Μύθοι

 «Να είσαι ειλικρινής», «να είσαι ο εαυτός σου», «να είσαι αυθεντικός», λενε συνεχώς στους εραστές τα λαικά περιοδικά, τα ιστολόγια, οι σύμβουλοι ερωτικών σχέσεων.

…τι βλακείες!

…τι να την κάνουν την ειλικρίνεια και την αλήθεια οι εραστές?

Η αλήθεια είναι η μεγαλύτερη ξενέρα, η τέλεια απογοήτευση.

Αλήθεια, τι να πει ο Τάσος στο Μαράκι?

…ότι είναι ένας φοβισμένος , ένας κακόμοιρος, ένας λιγούρης,  που έχει να δει κορίτσι δυό - τρία χρόνια;

…όχι βέβαια!

Θα παραστήσει τον σπουδαίο, τον γενναίο, τον ελκυστικό, τον περιζήτητο. 

Το ίδιο και το Μαράκι… τι να πει; 

Ότι ψάχνει άντρα με το ντουφέκι; 

Δε γίνονται αυτά τα πράγματα… 

Δεν έχουν νόημα… 

Δεν είναι αποτελεσματικά. 

Όλη η ερωτική περιπέτεια, βασίζεται στην μυθοποίηση.

Πρέπει να φτιάξεις ένα μύθο, μιά εξιδανίκευση στο προϊόν…

…και αυτό πρέπει να γίνει και από τις δύο πλευρές. 

Είναι μέσα στο ερωτικό παιχνίδι η μυθοποίηση και η εξιδανίκευση. Αλλιώς όλο το πράγμα, χάνει κάθε μαγεία.

Και η μυθοποίηση,  δεν είναι μία κοινή εξαπάτηση: 

η μυθοποίηση είναι απλώς ένα λουστράρισμα της πραγματικότητας. 

Δεν θα πει ο Τάσος ότι είναι εφοπλιστής και ότι μένει στην Εκάλη. 

Αυτό είναι εξαπάτηση και ανοησία.

Απλά ο Τάσος θα εξιδανικεύσειτο στυλ του, τα χόμπι του και τα ενδιαφέροντά του.

Θα δείξει πιο ζωηρός, πιο τολμηρός, πιο ενδιαφέρων.

Το ίδιο θα κάνει και το Μαράκι: θα παραστήσει την ωραία, την μοιραία, την εκρηκτική, τη σέξι.

Θα βάλει κάτι ελαφρύ στο καταχείμωνο ενώ είναι βέβαιο ότι το μόνο που θα ήθελε είναι να φορέσει τις ζεστές πυτζάμες της ,  τις γούνινες παντοφλίτσες  σε σχήμα κουνελιού, να αγκαλιάσει το αρκουδάκι της και να πιεί καυτή σοκολάτα.

Αλλά τα λες αυτά στον Τάσο;

Ένα κινητοποιητικό μύθο θέλει κι αυτός, ο φτωχός, για να πάρει αποφάσεις και να κουνηθεί προς μία κατεύθυνση στη ζωή του.

Πρώτα κατασκευάζεται ο μύθος και έπεται η απομυθοποίηση. Είναι νομοτελειακά πράγματα αυτά. 

Γι’ αυτό και δε χρειάζεται γκρίνια, ταλαιπωρία, μιζέρια όταν τελειώσει το παραμύθι. 

Το παραμύθι, είναι  μια ωραία ιστορία… 

Διασκεδάζεις όσο το ακούς και μετά τελειώνει. 

Είναι προορισμένο να τελειώσει. 

Αυτό δε σημαίνει ότι δεν έκανε τη δουλειά του: το παραμύθι έδωσε αυτό που είχε και από κει και πέρα ο καθένας πάει στη δουλειά του. 

Προσπαθώ να τα εξηγήσω όλα αυτά,  όταν μου φορτώνονται μερικοί και μερικές, γιά  να μου πούνε τις ερωτικές τους απογοητεύσεις. 

Επειδή βαριέμαι να μιλάω,  είπα να κάτσω να τα γράψω περιληπτικά. Όσοι  έχουν στοιχειώδες θάρρος, ας αποδεχτούν  την πραγματικότητα.

Να δεχτούν τον μύθο ως μάννα εξ ουρανού.

Ο άνθρωπος δεν τρέφεται μόνο με ψωμί: τρέφεται  και με μύθους. 

Διότι  όποιος δεν έχει μύθους  να φάει, γερνάει και πεθαίνει από συναισθηματική λιμοκτονία.

Αριάδνη

Παρατηρώντας τον υπέροχο κρατήρα του Δερβενίου, μου έκανε εντύπωση το ζεύγος των εραστών Διονύσου: Αριάδνης: πολύ χαλαροί, άνετοι, ευχαριστημένοι...

Ιδίως η Αριάδνη. Και ο Διόνυσος βέβαια... σε εμφανή διέγερση.

Καλά, δεν είχαν βάσανα αυτοί;

"Η κεντρική σκηνή του αγγείου καλύπτεται από το ζευγάρι Διόνυσος και Αριάδνη που εικονίζεται σε μία στιγμή χαλάρωσης, ενδεχομένως μετά από ερωτική πράξη. Το ζευγάρι πλαισιώνεται από Μαινάδες, αλλά και από άλλες αντρικές και γυναικείες μορφές. Η παράσταση στεφανώνεται από επίθετο ασημένιο κλαδί αμπέλου. Το κάτω τμήμα του λαιμού του αγγείου στολίζει ένα επίσης επίθετο κλαδί κισσού."

Η Αριάδνη, μιά πριγκήπισσα που τα παράτησε όλα για τον Θησέα, αφού τον έσωσε, βίωσε την αχαριστία και την εγκατάλειψη:  Την παράτησε στην Νάξο.

Παρ´ όλα αυτά, ο λαός την συμπάθησε και την τίμησε πολύ:

"Την Αριάδνη τιμούσαν ιδιαίτερα σε κάποιους τόπους, και μάλιστα νησιά: Στην Κρήτη, στη Νάξο, στη Δήλο, στην Κύπρο, αλλά και στην Αττική και Πελοπόννησο, πράγμα που υποδεικνύει ότι λατρευόταν ως θεότητα του Αιγαίου και γενικότερα της Ανατολικής Μεσογείου (Αριάδνη < Αριάγνη = αγία). Στο ναό του Κρήσιου Διονύσου (του Κρητικού δηλ. Διονύσου) στο Άργος αναφέρεται ότι υπήρχε πήλινη λάρνακα με τη στάχτη της Αριάδνης. Στη Δήλο πάλι, σε καθιερωμένη τελετή, νέοι και νέες χόρευαν σε ανάμνηση της σωτηρίας των Αθηναίων νέων από τον Μινώταυρο. Στο νησί αυτό ο Θησέας είχε αφιερώσει ένα δώρο που του είχε κάνει η Αριάδνη, ένα ξόανο της Αφροδίτης, έργο του Δαιδάλου, κατά τον Παυσανία (ΙΧ 40, 3-4): το είχε αφιερώσει στον Απόλλωνα για να ξεχάσει τον έρωτά της. Στην Κύπρο, κατά την τοπική παράδοση, ο Θησέας είχε αποβιβάσει έγκυο την Αριάδνη και όταν μετά από θύελλα κατόρθωσε να επιστρέψει τη βρήκε νεκρή. Σε ανάμνηση αυτού του γεγονότος τελούνταν στην Κύπρο εορτές όπου ένας νέος ξαπλωμένος σε κρεβάτι θύμιζε με τις φωνές του γυναίκα που γεννούσε. Εκεί κοντά, σε δάσος, υπήρχε ιερό της Αριάδνης Αφροδισίας και, υποτίθεται, ο τάφος της Αριάδνης.

Στην Αττική η λατρεία της Αριάδνης ήταν ενωμένη με εκείνη του Διονύσου στις εορτές των 'Οσχοφορίων, η καθιέρωση των οποίων αποδιδόταν στον Θησέα. Στενότερα βέβαια από κάθε άλλο μέρος συνδεόταν η Αριάδνη με τη Νάξο, όπου τιμούσαν το ζεύγος Αριάδνης-Διονύσου. Οι Νάξιοι πίστευαν ότι η Αριάδνη είχε πεθάνει εκεί και ότι με τον Διόνυσο είχαν δύο παιδιά, τον Στάφυλο και τον Οινοπίωνα. Σύμφωνα με άλλες παραδόσεις, η Αριάδνη είχε παιδιά και με τον Θησέα, και πήρε τη θέση της στο ουράνιο στερέωμα στον αστερισμό του Βορείου Στεφάνου."

Τελικά, καλοπαντρεύτηκε και μάλιστα με ένα Θεό, τον Διόνυσο.

Έτσι σύντομα, χαλάρωσε αποτελεσματικά και ξέχασε το παληκάρι που την πλήγωσε.

Τα διδάγματα  που βγάζω εγώ, παρατηρώντας τον κρατήρα και γνωρίζοντας το ιστορικό, είναι το εξής: 

1) Άμα είσαι κουλ και σωστός, δεν χάνεσαι.

2) Τα βάσανα, συνήθως είναι περαστικά.  Ίσως και γιά καλό.

Νέα μητριαρχία ή νέα τραβεσταρχία?

 Προβοκάτσια

Είναι απίστευτο πόσες νέες, ωραίες και μορφωμένες γυναίκες δεν βρίσκουν άντρα.

Λάθος. 

Δεν βρίσκουν τον άντρα που θέλουν. 

Γιατρίνες, δικηγορίνες, επαγγελματίες, στελέχη στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, με μυαλό, άποψη , λεφτά πολλες φορές, ευγενικές, σοβαρές, δεν βρίσκουν όχι σύζυγο, ούτε καν εραστή "της προκοπής".

"Της προκοπής": κάποιον αξιόλογο και αξιόπιστο ανδρα που να σταθεροποιηθεί μαζί τους σε μιά κοινή πορεία.

Τις πταίει? 

Πολλά έχουν γραφτεί και ειπωθεί.

Δεν είμαι αρμόδιος, δεν είμαι ψυχοθεραπευτής ζεύγους, δεν είμαι κοινωνιολόγος του έρωτα και του γάμου.

Η προσωπική μου εντύπωση - μιά εντύπωση από την προσωπική εμπειρία- είναι ότι βαδίζουμε σε μιά νέα μητριαρχία.

Το θηλυκό αρρενοποιείται και το αρσενικό εκθηλύνεται.

Τίποτε δεν είναι τυχαίο.

Το γυναικείο  κίνημα φαίνεται να συμμαχεί με το κίνημα των τρανσέξουαλ.

Το θηλυκό, απελευθερωμένο από οικονομικές, κοινωνικές και ψυχολογικές εξαρτήσεις, νιώθει δυνατό και ικανό να έχει ισχυρό ρόλο σε μιά πιό χαλαρού τύπου οικογένεια. 

Το αρσενικό είναι πιθανότατα περαστικό: επιτελεί τον αναπαραγωγικό του ρόλο αλλά δεν είναι στα σίγουρα, μόνιμο. 

Εξαρτάται από την διαγωγή του... πρέπει να δίνει "εξετάσεις" κατά καιρούς και να περνά επιτυχώς: ως πατέρας, ως συζυγος, ως εραστής, ως οικονομικός συνεταίρος, ως κοινωνικός σύντροφος, ως συμπαραστάτης.

Οι εξετάσεις είναι συνεχείς. Μιά αποτυχία δεν συνεπάγεται και απόρριψη. 

Μεταφορά μαθημάτων επιτρέπεται μέχρις ενός ορίου.

Εάν απορριφθεί σε ένα δυό πρωτεύοντα -πχ. Πατέρας, εραστής - τα πράγματα δυσκολεύουν δραματικά. Μάλλον θα απορριφθεί. 

Και θα αποβληθεί  φυσικά: να πάει να φοιτήσει, αλλού, πιό εύκολα, σε κανένα 

ΕΠΑΛ.

είμαι μειονότητα και απαιτώ το δίκιο μου

 

Κάποτε μία νεαρή φίλη μου, μου δήλωσε πως,  επειδή ανήκει σε  σεξουαλική μειονότητα,  γι’ αυτό και κατανοεί  τις μειονότητες, έστω και αν κανουν υπερβολές «ως κίνημα».

Η συζήτηση είχε έρθει από το γεγονός ότι στο δυτικό κόσμο - και κυρίως στην Αμερική και στην Ευρώπη-  οι μειονότητες έχουν προτεραιότητα στους διορισμούς, στα πανεπιστήμια,  στα διοικητικά συμβούλια των ανωνύμων εταιρειών, στις προσλήψεις κλπ διότι θεωρούνται «ευάλωτες ομάδες» όπως οι πρόσφυγες, οι  κουτσοί και οι γύφτοι.

Όλα αυτά με έβαλαν σε σκέψεις γιατί ένιωσα αδικημένος: 

και εγώ ως χοντρός ανήκω σε μια περιφρονημένη μειονότητα.

Είναι απαίσιο να σε περιθωριοποιούν επειδή είσαι χοντρός ή επειδή είσαι γέρος  ή επειδή είσαι καραφλός.… 

Πράγματα απαίσια που σε μένα συμβαίνουν και τα τρία.

Βέβαια θα ήταν καλύτερα να ήμουνα μιά τρανσεξουαλ η  μιά κακοποιημένη μουσουλμάνα «προσφύγισσα» με κλειτοριδεκτομή.

Αλλά είμαι  αδικημένος.

Μέχρι τώρα δεν έχω πάρει ούτε ένα επίδομα. 

Φαίνεται,  το να είσαι χοντρός ή να είσαι καραφλός,  στην κοινωνία μας, δεν αρκεί. 

Και εδώ διαχωρισμοί και διακρίσεις.

…μάλλον πρέπει να το πάρω απόφαση: 

δεν θα γίνω ποτέ μέλος διοικητικού συμβουλίου δημόσιου οργανισμού που να διαχειρίζεται κονδύλια της ευρωπαϊκής ένωσης. 

Κρίμα, γαμώτο.

…κάθε κοπρόσκυλο θέλει μιά κλωτσιά στον κώλο.

 …ο πατήρ Λίβυος, η Μαρω Βαμβουνάκη, ο Πετρούνιας ο ψυχολόγος και λοιποί παρηγορητές του διαδικτύου, προσπαθούν - καλοπροαιρετα, ενδεχομένως -  να ανακουφίσουν τον βασανισμένο κοσμάκη: 

…όλα θα πάνε καλά… έσπασες τα μούτρα σου…δεν πειράζει… θα ξανασηκωθείς…..ο Θεός είναι καλός…δεν τιμωρεί…

…..αμαρτίες?

…τιμωρίες?

…καλό και κακό?

.ΟΧΙ! ΟΧΙ! ΟΧΙ!

…όλα είναι θέμα οπτικής!!

…αλλάζεις οπτική?

…αλλάζουν όλα!

Τι είναι το «Κακό»?

…μια λανθασμένη αντίληψη.

Βολικό.

Άντε πεσ το σε όλους αυτούς που τρώνε φάπες για ένα κομμάτι ψωμί.

Πες το σε όλους αυτούς που δουλεύουν στα σκυλιά και τους πιάνουνε κορόιδα.

Πες το στους άρρωστους, στους αδύναμους , στους περιφρονημένους.

Μου τη δίνουν τα γλυκερά λόγια παρηγοριάς..

…είναι σαν τα  ηλίθια γλυκερά ερωτόλογα.

Άνευ περιεχομένου.

Προτιμώ αυτούς που λένε ενοχλητικές αλήθειες. 

Τουλάχιστον αυτοί σε ξυπνάνε. 

Όλοι οι μεγάλοι συγγραφείς γίνονται ενοχλητικοί έως και σοκαριστικοί.

Κανείς δεν θα κάτσει να σου πεί  πόσο «υπέροχος» είσαι και πόσο «δυναμικό έχεις κρυμμένο μέσα σου».

Βλέπουν απλά   ένα κοπρόσκυλο.

Ένα εγωκεντρικό κοπρόσκυλο που αδιαφορεί, εφησυχάζει, τεμπελιάζει, αγνοεί, κολακεύει τους ισχυρούς και πουλάει εξυπνάδα στους αδύναμους.

Προφανώς χρειάζεται μια γερή κλωτσιά μπας και ξυπνήσει και κουνηθεί λιγάκι.

Η δημοφιλία είναι ύποπτη

Οι υπερβολικά αντιδημοφιλείς τύποι συνήθως είναι κρυφοτραμπούκοι.

Οι υπερβολικά δημοφιλείς τύποι συνήθως είναι κρυφοαπατεώνες.

Οι υπερβολικά ξενέρωτοι τύποι απο την άλλη, είναι πολύ βαρετοί: συνήθως είναι ντιπ χαζοί ή ντιπ φοβιτσιάρηδες.

Τελικά προτιμώ όσους έχουν λίγους φίλους και λίγους εχθρούς: είναι οι πιό ανθρώπινοι.

Γενικά μας τα πρήξανε με τα “social skills”: από τότε που εκείνος ο πονηρός εφηύρε τον όρο της συναισθηματικής νοημοσύνης και τα κονόμησε, δηλαδή την κοινότοπη  άποψη ότι εκτός από σπασίκλας πρέπει  να είσαι και κοινωνικός για να προκόψεις, μας τα έχουν πρήξει πως πρέπει  να μιλάμε έτσι, να ντυνόμαστε αλλιώς, να χαμογελάμε κολγκέιτ , να παίζουμε  αποδεκτούς  ρόλους και να μην ταράζουμε καθόλου τα νερά.

Δεν θέμε, ρε: δεν έχουμε ούτε emotional intelligence, ούτε social skills , ούτε λαμπερό χαμόγελο, ούτε σεξυ κορμοστασιά, ούτε λαμπερή παρουσία.

Ούτε διαθέτουμε , ούτε αγοράζουμε τίποτε σχετικό.

Μόνο ό,τι μας βρίσκεται.

οι πραγματικά έξυπνοι είναι έντιμοι και ειλικρινείς

 

Οι έξυπνοι άνθρωποι δεν είναι απατεώνες

 Μου το έλεγε ο πατέρας μου από τότε που ήμουνα μικρός: 

οι έξυπνοι άνθρωποι δεν είναι απατεώνες. 

Οι έξυπνοι άνθρωποι είναι έντιμοι διότι η εντιμότητα είναι πολιτική μακράς διαρκείας. 

Μπορεί να μην έχει βραχυπρόθεσμα οφέλη αλλά έχει μακροπρόθεσμα οφέλη γιατί αναγνωρίζεται από την μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων που εκτιμούν την εντιμότητα .

Οι έντιμοι άνθρωποι είναι ειλικρινείς και αυθεντικοί :

δεν παίζουν παράσταση επιτυχημένου, δεν παιζουν παράσταση ικανού, χωρίς να έχουν την απαιτούμενη ωριμότητα και τα απαιτούμενα προσόντα.

Οι έξυπνοι άνθρωποι επιδιώκουν ειλικρινείς ανθρώπινες σχέσεις που να έχουν ουσία και αυθεντικότητα. 

Δεν προσπαθούν να εντυπωσιάσουν, δεν προσπαθούν να χειριστούν , δεν προσπαθούν να εκμεταλλευτούν, δεν προσπαθούν να ασκήσουν εξουσία ή να βγάλουν οφέλη από την σχέση.

Οι έξυπνοι άνθρωποι είναι από τη φύση τους καλοί: 

αποστρέφονται το κακό ως κάτι το οποίο είναι καταστροφικό για τους ανθρώπους και την κοινωνία και τους ίδιους.

Το καλό είναι δημιουργικό και το κακό είναι καταστροφικό. 

Οι έξυπνοι άνθρωποι το ξέρουν αυτό.

Το πρόβλημα με τα λαμόγια, τους πονηρούς, τους καιροσκόπους και τους υποκριτές,  είναι πως νομίζουν ότι όσοι δεν τους μοιάζουν, είναι μαλάκες.

Αλλά , δυστυχώς γιά αυτούς, κάθε καλός άνθρωπος, κάθε σεμνός, τίμιος και φιλότιμος άνθρωπος,  δεν είναι εξ ορισμού χαζός.

...το αντίθετο: πιστεύω ότι ο πραγματικά έξυπνος άνθρωπος είναι έντιμος.

Ο έξυπνος ΘΕΛΕΙ να είναι τίμιος και ειλικρινής.

…θέλει να είναι έντιμος για δύο λόγους: 

και γιατί η εντιμότητα συμφέρει σε βάθος χρόνου (“honesty is the best policy”) αλλά και γιατί έχει αυτοσεβασμό.

Άρα στην ουσία οι πονηροί άνθρωποι είναι ...χαζοπόνηροι... γιατί οι υπόλοιποι , αργά ή γρήγορα, τους παίρνουν χαμπάρι.

Αυτό γίνεται συνήθως επειδή οι πονηροί υιοθετούν κάποιες αμφίβολες ή παράξενες απόψεις ή συμπεριφορές: 

οι λεπτομέρειες μετράνε.

Πχ εγώ πάντα προσέχω πως αντιδρά κάποιος  στην ατυχία και την επιτυχία  των άλλων, ποιούς θαυμάζει , ποιούς κάνει παρέα, ποιούς γλύφει και πως φέρεται στους ιεραρχικά κατώτερους και στα επαγγέλματα υπηρεσιών, ( π.χ στις κομμώτριες, στους γιατρούς, στις νοσηλεύτριες , στους σερβιτόρους).

Παρατήρησα επίσης κάτι ...παθογνωμονικό: 

κάθε αποκλίνουσα συμπεριφορά, κάθε συμπεριφορά ή και άποψη που με παραξένεψε, απέδειξε τελικά  ότι κάτι στραβό  έκρυβε από κάτω.

Κάποιος σκελετός κρυβόταν επιμελώς σε ένα ντουλάπι.

Συμπέρασμα: όσοι θέλουν να κάνουν καριέρα πονηρού, να διαλέξουν μιά που να διαρκεί λίγο.

Δεν λέω… ό πολύς κοσμάκης, εμείς,  μπορεί να πιανόμαστε μαλάκες αλλά συνήθως  μόνο στην αρχή και για λίγο.

Μετά, στην αποκάλυψη ,  ακολουθούν ροχάλες και φάπες.

Κυριολεκτικά και μεταφορικά.