούτε πολύ μακριά. 

Ανθρώπινα…ναι… αλλά κυρίως ορθολογικά και ρεαλιστικά. 

Να μάθει ο άρρωστος και ο πολίτης να αντιμετωπίζει τα προβλήματα του με θάρρος και με ρεαλισμό. 

Σαν ενήλικος,  όχι σαν έφηβος. 

Κάποτε πρέπει να ενηλικιωθεί και αυτός.

τσιπάκι αυτοτιμωρίας

 ...ο μαλάκας άνθρωπος έχει ενσωματωμένο τσιπάκι αυτοτιμωρίας.

...το έχω ξαναπεί αυτό...αλλά φταίω που το ξαναθυμάμαι γιατί επιβεβαιώνομαι?

Με μιά τέτοια προσέγγιση γίνεσαι μεγάθυμος: 

πχ σε τσαντίζει, προσβάλλει, αδικεί ο μαλάκας ?

Λες...τι μπάτσο να σου δώσω...αφού ...αυτοσκαμπιλίζεσαι διαρκώς και ισοβίως.

Και μη σας παραπλανά το αρσενικό άρθρο: 

"ο μαλάκας"

Οι μαλάκες είναι όλων των τύπων: 

αρσενικοί, θηλυκοί , ….αλατοπιπεράτοι και πάσης άλλης κατηγορίας.

Ο "μαλάκας" δεν είναι γενετικά προσδιορισμένος, δεν κάνει διακρίσεις, δεν περιφρονεί καμμιά μειονότητα.

Ο μαλάκας είναι ταυτόχρονα  ιδέα και επιδημία: 

καταλαμβάνει μυαλό και σώμα, είναι ανίατος και διαδίδεται ταχύτερα και από την ίωση των πτηνών.

είμαι ό,τι σκέφτομαι

 «Είσαι ό,τι σκέφτεσαι» ήταν ο τίτλος σε ένα βιβλιαράκι αυτοβελτίωσης που είχε  μεγάλη επιτυχία  πριν από πολλά χρόνια. 

Είναι μια σοφή κουβέντα: το τι σκέφτεσαι σε καθορίζει από την αρχή  μέχρι το τέλος.

Τώρα τελευταία μου την είχε δώσει να διαβάζω βιβλία για την δεκαετία 1940 - 1950 και ιδιαίτερα για τον εμφύλιο πόλεμο. 

Έμαθα τη ζωή του Ζαχαριάδη, του Άρη , του Ζέρβα, του Σιάντου, του Ιωαννίδη, του Πλουμπίδη, του Μάρκου, του Σαράφη, του Πέτρου Κόκκαλη, του Παναγιώτη Κανελλόπουλου, του Βλαντά και του Γούσια , απέξω και ανακατωτά. 

Διάβασα μαρτυρίες δεξιών και αριστερών . 

Θυτών και θυμάτων.

Πηγές , αναμνήσεις , ιστορικά κείμενα.

Γέμισε το κεφάλι μου από εγκλήματα, αθλιότητες, προδοσίες, καιροσκοπισμούς.

Κερασάκι στην τούρτα: τελευταίο  βιβλίο που διάβασα, το εξαντλημένο βιβλίο του παπά Ανυπόμονου, στενού συνεργάτη και κολλητού του Άρη. 

Το ανακάλυψα και αυτό… πραγματικός δυναμίτης.

Σκέφτηκα να γράψω μερικά από τα πιο εντυπωσιακά στοιχεία που διάβασα… 

…γεγονότα που σπάζουν κόκκαλα.

Αλλά, τι νόημα έχει; 

Γιατί να κάτσω να δηλητηριάσω και τα μυαλά άλλων ανθρώπων; 

Φτάνει που στο μυαλό το δικό μου μπήκε δηλητήριο με όλες αυτές τις αθλιότητες.

Καλοκαιριάτικα, Αύγουστος… τώρα που ο κόσμος πρέπει να ηρεμήσει,  να ξεκουραστεί και να γιορτάσει την Παναγία, δεν έχουν θέση τα δηλητήρια στα μυαλά των ανθρώπων. 

Γι’ αυτό αποφάσισα να κάνω και στο δικό μου μυαλό ένα είδος κάθαρσης:

θα  το καθαρίσω από όλες τις βρωμιές και θα διαβάσω μόνο για Αγίους ανθρώπους.

 Ναι, διαβάζω βίους Αγίων.

Σύγχρονων Αγίων.

Γέρων Εφραίμ Αριζόνας: ένα μικροσκοπικό γεροντάκι, ένας άνθρωπος μια μπουκιά, ένας «παιδαριογέρων» που πέρασε μια ζωή στο Άγιο όρος προσευχόμενος, πήγε ….στην Αμερική και τον Καναδά και ίδρυσε δεκαεφτά ορθόδοξα μοναστήρια!

Τα στελέχωσε με αξιόλογους μοναχούς και μοναχές και φύτεψε την χιλιόχρονη μοναχική ησυχαστική παράδοση του Βυζαντίου , στην Έρημο της Αριζόνας, στις αμερικανικές μεγαλουπόλεις και στα παρθένα δάση  του Καναδά.

….αν αυτό δεν είναι ένα θαύμα, τότε τι είναι;

«Η Πίστη μετακινεί βουνά»…αλλά και κατακτά ηπείρους.

Είναι απλό: κατακτώντας τις καρδιές των ανθρώπων που έχουν στεγνώσει και παγώσει από την μοναξιά, την ξενιτιά και την αλλοτρίωση.

Εμφύλιος τέρμα. 

Σφαγές  τέρμα.

«Μοναρχοφασίστες» και «Εαμοβούλγαροι», τέρμα.

Προτιμώ να διαβάσω για κάτι γεροντάκια που προσεύχονται από το πρωί μέχρι το βράδυ για την σωτηρία του κόσμου.

Είμαι ό,τι σκέφτομαι.

οι 10 συνήθειες του μαλάκα γιατρού

 οι 10 συνήθειες του μαλάκα γιατρού

1)παραπέμπει σε ειδικούς πριν εξετάσει τον άρρωστο και λέει: 

«ρίξε στον τάδε μιά ματιά», «πρόσεξέ τον» ή «είναι δικός μου»

2)γράφει ακατανόητες γνωματεύσεις με το χέρι (και δεν βάζει σφραγίδα παρά μιά δυσανάγνωστη μουτζούρα για υπογραφή)

3) φεύγει χωρίς αντικαταστάτη (συχνά παίρνοντας μαιμού αναρρωτικές) 

4) αργεί παντού και πάντα αλλά δείχνει πολυάσχολος ενώ είχε πάει το αυτοκίνητο στο συνεργείο.

5) είναι αγενής με τους ασθενείς, τους άλλους γιατρούς και με το λοιπό προσωπικό παίζοντας τον αυθόρμητο ή τον χαριτωμένο.

6) μεγαλοπιάνεται- το παίζει μεγαλογιατρός, αναφέρεται συχνά στις σχέσεις του με μεγαλογιατρούς :

«τότε που χειρουργούσα με τον Ταδε  έναν ασθενή με ρήξη ήπατος, σπληνός, εντέρου και διαφράγματος , μου λέει:

 Τάσο, αν δεν ήσουν εσύ, δύσκολα θα έβγαινε το χειρουργείο σε τρεις ώρες και  ένα τέταρτο».

7) κάνει εύκολη κριτική αλλά ποτέ αυτοκριτική, αξιολογώντας τους άλλους σε θέματα που δεν ξέρει την τύφλα του.

9)είναι γλύφτης προς τους αποπάνω, ρουφιανάκος και διαπλεκόμενος με την εξουσία και ανασφαλής προς τους  ιεραρχικά κατώτερους.

10) η ιατρική ενημέρωσή του γίνεται με το αυτί:

ό,τι ακούσει από δώ και κει. Για διάβασμα βιβλιογραφίας ούτε λόγος...

χειριστικοί άνθρωποι…

 Παντα αναρωτιόμουν πώς κάτι τελειωμένα πρεζόνια, κάποιοι τρισάθλιοι περιθωριακοί και,  γενικά κάποια εμφανώς προβληματικά και άχρηστα άτομα, κατορθώνουν και βρίσκουν  κάτι κοπέλλες θύματα... και κάνουν "δεσμό" μαζί τους....

Και αυτές οι ...θεόχαζες, συχνά  τους βρίσκουν από γοητευτικούς μέχρι αξιολάτρευτους.

Δεν  είναι πάντα αυτές του ιδίου φυράματος: 

έχω δεί και πανέμορφες, υγιείς ακόμη και μορφωμένες  κοπέλλες, από καλές οικογένειες, να μπλέκουν -και να μην ξεμπλέκουν- με τον κάθε προβληματικό, άχρηστο και ψιλο-ή και χοντρο- πρεζόνι που το βλέπεις και αλλάζεις πεζοδρόμιο...

Τόσα χρόνια ιατρείο στα πέριξ των Εξαρχείων και της Ομόνοιας είδα ένα σωρό: 

να κατεβαίνει η φοιτήτρια από το πολυτελές τζιπ του μπαμπά και να συναντάει τον πρεζονάριο...

κοριτσάκια σαν τα κρύα νερά να καταλήγουν στην πορνεία του πρεζο-πεζοδρομίου...

Τείνω να καταλήξω στο εξής: 

όλοι αυτοί οι αλητόβιοι, είναι εξαιρετικά χειριστικά άτομα και άριστοι ηθοποιοί.

Παίζουν συνειδητά τον ερωτευμένο, τον τρυφερό, τον ρομαντικό, τον ευαίσθητο -που αγαπάει τρελλά- που ζει μόνο γιά σένα την μικρή "θεά" τους...που όμως θα το παίξει και "μανούλα" και χρηματοδότις και βοηθός και υπηρέτρια και μαιτρέσσα...για αυτόν τον ιδιαίτερο τύπο..τον τόσο ευαίσθητο, τον "ταλαντούχο" αλλά "αδικημένο"...

Ναι... ο κάθε βρωμοπόδαρος το παίζει  αδικημένη διάνοια και ταλεντάρα: από ποίηση και μουσική μέχρι "διανόηση" και "επανάσταση".

Δηλαδή, βασικά,  αραλίκι, πρέζα, φούντα, σουβλάκια και μπύρες.

Στα μεσοδιαστήματα βουλμπεγκάλ,  ζητιανιά, κλοπές, αγύριστα δανεικά και εκμετάλλευση συγγενών μέχρι όγδοου βαθμού.

η αλλοτρίωση στην ιατρική

 Αλλοτρίωση

Η αλλοτριωμένη εργασία είναι η εργασία όπου ο εργαζόμενος δεν έχει κανέναν έλεγχο για το πώς χρησιμοποιούνται οι ικανότητές του: 

δεν αντλεί ικανοποίηση απο την εργασία του αφού αυτή είναι μιά σύνθετα  δομημένη παραγωγική διαδικασία της οποίας αυτός , ο εργάτης, είναι απλά ένα υπάκουο και πειθαρχημένο γρανάζι. 

«Η εργασία είναι σχεδιασμένη και ελεγχόμενη  από μια εξωτερική  δύναμη, την καπιταλιστική αυταρχική δομή που έχει σκοπό το κέρδος και την μέγιστη εργασιακή απόδοση με το μικρότερο κόστος» . 

Αυτό είναι πράγματι ένα διάχυτο χαρακτηριστικό του σύγχρονου καπιταλισμού.

Η γαζώτρια παντελονιών στην Κίνα διαφέρει απο την μοδίστρα στο Κουκάκι: η Κινέζα γαζώτρια γαζώνει κάθε μέρα, όλες τις ώρες, το ίδιο παντελόνι.

Συχνά μάλιστα δεν το γαζώνει ολόκληρο αλλά ένα μέρος του …πχ γαζώνει μόνο τα φερμουάρ.

Η εργασία της είναι μονότονη, ίδια, χωρίς καμμιά δημιουργικότητα.

Δεν μπορεί να πάρει καμμιά πρωτοβουλία.

Βασικά είναι μιά ανθρώπινη γαζωτική μηχανή.

Αυτό είναι η εργασιακή αλλοτρίωση.

Ο εργάτης απομονώνεται από το προιόν του μόχθου του και , όχι μόνο δεν παίρνει ικανοποίηση  από αυτό,  αλλά απομονώνεται, αδρανοποιείται, υποσκάπτεται και το ενδιαφέρον του και το ηθικό του.

Σε αντίθεση με την γαζώτρια,  η μοδίστρα στο Κουκάκι αναλαμβάνει πελάτισσες με διαφορετικό σωματότυπό, έχει  διαφορετικό αντικείμενο και στόχο κάθε φορά: 

άλλοτε φτιάχνει ένα ταγιέρ, άλλοτε ένα βραδυνό φόρεμα, άλλοτε ένα νυφικό και λοιπά. 

Η δουλειά της είναι δημιουργική : παίρνει αποφάσεις, έχει  κέρδη και ικανοποίηση από την εργασία της. 

Άρα οι ικανότητες της συνολικά, αντανακλώνται στο εργασιακό αποτέλεσμα και της  δίνουν αίσθηση ικανοποίησης, πληρότητας και κύρους. 

Επίσης τροχίζουν  το μυαλό της και την κάνουν πιο έξυπνη,πιό δημιουργική και με περισσότερες πρωτοβουλίες.

Η έννοια της αλλοτρίωσης είναι μαρξιστική  και  αναφέρεται κυρίως στην βιομηχανία του 19ου αιώνα όπου οι εργάτες  δούλευαν στα υφαντουργεία της Βρετανίας σαν σκυλιά από το πρωί ως το βράδυ ή στα ανθρακωρυχεία χωμένοι  μέσα στην Γη, με αποτέλεσμα να αποξενώνονται από την εργασία τους και να αποκτηνώνονται και κακοποιούνται σωματικά και ηθικά  απο την πολύ  σκληρή και μονότονη δουλειά.

Αναρωτιέμαι αν η έννοια της αλλοτρίωσης έχει εφαρμογή στο σύγχρονο κόσμο.

Θα έλεγα ότι , το να φτιάχνεις κάθε μέρα το ίδιο χάμπουργκερ στα Goody’s προφανώς σε κάνει να μοιάζεις με τον ανθρακωρύχο του 19ου αιώνα η με την   γαζώτρια στα υφαντουργεία.

Βεβαίως, ο σύγχρονος εργαζόμενος, συνήθως έχει καλύτερες συνθήκες εργασίας από τότε και λιγότερες ώρες εργασίας, εάν τηρείται η νομοθεσία.

….εκτός και δουλεύει σεζόν  σερβιτόρος ή μάγειρας στην  Σαντορίνη.

Αυτό που σκεφτόμουν σε σχέση με όλα τα παραπάνω είναι αν η σύγχρονη ιατρική εργασία στα νοσοκομεία είναι τόσο κακοποιητική και αυταρχικά σχεδιασμένη ούτως ώστε να προκαλεί αίσθηση αλλοτρίωσης στον γιατρό .

Είναι δυνατόν να αποξενώνεται ο γιατρός από το ιατρικό του έργο, δηλαδή την διαγνωση και την θεραπεία ασθενών, όταν πιέζεται πολύ με παράλογα ωράρια, ελλιπείς συνθήκες και μέσα και σε αυταρχικό περιβάλλον?

Προσωπικά πιστεύω ότι είναι δυνατόν… και όχι μόνο είναι δυνατόν, αλλά είναι και κάτι πολύ συνηθισμένο: 

η εργασιακή εξουθένωση των γιατρών - το λεγόμενο burnout - δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα είδος κατάθλιψης, εργασιακής αλλοτρίωσης και εξάντλησης επειδή ο γιατρός δεν αντέχει άλλο και αρχίζει να καταρρέει.

Όταν αρχίσει  να καταρρέει, παύει πλέον να ενδιαφέρεται και για την εργασία του,  και για την επιστήμη του,  και για τις κλινικές  του υποχρεώσεις   και, γενικά, χάνει βασικές ανθρώπινες ιδιότητες που είχε.

Δεν ξέρω .

….ας μας πουν οι μαρξιστές κοινωνιολόγοι αν εντάσσονται και οι γιατροί σ’ αυτή την κατηγορία αλλοτριωμένων εργατών.

🙂

Ίσως τότε βρεθούμε επιτέλους στα βαρειά και ανθυγιεινά και να πάψει η διαδικασία αλλοτρίωσης.

🙂

Αλλιώς θα ψάχνουν να βρούν γιατρούς με το κυάλι… όπως ήδη γίνεται σε πολλά μέρη και θα ψάχνουν οι αρμόδιοι  απλοικές δικαιολογίες με απλοικές ερμηνείες.

γεροντοκρατία

 Όλη αυτή η γεροντοκρατία θα μας καταστρέψει σαν κοινωνία. 

Και όταν λέω γεροντοκρατία, δεν εννοώ μόνο τους πολιτικούς…δηλαδή  τις θέσεις εξουσίας που είναι κατειλημμένες από ηλικιωμένους. 

Εννοώ  και τους εργαζόμενους σε μεγάλες ηλικίες…. όπως είναι οι γιατροί,  οι δημόσιοι υπάλληλοι… ακόμα και οι εργάτες και χειρώνακτες… που τα φαλιρισμένα συνταξιοδοτικά ταμεία  μας υποχρεώνουν να δουλεύουμε μέχρι τα 70 και βάλε. 

Δεν είναι ούτε υγιές ,  ούτε παραγωγικό….όλο αυτό το πράγμα.

Όλοι αυτοί οι ηλικιωμένοι έχουν χαμηλές ικανότητες… 

…με την έννοια ότι, δεν μπορούν να μάθουν καινούργια πράγματα,  δεν μπορούν να προσαρμοστούν σε απαιτητικές εργασιακές συνθήκες,  δεν μπορούν να αντέξουν πιεστικές καταστάσεις και δεν μπορούν να πάρουν αποφάσεις με ευκολία, ταχύτητα και ψυχραιμία.

Αποδίδουν λίγο και κάνουν  ένα κάρο λάθη.

Δεν λέω να μην αξιοποιούνται…. αλλά προφανώς, από μια ηλικία και μετά πρέπει να πηγαίνουν σε λιγότερο απαιτητικές δουλειές που να μπορούν να τα βγάλουν πέρα.

Όλοι αυτοί κλείνουν το δρόμο σε νέους οι οποίοι έχουν και όρεξη και ενέργεια να δουλέψουν και να αποδώσουν… αλλά και να μάθουν καινούργια πράγματα… και να δημιουργήσουν καινούργια πράγματα. 

Και τελικά,  καταντήσαμε,  ο τριαντάρης ο οποίος την εποχή τη δική μου η του πατέρα μου ήταν ένας ώριμος οικογενειάρχης , ο οποίος ήτανε πραγματικό κύτταρο παραγωγικό στην κοινωνία,  να έχει καταντήσει σήμερα  ένας  υπερφυσικός μπέμπης,  ένας έφηβος σε παράταση,  που ζει στο παιδικό του δωμάτιο,  ψευτοδουλεύει από δω κι από κει σε εργασίες που δεν έχουν  καμία σχέση με τις μακρόχρονες σπουδές του και συχνά χαρτζιλικώνεται  από τους γονείς του.

Γεμάτος ντροπή και θυμό -με τον εαυτό του- και  με ελαττωμένη αυτοπεποίθηση, περιμένει να ωριμάσει «όταν ωριμάσουν και οι συνθήκες». 

Δηλαδή πολύ αργά…ή και ποτέ.

Ηλίθια, γερασμένη, γεροντοκρατούμενη,  αυτοκαταστροφική κοινωνία.

Το βλέπουμε ακόμα και στην Αμερική:

 τη χώρα που κάποτε λάτρευε τα νιάτα και έδινε ευκαιρίες σε πολύ νέους.

Ο John Kennedy έγινε πρόεδρος στα 43, ο Μπιλ Κλίντον ελάχιστα μεγαλύτερος. 

Και τώρα έχει καταντήσει η Αμερική να έχει υποψήφιους προέδρους κάτι ογδοντάρηδες έτοιμους να πεθάνουν. 

Απίστευτο .

Αν αυτό δεν είναι παρακμή, τι είναι?